SORUMSUZCA SÖYLENEN SÖZLER 3

«Sorumsuzca Söylenen Sözler» kitabımızın üçün. cü cildini yazıp yayınlamaya da Cenab-ı Hakk bizi muvaffak etti, elhamdülillah... Rabb'ımm, sadece bu nimeti için bile namütenahi hamd ediyorum.

Camiden, cemaatten uzak kalan zevata ancak neşriyat yoluyla vaaz-u nasihat mümkün olmaktadır. Bu sebeple-Cenab-ı Hakk bize «Seyyar Kürsü» mahiyetinde olan bu kitablan neşretmeyi ihsan etti, elhamdülillah...

Bu kitabın ilk cildini çıkardığımız, Kasım-1989 dan Kasım - 1990'na kadarki bir yıllık zaman içinde, ikibin civarında mektup aldım. Bunlardan iki tanesi

müstesna, tamamı bu kitaplardan çok faydalandıklarını beyan ile hayır duada bulunuyorlar. Ben de cümlesine bilmukabele duada bulunuyorum. Aldığım mektuplar ve yaptığım sohbetler bana bu kitapların büyük bir boşluk doldurduğu kanaatini verdi. Bu kanaatin verdiği şevk ile çalışmaya devam ettik ve bu cildi de çıkarmaya Cenab-ı Hakk bizi muvaffak etti, elhamdülillah...

Bahsi geçen iki mektup kendilerini «tarikatçı» sanan iki kişiden. Bunlar kitabımızın birinci cildindeki 125. 126. 127. ve 128'inci maddelerdeki tarikatlarla ilgili sözlere kafalarını takmışlar. Bunların Tarikatın ne olduğunu bilmeyen kişiler oldukları yazdıklarından besbelli. Zikredilen sözleri okumuşlar, fakat açıklamalarını ya okumamışlar —çünkü mektuplarından öyle anlaşılıyor— veya okuduklarını anlamıyacak kadar geri zekâlı imişler ki, mektuplarında veryansın etmişler. «Kem söz sahibinindir» demekle iktifa ediyoruz.

Özellikle yukarıda numaralarını verdiğimiz sözlerin açıklamasını okumayanların okumasını, anlaya-mıyanlann anlamaya çalışmalarını tavsiye ediyorum. Okumadan bazı varsayımlarla çizmeyi aşmak çirkinlik ve çirkeflik olur.

Bizler, Ehl-i Sünnet itikdma sahip müslümanlar olarak, münker söz, fiil ve davranışlardan kardeşlerimizi mevcut imkânlarla haberdar etmek zorundayız. Gayemiz, Allah (c.c.)'nün rızası; hedefimiz1 Hakk'ın

hakimiyetidir.

Çalışmak bizden, hidâyet sadece ve sadece Allah (c.c.)'dandır. O'nun yardımını dileriz...

Mevlüt ÖZCAN İstanbul-1990 Kasım[1]

354 — «Allah Yakar, Allah Çarpar, Allah Taş Eder...»

Dünyada, kim ne olursa olsun, bir şeyi iyi tanıyorsa o şeyi başkalarma iyi tanıtır. Eğer iyi tanımıyorsa, anlatacağını anlattığı kişilere de yanlış tanıtır.

Aynen bunun gibi, bazı ana-babalar çocuklarına sürekli bir şekilde Allah (c.c.)'yü yanlış tanıtıyorlar. Çocuklarını korkutmak veya kendilerinin yanlış bildikleri söz ve fiillerden vaz geçirmek için bazıları sürekli olarak :

— Aman öyle yapma! Sakın bir daha öyle .söyleme... Allah yakar. Allah çarpar. Allah taş eder...» deyip dururlar.

Bu ifade tarzı son derece tehlikeli ve tamiri güç bir davranıştır. Çünkü, bu sözlerin sürekli söylenmesi, çocuğun Allah fc.c.î'yü yahnızca ceza veren bir varlıkmış gibi düşünmesine neden olabilir:

Bir örnek ile meseleye biraz daha açıklık getirmek mümkündür:

Kendisine sürekli olarak bu sözler söylenen bir çocuğa:

«— En çok kimi seviyorsun?» sorusu sorulunca o çocuk:

«— En çok Peygamberimizi seviyorum. Çünkü o bize şefaat edecek, cehennemden kurtaracak. Allah ise bizi yakacak, cezalandıracak» şeklinde cevap vermiştir.

Bu cevabın yanlışlığının tek sebebi; çocuğa Allah'ın yanlış tanıtılmasıdır. Oysa ki, Yüce Rabb'imiz Kur'an'da azabından olduğu kadar rahmetinden, cehenneminden olduğu kadar da cennetinden bahsetmektedir.

Çocuk terbiyesinin İslâm'da büyük önemi vardır. Onun için evleneceklerin evlenmeden evvel ve ana -baba olmadan önce bununla ilgili bilgileri öğrenmeleri farz-ı ayn ilimler arasında zikredilmiştir. Bu ihmal edildiğinde bir neslin bozulması söz konusudur. Zama-nımızdaki dağınıklığın ve serkeşliğin sebebi de bu ilmin ihmal edilmesidir. Emperyalist kafirlerin kültürüne yapışıp öz kültürümüzden ayrılmamız bu milleti içinde bulunduğu korkunç neticeye götürmüştür. Çünkü, kültürü bir milletin can damarıdır. Bu damar kurutulunca o millet millet olma özelliğini kaybeder.

Şimdi biz meseleyi îslâmi ölçüler içinde incelemeye devam edelim:

İslâm ana-babaya çocuklarını yetiştirmek görevini de vermiştir. Bunun için ebeveynler:

® Çocuğun ilk örneği sizsiniz; onlara iyi model olunuz.

® Onların kötü sözlerine gülmeyiniz.

® Onların her isteğini almayınız. Çeşit çeşit giydirmeyiniz. Böyle yaparsanız çocuklarınız bunalımlı kanaatsız ve ehl-i keyf olurlar.

• Çocuklarınızın saygısızlıklarına göz yumarsanız onlar dik başlı, kendi başına buyruk ve problemli insan olurlar.

• Çocuklarınızı helâl ile besleyiniz. Haramdan hasıl olandan hayır yoktur.

• Çocuk konuşmaya başlayınca ilk defa kelime-i tevhidi öğretiniz.

® Çocuğun fıtri hayasını muhafaza ediniz.

® Allah'ı, Peygamberi, Kur'an-ı Kerimi, melekleri... doğru-dürüst ve iyi tanıtınız. Hatalı tanıtımların tahribatı bir ömür sürebilir. Onun için çok dikkatli olunuz.

• Yemek-içmek, konuşmak adabını öğretiniz.

• Çocuk erkek ise erkek elbisesi, kız ise kız elbisesi giydiriniz. Aksi halde davranış bozukluklarına sebep olurs.unuz.

• Çocuğu yalandan, iftiradan, hasetten, hırsızlıktan... fena huylardan sakınması için tedbirlerini alınız.

• ' Yedi yaşma girince namaza başlatınız. On yaşında mutlaka namaz kıldırınız.

• Tesettüre riâyet ettiriniz.

• Buluğ çağma kadar belli mesafeyi de koruyarak onları terbiye ederek eğitiniz.

'©Buluğ çağının problemlerini zararsız geçiştirmeleri için şefkatla onlara yardımcı olunuz.

• Evinizde İslâm'ın gösterdiği yolu ve metodu takip ediniz.

• Çocuklarınızı İslâm'a göre yetiştirmezseniz hayâsız, örtüsüz, oruçsuz, ibâdetsiz, merhametsiz, taş yürekli, huzursuz evlâtların ana-babası olursunuz. Bu ne çirkin bir neticedir.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz: «Her doğan İslâm fıtratı üzere doğar, ana-babası onu ya yahudi, ya hıristiyan veya mecusi yapar.» [2] buyurmuştur. Dikkat edilirse «ana-babası müslü-man yapar» demiyor Efendimiz. Neden? Çünkü çocuk müslümandır. Hür fikirlidir.

Yalan söyliyerek evladlarma kötü örnek olan ebe_ veynler çocuklarına yahudilik, hıristiyanlık veya komünistlik huylarından bir huy aldırmışlardır.

Çocuğa ilkokuldan üniversite sonuna kadar, on-beş senelik tahsil koşusunun sonunda ödül olarak hep ekmek gösterilirse, yetişen genç maaş veya makama mahkum olmuş köledir. Hedef, sahasında iyi yetişmiş insan olsaydı, ekmeği bol, makamı yüksek hür bir insan yetişmiş olurdu. Bunları ekmek yoluna yönlendi-. ren, çeyrek ekmeğe boyun eğdiren ana-baba ve eğiticiler yeni nesillerin katilleridirler...

«Köprüden geçinceye kadar ayıya dayı derler» diye evlâdına nasihat eden baba çocuğunu ayının yeğeni yapmış olur. Bu çocuk büyüdükçe ayılaşır; armuttan başka meyva tanımaz olur.

Bazı ebeveynler para biriktirsinler diye çocuklarının ellerine küçük yaşta «kumbara» verirler, «Kum-, bara» türkçede «el bombası» anlamına kelir. Çocukla. nn eline küçükken kumbara verip, yememeyi, dağıt-mamayı, para biriktirmeyi, para şıngırtısını dinlemeyi öğretirsek; bunlar büyüyünce, paradan başka kavgası verilecek bir şeyin olmadığını, para sesinden daha güzel bir sesin bulunmadığını iddia eden ve para için her şeyi yapmaya hazır köle ruhlu bir nesil olurlar. Onun için, neyi ne zamaa ve nekadar verileceğini iyi hesap etmek lâzımdır.

Bir de, ahlâki terbiyeleri henüz teşekkül etmemiş çocukları kazanç için çalışmaya zorlamak uygun değildir. Çocuklarını kazanç için çalışmaya zorlıyanlar,. onları hırsızlığa alıştırıyorlar, demektir..

Şimdi tekrar çocuğa Allah (c.c.î inancının yerleştirilmesi meselesine dönelim:

Allah'ı tanımak ve tanıtmak için O'min isim ve-sıfatlarım bilmek gerekir. Herşey sıfatlarıyla beraber tanınır, Allah'ı tanımak ve tanıtmak ve lâyıkı veçhile kulluk yapabilmek O'nun isim ve sıfatlarını çok iyi öğrenmekle ve tanımakla olur.

Bütün olgunlukların, ancak Allah'ta olduğunu kafi olarak bilen kişi, bu bilgiden zevk duyar ve bu zevkten mahrum eden hayatı ayağıyla teper, eliyle de iter.

Lâkin maalesef, zamanımızda «Allah'a inanıyorum* diyenlerin önemli bir çoğunluğunda, Allah inancı doğ^ ru değildir. 12 yaşındaki çocuğun, yanında yapmadığım insanımız Allah (c.c.) huzurunda rahatlıkla yapıyor. Niçin? Çünkü, Allah inancı zayıf ve hatta yanlış.

Mahlukat için dünyada dostluğu kazanılacak tek zâd, ancak Allah (c.c.) dür. Zira, O'nun dostluğunu kazanmak herşeyi kazanmak demektir. Allah'ı tanımak en büyük şereftir, irâdesine itaat etmek en büyük kazançtır. Doğru olan Allah bilgisi insanı cennete koyar.

Allah'a imân farzdır. Bu imân Allah'ın bütün sıfatlarını bilerek tasdik etmekle hasıl olur. Bu sıfatlar 14'dür. Ve ikiye ayrılır:

A — Sıfat-i Selbiye 6'dır:

1- Vücûd: Allah'ın var olması.

2- Kıdem: Varlığının evveli olmaması. v

3- Beka: Varlığının sonu olmaması.

4- Muhalefetün Hl-Hâvadis: Mevcutadtan hiçbirine benzememesi.

5- Kıyam Bizatihi i Varlığının kendisinden olmasv

6- Vahdaniyet: Bir olmasıdır.

B — Sıfatı Subûtiyye 8'dir:

1- Hayat: Diri olması.

2- İlim: Bilmesi.

3- İrade : Her mümkünü caiz olan bir şekle ve vakte tahsis etmesi.

4- Kudret: Muktedir olması.

5- Semi': İşitmesi.

6- Basar : Görmesi.

7- Kelâm: Ses ve harfe muhtaç olmadan konuşması.

3- Tekvin : Allah-u Taalâ'nm yaratıcı olmasıdır.(2)

Hasılı, insan, tam ve kâmil bir mü'min olmağa çalışmalıdır. Bu mübarek vasıflara şu dört mühim esasa sarılmakla nail olunur:

1- En mühimi, Allah bilgisi edinmek : Düşünmek çağına gelen her insanın ilk vazifesi budur. Allah'ı bilmiyen gönüller, gezen ve konuşan birer ölüdürler.

2- Allah bilgisini kafi delillere dayandırmak: Her eserin bir müessiri vardır. Eser gözle görülür; müessir, akıl ile sezilir.

3- İbâdetlere itina etmek.

4- İyi-kötü huyları sıkı bir kontrole tabi tutmak. Çocuklarımızı da bu hedef doğrultusunda yetiştirelim, inşâallah...

Bu sıfatları ilmihal kitaplarından tefermatla öğrenmek mümkündür. Şunu da belirtelim: Allah'ın sıfatları sayıla-mtyacak kadar çoktur. Kur'an-i Kerim'de bu sıfatların bir çokları zikredilmiştir. Bizim burada zikretiğimiz sıfatlar genelin özetlenmiş olanıdır. Alla-u âlem... [3]

355 — «Allah-U Ekber - Yatda Geber»

• Küffar kültürü'nün insanların başına ne büyük belâlar açtığı malum. Bu kültürün istilasına uğramış toplumlar huzurdan uzak ve büyük sıkıntılara maruz kalmış toplumlardır. Bu- toplum insanlarının ağzından çıkan her sözde ve bulundukları her teşebbüs-de bir bereketsizlik, bir yıkım ve felâkete götüren bir netice vardır.

Maalesef, bizim toplumumuz da, insanlığın başına şer olan batı kültürünün istilâsına uğramış bir toplumdur. Her şeyimizde körükörüne batıyı taklid etme taassubu vardır. Onun için başımız hiç halâs bulmaz.

Zalimler, bizi öz kültürümüzden ayırdılar. Ne söylediğimizi de, ne söyliyeceğimizi de bilemez olduk. Sayısız helâller dururken birkaç adedi geçmeyen haramlarla iştigal eder hâle getirildik. Hem de bunlara öyle alıştık ki, haramları işlemek tüyümüzü bile kıpırdatmıyor artık. Ne hâllere düştük... Fesübhanallah...

Bazılarından çok duyarız «Allah-u Ekber yat da geber» derler. Sorumsuzca yaşıyanlarm çok sarfettiği bir sözdür bu. Bu söz, insanı neticesi katlanılması çok zor olan sonuçlara götürür. Cehennemde ebedi kalma sebebi olabilir.

«Allah-u Ekber yat da yeber» cümlesini birkaç yönden tahlil edebiliriz : Bu sözde :

1- Allah'a karşı itimatsızlık söz konusudur Bu sözde, «Senin O büyük dediğin o Allah'a inanırsan, işte O senin büyük dediğin Allah seni gebertir.» mânası vardır. Bu küfürdür.

2- Allah-u Kkber lâfzı ile «yat da getaer» lâfzı bi-ribirine zıd ifâdelerdir. Allah'ı büyük bilenler ve sadece O'na kul olanlar, hep dipdiridirler. «Yatmak» ve. «gebermek» diriliğin, dinçliğin zıddıdır.Bu mânâda zikredüdiği takdirde de mezkur söz, insanı birinci maddede beyan ettiğimiz neticeye götürür. Çünkü önceki maddede zikredilen mânâ ortaya çıkıyor.

3- Namazda, rüku' ve secdeler vardır. Bunlarda intikal, tekbirle yapılır. Rüku' ve secdeyi yatıp kalkmakla karıştıranlar «Allah-u Ekber yat da geber» derler. Rüku' ve secde ibâdet, yatıp kalkmak eğer âdabına göre yapılırsa mubah, uygunsuz yapılırsa yapılış tarzına göre ya mekruh ya haram olur.

Bir diğer husus da, bu sözde, «Namaz kılanları ibâdet ettikleri Rabb'leri gebertsin» mânâsı vardır. Bu sözü söyliyenler namaz ibâdetini, pisi pisine gebermek ile eş mânâda değerlendirmiş olurlar ki, bu da netice itibariyle küfür olur.

Hasılı, «Allah-u Ekber - yat da geber» sözü akıl, izan sahibi ehl-i sünnet inancına sahip hiçbir müslü-manın ağzından çıkması düşünülemez. Zira bu sözü sarf edenlerin akıbetleri çok feci olur. Çünkü küfrün

cezası ateşte yanmaktır. [4]

356 — «Tanrı Uludur»

• «Tanrı» kelimesi üzerinde kitabımızın birinci cildinin 27. 28. ve 29.'uncu sahifelerinde durmuştuk. Şimdi burada meseleyi başka bir açıdan ele alacağız, inşaallah...

«Tanrı uludur» ifadesinden basit bir ilmihal bilgisi olan bunun Allah'-u Ekber'e karşılık getirilmeye çalışıldığını bilir.

Türkiye'de yıllarca minarelerden «Tanrı uludur -Tanrı uludur» diye bağırtıldı. Sebebi vardı. Daha sonra başka «ulu»lar çıkartılacak Allah-u Ekber unutturulup «Ulu» sıfatı verilenler tanrılaştırılacaktı. Hedef bu idi. Zaman geldi Mustafa Kemal'e «Ulu» ve «Önder» sıfatlan verildi. «Ulu Önder Atatürk» dediler. Oysa «ulu» ile «önder» kelimeleri ayrı ayrı sıfatlardır. Niye peşi peşine takılmış acaba? Hikmeti ne olaki diyor insan kendi kendine.

195O'li yıllarda M.Kemal'i koruma kanunu Demokrat Partililer tarafından çıkarıldı. Aleyhte konuşmak yasaklandı. Zamanın devlet başkanı Celâl Bayar yeni bir «ibâdet» şekli icad etti: M.Kemal içim. «Seni sevmek milli bir ibâdettir» deyiverdi. Bir taraftan da «Ulu Önder Atatürk» deyip duruyordu.

Birileri de:

«Her şeyde Atatürk!

Elimizi yüzümüze;

Gönlümüzü özümüze kapıyoruz.

Biz sana tapıyoruz!

Varsın! Teksin! Yaratansın!

Sana bağlanmıyanlar utansın» [5] diyordu.

Bir başkası:

«Yoktan var ediyor Tanrı gibi her şeyi» [6] diye nutuk atıyordu.

Arkasından: «Ne örümcek ne yosun Ne mucize, tıe füsun Kabe arabm olsun Bize Çankaya yeter» [7]

diye Çankaya'yı kıbleleştirdiler. Maksatları gittikçe hasıl oluyordu.

Öyle bir durum ortaya çıktı ki: «Tanrı Uludur, Ulu Atatürk'tür.» -

Sonra da peşinden: «Atatürk Tanrıdır» dediler:

«Atatürk ekber! Atatürk ekber! Ancak O var: Atatürk.

Evliya odur, peygamber odur, sanatkâr Atatürk.» [8]

«Ulu Tanrı» ifadeleriyle zorlıyarak insanları yıllardır uğraşarak ne hâle getirdiler. Bir defa, Allah (c.c.)'nün ismi türkçeye «Tanrı» diye çevrilemez. Tanrı ilâh adının karşılığıdır. Araplar ilâh kelimesini putlar için kullanırlardı [9] Allah (c.c.) ismi yabancı dillere yapılan tercemelerde aynen kullanılmıştır. Çünkü, bu ismin karşılığında hiçbir dilde hiçbir kelime yoktur.

Son yıllarda birinin yaptığı şu duaya bakın kimlerin nasıl «ulu tanrı»' yapıldığını görün:

«...Mübarek ruhundan niyazımız; bizi daima kötülerden, fenalardan, hıyanet duygusuna kendisini kaptırmışlardan her zaman olduğu gibi ülkemizi koru büyük atam. Bizi yalınız bırakma. Türk- milleti her zaman sana şükredicidir...» [10]

Dünya nelere sahne oluyor?

Bu «Tanrı uludur» sözü bize birşeyler daha hatırlattı. Diyeceğimiz şudur: Dünyada ululaştırılan insanların ardı arkası gelmemiştir. Kapitalist ve komünist rejimlerin gereği de budur herhalde.

Rusya'da Bolşevik ihtilâlinin gerçekleşmesinden. sonra Soljenitsin, Gulag takım adalarında 60 milyon insanın katledildiğini iddia etmiştir. Mütevaffa Kruş-cef bu katletme olayını şöyle izah ediyor:

— Evet bu doğrudur. Dökülen bunca kanın gayesi insanlığı Stalin'e tapmayı gerçekleştirmek içindi. Bu katledilen insanlar Stalin'e tapmayı reddetmenin, karşılığını canlarıyla ödediler.»

Kruşçef bunları söyledi ve olaydan ibret alarak. Stalin'in Kremlin'de Anıt-Mezar'daki mumyalı cesedini Lenin'in yanından fırlatıp attı. Ama, Kruşçef devrildikten sonra idareyi eline,alan Üçlü Komite zamanında Stalin yeniden putlaştırıldı. Olaylar daha sonra, gelen Mao'ya birşeyler anlattı.. Bu yüzden mütevaffa Mao 1972 yılında kendisiyle mülakat yapmaya muvaffak olan bir Fransız gazeteci kendisine:

— Ekselans her dairede, her köşe başında, her meydanda hatta her evde ve paralarda resminiz, isminiz, büstünüz, heykeliniz var. Bütün bunlar size put-laştırıldığmızı ihtar etmiyor mu?» şeklinde bir sual sorunca, Mao şöyle cevap veriyordu :

— Evet, söyledikleriniz doğrudur. Putlaştırıldım. Ama size şunu söyliyeyim: Ayakta durmak istiyorsanız putlaştmlmaya muhtaçsınız. Bakınız Krüşçef kendini putlaştırmadı ve yıkıldı. Stalin ise putlaştırıldığı için yıkıldığı halde yeniden dirildi.»

Mao, öldükten sonra da putlaştırılmasımn devamını sağlamak için çok çalıştı. Ölümünden sonra da O, bir milyara yakın insanın gözünde hâlâ korkulu bir put idi. Yıllarca Pekin'deki Anıt-Mezar'da kendisine insanlar taptırıldı. Hatta Türkiyeli komünist gazeteciler Moskova'ya gidince Leninln Anıt-Kabir'i, Pekin'e gidince de Mao'nun Anıt-Kabir'i diyerek bu Anıt-Me-zarlardan bahsetmektedirler. [11]

Hasılı, «Ulu Tanrı» Allah-u Ekber'e karşılık getirilmek için kullanılmıştır. Bu Allah (c.c.) ismi yerini tutmaz. Bu ifadeyi kullanma yolunun seçenler putlaş-tırılmayı gaye edinmişlerdir. Lakin, Allah (c.c.) onlara Tdu fırsatı vermemiştir. Müslümanlar böyle bir ifadeden kaçınmalıdırlar. [12]

357- Bu Memleketin Yüzde 95i Müslümandır»

Besmi, gayr-i resmi ağızlarda bu memleketin insanlarının % 95lnin müslüman olduğu sakız gibi çiğnenir durur. Bu, kesinlikle yanlış bir hesaptır. Ancak, doğru olan miktarı sadece Allah (c.c.) bilir.

Türkiye'de hayat tarzına bakıldığı zaman, bu memlekette müslümanlığm olmadığını söylemek için illaki başka bir şey olmaya gerek yoktur.

«Bu memleketin % 95'i müslüman» ise. o zaman bu memlekette % 95'in dediğinin olması lâzım idi. % 95 müslüman olduğuna göre bu % 95ln nıüslüman-ca bir hayat tarzı istemeleri gerekirdi. Yani bu % 95, İçkinin içümediği, kumarın oynanmadığı, zinanın yapılmadığı, kimsenin hakkına tecavüz edilmediği, na-muslu-şerefli insanı insan yapan güzelliklerle mücehhez bir düzen tarzı isterlerdi. Böyle bir şey yok. Diğer bir husus da şudur : Bu memlekette yaşıyan insanların % 95'ine müslüman denildiğine göre, bundan % 5'in bu memlekette gayr-i müslim olduğu anlaşılmaktadır. Gayr-i müslimin isteyeceği hayat tarzı nefse hitabeden hayat tarzıdır. İçkinin, kumarın, zinanın alabildiğine yaygın olduğu bir hayat tarzı; namus-şeref, edeb-hayânm zerre kadar kıymeti olmıyan bir yaşantı. Şimdi geçerli olan işte bu hayat tarzıdır.

Demek ki, bu memlekette % 95'in değil % 5'in dediği oluyor. Öyle olunca karşımıza çıkan iki şıktan birini kabul etmek kalıyor:

1- Ya bu memleketin insanlarının % 95'i müs-lüman değil bu rakam çok daha aşağılarda.

2- Ya da bu % 95, % 5 kadar bile değeri olmı-yan serseri, ne yaptığını ne yapacağını bilmeyen gayesiz ve idealsiz kuru bir kalabalıktan ibarettir.

Biz hangisini kabul edersek edelim manzara bu memleketin ve insanımızın zararına dır, felâketinin habercisidir.

Cemaat, Hakk'a uyduğu müddetçe cemaattir,[13] isterse bir kişi olsun. İslâm'ın cemaat tarifi budur. Sadece eum'adan cum'aya bedenen bir araya gelip, aynı kıbleye yöneldiği halde ruhen ve kalben birleşemi-yen, namaz dışı yaşayışında hak yolda yürüyemiyen, Allah (c.c.J'nün ipine [14] sarılamıyan gruplar cemaat olamazlar. Onlar kuru kalabalıktan öteye geçemezler. Böyle toplumlarda ortaya atılan % 95 rakamları birer aldatmacadan başka bir şey değildir.

Şu «% 95'i müslüman» denilen şu toplumun haline hele bir bakınız : Cum'a saatinde iş yapılmasını Allah (c.c.) yasak etti. Fakat bütün iş yerleri açık: İş sahiplerinden bazıları camide, fakat iş yerleri açık. Kim çalıştırıyor buraları? Ya oğlu, ya işçisi işin ba-şmda. Haram olan kazanç «müslümanım» diyen adamın kasasına giriyor. Bu haramları bu «müslüman»-lar nasıl yiyorlar acaba? Kim veriyor bunlara bu ruhsatı? îmân ettikleri düzen mi veriyor acaba?

Eğer bu memleketin % 95'i gerçekten müslüman olsaydı, cum'a saatinde her yer kapanacak, hayat bu saatte duracaktı. O zaman herkes anîıyacaktı ki, müs-lümanlar bu saatte namaza gitmişlerdir. % 95'in sergileyeceği görüntü bu olurdu. Ama böyle bir görüntü yok. Çünkü bu % 95'in içinde namazı anlatan âyeti kabul edip de devleti anlatan âyeti kabul etmeyen «müslüman»lar da var. Onlar kendilerine bu âyeti hatırlatınca :

«— Bugün neyin eksik. Camiler açık. Sana kim karışıyor. Namaz kılma diyen mi var?» diye karşılık veriyorlar.

Oysa, İslâmiyet bir bütündür. Kim İslâm'ın bütününü alırsa işte o müslümandır. Kim de onun bir kısmını alır bir kısmını almazsa, İslâm üe cahiliyeti biri-birine karıştırmıştır. Onun için, bugün Kur'an-ı Kerim Allah'ın vahyettiği-etmediği açısından inkâr edilmiyor. Bugünün inkârı «Kur'an yetersiz» veya «Uygulanamaz» ithamlarıyla inkâr edilmektedir.

Peygamber (s.a.v.) Efendimize Mekke'liler itiraz ediyorlardı: Nefisleri peşinde yaşıyan bu müşrikler Allah'ın varlığını inkar etmiyorlardı. [15] Yalınız, tek başına Allah dünyanın bunca işini beceremez, savaşı idare eden bilmem ne ilâhı, barışı yapan bilmem ne ilâhı var diyorlardı. Bunun yanlış bir anlayış ve inanış olduğunu anlatan Hz.Peygamber (s.a.v.) Efendimizi aralarında huzur bozucu olarak görüyorlardı.

O günkü Mekke'li böyle bir tavır içinde idi de bugünkü Türkiye'li başka türlü bir tavır mı sergiliyor yani. Bugün de dindarlığından taviz vermemeye gayret edenler, hakkı söyliyenler ve yaşıyanlar toplumun önemli bir kısmı tarafından huzur bozucu kabul ediliyor. İkbal için, makam mevki için, elde edeceği maddi menfaatler için hakkı ketmedenîer baş tacı edilirken, bu tâvizi vermeyenler huzur bozucu ilân ediliyorlar. Yani dünkü Mekke'linin tavrı ile bugünkü Türkiyelinin tavrı arasında fark yok. Lâkin, maalesef bu toplumun % 95'i için müslüman hesabı yapılıyor.

Peygamber (s.a.v.J Efendimiz:

«Bir zaman gelecek insanlar bir vadide Kur'an başka bir vadide olacak» buyurmuştur. Bu Hâdis-i Şerif ile iki ayrı hayat tarzına işaret ediliyor. Biri Kur'an nizamı diğeri bu nizamın dışındaki nizamlar. Necip Fazıl Kısakürek buna dikkat çekerek:

«Oluklar çift, birinden nur akar, birinden kir...» diyor. Müslümanım diyen herkes, hayatının hangi vadide akıp gittiğini bilmelidir, şayet biliyorsa, bunu çok iyi tanımalıdır!

«— Bu memlekette inancımız parya muamelesi görmesini», diyoruz.

Kafir bir tarafa müslümanım diyen karşımıza dikiliyor ve diyor ki:

«— Dış güçler, Amerika-Rusya buna müsade eder mi? Onlara sezdirmemek için masonu veya diğer bir k"âfiri destekliyoruz. Onun partisinden olacağız. Kimseye sezdirmeden kaleyi içinden feth edeceğiz...» diyor.

Bunlar birer zalimdirler işte...

Behey gafil, senin dış güç dediklerin Allah'ın köpekleridir. Allah (c.c.)'yü ev sahibi dış güç dediklerini de o ev sahibinin köpekleri kabul edersek, sen o sahibin olan Allah (c.c.) 'a bağlanırsan, O'nu dost edinir_ sen, O ev sahibi köpeklerini susturacaktır. O'na bağlanmazsan, o senin dış güç dediğin köpeklerini üzerine saldıracak, seni sevmediği kuluna kul edecektir.

«Müslümanım» diyenlere bunu çok iyi anlatmak lâzımdır.

Hasılı, «Bu memleketin % 95'i müslümandır» sözü maalesef realitede insanı tatmin etmemektedir. Eğer denildiği- gibi olsaydı bu memlekette İslâm nizam olarak yaşanırdı. İslâm hayat nizâmı olarak yaşanmadığına göre abartılmış sayılarla . tatmin olma yolunu niçin seçiyoruz acaba? [16]

353 — «Oğlumu Hafız Yapayım Da Leşçi Mi Olsun.»

Toplumumuzda aldıkları kültür gereği, insanlar genelde . dünyaya göbekleriyle bağlanmışlardır. Böyleleri her şeyi materyalist gözle değerlendiriyorlar, maalesef, onun için, bu toplumda dini malumatı bilmek bir meziyet sayılmıyor.

— Niçin? diye sorulacak olursa, cevabımız şudur:

— Çünkü,, yıllardır basm-yaym yoluyla ve maarifteki tedrisat ile ulema devamlı hakir gösterildi. Genç nesle onları çeşitli şekil ve kılıkta gösterdiler. Neslimiz ulemasına düşman kesildi. Onlara hor-hakir baktı.

Bir kısım müslümanlar hariç, ekseri müslümanm nazarında, dini bilmek, dini malumat edinmek bunun için bir meziyet sayılmıyor. Bazı müslümanlar, âlimini sıradan bir adamı tenkid eder gibi tenkid ediyor, hakkında uluorta konuşuyorlar. Böyleleri bir hafızın arkasından neler konuşulmıyacaksa onun arkasından herşeyi sıkılmadan konuşuyorlar. Atıyorlar, tutuyorlar. Neler demiyorlarki...

Bu, korkunç bir faciadır...

Âlime, hafıza Allah (c.c.) ve Rasulü (s.a.v.)'nün verdiği değeri bu ümmet vermiyor. Bir kısım insanlar âlimlerle alay ediyorlar. Peygamber (s.a.v.) Efendiimz buyurmuştur ki:

«Üç sınıf vardır, onlarla ancak münafık olanlar alay ederler:

1- İslâm için sakalını saçını ağartan yaşlılarla.

2- İlim sahipleriyle.

3- İslâm ile hükmeden âdil devlet reisleriyle [17]. «Halkın en değerli kişileri âlimlerdir. En şerefli

ilim İslâm şeriatına ait olan ilimdir. Cemaat, hak olan görüş üzerindeki toplumdur. Hakk'ta toplanan cemaat dünya durdukça yardıma inazhar olacaktır.» [18]

«Gökteküerin ve yerdeküerin hepisi âlim kişiye istiğfar ederler. Hatta denizlerdeki balıklar bile.» [19]

«Halk içinde âlimler gökteki yıldızlar gibidir. Yolcular onlarla yol bulurlar. Yıldızlar batarsa yolu bulmak zorlaşır.» [20]

Allah ve Rasülünün kelâmında ilim sahiplerine öğle değer verilmiştir ki, bunu hiçbir sistemde ve rejimde bulamazsınız. Âlim kişi değerini İslâm'da bulmuştur.

Kapitalizmin getirdiği bencillik karanlığından Komünizmin getirdiği korkunun karanlığından toplum_ lan kurtarıp aydınlığa çıkaracak olanlar İslâm âlimleridir.

Dinin koyduğu prensiplerden uzak bir hayat ile yaşayan toplumlar, karanlık bir tünelde yol almaktadırlar. İşte bu noktada, bir elinde Kur'an, bir elinde Hadis, sağlam rey ve ictihad ışıklarıyla İslâm âlimlerini ümmet olarak bekliyoruz. Gidenlerin yeri boş kalmamalıdır.

Şöyle bir bakınız çevrenize: Rengârek giysilere bürünmüş kimselerin edeb, imân ve ahlâk zinetinden mahrum olduklarını anlarsınız.

Bu demektir ki, 'bu toplum, İslâm âlimlerinden, onların ikaz ve irşadlarmdan uzak kalmış bir toplumdur. İç dünyasında imân ve takva bulunmayınca, dış dünyası açılmış, insani dereceden hayvani derekeye yuvarlanmış! Bu korkunç bir durumdur.

Âlimin ölümü âlemin ölümü ile açıklanmıştır. Bu açıklamama anlamı çok düşündürücüdür.

Birşeyin aslı kaybolunca sahtesi türemeye başlar. Gerçek âlimler yok denecek kadar azahnca iki hadis meali bilenler ahkâm kesmeye başlar. Bu ise fikir anarşisini körükler. Emperyalizmin isteği işte budur. Emperyalist kâfirler âlim yetiştiren kurumları kapattırır, müslümanları cehalet ortamına sokarak bölünmelerini ayarlar. Bunu yapınca kendi zehirini kıyafetle, basm-yaym yoluyla şırınga etmeye başlar. Artık din vicdanlarda haps edilmiştir. İş ayrı ibâdet ayrı sayılmıştır. Aldatmaca olarak camiler açıktır. İncir çekirdeği doldurmaz hutbeler okunur durur; aldatmak için...

Peygamber (s.a.v.) Efendimizin:

«Âlimlerin eti zehirlidir.» Hadis-i Şerifini okuyan biri İmamı Âzam Rahmetullahi aleyh Hazretlerine gelip bu hadis-i tekrar ettikten sonra:

«— Bu mânevi yönüyle olsa gerektir» diyor.

İmamı Âzam Hazretleri:

— Hayır, maddesi itibâriylede öyledir, diyor ve bana zehirli bir yılan getirin, emrini veriyor.

Zehirli cinsinden bir yılan getiriyorlar. İmann Azam Rahmetullahi aleyh hazretleri yılanı bacağma. doluyor. Yılan bu büyük zâtı sokuyor, sonra da kıvrılıp ölüyor.

İmamı Azam Hazretleri:

«— İşte bu, hayatta da böyledir. Onun için siz âlimlerle oynamayın. Onları hafife almayın. Onları kırmayın. Yoksa Allah (c.c.)'nün şamarını yersiniz» diyor. Onun için âlime hürmet gerekir.

Şu olay da meselenin ciddiyetini ortaya kor :

İbrahim Ethem Hazretleri berbere girmiş. Kafasını kazıtmış. Sonradan gelen biri İbrahim Ethem Hazretlerinin kafasına bir tokat vurup:

«— Ammada kabak ha...» deyip onu rencide etti.. İbrahim Ethem Hazretleri sesini çıkarmadı. Biraz ön-ce böyle bir harekette bulunan kişi, dışarıya çıkıp giderken düştü yere :

— Karnım karnım, diye feryat etmeye başladı. İbrahim Ethem Hazretlerine geldiler:

— Ne olur affet! Sana öyle yaptı, böyle oldu, dediler. İbrahim Ethem Hazretleri de :

— Vallahi bende birşey yok, kabağın sahibi razı. değil, dedi.

Ey kendini bilmezler! Siz âlimi oyuncak mı zannediyorsunuz? Onun koruyucusu Hz. Allah (c.c.Vdür. Ona itaatsizlik Allah (c.c.)'ya itaatsizliktir. Çünkü «Allah'tan ancak kullan içinde (kudret ve azabetini bilen) âlimler korkar» [21]

Gelelim hafız'a:

Hafız: Kuran-ı Kerim'i ezberliyen ve O'ou koruyan ve yaşanmasını sağlıyan manasınadır. Kur'an-ı Kerimi ezberliyen O'nun bekçisidir.

İlk hafız Rasül-ü Ekrem (s.a.v.) Efendimizdir. Sonra Sahabe-i Kiram'dır. Asr-ı Saadette Kur'an hafızı çok olduğu için hafızlık tanıtıcı bir vasıf olmuyordu.

Tabiin ve Tebe-İ Tabiin zamanında da durum aynıydı. Meselâ İmamı Azam Rahmetullahi aleyh kavi bir hafız olmasına rağmen. «Hafız İmamı Azam Ebu Hanife» -denmemiştir. Zira hafızlık olağanüstü bir şey değildi. .Şimdi, hafızlık zor diyorlar. Kur'an-ı Kerim konusunda zor kelimesinin yeri yoktur.

Kur'aa-ı Kerim'e karşı savaşın bütün hızı ile devam ettiği ülkemizde, bugün binlerce Kur'an-ı Kerim ' "hafızı bulunmaktadır. İnsan haklarının çiğnendiği, imanç ve fikir özgürlüklerinin ortadan kaldırıldığı dönemlerden geçtik ve geçmekteyiz.

Bugün Kur'an-ı Kerim ayakta duruyor ve Kur'-,an'a. savaş açanlar zelil, olmuşlardır. Onlar boşuna çapalıyorlar, Kur'an önünde yok olmaya mahkumdurlar;

Memleketimizde «Hafızlığa rağbet edilmiyor ve değer verilmiyor» bahanesiyle hafızlık öldürülmeye çalışılmaktadır. Bazıları bu gerekçe ile hafızlığa yanaşmıyorlar. Bazıları da bu düşünce içinde «hafız» unvanı ile kalakalmışlardır.

.Maddi unsurların tesirinde kalan insanoğlu, teşvik unsurunun maddesine Önem verince hafızlık rağbetten düşmüştür. Oysa okuduklarının Allah (c.c.) kelâmı olduğu şuuruna eren müminler için bu kâfi gelmesi gerekirdi. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz buyurmuştur ki:

«Bir kimseye Allah kitabı'nın hıfzım verir de, o kimse de kendisine verilen bu nimetten daha üstünü başkasında var , zannederse, işte bu kimse Allah'ın büyük nimetini küçültmüş olur.» [22]

«Sizin en hayırlınız Kur'an-ı Kerim'i öğreneniz ve öğretenlerinizdir.» [23]

«— Allah (c.c.)'nün insanlar içinde bir grup has kulları vardır.» Sahabe-i Kiram sordu:

«— Onlar kimlerdir Yâ Rasûlallah?» Efendimiz buyurdu ki: .

«— Onlar Kur'an ehli kişiler... Bunlar Allah'ın kendine yakın ve seçkia-kullandır.» .[24]

«Bir kimse Kur'an-ı Kerim'i okur ve ona göre davranırsa, onun ana-babasma kıyamet günü bir tac giydirilir. O tacın parlaklığı, dünya evinize giren güneşin parlaklığına benzer. Ana-babası bu mükâfaatı alırsa, bizzat okuyanın durumunu siz düşünün...» [25]

Günümüzün gafil müslümanları bu işin ciddiyetini bilmedikleri için dini malumat edinmeği meziyet saymıyor, geçerli görmüyorlar. Eğer bu işin ciddiyetini, karşıhğmdaki mükâfaatı buseydiler en azından evlâtlarından birini hafızlığa ayırırlardı. Bunu yapmıyorlar. Diyorlar ki:

«— Çocuğumu hoca yapayım da leşci mi olsun.» Yani cenaze yıkamayı, kaldırmayı leşcilik olarak mütalâa ediyorlar. Şimdi böylelerine soruyoruz :

-— Behey gafiller! Siz geberdiğiniz zaman sizin leşinizi kim kaldıracak? ,

Biz, müslümanın cenazesini yıkar-arıtır, beyazla kefenler, kokulandırır; tıpkı bir gelin gibi siisler öylece kabrine yerleştiririz. Gerdeğe girecek geline gösterilen ilgi bu ahiret yolcusuna aynen gösterilir. Ey gafil, sen bunu yapanı nasıl olur da hakir görürsün? Ahiret-te bunun hesabını verebilecekmisin bakalım.

Şimdi bir grup çıkmış dini duyguları köreltmek için dini anlatanlar hakkında yapmadık iftira bırakmıyorlar. Diyorlar ki:

® «Hocanın dediğiai tut, gittiği yoldan gitme.» «Bostana hoca ile manda girerse hocayı çıkar.» @ «Hocanın söylediğine bakma...» vs. Hocasına bu gözle bakanlar evlerinin üst köşesine oturttukları «televizyon hocalarını» pür dikkat dinliyorlar. Söylediklerine göre yaşıyorlar. Dine, imâna yaptığı küfürleri bazan tebessümle bazan kahkaha ile karşılıyor ve kabulleniyorlar. Yaptıkların yerinde, aferin derecesine ücretini (vergisini) de yeriyorlar. Gafil müslümanlar vay.

Hasılı, dini, dini yaşantıyı ve dini malumatı hakir görerek «Oğlumu hafız, hoca yapayım da Leşci mi olsun» demek insanın imân ile bağının kopmasına sebep olur. Bu hiçbir .mü'min için arzu edilmeyen bir neticedir. [26]

359 — «Devir Değişti, Zaman Bozuldu.»

Zamanımızda zamandan şikâyet etmek insanlar arasında moda haline geldi. Kendi gidişatından, aile yaşantısından ve cemiyetin durumundan memnun olmıyanlar kendilerini mes'ûliyetten dışlamak için bu huzursuzluğun müsebbibinin zaman olduğunu ileri sürüyorlar. Diyorlar ki:

«— Devir değişti, zaman bozuldu.»

Bu kesinlikle yanlış bir tesbittir. Değişen ve bozulan zaman değil Hakk'm yolundan sapan ve bâtıl düzenlere saplanan insanlardır. Köle düzenlere kapılmış cahili toplum haline gelmiş cemiyetlerde işlenen iğrençliklerin vebali zamana yükleniyor. Zamanda ne var ki? Hep yirmidört saat aynı... Gece-gündüz daima birbirini takip ediyor. Ayda, güneşte, yıldızlarda, gece-de-gündüzde, mevsimlerde bir değişiklik yok. Bunlar hep enıredildikleri üzere akıp gidiyorlar. Hiçbirinde zerre kadar bile olsa değişiklik yok, Allah'ın lütfuyla...

Zamandan şikâyet ve hadiselerin zamana istinadına bağlanması kâfir bir fırka olan Dehriyye fırkası, mu ileri sürdüğü bir yalandır. Hadiseleri zamana nis-bet ederek zamandan şikâyetçi olmak müşriklerin de âdetlerindendir. Onların şiirleri, romanları, hikâyeleri ve şikâyetleri hep zamanla ilgilidir. Kur'an-ı Kerim'-de Casiye sûresi, âyet 23 ve 24 de bununla alâkalıdır.

İnsanlar adil düzenden batıl düzenlere rücu' ederlerse devir değişir, zaman içinde cemiyetler bozulur. Çünkü İslâm kâinatta bir denge düzenidir. Şu satırların yazıldığı günlerde, yeryüzünde hiçbir coğrafi sınırda îslâmi bir idare yoktur. Bunun için günümüz dünyasında korkunç bir dengesizlik hüküm sürmektedir. Haksızlıkların önüne bir türlü geçilememektedir.-Haramlar insanlar arasında yarış edercesine işlenmektedir. İnsanlar kendi sulblerinden gelen evlâtlarma bîle hükmedememektedir. Köle düzenler kendine bağlı kölelerini yetiştirmişler köle devirlerini başlatmışlar zamanı da kokutmuşlardır. İşte bu köle ruhlu insanlardır zamandan şikâyet edenler.

Bunun çaresi yok mudur? denecek olursa, vereceğimiz cevap, kesinlikle vardır. O da -şudur :

Köle düzenlerden âdil düzene, Hakk düzenine dönmektir. Kölelik ruhunu atmak, insanı insan yapan ruha yapışmaktır. O zaman insanlar zamanın tadını alacak, yeryüzü de özlediği huzuru bulacaktır.

Biz inanıyoruz ki, zaman İslâm'a .gebedir. Bu doğum gerçekleşmek üzeredir. Ey halinden memnun oL . mayanlar bu doğumun biran önce olması içici Allah'ın istediği mal ve cam kullanın. Böylece sizin de bu gayrette katkınız bulunsun,.. .

Hasılı, «Devir değişti, zaman bozuldu» diyenler korkunç bir yanlış değerlendirme içine saplanmışlardır. Kudsi hadiste R&bb'ımız:

«Zamanı suçlayanlar bana eza-cefâ ederler. Ge-ceyi-gündüzü ben evirip çeviriyorum» buyurmaktadır,[27]

Demek ki, zamandan şikâyet etmek Allah-u Taalâ"_ şikâyet etmek olur. Hiçbir kulun buna hakkı yoktur.

Zamanı köle düzenleri yerleştirenler ve cna kulluk edenler kirletmektedir. Onun temizlenmesi ve yaşanılır hâle getirilmesi adii düzene dönmekle, onu yerleştirmekle," onun yaşanmağa değer esaslarına göre-bir hayat tarzına sahip olmakla mümkündür. Böylece, özlenilen bir dünya, arzu edilen bir yaşantı elde edilmiş olur. Zamanların bu güzelliğe ermesi dileğiyle..[28]

Cahillik Belâsı

Denizle oynaşırken çaydan geçemez olduk, Biradan baş kaldırıp sudan içemez olduk.

Sultanı âlim olaa yüce bir millet idik, Mihrab ile minberi şimdi seçemez olduk.

Bir ulu tüccar idik, ticaretimiz hakti, Ölçümüzde noksanlık, kalbimizde kin yoktu. İfritler odun çekti, şeytanlar ateş yaktı, Çıfıtlar çarşısında kıymet biçemez olduk.

Hakk'tan bâtıla döndü, dönmez olası yüzler, Helâl lokma yeme'di, haramı gördü gözler.

Yelkenler baltalandı, kezzabla yandı bezler, Düştük sarhoş eline, yelken açamaz olduk.

Beş paraya baş eğdik, beş paralık mal, için, Gülistandan vaz geçtik bir yapmacık gül için, Boşa nefes harcayıp kürek çektik el için, Kovalayıp tutarken şimdi kaçamaz olduk. [29]

Bazıları diyorlar ki: [30]

360 — «Laikliğe Ulaşamayan Ülkelerde Kadın Haksızlığa Uğruyor.»

• Bu yazıyı 29 Mayıs 1990 tarihinde kaleme alınmıştır. Özellikle bu tarihi zikrediyoruz. Sebebi: Yıllar sonra- bu yazı okunduğunda o günkü okuyucu bugü-aün idarecisi, idare' edileni ve idare tarzı hakkında kafasında bir şeyler canlandırabilsia.

«Laikliğe ulaşamayan ülkelerde kadın haksız-,lîğa uğruyor» ifadesini genelde bu memleketin bazı idarecileriyle yazar bozuntusu bazı kişilerin gazete yazılarında duymakta ve görmekteyiz. Ancak biz burada bu ifadeyi seksenli yıllarda ve sonrasında Türkiye'nin idaresine damgasını vurmuş ve yine seksenli yıllarda kurduğu «Türk Kadınını Güçlendirme ve Tanıtma Vakfı» başkanlığını yapan, Cumhurbaşkanı eşi Semra Özal'm nutkundan alarak irdeledik. Adı geçen, kendi kurduğu vakıfça düzenlenen ve methiyeler düzülen lâiklik kavramı ardında geçmişimizin yargılandığı «Atatürk inkilâplarmm ışığı altında Türk kadını» adlı sempozyumdaki konuşmasında özetle şöyle demişlerdir :

«Lâikliğe ulaşamayan ülkelerde kadın haksızlığa uğruyor.»

- Bu ifadelerin kullanıldığı sempozyumun ardından bir kaç gün geçmişti ki, bir yazar gazetesindeki makaleşinde sarfedilen malum sözü ele alarak şunları zikrediyor :

Semra Özal'ın Atatürkçülük ve lâiklik konulu konuşmaları hepimizin malumudur. Ve sanırım bu konuda da oldukça bilgi sahibidir. Ama Atatürk'ü ve lâikliği bilmek sanıyorum geçmişi bilmeye ve bu konuda eleştirilemeyecek değerde konuşmalar yapmaya yetmemektedir. Onua içindir ki, Semra Özal'm «lâikliğe ulaşamayan ülkelerde kadın haksızlığa uğruyor» sözleri kendi geçmişimizi irdelediğimizde bir gerçeğin ifadesi olamayacağım bize göstermektedir.

Sayın Semra Özal'a sormak gerekir: Lâiklik öncesi Türkiye'de kadınlara hiç mi değer verilmiyordu?

Yani lâiklik Öncesi, bu ülkede, kadın satıcıları vergi rekortmeni olarak, izzetikram görüp vergi verenlere örnek olarak mı gösteriliyordu? [31]

Lâiklik Öncesi Türkiye'de genç kızlar ve kadınlar ahlâksızlığa özendirici yayım ve yayınlar vasıtaları ile randevu evlerine, pavyonlara, diskolara ya da te-le-kızlığa mı itilmekteydi?

lâiklik öncesi Türkiye'de Müsîüman-Türk kızları devlet gözetiminde genelevlerde satılıp, gözleri seks arzusuyla dönmüş, ağızları salyalı erkeklerin altlarına polis nezaretinde uzanmak durumunda mı bırakılıyordu?

Lâiklik öncesi Türkiye'de oteller, moteller zina yap-tnak için güvenilir beldeler haline getirilip, devlet de kadın eti satan fuhuş sektörünün pay alıcı ortağı durumuna mı sokulmuştu?

Lâiklik Öncesi Türkiye'de kadınlar cepleri para dolu ayyaşların avutucusu, içki masalarının makyajlı mezeleri, mal satıcılarının müşteri yataklarına soktuğu eşantiyon ya da görevleri güzel giyim ve telefonlu masalarla kamufle edilmiş patron yazıhanelerinin hizmetkârları mıydı?

Lâiklik öncesi bu ülkede kadın, apartmanlarda paspasçı, lokantalarda bulaşıkçı, Batı ülkelerinde olduğu gibi çöpçü müydü?..

Lâiklik öncesi kadının durumunu. yargılayabilmek için örnek alınan lâik ülkelerde kadına verilen değeri bilmek gerekir. O ülkelerin yani Batı'nm kadına verdiği değeri anlayabilmek için onların kadın konusunda söylenmiş atasözlerini bilmek bile bu konuda derin bir araştırma yapmadan lâik Batı'nm kadma vermiş olduğu değeri anlamak için yeterlidir.

İşte kadına değer verdiği söylenen ve örnek alınan Batı'nm kadınla ilgili atasözleri : «Şeytanın yapmadığını kadın yapar.» & «Kadın bir örümcektir (yani erkeği ağına düşürür.) »

• «İyi kadın demek, kafası olmayan kadın demektir.» ® «Karısı olanın arı'sı var demektir.»

• «İnsan karısından da yıldırımdan da yılrnahdır.» ® «Kadın demek zaruri bir baş belâsı demektir,»

® «Horozun karşısında tavuk ötmemelidîr.» & «Kadına yalan söyletmek için yaşını sormak kâfidir.»

@ «Geceleri hiçbir kadın çirkin değildir,» © «Bir kadın da bir takvim de ancak bir yıl işe yarar.»

• «Köpeğin sadakati son nefesine, kadının sadakati ilk fırsata kadar sürer.»

® «Erkek kadın için değil kadın erkek için yaratıl-mıstar.»

«Namuslu kadın demek kendine bir aşık bulamamış kadın demektir.» «Kadınların hepisi iki yüzlüdür.» «Kadının cehennemi ihtiyarlıktır.» «Kadın bilmeceye benzer, bir defa bildikten sonra artık hoşa gitmez.»

«Kadınların dilleri onların kılıçlarıdır, onun için İliç paslandırmazlar.»

«Evli adam demek kafeste kuş demektir.»'

«Kadın dili kesilse bile susmaz.»

«Namustan yorulmamış kaç namuslu kadın göste-

Bizde ise kadın, lâiklik kavramı ardında yargıla-naa geçmişimizde evinin sultanı, efendisinin baş tacıydı.

Bugün ise, kapitalist çarkın dişleri arasında genelde cinselliğine önem verilen bir malzeme.

Evet kadın dün anneydi, bugün ise annelik dışında herşey...

Onun için Semra Özal, geçmişi yargılamak istiyorsa, önce kendisinin de içinde bulunduğu bugünü yargılamalıdır.

O zaman görecektir ki, yargılanması gereken geçmiş değil, bugündür.[32]

Bugün kadınlar:

® Anne olmak, @ Evinin hanımı olmak, 0 Erkeğinin sır arkadaşı,

® , Patronun işçisi,

® Reklâm aracı,

® Şehvetlerin tatmin vasıtası... gibi şeref ve siyetini rencide edici bir seviyesizliğe itildi.

Müslüman Türk kadınına, seçme görevinin yanında Öğretmen, doktor, dişçi, eczacı, hemşire, mürebbiye ve ANA olabileceği ve fakat her ne pahasına olursa olsun, asîa fahişe olamıyacağı izah edilememiştir.

Kadına, onun-bunun eğlencesi olmağa senelerdir teşvik mekanizmalarıyla itildiği izah edilememiştir. .

Kadını yuvasından koparıp sömüren, tarlada ırgat, banyoda çamaşır makinası, mutfakta bulaşık ma-kinası, odalarda süpürge, yatakta fahişeliğe lâyık gören zihniyetler kazınıp atılmadıkça kadına «ANA»'-lık hep çok görülecektir. Lüks, sefahat ve israfın kamçıladığı, müstehcen neşriyat ile azmış, faiz, haksız kazanç gibi çeşitli haramlarla aslım kaybetmiş, iğrenç kem gözlerin zulmet şuaları müslüman kadına nefes alma imkânı bile vermemektedir.

Hürriyet adı altında fahişe olan her kadından dolayı bu millet kahraman ve muhterem bir valide kaybediyor.

Malum zümreler «İslâm, kadının Özgürlüğünü kısıtladığını ileri sürüyorlar. İslâm'ın kahraman kadınlarını bilmiyen bu hainlere Hz. Rabiat'ül-Adeviyye gibi bir müslüman kadını anlatmak lâzım: Sirye Hatun ve Şa'vana Hatun birer kahraman idi çağlarında. Nene Hatun cahil bir köy kadını idi ama müslümandı. Onun yaptığı eylem, Marilyn Monrce'nin eteğini uçuşturmasından daha özgür değilmiydi? Kara Fatma'lar bağımsız değil miydi ki tarihi ellerinde değiştirdiler.

«Kadınlar mutlaka çalışmalıdır» sloganı ile yola çıkan şeytanın askerleri, sanki «Kadın sırtüstü yatsın» diyenler varmış gibi hareket ediyorlar. Ev işleri çalışmayı gerektirmez mi? Kadını mutlaka bir fabrikada işçi veya dairede memure görmek mi isteniyor? Oysa çocuklarım yetiştirmek, onlarla zamanını değerlendirmek anaya aittir. Bu imkâna sahip olan ana, evi düzenleyecek, yuvaya güzel koku ve ferahlık verecektir. Evin haricinde çalışan kadınların. evlerinde otel ve han havasından başka birşey bulunmaz. Evin neş'esi-ni ancak evinin hanımı olan kadın meydana getirir. Vasıflı kadmia becerisi bu yöndedir. Dışarıda çalışan kadın o eve ağırlık ve bezginlikten başka birşey getirmez.

Hangi kadına tabiatından başka muamelede bulunursanız, ondan mutlaka ters ürün alırsınız. Eşekle beygiri birleştirirseniz, elde edeceğiniz katır'dır.

Komünist ülkelerde (artık kökleri kesiliyor), kadının işten geri kalmaması için çocuklar devlet tarafından alınır resmi kreşlerde büyütülür. Bu insanlık dışı tatbikat atine şefkatinden mahrum bir neslin meydana gelmesine sebep olmuştur.

Kapitalist ülkelerde çalışan kadınların ne biçim sıkandaliara sebep olduğu, kadınların buralarda bir meta' olarak kullanıldığını herkes biliyor. .Her iki sis- . tem de kadını çalıştırmakla cnun kadınlığını sömürmektedir. Ya hak nizam? İşte bunu kadın mutlaka bilmelidir.

Herkes bilsin, kadınlar siz de bilin ki, yıllardır bu milletin kendine has kültürü çeşitli vasıtalarla çürütülmek isteniyor. Radyoda, televizyonda, basın-yaym organlarında hep İslâmi yaşayış kötüleniyor. Her nutukta özellikle İslâm'ın, kadın haklarını sınırladığı söyleniyor. Bahsi geçen vasıtalarla, planlı ve programlı bir hızla kadınlar İslâm'a karşı harekete geçirilmek isteniyor. Bunu yaparken dillerine hep şunları dolayorlar-:

1- Erkekler birden çok kadınla evleniyorlar.

2- Kadın erkeğin esiri olarak kullanılıyor.

3- Kadın eve hapis ediliyor.

İşin garip yanı, bu propaganda ile yola çıkanların hemen hemen tamamının gayr-i meşru ilişkileri var; sayısız kadın veya erkeklerle teşrikleri söz konusu. Hem de en çok aile faciaları bu zümrede var.

Kadına özgürlük diye ötüyorlar. Ne veriyorlar veya bu iddia peşine takılan kadınlar ne elde ediyorlar. Olan şu: Çalışma zorunluluğu, soyunma, boyanma özgürlüğü ve bir takım tüketim özgürlükleri.

Özgürlük adıyla kadına aile içinde tüketimi artıran hareket yaptırıyorlar. İsraf arttıkça karı-koca ilişkileri gevşiyor. Kadın israf ettikçe tek kişinin maaşı yetmiyor; bu defa kadın dışarıda çalışma hayatına başlıyor. Kadın işe, çocuklar kreşe atılınca kadın olacağım oluyor; çocuk da anarşist olarak yetişiyor. Oysa kadının yeri aile ocağı, vazifesi iyi bir anne ve eş olmaktır. Bu vazifeden uzak kalan kadın şımarık, huzursuz ve hasta bir tip olur. Oysa müslüman kadın ih-laslı, şerefli ve edeblidir. O sadece kocasının karısı, çocuklarının anasıdır.

Peygamber. Cs.a.v.) Efendimiz :

«— En hayırlı kadın'ile evlenin», diye emrediyor.

«—- Hangi kadın hayırlıdır» diye sorulduğunda,

«— Kocası baktığı zaman ona huzur veren, emrettiği zaman itaat eden kadındır.» buyuruyor.

Bugün özgürlük palavralarına kendini kaptıran kadın, kocasının emirlerine uymayı zillet sayıyor. Ona karşı koyduğu ölçüde kendini kuvvetli sayıyor. Zamanın emperyalist kültürü kadını bu hale getirmiştir. Evde bu hava ile büyüyen çocuklar da mutlu bir yuva kuramıyorlar.

Çağımızda kadın:

a — Ya elinden tutam bulunmadığından, b — Veya kocasının getirdikleriyle yetinmiyen bir aç gözlü olduğu için çalışmaktadır.

Kadın çalışma hayatına çekilince:

® Tüketim hızlandı.

# Moda yaygınlaştı.

9 Kozmatikler moda oldu. © Kreşler-yuvalar açıldı. ® İslah evlerinin sayısı arttı. & Hapishaneler her yıl katlanarak çoğaldı. ® Hastahaneler, tımarhaneler önünde kuyruklar oluştu.

Kadını evinin dışında iş yapmaya zorlamak nefse' tapınmaktır. Bakıyorsun kadına, sırtındaki mantoyu iki maaşıyla alamaz. Ama almış. Eteği öyle, kazağı, çorabı, papucu... Bu maaş ile bunlar alınmaz, nasıl alıyor?

İşveren :

— Kadın himayeye muhtaç onun için işe aldım, diyor.

— Peki onun yerine erkeğini alsaydm, o da bu kadına baksaydı, dediğin zaman:

— Efendim buna verdiğim para ile erkek çalıştıra-mam ki, diyor.

Bunlar sonra da kadm-erkek eşitliğinden bahsediyor.

İşsizlik iş bilmemektendir. Evde oturması lazım-. gelen işin basma getiriliyor, işin başında olması gereken de evde veya kahvede oturtuluyor. Kadını evine, erkeği de o işin başına getir ne işsizlik olur ne de^ anarşi. Allah'ın düzenine başkaldırmanın cezasını çe-kîyoruz, hep birlikte...

Hasılı, kadının, erkek gölgesinde yaşadığını, ona. boyun eğdiğini ve bu şekilde şahsiyetini yitirdiğini,, hürriyetini kaybettiğini iddia ettiler.

Neticede, kadın, İslâm'ın aile düzenine karşı çıktı. Huzur ve saadeti fabrikalarda, iş yerlerinde, eğlence ve fuhuş yuvalarında aramaya başladı. Erkeğini, kadının hakkını gasbeden, varlığına saldıran bir düşman telâkki etti. Erkeğinin meşru hanımı olmayı, onun çatısı altında yaşamayı terk etti.

Fakat kadının bu halleri serap oldu. Erkekten ay-rılamadı, ona muhtaç kaldı. Bu defa kendini erkeğe oyuncak olarak, gayr-i meşru dost olarak terk etti.

Çare nedir? denecek olursa, sözümüz şudur:

Çare, İslâm'ın kurallarının tatbiki, o hayat nizamına sarılarak hayat bulmaktır. Onun ölçüsüne uymayan her şey palavradır, kapılmamak lâzımdır. [33]

361 — «Acıktık Ayaküstü Birşeyler Atıştıralım.»

Her şeyin âdâbları olduğu gibi yemek yime-xün ve su içnıeain de âdâbları vardır. Bu âdablar ter-kedildiğinde, insanlar mutfak ile hela arasında boru haline gelirler. Dünyaya yemek-içmek ve nefsani arzularını tatmin etmek için geldiklerini zannederler. İşte bu zaala dünyaya taparcasına sarılırlar. Neticede, metaryalist kafalı bir toplum meydana gelir.

İmân ettiğimiz İslâm, insan hayatını o kadar güzel programlamıştır ki, bunu göz ardı eden her fert, her devlet, her millet kesinlikle helak olmuştur. Tımarhanelerin, hastahanelerin ve hapishanelerin hmçahıç dolu olmasmıa sebebi insanların İslâm'ı göz ardı et-melerindendir. Bütün sıkıntıların temelinde bu vardır.

Zâlimler, bizi, tarih boyu biz yapan öz kültürümüzden ayırdılar. Batının piç kültürüyle bizi ve neslimizi bozdular. İşte bugün toplumumuz, iyiyi-kötüden ayırdedemez hâle geldi. Sebebi, batının temelsiz kültürüdür.

Müslüman, İslâm'a inanan ve ona göre yaşıyan insanın adıdır. Yaşanmıyan inancın mânâsı da olmaz.

Biz bu yazımızda, İslâm'a göre yemek-içmek âdâbları üzerinde duracağız, inşaallah...

Yemek ve içmek konusunda İslâm'ın emrettiği âdablardan genel olarak 4 tanesi farz, 3 tanesi sünnet, 4 tanesi edeb, 2 tanesi şifa, 2 -tanesi de mekruhattandır.

Bunları şöyle maddeleştirmek mümkündür:

Farz olan âdâblar:

1- Helâl yemek,

2- Allah'ın verdiğine razı olmak,

3- Yemlen yiyeceğin kuvveti daim oldukça Allah'a âsî olmamak,

4- Rızkın, Allah (c.c.)'dan olduğunu bilmektir...

Sünnet olan âdâblar:

1- Yemeğe başlamadan evvel besmele çekmek,

2- Sonunda «Elhamdülillah» demek,

3- Sofrada otururken sol ayağının üzerine oturarak sağ ayağı dikmek ve oturarak yemek -içmektir...

Yemekteki edeb ise :

1- Yerken önünden yemek,

2- Lokmaları küçük almak,

3- Lokmaları ağızda iyice çiğnemek,

4- Başkasının yediği lokmaya bakmamaktır...

Yemekteki şifâlar da:

1- Düşen lokmayı şeytana lokma yapmayıp alıp yimek,

2- Tabakları iyice temizleyerek sünnetlemektir...

Yemekteki mekruhlara gelince :

1- Yemeği koklamak,

2- Yemeği sıcak olarak yimektir.

Her müslüman, gruplandırarak özetlediğimiz bu âdâblar-ı yeme-içme hususunda titizlikle uygulamalıdır. Ancak, günümüz müslümanlannm genelde bu kaidelere riâyet etmedikleri görülmektedir. Bu kaide tanımama hastalığı, korkunç bozulmalara sebep olmaktadır.

Bazıları:

«— Acıktık, ayaküstü foirşeyler atıştıralım» diyorlar.

Bazıları da:

«— Acıkmıştım, ayakta birşeyler atıştırdım, karnımı doyurdum.»

Ne demek, ayaküstü birşeyler atıştırmak? Bizim kültürümüzde, inanç sistemimizde «ayaküstü atıştırmak» diye bir hareket tarzı yoktur. Böyle bir davra-. niş, müslüman sıfatı değildir.

Ayakta ve açıkta yimek ve içmek müslümana yakışmaz. Çünkü İslâm'da böyle bir davranış yasaktır.. Bazıları yolda yürürken yiyerek ve içerek gidiyorlar. Bu katiyyen doğru değildir.

Ayakta, yolda yürürken, açıkta yimek ve içmek bizim inanç sistemimizde yoktur. Eskiden müslüman-larda böyle bir şey görülmezdi. Onun için şu büfe sistemi, süper marketçilik, bugünkü şekliyle lokantacılık, teşhir etme gibi şeyler geçmişimizde yoktur. Bunlar bize batı kültürü ile birlikte girmiştir. Hatta bizim ecdadımız evine götürdüğü şeyleri bile kapalı çıkında götürür kimseye göstermezlerdi. İslâm'da imrendirme kesinlikle yasaktır.

Günümüzde, lokantaların durumu kelimenin tam anlamıyla bir facia. Yemekler -halka teşhir edilmiş, döner topağı kokusuyla ve şekliyle görenlerin bilhassa aç olanlarını yutkunduruyor, tok olanların da iştahını körüklüyor. İslâm'da göz hakkı diye bir şey vardır. O yemekleri gören herkesin görülen yemeklerde göz hakkı kalmaktadır. İşte göz hakkı bulunan o yemekleri yiyen herkes hiç görmediği, tanımadığı ve görüp tanımıyacağı kimselerin hakkını da yimektedirler. Bu sebeple ecdadımız, ilim yapan öğrencilere dışarıda kesinlikle yemek yedirmezlermiş. Başkalarının görüp de yiyemediği yiyeceklerin yenildiği takdirde ilim ehli olamıyacaklarını- ifade ederlermiş. '

Çünkü, vitrin yemekleri evvelemirde manen temiz değildir. Temiz yemek yiyemeyenin fikrinde, zikrinde, ilminde feyiz ve bereket olmaz, ihlâstan uzak olur. Dışarıdaki yemeği veya o yemeği yerken yiyeni biri görse de inırense, o yemekte bereket kalmaz. Eğer o ilim adamı ise o ilim adamından da istifade edilmez. Eski âlimler şüpheli şeylerden kaçarlardı. Onun için ilimlerinde feyiz vardı. Ya günümüzde öyle mi? Bereketsizlik her şeyimizi alt-üst etti.

Dışarıda, açıkta ve ayakta yimenin caiz olmadığı gibi, dışarıdan eve getirilen yiyecekler de etrafa teşhir ederek değil kimseye göstermeden hatta sezdirmeden götürülmelidir. Çünkü dışarıdan eve getirdiğimiz her yiyecek eğer açıkta getiriliyorsa onunla bir çok gözün hakkını da evimize götürüyoruz demektir. Bu bir ekmek bile olsa böyledir.

Eve açıkta getirilen her yiyecek:

• Bereketsizlik, © Fakirlik,

® Doymazlık... gibi olaylara sebep olur.

Televizyonda neşredilen yiyecek reklâmları toplumda korkunç yıkıntılara sebep olmaktadır. Yayınlanan programlar israfı körüklemektedir. Programlardaki gayr-i insani yeme-içme şekilleri toplumca be_ nimsenmektedir. Ne korkunç bir gerçektir ki, devletin televizyonundan bu ülkenin, insanları ifsad edilmektedir. Bu ne dehşet verici bir hâdisedir.

Allah (c.c.)'nün rızasına ermek ve böylece bereketin husulünü celb etmek için Islâmi yemek yimenin âdâbları şunlardır :

® Ayakta, açıkta, teşhir edilmiş yiyeceklerden, teşhir ederek, gayr-i insanı kılıklar içinde yimenin ve içmenin katiyyen caiz olmadığını yukarıdan beri izah ettik.

® Yemek yinileceği zaman mümkün mertebe ailenin bütün fertleri sofrada oturmuş olmalıdır. Zira, bereketli yemek, bir arada ve 'bir kaptan ykıüen yemektir. Peygamber Cs.a.v.) Efendimiz:

.«Bir arada yiyiniz; sizin için bereketli ve mübarek olur» buyurmuştur.

• Yemekten evvel eller yıkanmalı, yıkanan eller bir şeye silinmeden sofraya oturulmalıdır. Peygamber (s.a.v.) :

«Yemekten evvel elleri yıkamak yoksulluğu, yemekten sonra yıkamak ise günahları giderir.»

«Yemekten evvel ve sonra elleri yıkamak fakirliği yok eder» buyurmuştur.

® Yemeği yer sofrasında yimeği tercih etmelidir.

Çünkü bu sıhhate ve edebe daha uygundur.

© Sofraya ya dizleri üzerine veya sağ ayağinE bükerek sol ayağı üzerine oturmalıdır. Bir tarafa yas-Ianümamalıdır. Sıhhate ve edebe en uygun olanı budur. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz yemeklerini bu oturuşla yerler ve böyle yapılmasını emir buyururlardı.

@ Yemeğe başlarken sağ elin şehâdet parmağını dil ile ıslatıp tuza bandırarak yine dil ile yalayıp ondan sonra yemeğe başlanılmalıdır. [35]

• Yemek sağ el ile yenilmelidir. Peygamber (s.a.v.) :

«Sağ elinizle yiyiniz. Sağ elinizle içiniz. Sağ eliniz-' ,1e veriniz. Sağ elinizle alınız. Çünkü şeytan sol eliyle yer-içer, verir ve alır.» [36] buyurmuştur.

Bir adam Peygamber Cs.a.v.) Efendimizin yanında sol eliyle yemek yiyordu. Efendimiz ona:

— Sağ elinle ye, buyurdu. O adamın :-

— Yapamıyorum, demesi üzerine, Efendimiz:

— Yapamaz ol, buyurdu. Efendimizin sözünü dinlemeyen bu adam bu söz üzerine elini ağzına götüre-medi. Adamın sözü kibirinden idi. [37]

Sahabelerden Ömer bin Ebu Seleme (r.a.) anlatıyor :

«Beu Rasûlüllah Cs.a.v.J Efendimizin evinde bir çocuktum. Yemek yerken elim kabın her tarafına uzanırdı. Bunun üzerine Peygamber Cş.a.v.) Efendimiz :

— Oğlum besmele çek, sağ elinle ve önünden ye...» [38] buyurdu.

@ Yomek sıcak olmamalı. Normal sıcaklığa kadar (üflemeden yenecek derecede) soğutulmahdır.

Peygamber (s.a.v J Efendimiz:

«Yemeği soğutunuz. Zira soğumanın bereketi daha büyüktür.» [39]

«Yemeği sıcak yemekten sakınınız. Zira o yemeğin bereketini giderir. Size soğuğu tavsiye ederim. Zira onun yenmesi daha afiyetli ve bereketi daha büyüktür.» [40] buyurdu.

® Yemek yerken acele acele yenilmemelidir.

Peygamber (s.a.v.)" Efendimiz:

«Yemek yerken acele etmeyin.» [41] buyurmuştur.

Salihlerden birine:

— Bu derece sıhhatli kalmanızın sebebi nedir? demişler. O zat:

— Biz yemek pişirdik mi kemali ile pişiririz. Çiğnediğimizde inceleriz. Karnımızı ne doldurur ve ne de aç bırakırız» cevabını, vermiş.

İbni Sina, yalınız tıp noktasından «Yiyiniz, içiniz israf etmeyiniz...» âyetini tefsir ederken şu cümleleri kullanmıştır :

<4lm-i tıbbı iki satırla topluyorum: Sözün güzelliği kısalığındadır. Yediğin vakit az ye. Yedikten sonra en az 4-5 saat kadar daha yeme. Şifa, hazımdadır. Yani, kolayca hazmedeceğin miktarı ye. Nefse ve mideye en ağır ve yorucu hâl, yemeği yemek üzerine yimektir.»

® Sofraya oturulduğunda az çeşit yemek yinil-melidir. Çok çeşit yemek sıhhi açıdan zararlı dinen de uygun değildir. Peygamber (s.a.v.) Efendimizin bir «yünde iki çeşit yemek yemediği sahih rivayetlerle nakledilmiştir.

® Sofraya oturulduğunda az yemek yinümelidir. Bunun ölçüsü acıkmadan sofraya oturmamak, tam doymadan sofradan kalkmaktır.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz :

«Mide hastalıklar evidir. Perhiz ve az yimek her devanın başıdır. Bedenine âdet ettiği şeyleri ver.» [42]buyurmuştur.

Muhammed bin el-Hanıs (r.a.) der ki:

Beş zümreye beş şeyi sordum, hepisi aynı cevabı verdiler:

1- Tabiplere, devaların en şifalısı nedir? dedim. «Az yimektir,» dediler.

2- Hikmet ehillerine, Allah'a ibâdete en fazla yardımcı olan nedir? dedim. «Az yimektir.» dediler.

3- Zahidlere, zühd'e en fazla kuvvet kazandıran nedir? dedim. «Az yimektir,» dediler.

4- Âlimlere, ilim hıfzında en fazla yardımcı şey nedir? dedim. «Az yimektir> dediler.

5- Sultanlara, her vakit dikkatli bulunmanın çaresi ve en güzel, en lezzetli yemek nedir? dedim. «Az yimektir,» dediler.

Allah'ın has kullarının şu sözü ne kadar da yerin_ dedir: Açlık, ilim ve fesahat yağdıran bir bulut; tokluk da, cehalet ve kabahat yağdıran bir buluttur.

♦ Sofraya oturulduğunda mide, tıka-basa aşın miktarda doldurulmamahdır.

Hz. Aişe Radiyallahu Anha anamızın şöyle dediği rivayet olunur:

. «Bu ümmet arasında Hz.Peygamberin gidişinden sonra çıkan ilk belâ tokluktur. Çüakü, milletin karınları doyunca bedenleri semizleşti, kalbleri zayıfladı, dünyalık istekleri arttı.»

Peygamber Cs.a.v.} Efendimiz ahir zaman insanlarım anlatırken buyurmuştur ki:

«Onların yiyip-içmekten başka düşünceleri yoktur. Bu yüzden onlarda şişmanlık görülmeye başlar »[43]

Cenab-ı Hakk, günâh işlemedikleri halde üç kimseyi sevmez :

1- Çok yiyenleri (oburları).

2- Cimrileri (Bahilleri).

3- Kibirlileri.

Ehl-i irfan, iffetin muhafazasında az yimenin büyük ehemmiyeti vardır, demişlerdir.

Çok yimenin afetleri de çok olur. Çok yiyenler:

1- Unutkan olurlar.

2- Şefkatleri azalır.

3- Şehvetleri çoğalır.

4- Tembel olurlar. .

5- İbâdet edemezler, ettikleri ibâdetlerden de zevk alamazlar.

6- Zekâlarında bulanıklık olur.

7- Şeker hastası olurlar.

8- Mideleri hazmetmez, bağırsaklara verir. Çok yiyenlerin bağırsağı geniş olur. Bağırsağı ge-. niş olanların metanetleri zayıf olur.[44]

Çok yemek yinıek kâfirlik sıfatıdır. Çünkü, Kur'_ an-ı Kerim'de :

«Kafirler hayvanların yediği gibi yerler. Onların yeri de ateştir.» [45] buyurulmuştur.

Peygamber (s.a.v.) Efendimizin:

«Mü'minler bir mide ile yer, kâfirler ise yedi mide ile yer» [46] buyurduğu malumdur. Bu ifadelerle, kâfirlerin ne derece metaryalist oldukları ve dünyayı nasıl.putlaştırdıkları beyan buyurulmuştur.

® Günde iki öğünden fazla yemek yinilmemeli-dir:

Rasûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimizin günlük bes_ lenme programı sabah-akşam iki öğün yemek yimek idi.

Üç ve daha fazla öğün yemek yimek âdeti bize Tanzimatla birlikte gelmiştir.

Diyebiliriz ki, yirminci yüzyılda aç kalan insanlar değil, aç kalan kalbler vardır. Asrımızda insanlar bir-şeyîer keşfediyor, lâkin kendisini keşfetmeği düşünemiyor bile. Kendini keşfedemiyen kalbini nasıl doyursun ki... Kalbler doymayınca karınlar bir türlü doyu-rulamıyor işte...

@ Yemeklerin yenildiği kabîann içindeki yemek artıkları iyice sıyınlarak temizlenip temizce yemekler artırılmadan yinilmelidir. Bilindiği gibi bu sünnettir. Peygamber Cs.a.v.) Efendimiz:

«Bereketin, yemeğin neresinde olduğunu bilemezsiniz buyurup yemek kaplarının sünnetlenmesini...» emretmiştir, [47]

9 Yemek yinildikten sonra, başta olduğu gibi yine sağ elin şehâdet parmağı dil ile hafif ıslatılıp tuza bandırılarak tekrar dil ile yalanılmalıdır. Yemek böylece bitirilmelidir. Yemeği birazcık tuzla bitirmenin birçok faydaları zikredilmiştir.

® Sofraya konulan yemek kabları kaldırılmadan sofradan kalkmamak müstehabtır.

® Yemek pişirilen kablar sabahtan akşama veya akşamdan sabaha kirli bırakılmamalıdır. Bırakılması hâli rızıktaki bereketin yok olmasına sebep olacağı beyan edilmiştir.

® Yemekten sonra dua edib rızkı veren Rabbul' -Âîemin'e hamd edilmelidir.

® Sofradan kalkınca eller ve ağız tertemiz yıkanmalıdır.

Peygamber Cs.a.v.) : Efendimiz:

«Yemekten evvel elleri yıkamak yoksulluğu, ye-mekicsn sonra yıkamak ise günahları giderir» buyurmuştur.

İşte yemek yimenin müslümancası budur.

Hasılı, «Acıktık, ayaküstü birşeyîer atıştıralım» ifadesi ve bunu fiiliyata dökmek dinimizce caiz değildir. Doğru olanını da yukarıda izah etmiş olduk. [48]

Biri Diyor Ki:

Bu şehirde men olundu gezmesi eşşeklerin amma Bunun tatbiki mümkün mü diye, herkeste bir şek var.

Kolaydır dört ayaklı cinsi men etmek, lâkin, «Ben insanım» diyenlerden, yularsız pek çok

eşşek var.

Hüseyin Rifat

Bazıları diyorlar ki;

Rasulüllah o içeceği delikanlıya verdi. (Bu genç delikanlı sahabi İbni Abbas (r.a.) idi.) [49]

Hasılı, «Su küçüğün yol büyüğün» sözünün aslı «Sus küçüğün söz büyüğün» şeklindedir. Yaşlılar, âlimler konuşurken küçükler susacak onların ilim ve tecrübelerinden hep istifa edeceklerdir. [50]

362 — «Su Küçüğün Yol Büyüğün»

Ancak bu sözün aslı:

«Sus küçüğün söz büyüğündür» tarzındadır.

Bir meclise getirilen su, süt, çay ve diğer ikramlar getiren kişi tarafından girişe göre kim olursa olsun sağdan başlanılarak ikram edilmektedir. Bu tür dağıtımda sünnete uygun değildir. [51]

Sünnete Uygun İkram Şekli Şudur:

Meclisteki en âlim yaşlıdan başlanır onun sağm-dakilere ikrama devam edilir.

Sehl bin Sa'd (r.a.) anlatıyor;

«Rasulüllah (s.a.v.) Efendimize içecek bir şey getirmişlerdi. İçtiler. Efendimizin sağında bir delikanlı solunda da bir ihtiyar yer almışlardı.

Rasulüllah (s.a.v.) delikanlıya:

— Bunu yaşlı adamlara vereyim mi? diye sordu. Delikanlı:

— Ya Rasulüllah! Vallahi senden gelen nasibimi kimseye bağışlayamam, dedi. [52]

363 — «Ayakta Su İçmek»

• Herşeyin âdâbları olduğu gibi, helâl olan şeyleri içmenin de âdâbları vardır. Bu âdâblara uymayanlar kâmil mü'min olmak özelliklerini kaybederler.

Bizler Türkiyeli müslümanlar olarak, batı emper_ yalist kâfir kültürünün istilâsına uğramış bir toplumuz. Bizi biz yapan öz kültürümüzden bizleri, kâfirler yerli kuyrukcuları aracılığıyla ayırdılar. Şimdi, ne yapacağımızı bilemiyecek kadar şaşırdık. Yeme-içme kültürümüzü, giyim-kuşam kültürümüzü, konuşma kültürümüzü, büyüklere saygı, küçüklere sevgi kültü_ rümüzü ve bütün iyilik dolu hasletlerimizi gençlerimize, neslimize öğretemedik gösteremedik, maalesef.

İnancımızın bize verdiği kültürde ayakta yimek ve içmek yoktur. Ama zamanımız müsİümanları ayakta yimeği ve içmeği vazgeçilmez bir alışkanlık haline getirmişlerdir. Her zaman ve her yerde müsİümanları maalesef ayakta yerken-i çerken görmek mümkündür.

İslâm, su ve diğer helâl şeyleri içerken uyulması gereken kurallar koymuştur. Her müslümanm uyması gereken bu kuralları şöylece maddeleştirebiliriz:

1- İçeceğin şeyi sağ eline al:

Çünkü Peygamber (s.a.v.) Efendimiz sol el ile yi ve içmeği yasaklamıştır. [53]

2- Ayakta isen otur:

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz:

«Sizden biriniz sakın ayakta su içmesin» [54] buyurmuştur.

Başka bir rivayette Hz. Ali (r.a.) Küfe mescidinin kapısında ayakta su içmiş ve:

— Bir takım kimseler, birisinin ayakta su içtiğini, kerih görürler. Oysa gördüğünüz gibi ben de Peygamber (s.a.v.) Efendimizin böyle içtiğini gördüm» demiştir. [55]

Bu iki hadis hadisciler arasında araştırma mevzuu olmuştur. Bu konuda İmam-ı Nevevi der ki:

«En doğrusu ayakta içmekten nehyin, tenzihen ke-rahatine hamlolunmasıdır. Peygamber Cs.a.v.) Efendimizin ayakta su içmesi, ayakta da su içmenin caiz. olduğunu beyandan ibarettir. Hadislerde zaiflik de tenakuz da yoktur. Hele bu iki nas arasında nasuh -mensuh aramak da fahiş bir yanlışlık olur. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz bir şeyin cevazını beyan etmek için onu birkaç defa işler, fakat efdal olan hangisi ise hayatta en çok ona devam ederdi.» [56]

Peygamber ts.a.v.) Efendimiz ayakta hiç su içme. miş olsaydı, o zaman nehiy hadisine göre hep oturup içmek lâzım gelirdi. Bununla zaruret ve mecburiyet, halinde ayakta da içilebileceğini bildirmiştir.

îmam-ı Gazali: «Peygamber Cs.a.v.) Efendimizin ayakta su içmesi belki bir özre mebni olmasındandır» der. [57]

Bugünkü tıp, ayakta içilen su mide cidarına direk olarak etki yapar. Mide mukozasında tahriş neticesi sancı ve bazı şikâyetlere sebebiyet verir, demektedir.

3 — Su içeceğin kab içi görünen cinsten olsun:

Hz. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz tulum ve testi .gibi içi görünmeyen kaplana ağzından su içmeyi neh_ yetti. [58]

Buhari'yi şerh edenlerden îbn-i Hacer naklederek -diyor ki:

«İçi görünmeyen kabtan su içmek nehyedildikten sonra bir adam gece kalkıp tulumun ağzından su içince, tuluma ne zaman girdiği bilinmeyen bir yılan onun karama gitmiş. [59]

îbni Abbas (r.a.) da :

«Sırçadan ve billurdan su kabı edinmek ne güzeldir. Çünkü içinde toz, böcek ne varsa hepisi görünür» demiştir. İçmeden önce suyun görünmesi ne güzeldir. Ayaı zaman da içerken suya bakmak, inşama:

1- Zevk verir.

2- Lezzeti artırır.

3- Nimetin şükrünü hatırlatır.

Onun için su içerken cam bardaklar tercih edilmelidir. [60]

4 — Besmele ile iç:

Her helâl şeyi içmeğe başlarken besmele okunmalıdır. Süt, çay, ayran, meşrubat, kahve.., içerken de besmele unutulmamalıdır. Bunları içerken hayızlı, nij faslı hanımların besmele çekmesi de sünnettir. Cünüp olan kimse yimek-içmek zorunda kalırsa ellerini ağzını yıkamadan yimesi içmesi mekruhtur. [61]

5 — Suyu en az üç nefeste iç:

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz buyurdu ki:

«Suyu bir nefeste içmeyiniz. Ancak 2 veya 3 nefeste içiniz. İçerken besmele çekiniz. İçtiğiniz zaman da Allah'a hamd ediniz.» [62]

«Sizden birisi su içtiği vakit emer gibi içsin. So-luk almadan içmesin. Suyu birden bire içmek karaciğer ağrısı yapar.»

Bir şeyi bir kaba birden doldurur gibi içmek ciğer ve bağırsak hastalıklarına sebep olduğu zikredilmiştir.

Su içmek midenin ihtiyacı değildir; ağız ve yemek borusunun ihtiyacıdır. Hızla içilen su boğazdan direk mideye gideceğinden susuzluk da giderilmiş olmaz. Onun için sünnete uygun içilmelidir.» [63] «Suyu bir nefeste içmek şeytan işidir» [64] sözü ne kadar ye-- rindedir.

6 — Su kabının içine nefes verme ve üfleme.

7 — Su içtikten sonra hamd etmeyi unutma.

5- Su kablarınin ağzını açık bulundurma.

9- Gayr-i müsümlere ait kabları yıkamadan kullanma.

6 — Temiz ve tatlı sulardan iç:

Peygamber Cs.a.v.) Efendimiz suyun tatlısını arar ve dinlenmişini tercih ederdi. Hatta bunun için uzak yerden bile su getirttiği olurdu. Kireçli ve kirli suların böbrek taşlarından, çeşitli infeksiyöz hastalıklara kadar birçok rahatsızlıklara yol açtığını tıp da zikrediyor.

Sıhhatli yaşamak için buraya kadar zikrettiğimiz kaidelere ve bundan sonraki tavsiyelere uymanız gerekir. Şunları da aklınızdan çıkarmayınız:

• Uyuyup uyandıktan hemen sonra su içmeyiniz. Bu midenin soğuklamasına sebep olur.

Elma, şeftali, üzüm, kuru üzüm yedikten sonra su içmek mideyi bozar.

Yemek yedikten hemen sonra su içmek hazma mâni olur. 1-2 saat sonra içilmelidir.

Sıcak ve tatlı yedikten sonra su içmek dişlere zarar verir.

Banyodan çıkınca su içme.

Yorgun ve terli iken de su içme.

Bizi her türlü nimetleriyle rızıklandıran, bir ismi de Rezzâk olan Cenab-ı Allah'a namütenahi hamd ve senalar olsun... [65]

364 — «Ne Yapayım Bir Yudum Su İçsem Şişmanlatıyor (Kilo Aldırıyor).-

Şişmanlık, vücutta aşırı yağ depolanması neticesi vücut ağırlığının artmasına denmektedir. Şişmanlık, sarfettiğinden fazla enerji almak ve aşırı yemekten olur. İrsiyete ve hormon bozukluğuna bağlı şişmanlıklar varsa da nisbetleri azdır.

Genel olarak şişmanlığın sebepleri şunlardır:

1- Sosyal ve ailevi âdet ve an'aneler.

2- Ruhi faktörler.

3- Hareket azlığı ve tembel yaşama.

4- Konfor ve refahın artması: Otomobil, apartman hayatı, asansör, telefon, televizyon gibi konfor vasıtaları arttıkça enerjiden tasarruf da artmakta, halbuki kalori alınması aynı derecede kısılmamaktadır. Aksine insanlar daha fazla yemeğe yüklenmektedirler.

5- Besin bolluğu ve hareket eksikliği.

6- Gebelik ve doğumlar... vs.

Şişmanlık, genel olarak fazla yimenin sonucudur, demiştik. İnsan günde ihtiyaç fazlası olarak bir dilim ekmek yise 50 kalori ihtiyaç fazlası olacak demektir. Bu, yılda üçbuçuk kilogram, on yıl sonra ise 35 kilogram eder ki, kişi aşırı şişman hâle gelir.

Maalesef, zamanımızda çok yimek salgın bir hastalık haline gelmiştir. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz:

«Öyle bir kavim gelecek ki, onların yiyip, içmekten gayri düşünceleri olmadığından aralarında şişmanlık yaygın bir hâl alacak» [66] buyurmuştur.[67] İşte, zamanımızın insanları ileri fırlamış karmlarıyla bunun ea güzel misâlidir. Yine Efendimiz (s.a.v.) ahir zaman insanlarını anlatırken buyurdular ki: .

«Onların yiyip içmekten başka düşünceleri yoktur. Bu yüzden onlarda şişmanlık görünmeye başlar.» [68]

«İnsanlar öyle bir yaşantıya mübtelâ olacaklar ki, onların derdi-düşüncesi karınları olacak. (Yani; sırf zevklerine, keyiflerine bakacaklar, hayatı yalınız bu dünyadan ibaret zannedecekler ve ahireti hiç düşün-miyecekler. Sadece midelerini düşünmekle göbeklerini şişirmekle meşgul olacaklar) şan-şerefleri, mal ve me-taları olacak. Kıbleleri de karıları olacak. Dinleri ise paraları olacak. İşte bunlar, halkın en şerirlileridir. Onlar için Allah (c.c.) indinde bir nasib yoktur.» [69]

Hz. Aişe Radiyallahu anha anamız da demiştir ki: «Bu ümmet arasında Hz. Peygamber (s.a.v.)'in gidişinden sonra çıkan ilk belâ tokluktur. Çünkü milletin karınları doyunca bedenleri semizleşti, kalbleri zayıfladı, dünyalık istekleri arttı.»

«Tok iken yemek yiyen mezarını dişleri ile kazar» Sebebi ne olursa olsun, şişmanlığı bir tür hastalık olarak kabul etmek gerekir. Çünkü istisnaları olmakla birlikte şişmanların: ® Sağlıkları bozuktur. ® Estetik görünümleri iyi karşılanmaz.

Şişmanlık solunum yükünü artırdığından şişman olanlar nefes darlığı çekerler.

® Şişmanların kemik ve adaleleri daha çok yorulacağından mafsal hastalıkları, varis ve fıtık teşekkülü kolaylaşır.

® Çağımızın hastalığı sayılan yüksek tansiyon şişmanlarda daha çoktur.

# Kalb yetmezliği şişmanlarda kolaylıkla belirir..

@ Şişmanlık deri ve mantar hastalıklarına zemin oluşturur.

® Şişmanlarda böbrek hastalıkları daha sık gö_.. rüîür.

@ Göz hastalıkları şişmanlarda daha çoktur.

'@ Şişman kadınlarda, adet bozuklukları ve kısırlık; erkeklerde, iktidarsızlık ve meni bozuklukları, daha sık görülür...

Şişmanlığın yol açtığı güçlük ve tehlikelerden bazılarını kısaca sıralamış olduk. Şişmanlık,' bir hastalık olarak kabul edildiğine göre, çaresi nedir diye bir-soru akla gelebilir. Bu sorunun cevabı da şudur:

Şişmanlık hastalığının tedavisinin temel prensibi,, sarf edilenden az enerji almak yani İslâm'ın koyduğu-, prensip ve kaidelere göre bir hayat tarzına sahip olmaktır. İslâm'ın emrettiği hayat tarzına sahip olmadan şişmanlığın giderilmesinde kullanılan diyet me-todiarı ve açlık rejimlerinin zararlı olduğu ve hiçbir-fayda sağlamadığı açık bir gerçektir. Aynı zamanda, bu metod başka hastalıklara da zemin hazırlamaktır. Bilindiği gibi acıkmadan sofraya oturmamak, doymadan da sofradan kalkmak İslâm'ın emrettiği ideal kiloda kalmanın şartıdır.

Şişmanlık hastalığına yakalanmamanın çarelerinden biri de oruç tutmaktır. Efendimiz (s.a.v.) :

«Oruç tutunuz ki, sıhhatli olasınız» buyurmuştur.

Haftanın pazartesi, perşembe günleri, arabi ayla, rm 13. 14. ve 15'inci günleri ile, Receb'ten itibaren iki ayı içine alan oruç mevsimleri maalesef günümüz müslümanları arasında unutulmuş, aşırı yemenin tev-li ettiği rahatsızlıklara karşı, gazetelerin rejim reçeteleri muteber sayılmaya başlanmıştır. Oruca karşı -çıkanlara/bugün bizzat kendi vücutları isyan etmekte, sahiplerini rejini ve perhiz ile bir ömür boyu oruç tutturmaya zorlamaktadır. Halbuki zikredilen günlerde oruç tutulsa da, sair günlerde rahat yaşansa iyi olmaz mı? Bu ibret verici çelişki orucun insan sağlığı açısından bir zaruret olduğunu göstermektedir.

Zamanımızda çok yemek yime sebeplerinden biri >de masalarda sandalyelere oturarak yemek, yimektir. Çünkü bu şekildeki oturuşlarda mide sarkık ve tıka-basa doldurmaya çok müsaittir.

Sünnet üzere yemek, yiyiş yere yer sofrasına sünnet üzere oturmakla yemek yimek insan sağlığı için en ideal olanıdır. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz sofraya bazen dizleri üzerine çökerek, bazen iki ayakları üzerine diz üstü dediğimiz tarzda, bazen de sağ aya-.ğını bükerek sol ayağı üzerine otururlardı. Ve şöyle buyururlardı:

«Yaslanarak yemek yimem. Ben ancak Allah'ın bir kuluyum. Kullar nasıl oturursa öylece otururum.»

Böyle oturuşta mide diz ve karın tarafından büzülmekte. İnsan bu oturuşla yemek yediğinde sofradan kalkınca vücut normal şeklini aldığında midede boşluk kalmaktadır. Bu oturuş, aşın yemeye mani olduğundan şişmanlamamanın çarelerinden biri de olmaktadır.

Bir de şişmanlığın zıddı zayıflık vardır. Zayıflık, ideal kilonun % 10 altında bulunmasına denilir. Sağlıklı oldukça zayıf olmak hastalık sayılmaz. Bazı durumlarda zayıflık tercih de edilir. Ancak, devamlı kilo kaybetmek hastalık sebebi olabilir, araştırılması gerekir.

Bazıları kilo almak isterler. Böyleleri kilo almanın şart olmadığını bilmelidirler. Tıp kitaplarında iştah açıcı ilaçların, vitamin ve minarellerin şişmanlamaya faydasının olmadığı zikredilmektedir.

Hasılı «su içsem kilo aldırıyor» diyenler oburluklarının neticesini elde ediyorlar. İslâm'ın koyduğu ölçülerle yimek-içmek genel ifadesiyle yaşamak sıhhatli, verimli ve dünya-ahiret saadetinin tek yoludur. Bu yoldan sapanlara bugün bizzat vücutları isyan etmekte. Toplum sağlıksız insanlar yığını haline gelmektedir.

Islanışız yaşantı ne büyük çiledir Ya RabbîL[70]

365 — «Evde Hibir Şey De Yok, Ne Pişireceğiz Bilmem Ki.»

• Hayattan verim ve gerçek zevk almanın yolu ölçülü olmaktır. Ölçü, İslâm'dır. İslâm'sız hayat zikzaklarla ve dengesizliklerle doludur. Dengesiz hayat verimsiz ve zevksizdir. Sun'i bazı şeylerle zevklendiğini sananlar büyük bir aldanış içindedirler. Televizyonda gördüğü reklâmı yapılan malı kullandığı için kendisini mutlu sayan insanlar dengesiz yaşantıya saplanmış zavallılardır.

Zamanımızda, evler eşya anbarı haline getirilmiş^ tir. Yiyecek, giyecek ve kullanılmak için alman' eşyalarla doldurulmuştur. Bir türlü doymak ve tatmin olmayan bir toplum haline geldik. Batı kültür ve hayat tarzı bizi bu hallere düşürdü işte... Acınacak bir hâl aldık. Buna da medeniyet diyorlar, fesübhanallah...

Birçok hanımdan duyarsınız. Yemek pişirecekleri zaman:

«— Evde birşey de yok, ne pişireceğiz bilmem ki!» derler. Oysa o evde o kadar çok yiyecek maddesi vardır ki, dışarıdan o eve bir hafta birşey girmese en az bir hafta o hane halkı geçinebilir. Bir ay, altı ay, bir sene geçinebilecekler bile vardır. Yirminci asırda aç kalan insanlar değil aç kalan kalbler vardır. Asrımızda insan herşeye rağmen henüz kendini keşfedememiştir. Kendini keşfedemiyen kalbini nasıl doyursun ki? Önce bu hastalığı tedavi etmek lâzımdır. Çok yi-raek, çok yığmak ve bir türlü doymamazhk hastalığı insanımızı çıldıracak noktaya getirmiştir.

Var olduğu halde tatmin olmamak ve yokluğundan şikâyetçi olmak nimetlerdeki bereketi mahvetmektedir. Hz. Cabir (r.a.) şöyle haber vermiştir:

«— Hz. Peygamber (s.a.v.) Efendimizden bir şey istenirse o asla «yok» demezdi.» [71]

Müslüman kardeşlerimiz «YOK» kelimesini kullanırken ince düşünsünler. Meramlarını anlatırken değişik ifadeler kullansınlar. Mevcudu kalmadı, tükendi vesaire gibi.

Tirmizi'nin «el-Câmii» adlı eserinde zikredildiği-ne göre, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz ile ailesinin üst üste bir kaç gece aç kaldıkları olurdu. Hane-i saadetlerinde bazen iki ay boyunca ateş yanmazdı. Sadece hurma ve su ile iktifa edilirdi.

Hz. Aişe Radiyallahu anha anamız haber verdi ki: «Peygamber (s.a.v.) Efendimiz vefat ettiği zaman evimizin dolabında bir miktar arpadan başka canlının yiyebileceği hiç bir şey yoktu.» [72]

Onlar öyle idi. Ya şimdi evlerini anbar haline getiren bizler. Ne şükür ne hamd, ne de doymak bilen kalb ve gözümüz var. Sanki meziyetmiş gibi hep, yok diye ağlarız. Şeytan ve şeytanî düzenler bizi ne hâle getirdi. Şeytanın oyuncağı olduk, vesselam. «Bir hırka, bir lokma» espirisi dünyaya dünyadan faydalanacak kadar bağlanmak manasınadır. Tapasıya bağlanmak şeytan işidir. Şeytan iğfaline hız vermek için bize hep sorar — Ne yiyeceksin? Ne giyeceksin? Nerede barınacaksın?»

Cevap şu olmalıdır: «— Ölüm yiyeceğim. Kefen giyeceğim. Kabri mesken tutup orada barınacağım.»

Bu cevabı veremiyen insanlar, aç ve açık kalmak korkusuyla hep eşya yığmakla meşguller.

Hasılı, evde olduğu halde yokluğundan ağlamak, sızlanmak eldeki nimetin bereketsizliğine sebep olur. Söz dönüp dolaşıp aynı yere geliyor: İslâm ölçü alınmadığında insanların payına düşen yıkım, dengesizlik ve sonu gelmiyen perişanlıklar oluyor. Ey müslü-manlar! Gelin İslâm'a ve İslâmi yaşantıya talip olalım. Çünkü insanca yaşamamız buna bağlı. Bize bunu nasip eyle Ya RabbîL. [73]

366 -~ «Haram İse Haram Ne Yapalım Aç Mı Kalalım Yani.»

• Haram-helâl tanımıyanların dilinde «— Haram ise haram ne yapalım aç mı kalalım yani» sözü sakız gibi çiğnenir. Oysa haram ateştir.

«Madde ve mânâ dertlerinin kapısı midedir» Ha-dis-i Şerifi, gıdanın hayatımızdaki büyük sırruıı en güzel bir şekilde ifade eder.

Beslenme usulleriyle şahısların, hattâ milletlerin seviye ve hüviyetleri arasında münâsebet bulunduğu iddia edilir. Fransız filozoflarından Savorin, «Lezzetin felsefesi» isimli bir kitabında bu konuyu incelemiş ve şöyle demiştir:

«Bana ne yediğini söyle, senin ne olduğunu haber vereyim.»

Bu konuda «Kendini bilen, Rabbini bilir» mealindeki mukaddes ölçü, unutulmamalıdır. Demek ki, he-lâl-haramı ayırdedebilen Rabbini de tanıyabilir.

Gıdaların karekter üzerinde büyük tesiri vardır. Bu hikmete binaen çocuğa kirli kadınların süt emzirmelerine müsâde edilmemesi dinimizce tavsiye olunmuştur.

Gıda, nefsin temel taşı olarak (Rûh + Nefis) bütününde esas mevzu teşkil eder. Haram lokma, kazaniş şeklindeki gayr-i meşruluktan olsun, maddesindeki yasak hükümden olsun; gerek psikolojik bakımdan, gerekse ruh muhasebesi bakımından insanı fazilet ve kemâlden alıkoyan en mühim sebeptir.

Büyük mânâ terbiyecileri lokmaya o kadar ehem. miyet vermişlerdir ki, bir tek lokmanın haram oluşu, bir ferdi madde ve mânâda senelerce geri bırakmış ve kemalden uzaklaştırmıştır.

Büyük zadlar, zikrini müşahede etmedikleri lokmayı terk etmişlerdir. Hz. Mevlânâ Celaleddini Rumi «şüpheli lokma yedim» diye mesnevinin ikinci cildini bir sene tehir etmiştir.

Abdülkadir Geylâni hazretleri «Dertlerin evi midedir» Hadis-i Şerifinden titremiş ve dostlarının ömürleri boyunca yiyeceklerini temin ederek onları haram tehlikesinden uzaklaştırmaya çalışmıştır.

Peygamber (s.a.vj Efendimizin terbiyesinde yetişen Ashab-ı Kiram sofraya- oturduğu zaman yemeğin cinsine ve çeşidine bakmaz, hangi yoldan elde edildiğine dikkat eder, haram ve şüpheli ise el sürmeden kalkarlardı. Haram giren yerde feyiz, rahmet, fazilet kalmadığım sanki görür gibi bilirlerdi.

Haris Muhasibi ismindeki bir zâtın helâl oluşu şüpheli bir yemeğe elini uzattığı zaman parmağının ucunda bulunan bir damar atardı, böylece yemeğin helâl olmadığını anlardı, [74]

Haram ve helâl olduğu belli olmryan yiyecekler için Hz. Mevîânâ diyor ki:

«— Eğer bir lokmadan hayırlı, işlere karşı bir şevk ve aşk husule geliyorsa bil ki o lokma helâldir. Yok eğer hased, gurur, kin, kibir ve gaflet husule geliyorsa muhakkak haram karışmıştır.»

însanm mayasını bozan yenilmiyecek-içilmiyecek maddeler vardır. Bunlar vücuda girince insanın yapısı bozulur. Bunlar:

1- Haram olan herşey.

2- Domuz eti ve yağı.-

3- Alkollü içkiler.

Prof. Dr. Saffet Solak ilmi bir müşahedesini bir yazısında şöyle ifade ediyor:

«Bakın Avrupalıya, eşlerini kıskanmazlar. Aynen domuz gibi. Bunlar domuz eti yiyorlar da ondan böy-ledirler. İnsanların günlük yaşantısındaki hareketleri yediği-içtiği gıdaların özelliklerine göre olmaktadır. Domuz etini yiyenin eşini kıskanmaması.hatta (eşini veya bir başka yakınını) bir "başkasına takdim etmesi gibi.

Hayvansal besinle beslenenler bitkisel besinlerle beslenenlerden daha hareketli, daha atılgan daha saldırgan olmaktadır. Hayvansal besinle beslenen ile bitkisel besinle beslenen arasında bu kadar fark olur da haram ile beslenenle helâl ile beslenen arasında bu kadar dahi fark olmıyacak mı? Elbette vardır ve daha da fazladır.»

Bir başka ilim adamı İstanbul Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Öğretim Üyelerinden Prof. Dr. Fevzi Pamuk da bu konuda diyor ki:

«Haram besinlerle beslenenler ile helâl besinlerle beslenenler arasında büyük farklar vardır. Belki tıp ilmi açısından vücutta fizyolojik bir değişiklik olmayabilir. Ama vücut organları görevlerini icra ederken herşey çıkar ortaya. O el hırsızlık yapmaya daha meyillidir. O ayak kötü yerlere gitmeye, o beyin haram şeyleri düşünmeye daha elverişlidir. İsteyenler bu durumu farklı insanlar üzerinde test edebilirler.»

îşte, konu bu kadar barizdir.

Cahiliyye devrinin [75] ünlü Muallakatü's-Seb'a şairi Antara'nm şu mealde bir mısraı var:

«Açlıktan karnım belime de yapışmış olsa! helâl bir lokma buluncaya kadar yemeyeceğim.»

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz çok severlermiş bu mısraı. Birgün:

«— Antara ne güzel söylemiş» diye başlıyarak bu mısraı okumuşlar. Dolayısıyla mısra «hadis» olma şerefini kazanmış :

Helâl lokma nedir? sualine îmamı Gazali şu cevabı veriyor:

«Davete icabet şart. Fakat davet edilen yerin sofrasında, yemeğinde şüpheli durum varsa, gidilmez. Davet eden fasık, zâlim veya davetiyle övünme sevdasına kapılan biri ise, onunda daveti kabul edilmez.»

Bakınız ucu nerelere kadar varıyor helâl lokma-kavramının. Yani başkasının yidirdiği yemeğin helâl yolla kazanılıp kazanamadığına bile bakmak ve ona göre davranmak zorunda nıüslüman...

Evin reisi olan erkek aile fertlerine helâlden yedirmelidir. Yemekte, içmekte, giyimde, kuşamda haram ve israf aileyi yıkar, mahveder. Haramda hep helak vardır. Kıyamet gününde ilk sorgusu yapılacak olanlardan biri de haram olan şeylerin hesabının olduğu rivayet olunmuştur.

Denilir ki: Hesap gününde ilk önce kişinin yakasına yapışanlar, onun evlâdı ve ehli olacaktır. Onlara aile reisi haram yedirdi ise bunlar ilahi huzurda durur ve:

«— Rabbimiz! Oldan bizim hakkımızı al. Çünkü o,. bize bilmediklerimizi öğretmedi. Bilmediğimiz halde bize haram yedirdi» derler.

Hasılı «Haram ise Karam ne yapalım aç mı kalalım yani» anlayışı kafirlere mahsûs bir yaşantının ürünüdür. Hesap gününe inanan insan yaşantısını o güne göre düzenliyeiı müslümandır. [76]

367 — «Sen Olmasan Acımızdan Ölürüz.»

Asrımızda müslümahlarm dinimize olan ilgisizliği ve bilgisizliği korkunç yanlışlıklara sebep olmaktadır. Bu yanlışlıklardan biri de bir canlının rızkını bir başka canimin verdiğine o olmasa diğerinin açlıktan öleceğine inanmaktır. «Sen olmasan biz acımızdan ölürüz» sözü böyle bir inancın ifadesidir. İşçi patronuna, memur âmirine, evlât babasına veya baba evlâdına, kadın kocasına yada koca karısına genelde hep böyle söylemekte olduklarım hep duyarız. Basit bir düşünce ile meseleyi kavramaya çalışırsak, bu ifadelerin şirk olduğunu anlayabiliriz,: Bu ifadeyi kullananlar muhatablarını hep Allah (c.c.) 'a ortak koşmaktadırlar.

Rızk, Allah (c.c.Vdandır. Allah'ın isimlerinden biri de ER-REZZÂK'tır.

Rezzâk; rızkı yaradan, onu veren ve onu sebeplere bağlıyandır. Bundan dolayı Rezzâk, aynı zamanda mübalâğa ifade ettiğinden rızkı çok ve. mükemmel veren, rızka kefil olan ve her canlıyı yaşatacak zaruri gıdayı deruhte eden şeklinde de anlaşılmıştır. [77]

Rızık, Cenab-ı Hakk'm bilhassa yaşayan kullarıma faydalanmalarını nasib ettiği şeydir. Rızık yalınız yinilip içilecek şeylerden ibaret değildir. Kendisinden faydalanılan her şeye rızık denir. Kur'an-ı Kerim'de geçen bütün rızık maddesinin faili Cenab-ı Hakk, rızkın muhatapları ise bütün canlılardır.

Hayru'r-Râzikin : Cenab-ı Hakk'ın rızık veren olduğunu beyan eden isimlerden ilk defa Hayru'r-Râzikin Crızık verenlerin en hayırlısı) vârid olmuştur. [78]

Ehl-i Sünnete göre Rızık, Cenab-ı Hakk'm canlıya sevkettiği ve canlının faydalandığı şeyin adıdır. Ve yine ehl-i sünnetin genel kanaatine göre, haramda rızık mefhumuna dahildir. Ancak, kul, kendi isteği ile haramın sebeplerine tevessülünden dolayı zemm ve cezaya müstehaktır. Zira Allah (c.c.) :

_ «Yeryüzündeki şeylerden helâl ve temiz olmak şartıyla yiyin...» [79] buyurmuştur. Kul bu emre muhalefet edip rızkı helâl olmayan yoldan arayınca da cezaya müstehak olmuştur. [80]

Rızık 2'ye ayrılır;

1- Zahiri rızıklar.

2- Mânevi rızıklar.

Zahiri rızıklar, her türlü yiyecek, içecek giyecek, kullanılacak eşya hattâ bir kimsenin çoluk- çocuğu, bilgisi, serveti hep bu kısımdandır. Kâinatta herşey bir hazinedir, hiç boş şey yoktur. [81] Malından, imkanlarından, ilminden intifa edemiyenler merzuk değil, nasipsizlerdir.

Manevi rızıklara gelince, bunun kaynağı semavi kitaplardır. Ancak, son kitap Kur'an-ı Kerim hariç diğer kitapların asılları yoktur, insanlar onların birçok hükümlerini değiştirmişlerdir. Onun için onlarda mânevi rızık yoktur. Bu rızkın kaynağı Kur'an-ı Kerim'-dir. Demek ki, Allah (c.c.) Rezzâk, kainat rızık, canlılar da merzüktur. îslâmi ölçüler içinde rızkını alabilenlere müjdeler olsun.

Hasılı, asıl Rezzâk olanı unutup da vasıtayı asıl yerine koymak şirk olur. Her mü'min bu gerçeği çok iyi kavramaya mecburdur. Aksi halde tedavisi zor ne_ ticeler ortaya çıkar. Bu açıdan hareketle «Sen olma-san acımızdan ölürüz» sözü de çok tehlikeli bir ifadedir, diyebiliriz. Dikkatli olmak lâzım. [82]

Bereket Kalmadı

Apartman çıktı, komşuluk kalmadı.

Sun'i gübre çıktı, yumurtada renk, sebzede,

meyvada tad kalmadı. Sun'i yağ çıktı, yemekte tad kalmadı. Hoperlör çıktı, bir sünnet gitti, minarede

müezzin kalmadı.

Taklidcilik çıktı, insanlarda örf, âdet ve mânevi

zevk kalmadı.

Delikli demir çıktı, mertlik kalmadı. Motorlu vasıta çıktı, uzun zaman kalmadı. Kağıt para çıktı, kıymet kalmadı. Haram yiyenler çıktı, bereket kalmadı.

Abdullah Naim Şener[83]

368 — «İster Zengin Ol İster Fukara Yemekten Sonra Yak Bir Sigara.»

® Sigara hakkında kitabımızın ikinci cildi 315 ila 323'üncü sahifeleri arasında gerekli izahatı verdik. [84] Oradaki beyanlara ilâveten meseleyi bir-iki noktadan daha irdelemekte fayda mülâhaza ettik:

® Başlıkta zikrettiğimiz sözü sarfeden ve bunun böyle olduğuna inanan bir insan sigaranın inşama ek-mek-su kadar ihtiyaç olduğunu beyan etmiş olur. Halbuki durum bunun tamamen tersidir. Ekmek-su canlı hayatının devamı için zarurettir. Fakat sigara ne olursa olsun felâkettir. Zararı çok faydası ise hiç yoktur.

9 Yemekten sonra sigara yakmak yemeğin adab-larından değildir. Yemekten sonra yemeğin adabîarm-dan biri de Rezzak olan Rabb'ül-Alemin'e verdiği rı-zıklardan dolayı hamd etmektir. İsraf etmek bir noktada küfran-ı nimettir. Bunun cezası da büyüktür.

® Bu söz ile zengine de fakire de sigara içmek gerekliymiş gibi bir mânâ çıkarılmış olunur. Bunu ka_ bul etmek mümkün değildir. Zira asrımızda ne zengin müslüman ne de fakir müslümamn sigaraya verecek parası yoktur. İslâm'ın ayaklar altına alındığı: hükümlerinin geçersiz sayıldığı, Allah'a insanların harb ilân. ettiği bir zaman ve mekânda nasıl olur da mü'minim diyen birileri sigara gibi bir habise kucak dolusu para verebilir? Bunu hangi izan sahibi yapabilir? Bunu iyi düşünmek lâzım. Mahşer gününde Allah insanlara hangi marka sigarayı içtiğinden değil,. İslâm için neler yaptığından hesap soracaktır. Herkes bunu bilmeye mecburdur.

® Yemekten sonra sigara içmek ihtiyacını du_ yanlar genelde yemeklerini tıka-basa yiyenler ve ne bulurlarsa midelerine indirenlerdir. Bu da İslâm'da glmıyan bir davranış türüdür. Sünnet üzere sofra kurmayanlar, sünnet üzere yemek de yimezler. İnanç sistemimizde acıkmadan sofraya oturmak hoş görülmemiş ve tam doymadan sofradan kalkılması emredilmiştir. Az yimek az uyukuya, çok yimek çok sıkıntıya sebeptir. Sigara içmek de sıkıntılardan biridir.

Hasılı, içtimai, iktisadi, sıhhi ve ailevi bir çok dertlerin sebebi olan sigara içmek her zaman ve mekânda hiçbir müslümana yakışmayan bir davranış tarzıdır. Cenab-ı Hakk, insanlığı bu illetin şerrinden korusun, ve kurtarsın... [85]

369 — «Babası Oğluna Bir Üzüm Bağını Bağışlamış Da Oğlu Babasına Bir Salkım Üzüm Bile Vermemiş,»

© «Babası oğluna bir üzüm bağını bağışlamış da oğlu babasına bir salkım üzüm bile vermemiş» sözü İslâm dışı nizamlara göre yaşıyan toplumlar için doğ-ru; fakat, hayatlarını İslâm nizamına göre yürüten ve sürdüren toplumlar için kesinlikle yanlıştır. Çünkü bâtıl ideolojilerle yaşıyan toplumlarda herşey materyalist açıdan ele alınır. Kimse biribirlerine karşı olan görevlerini yerine getirmez. Herşey menfaate dayanır. Ebeveyn evlâd ve evlâd ebeveyn ilişkileri diğer kişiler arasında olduğu gibi tamamen şahsi çıkarlar doğrultusunda yürütülür. Zira köle düzenlerde zulmün .adı açıkgözlülüktür, uyanıklıktır.

İslâmi esasların geçerli olduğu, hayatlarını bu nizamın kurallarıyla yönlendiren ve sürdüren toplumlarda durum son derece farklıdır. Hak herşeyin üstün-dedir. Herkes vazifesini bilir. Karşılıklı ilişkiler menfaate değil Allah'ın rızasını kazanmaya yöneliktir. Ebevyn şefkati ve merhameti; evlât hürmeti, kardeşlik duyguları kelimenin tam anlamıyla îslâmi düzen ile yaşıyan toplumda yaşanır.

îslâmi nizam ile yaşıyan toplumda, herkes üzerine düşen görevi Allah'ın rızasını kazanmak için yapar. Ana-baba evlâd ilişkileri de bu esas doğrultusunda yürütülür. Bir ömür boyu ebeveyn şefkati ve merhameti, evlâd hürmeti kesintisiz devam eder. Müslüman için hayat sadece bu dünyadan ibaret değildir. Ölüm ve neticesinde ahiret hayâtı dünyanın hesabının görüleceği bir gelecek vardır. Yaşantı buna göre düzenlenir. İslâm devleti, fertleri ahiret hayatını kazanacak amelleri işliyecek tarzda yetiştirir ve insanca yaşamak için gerekli ortamı oluşturur. Bu devlet bununla mükelleftir.

Şimdi, akla şöyle bir sual gelebilir:

«Bizler müslüman ülkede yaşayan müslünıanlarız. Bu söylenilenlerin hiçbiri bizde olmadığı gibi darmadağınız, ele-avuca alınır tarafımız yok. Bunun sebebi nedir acaba?»

Böyle bir soruya verilecek cevap şudur:

Bizim yaşadığımız ülke kesinlikle bir İslâm ülkesi değildir. Bu memlekette müslümanlar vardır fakat müsîümanlık yoktur. Müslümanlığın olmadığı bir yer_ de müslümanlarda hayır yoktur. Çünkü, hayatlarına tamamen İslâm dışı düzenler hakimdir. Bir yerde müs-lümanın güzellikleri görünmüyorsa bu müslümanlıgm orada olmayışındandır. Ancak bu hiçbir zamsn bu memlekette müslümanlıgm olmadığı ve olmıyacağı mânâsına gelmez. Eskiden bu memlekette dedelerimiz İslâm'ı yaşadılar. Pekâlâ bu memlekette müsîümanlık vardı. Bu gün de müslümanlarm birçokları bu memlekette dinlerinin gereği üzere yaşama gayretiyle yaşıyorlar.

Müslümanlık olmayınca müslümanm varlığı bir işe yaramıyor. Oaun için bu memleketin gençleri havasını teneffüs ettikleri batı kültür yapısına göre yetişiyor, batılılar gibi yaşanıave düşünmeğe mecbur bırakılıyor.

Batıda ana-baba çocuğu dünyaya getiriyor. Çok kısa bir süre takriben altı ay ona bakıyor. Sonra onu kreşe veriyor. Günde birkaç saat ancak onunla birlikte kalabiliyor. Belli bir yaşa gelince evladına başının çaresine bak der gibi onunla olan bağını tamamen koparıyor. Sevgiden, şefkatten mahrum büyüyen bu genç hiçbir zaman iyi bir insan olamıyor. Ana-baba, evlat, akrabalık ve komşuluk ilişkileri olmryan bir toplumdur batı. İnsanın yaratılışında analık,, babalık, evlâtlık ve akrabalık sevgisi vardır. Bunlar az da olsa tatmin edilmesi gerekir. Bunu tatmin etmek için batılılar, anneler günü, babalar günü, yaş günü... adı altında günler ihdas edip bu vesilelerle yılda bir iki defa olsun bir araya gelmek ihtiyacını duyuyorlar. Evlatlar şefkatsiz büyüdüklerinden evlâtlık görevleri, ni yapmıyorlar. Onun için batılı insanlar çocuk yapmıyorlar. «Çocuğa bakacağıma bir köpek alır ona "bakarım» diyorlar. Bugün, her evde en az bir köpek var ama hiç çocuğu olmıyan milyonlarca ev vardır.

Babadan bir salkım üzümü sakınan batılı çocuğa karşılık, müslüm anlarda İslâm yaşanmamasına rağmen canını ana-babası için feda edecek milyonlarca genç vardır. Kırık-dökük bir islâm terbiyesi bile evlâtlarımıza hayırlı adımlar attırmaktadır. Onun için müslümânlarda herşeye rağmen bağ da, üzüm de, ev-lâd da son nefesine kadar babanın-ananm emrindedir.

Bizdeki huysuz, huzursuz ve anarşit yapılı gençler kendilerine İslâm aşıîanrmyan ve ulaştırılamıyan gençlerdir. Bunlar, bâtıl ideolojilere kapılıp onların ta. pıcısı olmuşlar. Hesap gününde her müslümanın onlarla ilgisizliği oranında Allah'a vereceği hesabı vardır. Bunun için, bir umut olarak gördüğümüz evlâtlar inancımıza göre aynı zamanda ebediyete uzanan birer sorumlulukturlarda.

Peygamber Cs.a.v.) Efendimiz tavsiyede bulunuyor :

«Çocuklarınıza şu üç şeyi öğretiniz:

1- Onlara Peygamberini sevmesini öğretiniz.

2- Peygamberin âl ve ashabını sevmesini öğretiniz.

3- Kur'an-ı Kerimi öğretiniz.» Bu şu demektir:

Çocuk kimi severse ona özenecektîr. O hangi mesleğe yönelse Peygamberinin bir örneğini bulacaktır. Hz. Musa (a.s.)'ın cennetteki komşusunun anasının duasını alan bir kasap olduğunu bilmeyenimiz yoktur.

Bu memlekette İslâmiyet yoktur diye kimse rahatça keyfine bakma selâhiyetine sahip değildir. Her müslüman müslümanca yaşamanın yollarını, çarelerini aramakla mükelleftir. Onun için aileler çocuklarına küçük yaşlarda İslâm'ın prensiplerini öğretmeli ve tatbikatını bizzat yaparak yaptırmalıdır. İslâmi yaşantı, itiyat haline getirilmelidir. İleri yaşlarda itiya-tın elde edilmesi hayli güçtür. îslâmcı çocuk, insanın ahireti içinde hayırlı olur. Çocuğun yapacağı iyi amel ve hareketlerden dolayı kazanılacak sevap ahirette çocuğun ebeveynine fayda verir.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz:

«Babanın evlâdına duası, peygamberin ümmetine duası gibidir. Evlâd da ana-babaya duayı terk eder. se dünyada rızkı dar olur.»

«Babalarınıza (ve analarınıza) iyilik ve itaat edin ki, oğullarınızda size iyilik ve itaat etsin, ihsanda bulunsun. İffetli ve namuslu olunuz ki, sizin kadınlarınız da iffet ve namus dairesinde yaşamış olsun.» [86]

«Ana-babaların ihtiyarlık zamanlarında bunlardan birine veya her ikisine yetişip de onlara hürmet etmediklerinden dolayı cennete giremiyen kimsenin bumu yerde sürünsün.» [87]

İhtiyarlığın kendine has bir ağırlığı ve hürmeti gerektiren tarafı vardır. İhtiyarlıktaki kudretsizlik oL dukça önemlidir. İsra süresindeki âyet: 23'de geçen aymharfiyle başlıyan «Indeke...» kelimesinden baba ve annenin ihtiyarlık halinde evlâdının hizmet ve himayesine sığınması dile getiriliyor. [88]

İnsanın yaratılışında evlâda ihtimam olduğundan Kur'an-ı Kerim'de, evlâtlara ihtimam göstermek için tavsiyeye ihtiyaç hissedilmemiştir. Böyle bir emre muhtaç olan evlâttır. Onun için ana-babaya iyilik yapılması emri Kur'an'da bir çok âyetle tekrar tekrar emredilmiştir.

Yeşil bir filizin büyüyüp nebat haline gelinceye kadar tohumundaki bütün gıdaları emerek onu kap-cuk haline getirdiği; bir civcivin vücut buluncaya kadar yumurtadaki bütün maddeleri tüketip sadece ka_ buğunu bıraktığı gibi; evlât da ana-babanm her türlü enerjisini, sıhhatini, çaba ve ihtimamlarını emerek onları —eğer ömürleri varsa birer piri fani haline getirir.

Hafız Ebu Bekir el-Bazzaz, Büreyde'tıkı babasından naklettiği bir hadisi şöyle anlatıyor:

— Bir adam annesini sırtına almış Kabe'yi tavaf ettiriyordu. Bu şahıs Kabe'nin dibinde oturan Rasûl-i Ekrem (s.a.v.)'in yanına yanaşıp:

— Nasıl, annemin hakkını ödeyebildim mi? diye sordu. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz:

— Hayır, seni karnında taşırken bir nefes almadaki zahmetinin dahi hakkını ödeyemedin» [89] buyurdu.

Yine Efendimiz (s.a.v.) :

«Cennetin kokusu 500 yıllık mesafeden duyulur. Bu kokuyu ana-babaya âsi olanlar, akraba ziyaretini kesenler duyamaz.»

«Ana-babayı ağlatmak büyük günahlardandır.» [90] buyurdu.

Abdullah İbni Ömer (r.a.) diyor ki:

«Rabb'ın rızası, babanın rızasmdadır. Rabb'm gazabı babanın gazabmdadır.

Mâlik bin Rabia anlatıyor:

«Peygamber (s.a.v.) Efendimizin yanında bulunuyorduk. Beni Seleme'den bir adam geldi. Dedi ki:

— Ya Rasûlûllah,, ölümlerinden sonra da ebeveynime yapacağım bir iyilik var mı?

Efendimiz (s.a.v.) cevaben:

— Evet var: Onlara dua etmek, onlar için istiğfar etmek, vasiyetlerini yerine getirmek, dostlarına ikramda bulunmaktır» buyurdu.

Görülüyor M : İslâm'da ebeveynin arkadaşlarına bile iyilikte ve ihsanda bulunmak vardır.

Bu terbiye ile yetişen bir evlât ana-babadan «bir salkım üzümcü hiç esirgeyebilir mi? Mümkün değil. İşte köle düzenlerde yetişen nesil ile Hak düzende yetişen neslin farkı budur. Hak düzende yetişen nesil ebeveyni öldükten sonra bile ona hizmet etmenin yoL larını arıyor; köle düzenlerde yetişen nesil «bir salkım üzümü» bağını bağışlayan ebeveyninden sakınıyor.

İslâm'da, mal da, çocuk da babanındır. Birgün Peygamber (s.a.v.) Efendimizin yanma genç bir saha-bi geliyor. Diyor ki:

— Ya Rasûlallah! Babam benim malımdan zorla alıyor.

Efendimiz (s.a.v.) cevaben:

— Hadi oradan, mal da babanın sen de babanınsın. Bir daha öyle söyleme» [91] diye genç sahabiyi azarlıyor.

Rasul-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz:

«Kişinin yediği en temiz şey kazancıdır, çocuğu da kazancındandır.» [92]

«Çocuklarınız en güzel kazançlarınızdır, onların kazançlarından yiyin.» [93] buyurdu.

İşte İslâm budur!

Hasılı, «Babası oğluna bir üzüm bağını bağışlamış da, oğlu babasına bir salkım üzüm bile vermemiş» sözü batının bâtıl köle düzenlerinde yetişen nesle göre doğru ve yerinde bir sözdür. Çünkü köle düzenlerde hiç kimse biribirine karşı olan görevlerini yapamaz. Her şeyi materyalist açıdan değerlendirir. Onun nazarında en üstün kendi menfaatidir. Bunlar çocuklarına köpekleri kadar değer vermez. Çocukları da onlara köpek kadar sadakat göstermezler.

Ancak, bu aözün İslâm'ın var olduğu toplumda yeri yoktur. İslamcı topluma göre yanlıştır. Manâsızdır. Çünkü İslâm, müslümanları dünya ve ahiret saadetini kazandıracak amelleri işliyecek tarzda terbiye eder. İnsanca yaşanacak ortamı hazırlar.

Ayrıca bu sözde «kimseye iyilik yapma» telkini vardır. Oysa İslâm'da iyilikler kulun «Aferin»ini almak için değil, Allah için yapılır. Meselenin izah tarzı budurL[94]

370- «Eyvah! Ayşe'ler Yatıya Gelecekler Miş.»

% Misafir ve misafirlik ile ilgili birçok hususu kitabımızın ikinci cildi 204 ile 210'uncu sahifeleri arasında izah etmiştik. Bu bahis, oradan tekrar gözden geçirildikten sonra okunursa daha faydalı olur, kanaatindeyim.

Konuyu burada bir başka açıdan ele alacağız : Bir yakınımızın veya yeni tanışacağımız birisinin ailecek yatı için misafirliğe geleceğini duyunca elimiz ayağımız biribirine dolaşıyor ne yapacağımızı şaşırıyoruz. Alıyor bizi bir endişe ve basıyoruz üzüntü ile feryadı:

«— Eyvah! Ayşe'ler yatıya geleceklermiş.»

Sanki misafirler ev sahibini evlerinden çıkarıp atacaklarmış gibi bir telâş.

- Ne oldu bize? Biz, müslüman bir toplum idik. Müslüman bir millet idik. Misafirperverdik. Misafirhanelerimiz, en küçük köyde, en mütevazi bir evde bile vardı. Ve onun girişi ayrı olurdu. Misafir içeriye teklifsizce girer, sonra duvarı taklatır; yani, misafiriniz geldi haberiniz ola demek isterdi. Sonra ev sahibi misafirleriyle ilgilenirdi.

Şimdi, evlerimizi Frenk kazığı diyebileceğimiz şu koltuklar, vitrinler, gardıroplar... işgal ettiğinden beri evlerimizde misafire yer kalmadı. Bu kazıklar bize batıdan geldi. Geldi de ne oldu? Bizi biz yapan özelliklerimizi yıktı attı.

Ecdadımızın evleri çok pratik idi. O evlerde dolaplar gömmeydi. Misafir odalarında banyo olarak kul_ lanılan dolap-yüklükvari yerler vardı. Bunların içinde ibrikler de vardı. Misafir ihtiyaç hissederse burada o ihtiyacı görür ev sahibinin haberi bile olmazdı. O evlerde haremlik selâmlık noksansız uygulanırdı.. Herşey müslümanca idi.

Ya şimdi öyle mi? Nerede o rahatlık, nerede şimdiki telâş? Mukayesesi bile çok zor. Şimdi eve doldurulan eşyalar evi işgal edince bir karı-koca çocuklarıyla misafirliğe gelse ev sahiplerini bir telâş alıyor. Halbuki eski sisteme bakarsak oda kenarlarında minderler çepeçevre, bu minderler enli olurdu. İkisi yan-; yana getirildiğinde yatak olurdu. Bunlar misafir gelince çarşaflanır hemen bir yatacak yer olurdu. Şimdi bu batılı işgal orduları geldi evi işgal etti. Sonra biz de misafir ağırlamaktan korkar hale geldik. Bırakın misafirleri de kendi çocuğumuz, kızımız, torunumuz, damadımız, kardeşimiz geliyor, onlar için bile endişe-ediyoruz. Halbuki evlerimizdeki şu işgalci gibi görünen eşyaları atıversek evimiz de biz de şöyle bir nefes almış olacağız. Sonra da daracık görünen odalarımız büyük büyük evler olduğu ortaya çıkacak. Bunu geciktirmeden hemen yapmak lâzım.

Türk toplumu, emperyalist batının kültür istilâsına uğramış bir toplumdur. Yeni nesiller hep bu yabancı kültürün tesiri altında büyümektedirler. Onun için zamanımızda giyimden evin dekoruna varıncaya kadar batı kültürünün gerekli gördüğü tarz benimsenmistir. Batıda misafirlik denilen güzel haslet yoktur. Onlara göre birine ikramda bulunmak enayilik gibi bir şeydir. Adamlar babasına bile ikramda bulunmazlar. Bunlarda insanlık diye bir şey yoktur. İşte bunların iğrenç hayat tarzı çeşitli usullerle bizim toplumumuza enjekte edildi. Maarif, televizyon, radyo ve gazeteler bunun için halâ kullanılmaktadır, maale_ sef...

Oysa biz misafirperver bir millet idik. Misafirperverlik ecdadımızın dünyaca takdir edilen güzel hasletlerinden idi. Misafire ikram müslümanm en büyük zevklerinden olmalıdır. Unutmayalım, dünya bir misafirhanedir. Misafire hürmet ve ikram dinen vacib-tir. Biz inanırız ki, misafir rızkı ile birlikte gelir ve ev sahibinin günahlarının bağışlanmasına vesile olarak gider. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz de:

«Misafir istemeyen kimsede hayır yoktur» [95] bu_ yurmuştur. Müslümanlar olarak hayır yollarını bulmak ve onlarla hayırlı olmak zorundayız.

Hasılı, «Eyvah yatıya geleceklermiş» diye misafirleri işgal ordulan gibi kabul etmek müslümanlığımız-la bağdaşmaz. Misafir korkusu batının iğrenç bir hastalığıdır. Bizler «misafirin gelmediği evde bereket yoktur» inancını telkin eden dinin mensuplarıyız, elhamdülillah... Artık hanemizi ve hayatımızı bereketlendirmenin sebeplerini bulup onlarla yaşıyahm... [96]

371 — «Salla Başı-Al Maaşı.»

• Herşeyden önce kafalara şu gerçeği yerleştirmek lâzım: Müslümanlık olmayınca insanların müs-lüman olması işin neticesini pek değiştirmez. Çünkü, müslümanlık olmayınca cemiyeti batıl ideolojiler ağ gibi sararak hastalık mikroplarını toplumun bünyesine zerkeder. Toplumda batıl ideolojilerin sebep olduğu hastalıklara yakalanmıyan, istisnaları olmakla birlikte, hemen hemen hiçbir fert kalmaz. Haram -helâl ayırt etmemek çağımız insanlarının en büyük hastalıklarından biridir.

Cemiyet hayatımızın yamuk-yumuk olmasının se_ beplerinin başında haram-helâl hudutlarının çiğnenmiş olması gelmektedir. Haramda hayır olmadığı gibi onunla iştigal edenlerde de hayır olmaz. Çağımızın insanları bu gerçeğin en açık misalidir.

İnsanların söz ve fiilleri insanı kanaat sahibi yapar. Karşınızdakinin sözleri ve fiili size o kişi hakkında notu verdirir.

İşte size çok söylenilen bir söz:

«Salla başı - al maaşı.» Ne demek bu? Bu söz bu toplumun ne derece asalak, vurdumduymaz, inancı ve ameli bozuk, helâl haram tanımıyan insanlardan meydana geldiğinin aynasıdır. Bu sözle «Sen çıkarma bak.

Din-imân, ar-hayâ, namus-şeref gibi şeyler menfaat söz konusu olduğu zaman hesaba katılmaz. Sen keseni doldurmaya bak. Gerektiği zaman çok şeyi görmezlikten gelmesini bil. Vazifeymiş, görevmiş, senin üzerine gerekliymiş aldırma bunlara, gününü gün etmeye bak. Hem dünyada tek doğru olan birtek sen mi kaldın. Sen mi düzelteceksin...» fikri insanların kafasına yerleştirilmiştir, maalesef. Bizim inancımızda böyle bir söze ve yaşantıya kesinlikle yer yoktur. Böyle düşünenler ve yaşıyanlar durumları, makam ve mevkileri ne olursa olsun kâfir sıfatıyla yaşıyorlar demektir. Küfrün akıbeti ilâ cehennemi zümeradır.

Hasılı «salla başı - al maaşı» sözü ve felsefesi mü'-minin yaşantısında yoktur. Bu, küfür felsefesi ve sıfatıdır. Mü'minlerin ölçüsü Kur'an ve Sünnettir. Buna uymayan her şey merduttur. [97]

372 — «Aman Biribirimizi Sevelims Kaynaşan Bir Toplum Olalım.»

• «Amc.n biribirimizi sevelim; kaynaşan bir toplum olalım» sözü çok yerinde ve doğru bir sözdür. Ancak, bu insanlar biribirlerini neyle sevecek? Nasıl kaynaşacak?

Bir defa toplumda denge unsuru yok. Bâtıl ideolojiler insanlar arasında korkunç uçurumlar açmıştır. Denge olarak vahyedilen İslâm hep gözlerden kaçırılmakta, gönüllere girmemesi için bütün tedbirler alınmaktadır. Egemen güçler sömürü hortumlarını elden kaçırmamak için göz kırpmadan herşeyi yapabilmektedirler,

Bir tarafta büyük mahrumlar zümresi öbür taraf. ta da büyük saltanat süren zümreler. Hergün servetine servet katan, meşru, gayr-i meşru tammıyanlar. Diğer taraftan inim inim inliyen insanlar. Nasıl kay-naşak bunlar? Kaynaşamazlar, mümkün değil. Çünkü insanın yaratılışı buna müsait değildir. Bir tarafta gülenler, öbür tarafta ağlayanlar. Sonra bunlar kucak-laşsınlar. Bunlar olmayacak şeyler.

Geçmişe baktığımızda ecdadımızın ve ümmetin bi-ribirlerine o derece yaklaştıklarını, kucaklaştıklarını ve kaynaştıklarını görüyoruz. Neydi onları biribirine kaynaştıran? Şüphesiz ki, İslâm. Yaşanan İslâm. Onlar İslâm'ı inandıkları gibi yaşıyorlardı. Ve neticeye ulaşıyorlardı. Bizdeki İslâm anlayışı faıntazi. Onun için neticeyi elde edemiyoruz. Onlar, yaşadıkları için bunun zevkini alıyorlardı. Meselâ; yetimi, öksüzü, ihtiyaç sahibini ve çeyiz yüzünden gelin olamıyan kızın ihtiyaçlarını imkânları yerinde olanlar anında gideri-yorlardı. Yaraları anında sarıyorlardı. Kimse varlığından dolayı gururlanmıyor, yokluğuna da yerinmiyordu. O zaman tabiiki kaynaşma gerçekleşiyordu.

İnsanlar arasındaki kaynaşmayı sağlıyan tek nizam İslâm'dır. Bugünkü sıkıntıların temelinde İslâm', dan uzak yaşantı tarzı vardır; yani müslümanlığın yokluğudur. Bu olmayınca insanlara ölümü, ahireti, öldükten sonra dirilmeyi dünya hayatının hesabının sorulacağım nasıl anlatacaksınız? Anlatamazsınız. Nitekim anlatamıyorsunuz, hem de anlamıyorsunuz. O zaman adam diyor ki:

— Ne tüketirsem, ne zevk-ü sefa sürersem yanıma kalacak. Bir daha mı gelecem bu dünyaya. Ne yaparsam yanıma kâr kalacak...»

Bu insan, öbür tarafta, ahirette tadılacak zevki, inancı taşımadığı için veya buna gereği gibi inanmadığından dolayı varını yoğunu burada heder etmeğe çalışıyor. Kimseyi düşünemiyor. Bu, cemiyet için Korkunç uçurumlara sebep oluyor. Şimdi bu toplumda insanlar nasıl kaynaşacaklar?

Osmanlının yaşadığı İstanbul, Kenya, Bursa, Erzurum gibi şehirlere baktığımızda yol kenarlarında gördüğümüz, bir kısmının farkında bile olamadığımız sebillerden, terkos suyu değil bal şerbeti, gül şerbeti dağıtılırmış. İnsan bunu tanımadığı insanlara hiçbir menfaat gözetmeden dağıtırken ne ister ki? İşte ahiret endişesi onu kazanmak istiyor; dünya da ahire-tin tarlası çünkü. Burada yatırını yapıyor ki, orada kazançlı çıksın. Onun için ne yapıp edip insanları ahi-rete, öldükten sonra dirilmeye inandıralım. Bu inancın hakim olduğu nizama sarılalım. Müslüman olmanın zevkine erebilmek için müslümanlığa talip olalım.. Bu olmazsa birlik, beraberlik, kaynaşmak... bunlar palavradan öteye geçmez.

Hasılı, biribirimizi sevebilmemiz, kaynaşmamız, is_ tikrarlı ve mutlu insanların kenetlendiği bir toplum olabilmemiz için tek çare müslümanlığa sarılmamız gerekmektedir. Dünyada dengeli bir hayat yaşamanın tek çaresi budur. Başka yolları denemek boşunadır. Palavralara da aldanmamak lâzım. Meselenin özeti budur. [98]

373 — «Hayatta Bir I>Efa Oluyor, İstediği Gibi Olsun.»

Çocuklarını evlendiren ana-babalardan çok duyarsınız :

«— Hayatta bir defa oluyor, istediği gibi olsun» derler. Kimin istediği gibi olacakmış? Allah (c.c.)'nün istediği gibi değil, şeytanın emrine girmiş nefsin istediği gibi olacakmış. İnsan düğünü bir defa yapıyormuş. Çocuk, sünneti (hitanı) bir defa oluyormuş. Bunlar onun veya ebeveyninin şeytani arzuları doğrultusunda olacakmış. Kimsenin hevesi kusrağmda kal-mıyacakmış. Düğünler, düğün salonlarında kadm-er-kek karışık-kuruşuk, kadınlar cıbıldacik, kadehler ta-kur tukur, caz-cuz havalan içinde olacakmış. Bir defa olacakmış ya fetva da hazır işkembe-i kübrada: «Bir defacıkla günah olmaz, Allah affeder» miş. Böyle derler mendeburlar. Bütün felâketlerin bir defa ile başladığını kim inkâr edebilir?

Bu davranışta günahı küçük görme ve inkâr vardır. Günahın günahhğını inkar küfürdür. Günahı hoş .görmek de küfürdür. Adam «bir defa ile birşey olmaz, günah da değildir» diyerek günahın günahlığmı inkar ediyor. Görenler de «Ne de güzel düğün yaptı, işte böyle olacak» diyerek günahları iyi ve hoş görüyorlar. İkisinin de sonu felâket.

Müslümanm hayatı İslâm'ın hakim olduğu hayattır. İslâm açık-saçık güaah işleyerek evlenmeye hiç. bir zaman müsade etmez. Günahın biri ikisi hariç diye bir kayıt da yoktur. Eskiler «Namus kibrit gibidir, bir defa yaktın mı artık işe yaramaz,» demişler. Bak bir defa işi nerelere kadar götürüyor.

Günaha sebep olmak kadar daha başka bir adilik düşünülemez: Çünkü güaah, günah işlemelere vesile olur. Bir misal verelim:

Biri oğlunu sünnet ettiriyor veya evlendiriyor. Bu işin merasimini dinimizin yasakladığı fiilleri işleyerek yapıyor: Çıplaklık, içki, kadın-erkek bir arada çaz-cuz vesaire ile.

Şimdi bu merasim mevzu diliyor bir mecliste.

Deniyor ki:

«— Falanca bu işi yapamadı. Hem hacı, hem içki, dans, hem kadın-erkek karışık; olmaz öyle şey.»

Bir başkası hemen, karşılık veriyor: «— Ne yapsın yani. İnsan çocuğunun mürevveti-ni görmesin mi? Bu hayatta bir defa olur. Bir daha yapacak değil ya. Olsun iyi oldu. Benim çocuğum olsun, ben cndan daha ihtişamlısını yapanm. Mürüvvet bu.»

îşte adamın hâli ortada. Günahı küçük görüyor. Günaha özeniyor. Günaha iyi diyor, yani onu beğeniyor. Bu adamın akıbeti yürekler acısı.

BirinJa gördüğü veya işlediği günahları anlatması son derece korkunçtur. Çünkü bunda etrafındaki-leri günaha özendirme söz konusudur. Bu da yasaktır.

Zamanımız insanlarının hastalıklarından biri de günahtan korkmamak cnu hiç görmektir. Oysa günâh cehennem ateşidir. İnsanın yanması demektir. Günah :

«Allah (c.c.)'nün emirlerine aykırı olarak görülen iş» manasınadır. [99]

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz:

«Bir kul günaha düşmekten korkarak günah olmayan şeylerden sakınmadıkça muttekiler derecesine çıkamaz.» [100] buyurmuştur.

İnsan dişi ağrıdığı zaman doktora gidiyor. O ağrıyı durdurmanın çarelerini arıyor. Niye? Çünkü o ağrı kendisini rahatsız ediyor. Ne yazık ki bu insan zaman zaman düştüğü küfür acısını duymuyor. İnsanın dünya ve ahiretini yıkan küfür acısını kimse enteres bile etmiyor. Niçin? Çünkü, günahlar şarap gibidir. İş-îenüdiği takdirde insanı serhoş eder, İnsanımız da günah şarabıyla serhoş olmuş dostunu düşmanını dahi ayırt edemiyecek durumda. Böyle olmasaydı, günah meclislerinde ister davetli olsun ister olmasın kesinlikle bulunmazdı. Bulunuyor ve günahlara aldırış bile etmiyor. Bu işin sonu nereye varacak bakalım.

Hasılı «Hayatta bir defa oluyor, istediği gibi olsun» diyerek günah işlemek ve bir kısım insanların günaha girmelerine vesile olmak adiliktir, hem de en deni adiliktir. Bu ise müslümana yakışmayan bir tavırdır. [101]

374 — «İyi Geceler Veya İyi Günler.»

• Dinimizde «Dua mü'minin silahı» olduğu haber verilmiştir. İslâm'da dua bir ibâdet çeşididir., [102] Böyle olunca bunun âdâbı-erkânı olur. Yoluna yordamına âdabına erkanına uygun olmıyan hiçbir şeyin neticesi de iyi olmaz. İnsana istenilen randımanı vermez.

Asrımızda herşeyle birlikte insanlar da naylon-laştı. Herşey yapmacık oldu. Sun'i, zevksiz yaşantı, söz ve hareketler kimseye bir fayda sağlamıyor ar_ tık. Bakıyorsunuz adam tamamen yapmacık bir eda içinde diğer birine:

— İyi geceler, iyi günler, iyi işler, iyi çalışmalar diyerek sun'i bir görünüm sergiliyor. Sanki bu sözün altında bir menfaat gizlenmiş gibi. Öyle ki, «iyi günler» lâfzı görülmüş veya görülmesi beklenen bir menfaat için sarfedüiyor gibi bir şey.

Dilek ve temennilerde «iyi» kelimesi çok yavan ve

muallakta kalmaktadır. Onun yerine daha şümullü, daha yerinde ve daha ihtişamlı olan «hayır» kelimesi vardır. Bizim inanç sistemimizde hep bu kelime kullamlmıştır. «İyi» başka «hayır» başkadır. Dünya dillerini araştırırsak hakikaten çok az dilde var «hayır» kelimesi. Bu, şümullü az bulunur bir kelimedir.

«İyi» kelimesi herhalde bize batı dillerinden tercüme ile girdi. «Good evening» den başladı, «Good moorning» ( = iyi sabahlar, iyi öğleden sonralar, iyi işler) hep iyiden gidiyor. Halbuki «Hayırlı işler, hayırlı sabahlar,» daha eski tâbirle «Sabah-ı şerifleriniz hayırlı olsun...» ifadeleri derin mânâlar ifade ediyor. Ümmet eskiden hep bunları kullanırdı. Tabii bunlar çok şümullü bir dua olmuş oluyor. Bunlar bu insan-, lara unutturuldu. Unutmayanlar gericilik damgası yemek korkusuyla bu ifadeleri kullanmaktan çekinir oldu. Öz uzuvlardan feragat etmek, taviz vermek ne adice alçaklıktır, ah bu bir bilinse...

Bir de «Günaydın» kelimesi var ortalarda. İyice yerleştirdiler aramıza. Daha ilkokula giden çocuk sabahleyin okulunda öğretmeniyle karşılaştığında hemen «Günaydın öğretmenim» diyor. Öğreticisi de aynı karşılığı veriyor. Öğretmen sınıfa girince «Günaydın çocuklar» diyor. Memuru, hizmetlisi amirini sabahle-yia karşılarken «Günaydın Efendim» diyerek karşılıyor. «Selâmünaleyküm» demek Islâmi olduğu için «müslümamm» diyenlerce bile kaba ve nahoş kabul ediliyor. Maalesef karşılaşınca ve ayrılırken söylemek için kabul görmüyor. Bu derece alçaklaştı insanlar işte. Yazık hem. de çok yazık.

Bir de «Başarılar» diyorlar. «Şifalar olsun» diyorlar. «Muvaffakiyetler» diyorlar. «Rastgele» diyorlar. Kullanılan bu kelimeler boşluğu doldurmuyor. Niçin? Çünkü, arada materyalist bir hava esiyor. «Başarılar» deyince nereden gelecek bu başarı? İlhamla yada çalışmakla mı gelecek? Hayır? Çünkü, çalışmak kesin başarı getirmiyor. Öyle durumlar oluyor ki, insan, çok iyi bildiği arkadaşının ismini bile unutabiliyor. Allah'ın, insan hafızasına kumanda etmesi diye bir hadise var. İşte oraya müracaat etmek gerekir. Allah (c.c.)'dan yardım dilemek, muvaffakiyet dilemek:

Allah muvaffak etsin.

Allah işinizi rast getirsin.

Allah yardımcınız olsun.

llah rahatlık versin.

Allah şifa versin...

demek lâzım. Bunlar birer duâ cümlesidir. İstenilen şey için makama müracaat etmek gerekir. «Allah muvaffak etsin» dediğimiz zaman, bilhassa yeni nesle söylediğimiz zaman, tabii muvaffakiyetin Allah (c.c.) ile irtibatı kuruluyor. «Başarılar» denildiği zaman, çocuk, başarıyı oturup onikiye kadar bire kadar dersi ezberler şekilde kendini perişan etmeye bağlı, yor ve sonunda da mühim mesajdan mahrum oluyor. Neticede karşımıza edeb, haya bilmez din-imân tanımaz kimseler çıkıyor.

Hasılı, mü'minler konuşurken, yazarken kullanacakları kelimeleri çok yerinde kullanmak zorundadırlar. Ancak, başarı ve hayırlı neticelere böylece ulaşmak mümkündür. Yoksa bize uygun düşmeyen söz ve davranışlara mübtelâ olmak aşağılıkların aşağılığına talib olmak demektir. [103]

375 — «İyî Yolculuklar.

Yolcuların dualarının kabul olunacağına dair Ha -dis-i Şeriflerde müjdeler vardır.[104]

Yolculuğa çıkarken helâlleşmek ve dualaşmak yolculuk âdâblarmdandır. Ancak zamanımızda dua-laşmalar bir takım acaib söz ve davranışlara dönüştü. Mânâsız, hıristiyanlıktan geçme hâl, hareket ve ifâdeler insanlarımız arasında maalesef salgın moda halinde yayıldı. Öyleki herkes hiç de hoş olmıyan davranışlarda yarışır hâle geldi. Hele bir bakın: Adam yolculuğa çıkıyor. Gördükleri kendisine :

«İyi yolculuklar» diyorlar.

Bazıları da yolcu ettiklerine, ellerini kaldırıp sağa sola sallıyarak:

«—• Bay bay» diye gönderiyorlar.

Fesübhanallah! Ne biçim mahluk bunlar. «Bay bay da ne demek? Bu gâvur adeti şimdilerde çok yaygınlaştı. Öyle ki, çocuklara zamanın ana-babaları Allah (aç.) kelâmını öğretmeden «bay bay kelimesini öğretiyor.

«— Bak yavrum dayın gidiyor. Hadi ona bay bay yap» diye el sallatmayan ve söz söyletmeyen kaç ana -babaya rastlayabilirsiniz? Belkide hiç rastlıyamazsınız. Nerede bizim dualarımız duâlaşmalarımız. Allah (c.c)., bize firaset ihsan etsin.

«îyi yolculuklar» sözü de yavan. Tuzsuz çorbaya benziyor. «Hayırlı yolculuklar Allah (c.c.) yolunu açık işini rast getirsin. Hayırlısıyla gidip-gelmek nasib etsin. Allah (c.c.) belâlardan ve afetlerden muhafaza buyursun...» demek lâzım.

«îyi» kelimesi hiçbir zaman «hayır» kelimesinin yerini tutmaz. «Hayır» kelimesi çok şümullü bir duâ lafzıdır. Bunu çok kullanmak lâzım.

Yeri gelmişken şu hususa da değinmiş olalım:

Yolculukla ilgili malumatı öğrenmek kadın-erkek herkese şarttır. Çünkü herkes ömründe çok defa uzun -kısa mesafelerde yolculuk yapar. Bunun yapılma usûlü bilinmezse tamiri, imkânsız hatalar yapılabilir. Onun için bunun bilinmesi gerekir.

Eskiden ümmet yolculuğa çıkmadan eş-dost ve akrabalarla vedalaşırlarmış. Bir de sadaka verilirmiş. İslâm'da hep fakirleri kollama vardır. Aynı zamanda bu bir ibâdet çeşididir. Çeşitli vesilelerle fakirler hiçbir zaman muhtaç bırakılmaz. Eskiden fakirlerin gözü de tokmuş. Üç-beş günlük ihtiyacı karşılanan ben fakir değilim; daha ihtiyaçlı olanına ver diye verileni bile kabul etmezlermiş. Gözü ve kalbi tok olan bir cemaat-miş ecdadımız. Onun için Osmanlılar, yolculuk yapacakların sevabını sağlamak ve insanlardaki vermek duygusunu köreltmemek için şehirlerde mahalle aralarına sadaka taşları koymuşlar. Bu taşların içleri oyuk imiş. Yolculuğa çıkanlar «yolculuğumun selâmetle geçmesine vesile olsun» diye bu taşların içine sadaka bırakıp çıkarlarmış. İhtiyaç sahibi gelecek bu taşm içinden ihtiyacı kadarını alacak ve bırakan için duâ edecek. Bu sadaka taşlarından sadece İstanbul'da yüz adedin üstünde olduğu tesbit edilmiştir. Tabii, şimdi bu ibâdet de o taşlar da kalmadı.

Şimdi de aynı şeyleri yapabiliriz. Lakin açıkta bırakamayız sadakamızı. Eskilerin sadakalarını bıraktığı içi oyuk, kilidi olmayan açık taşlarmış. Şimdi o taşı zaten taş olarak yürütürler. İçindeki çoktan gider de; burada canlısına bir fakire, «yolculuğumun selâmetle geçmesine vesile olsun» düşüncesiyle verebiliriz ve vermemiz de gerekir.

Hasılı, İslâm'ın kural ve kurumlarını müslüman-lar olarak yaşamak ve yaşatmak müslüman olmamızın şartlarmdandır. Yoksa küfrün elinde oyuncak, çizmesi altında leş gibi ezilmeye mahkum oluruz, Allah (c.c.) korusun...

«Bir selâm ver be herif! Ağzın aşınmaz ya... Hayır, Ne selâm vermeyi bilir hayvan, ne de versen alır.

M. Akif Ersoy[105]

376 — «Bay Bay...»

® Kur'an ve Sünnette selamlaşmanın, kelime, cümle, şekil ve adablan üzerinde durulmuştur. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz Önder ve Örnek olarak bu koauda da bizlere rehber olmuştur. [106]

Selâm, Cenab-ı Hakk'm güzel i simlerinden dir. Aynı zamanda Cennet ehlinin biribirlerine duası ve ikramıdır. Dünyada mü'minlerin parolasıdır. Bu bakım_ dan, selamlaşmanın müslümanlar arasında büyük değeri vardır. Biz müslümanlar, dünyanın neresinde olursak olalım biribirimizi «Selâmünaleyküm» parolasıyla bilip tanırız. Zira, selâm mü'mini münafık ve kâfirden ayıran büyük bir alâmet, büyük bir duâ ayrıca Allah ve Rasülünün emridir. Bu, mü'minlere Allah (c.c.)'nün lütfudur.

Müslümanca selâmlaşmak, dinimizin esası, Mu-hammed (s.a.v.) ümmetinin şiarı müslümanların açıkça alâmetidir. İslâm'ın sınırlarını çizdiği selamlaşma kıyamete kadar müsîümanlarm parolası olarak kalacaktır.

Hangi dil, renk, iklim ve bölgeden olursa olsun iki mü'min karşılaştıklarında:

— Selâmünaleyküm verahmetullah

— Ve Aleykümüsselâm verahmetuMahi vebera-katüh... dediklerinde:

«Bizler dilimiz, rengimiz, iklimimiz, sosyal ve kültürel yapımız ne olursa olsun din kardeşiyiz, İsîâm milletindeniz..' Allah'ımızın emrettiği mânâda biribiri-mizi seviyoruz...» demiş oluyorlar...

Müslümanların selamlaşma merasimleri, dünya-Jiın hiçbir yerinde görülmemiştir. Sınır taşlarıyla ayrılan toplumların içinden çıkan bazı tâbir ve hareketler İslâm'ın hayata ait koyduğu selamlaşmanın yerini alamaz. Fransızların «Bonjour - bonsoir» kelimeleri, bizdeki batıcıların «Günaydın - Tünaydın - Merhaba» kelimeleri ve bunlara ilâveten yapılan baş eğmeler, bel bükmeler, kasket çıkarmalar, el kaldırmalar İslâm'. m emrettiği selâmın derin gayesini yerine getiremezler ve selâm hükmünde de değildirler.

Selâmün aleyküm ifadesinia dışındaki söz ve hareketler samimiyetsiz ve yapmacıktır. Yapmacık söz ve davranışların muhabbet tesiri yoktur.

Uydurma söz ve fiillerin moda haline getirildiği bir zamanda yaşıyoruz. Öyle bir ortama getirilmişiz ki, biz müslümaalarm hiçbir zaman değişmiyeceği pa-rolarımız selâmı unutturup yerine kısır ifadeli, samimiyetten uzak kelimelerle ve bir takım maymunvari hareketlerle getirilmek isteniyor. Oysa selâm, muhabbeti artırma ve tanışma vesilesi olaa bir duadır. Biz Tnüslümanlar her hususta olduğu gibi bu konuda da müteyakkız olmak mecburiyetindeyiz.

Son yıllarda selamlaşmanın yerine bir de «BAY BAY» diye birşey yerleştirilmek isteniyor. Herkesin ağzında «bay bay» kelimesi var. Yeni konuşmaya baş-lıyan hatta konuşamıyan emekleyemiyen çocuklara dahi «.bay bay»lı selamlaşmalar öğretiliyor. Oğlundan, kardeşinden, arkadaşından ayrılanlar ayrıldıklarını vasıtaya bindirip gönderirken de gönderdiklerine ellerini havaya kaldırıp sallıyarak «bay bay» ederek gönderiyorlar. Bu ne terbiyesizliktir. Böyle basiretsiz ana-babalardan, eğiticilerden Allah (c.c.) Ümmet-i Muhammedi korusun ve kurtarsın...

İslâm'da selâm'm. nasıl verilip alınacağına Nisa sûresi âyet: 86'da işaret edilmiş ve selâmın nasıl verileceği, alınacağı açıklanmıştır. Şöyle ki, birisi:

— Esselâmü aleyküm ve Rahmetullah, diye selâm verse bunu daha güzeliyle alacak olan kişi:

— Ve aleyküm'us-Selâm ve Rahmetullahi ve Be-rakâtüh, diye karşılık verir. [107]

«Yürüyen oturana, binekteki yürüyene, küçük büyüğe, az grup çok gruba selâm verecektir.» [108]

• Kur'an-ı Kerim okuyanlara, ® Ezan okuyanlara,

® Fikri çalışma yapanlara,

® Namaz kılanlara,

• Ders esnasında hocaya ve öğrencilere, © Yemek yiyenlere, [109]

@ Helada bulunanlara,

# îçki içenlere,

0 Kumar aletleriyle meşgul olanlara,

# Herhangi bir haramı işleyenlere, & Gayr-i rnüslimlere,

® Şarkı ve türkü söyliyenlere,

# Çıplak vaziyette dolaşanlara, selâm vermek caiz değildir. [110]

Evlerinde insan bulunmayan kimseler evlerine gi_ rince:

«— Esselâmu aleynâ ve alâ ibadillahi's-Salihiyn...» diye selâm vermelidirler. Böyle yapıldığı takdirde o eve bereketin gireceği bildirilmiştir. Çünkü ev de melekler ve cinlerin salihleri vardır. Ancak, melekler ve cinlerin salihleri şarap, put, boyboy resim, köpek ve ailesini boşadıgı halde evinde tutanların evlerinde bulunmazlar; buralara girince selâm da verilmez.

Yalınız elle ve işaretle de selâm verilmez. Selâm telaffuz edilir el ile de işaret edilirse bunda bir beis yoktur. Uzaktakine de selâm verilip işaretle bu selâm duyurulur. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz:

«Yahudilerin selâm verişi gibi selâm vermeyiniz. Onların selâmı başlarla ve ellerledir.» [111] buyurmuştur. Yalınız el ile selâmlaşmak görüldüğü gibi nehye_ dilmiştir.

Rasûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz :

«Siz yahudi ve hıristiyanlara selâm vermeyiniz.[112]

Onlar size selâm verirlerse Ve Aleyküm, deyiniz» [113] buyurmuştur.

Başkalarına selâm göndermek caizdir. Ancak, aracı olan kişinin gönderilen selâmı tebliğ etmesi vâ-cibtir. Bir misal verelim : Birisi İstanbul'dan Konya'ya gidiyor. Giderken Mehmed ona:

— Vardığında Ahmed'e selâmımı söyle, dedi. Giden kİŞİ :

— Ve aleykümüsselâm, diyerek selâmı alacak. Konya'ya varıp Ahmed'i görünce:

— İstanbul'dan Mehmed'in sana selâmı var, deyince Ahmed de :

— Ve aleyke ve aîeyhisselâm [114] demelidir. [115] «Selam söyle» diyene «olur söylerim» veya «hıhı»

demek terbiye noksanlığının ifadesidir. Bunları bilmek lâzım.

Selâm göndermenin meşruiyetine ait hadis kitaplarında bir hayli deliller vardır, [116]

Zamanımızda bir kısım müslümanlar selamlaşmanın sadece ilk karşılaşmada yapılacağını zannediyorlar. Bu yanlış bir zandır. İki kişi bir araya gelince nasıl selâmlaşıyorlarsa ayrılırken de aynı şekilde ve aynı ifadelerle ayrılmaları gerekir. Böyle yapmakla iki taraf biribirine hayır duâ yapmış olarak ayrılırlar. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz :

Sizden biriniz bir meclise vardığı zaman selâm, versin. Kalkmak istediği zaman da selâm versin. Bi_ rincisi ikincisinden daha faziletli olmadı» [117] buyurmuştur.

Tabarani ve Beyhaki'nin riyâyetlerinde Ebu Hu-zeyfe (r.a.)'den şu haber nakledilir:

Rasûlüllah (s.a.vJ'in ashabından iki kişi bir araya gelip konuştuklarında biri diğerine Asr sûresini okumadan, sonra da biri diğerine selâm vermeden ayrılmazlardı. [118]

Muaviye Ibni Kurre diyor ki:

— Babam Kurre bana şöyle tenbihte bulundu:

Bir meclisten ayrılırken selâmünaleyküm diye söyle. Çünkü sen., o mecliste olanlara isabet edecek claa hayra iştirak etmiş olursun. Herhangi bir mecliste oturan insanlar, Allah (c.c.) anılmadan o meclisten dağılırlarsa bir merkep leşinden dağılmış gibi sayılırlar. [119]

Telefonla konuşulacaksa karşıdaki kişi ile konuşmaya başlamadan önce selâm verilmelidir. Aynı şekilde konuşma bitirilip ayrılırken de yine selâm vererek veya verilmiş selâmı alarak telefon kapatılmalıdır.

Hakeza, mektup da selâm ile başlanıp selâm ile bitirilmelidir.

Bir topluluğa konuşulacaksa konuşmaya başlarken selâm ile başlanır. Bu selâm türkçe de olabilir arapca da olabilir. Ancak selâm ile başlanılmalıdır.

Hani, «Önce selâm, sonra kelâm» demiş atalarımız; değil mi?

Topluluğa hitap ediliyorsa selâmdan sonra besmele, Allah'a hamd, Peygamber (s.a.v.) Efendimize-salâvat ile konuşmaya başlanır. Bitirirken de konuşma yine selâm ile bitirilir.

Hasılı, bizim inancımızda, âdet ve an'anelerimiz-de elleri yukarıya kaldırıp iki tarafa sallarken «bay bay» diye bir selâm şekli ve ifadesi yoktur. Bu bize batıdan geçmiş bir bid'attir. Çocuklarını böyle bir bicT-at ile yetiştiren zâlim ana-babaların şerrinden ancak. böyleleri ikaz edilmek suretiyle kurtulunabilinir.

«Merhaba» kelimesi de selâm yerine geçmez. Ancak selâmlaştıktan sonra gelen kimseye «merhaba» [120] demek de sünnettir. [121]

Biz müslümanlar dünyanın neresinde olursak olalım biribirimizi > «Selâmünaleyküm» parolasıyla bilip tanırız. Bu, bize Allah (c.c.)'nün bir lütfudur... [122]

377 — «...Yolda Yürümesini Bilmiyor.»

• İnsana ilk öğretilecek şeylerden biri de yolda yürüme âdabıdır. Eğer iasan bunu bilmezse Allah fc.c.) korusun birçok tehlikelere maruz kalabilir. Bu tehlikelerin başında güaaha girme tehlikesi vardır.

Asrımızda insanlar günaha karşı o kadar çok bağışıklık kazanmışlar ki. Kimse girdiği günahtan dolayı titremiyor. «Olsun Allah affeder» diyor. Evet Allah (c.c.) affeder ama, sen affetirmesini bilirsen af edilirsin. Günah öyle bir belâ ki, insanı cehenneme kadar götürür.

Birisi «falanca yolda yürümesini bilmiyor» de~ eliğinde, hemen aklımıza, bu filancanın yolda yürüme, nin âdâblarım bilmediği gelir. Öğretmesi gerekirden öğretmeyen, öğrenmesi gerekirken öğrenmiyen kimse kim olursa olsun günah işlemiş olur! Eskiden çocuklara daha ilk mektepte iken, tâ başlangıçta ilk öğretilen şeylerden biri de yol-da yürüme âdâblan idi. Büyükler küçüklere, öğretmenler öğrencilere, ebeveynler çocuklarına hep şunu telkin ederlerdi:

«— Aman yavrum! Yolda yürürken vakarınla yürü. Yolun sağından git. Sağa-sola bakma; önüne bakarak yürü. Yüksek sesle konuşma. Kimseyi rahatsız etme...» derlerdi. Eskiden, cemiyetimiz böyle disiplinli bir cemiyetti.

Yolda yürümenin bir kaidesi vardır. Bu kaidenin kaynağı Kur'an-ı Kerim'dir. Kur'an-ı Kerim'de Ce-nab-ı Hakk mü'min kadm ve erkeklere hitaben:

«Ya Muhammed, söyle onlara, gözlerini haramdan sakınsınlar. Namus ve şereflerine sahip olsunlar...» [123] emrini veriyor.

Ne kadar haram, günah ve gayr-i meşruluk varsa ondası sakınacağız. Sakınmak için de ne olacak? Tabi Önce gözlerimize sahip çıkacağız. Eskilerin «Nazar ber kadem» dedikleri gibi, yani göz ayak ucunda olacak. Hep etrafa bakarak gitmek terbiyeye aykırı oluyor. Bunu da kaldırmak için «yere bakan yürek yakan» demişler. Tabi uydurma bir şey bu.

Bir de, biribirlerine namahrem olan bir kadın-erkek zorunlu hallerde biribirleriyle konuşurken göz_ lerine bakmıyacaklar. Yine ayak uçlarına bakmaları lâzım. Cenab-ı Hakk insanı öyle yaratmış ki, iki yabancı cins biribirlerinin gözlerine baktıkları zaman öyle haller zuhur ediyor ki... Erkeklerin gözlerinden güneşteki alfa, beta ve gama şuaları çıkıyor. Erkek yabancı kadının gözüne baktığında hatta yabancı kadının açılması haram olan yerlerine baktığında bu ışınlar kadının vücudunda, korkunç tahribata sebep oluyor. Bizde 25-30 yaşma gelmiş açık-saçık kadınların vücutları porsumuş, sarkmış ve yüzlerinin de hayli buruşmuş olduğunu, bunları kapatmak için ruj malzemelerini aşırı derece kullandıklarını görürüz. Sebep budur işte. O alfa, beta ve gama denilen kuvvetli ışınları Allah (c.c.) güneşe ve bir de erkeklerin gözlerine vermiş.

Ama aralarında nikah bağı olanlar için durum farklı. O zaman nikah o ışınların nûr olmasına sebep oluyor. Kocanın hanımına, hanımın da kocasının gözlerine bakması rahmet oluyor. Peygamber (s.a.vJ Efendimizin hanımlara kocalarının gözlerine bakmasını tavsiye ettiği malumdur.

Nitekim bir öğüdünde: Kızım kocanın gözlerine bak» buyurmuş. Hikmeti şu : Zikrettiğimiz ışınlar helâlin ile karı-kocalıkta çok yararlı imiş. Haramda bu ışınlar her iki cinsi de dengesizleştiriyormuş. Helâlin gözlerine bakmakta rahmet vardır. Tabi herkes dine bağlılığı derecesinde rahmetten faydalanabiliyor.

Zamanımızda, konuşurken kim olursa olsun gözlerine bakmamayı görgüsüzlük sayıyorlar. Din ne derse aksini yapmak, aksini propaganda etmek kalblerin-de hastalık bulunanların en çok teşebbüs ettikleri yol. Onların oltasına takılmamak lâzım. Dine aykırı olan herşey görgüsüzlüktür, edebsizliktir, adiliktir. Bunu böyle kabul etmek lâzım.

Hz. Peygamber (s.a.v.) Efendimizin : «Gözlerin zinası; mahremi olmıyan kadınlara şeh_ vctlo bakmaktır» [124] buyurduğu malumdur. Ebu Âmir İtai Alevan şöyle anlatıyor.-Birgün ihtiyaç dolayısıyla Huhba çarşısına gittim. Gözüm, yüzü açık bir kadına ilişti. Tekrar tekrar baktım. Sonra istiğfar ederek evime döndüm. Hanımım bana:

— Ey efendim! Niçin yüzün karardı? dedi.

Aynayı alıp baktım. Gerçekten yüzüm kararmıştı. Kendimi yokladım. Neden böyle oldum diye düşündüm. O bakışı hatırladım. Derhal bir yere çekildim.

40 gün Allah (c.c.)'den af diledim. Allah'ımın rahmetine nail oldum.

Bir de biz müslümanlarm babaların ve büyüklerin, hocaların biraz gerisinden, bir adım değil de bir ayak gerisinden ve solundan yürüme geleneğimiz var. Eskiden böyle yürürlermiş. Tabi bu bir hürmet ifadesidir.

Cenab-ı Hakk Nur Sûresinde Peygamber (s.a.v.) Efendimize mü'mine hanımlara iletilmek üzere:

«(Ya Muhammedi Söyle mü'mine hanımlara)... gizledikleri zinetleri bilinsin diye ayaklarını yere vurmasınlar... (Edeb dairesi içinde yürüsünler.)» [125] buyurmuştur.

Bu şu demektir: Çapkın yürüyüşle nazar-ı dikkati çekmesinler. Çünkü bu hâl erkekleri tahrik eder, şüphe uyandırır. Bu haramdır.

Cahiliyet döneminde [126] kadınlar erkeklerin dikkatini çekmek için ayaklarının bileklerine halhal denilen çıngırak sesi gibi bir ses çıkaran ziller takar-larmış. Yürüdükçe onlardan ses çıkarır erkeklerin dikkatlerini çekerlermiş. Allah bunu yasaklamıştır. Lâkin zamanımızın kadınları bu işi başka bir kılığa sokarak yapıyorlar. Ayaklarına giydikleri ayakkabıların altındaki ağaç veya demirler halhal görevi yapıyor. Yürüdükçe tak tak ediyor. Erkeklere «beri bak beri bak» der gibi bir ses çıkıyor. Bu çok tehlikeli bir sestir. Yolda yürüme adâbma da aykırıdır; hem de haramdır. Böyle yapanlar bundan vaz geçmelidir.

Bir de sokaklarda kadın erkek sarmaş-dolaş dolaşıyorlar. Bunun dört kitapta da yeri yok. Yatak odasında yapılabilecekler sokakta yapılıyor. Her tarafı yangın sarmış. Kimsede ses yok. Herkes bana ne di_ yor. Adam, benim kızım değil ki, diyor. Senin kızın değil belki ama, yangın başlamıştır. Böyle lakayt kalırsan yangın senin evini de saracak. Böyle diyenlerin kızını da yakacak. Yangını söndürmeyenler, söndürmek için teşebbüste bulunmayanlar birgün mutlaka kızlarını torunlarını aynı halkaya ekliyeceklerdir.

Dışarılarda hanımının elinden tutmayı bile edeb_ sizlik kabul eden o şerefli ar-hayâ sahibi insanlara bu cemiyetin öyle ihtiyacı var ki, nasıl anlatalım.

Hasılı, her nerede olursa olsun yürümenin de adâbları vardır. Her şeyde olduğu gibi, her inanmış insan bu edebleri öğrenmeli, öğrendikleriyle de amel etmelidir. Kendilerini keyfemâyeşâ hiçbir kurala bağlanmadan yaşama hakkı olduğunu zannedenler merkep mizaçlı olanlardır. Oysa insan mahlukatın en mü. kerremi olarak yaratılmıştır. Öyle ise yaratılışa uygun bir hayât tarzına sahip olunmalıdır. [127]

378 — «Geçmez Oldu Günlerim, Derdime Yana Yana.»

• İstanbul'dan Ankara'ya yaptığım yolculuklardan birinde şoför efendi arabanın teybine bandı sürdü ve düğmesine basınca bir erkek sesi: «Ararım seni her gün, ismini ana ana» Geçmez oldu günlerim, derdime yana yana.» diye şarkı söylüyordu. Herkes sigarasını yakıp acı acı çekerek yolun akışına düşünceli düşünceli kendini bırakıverdi.

Aldı beni bir düşünce :

Şarkılardaki, türkülerdeki aranan şeyin kim olduğunu kendi kendime sordum: Evet aranan kadın; her-gün ismi anılan yine kadın. Dertlerin katmerlenmesine ve günlerin geçmemesine sebep de budur.

Hakk'ı bulamıyanlar şeytanın peşine takılır dünyaya ve olaylara şeytanca bakarlar. Şeytan, herkesi çirkin yola çekebilmek için hep aldatma, kandırma yolunu seçer. Ona kananlar da dert küpü olur çıkarlar.

Bu cemiyet öyle bir düzene saplanmış ki, düden gibi bir şey. Dertlerinde boğuyor insanları. Kimseye göz açtırmıyor. Açanları da düzenbazlarıyla sindiriyor. Bütün haramlar serbest. Serbest de ne kelime düzenin imkânlarıyla haramlar teşvik ediliyor. Bunun için şarkılar, türküler hep haramdan söz ediyor ve insanın derdi bitmiyor.

Bakıyorsunuz : İnsanlar günahlarım yenilemek için sanki gayret ediyorlar. Kendilerine sunulan renk renk, desen desen günahlar. Düzen işlemeli, motifli bohçalar içinde ve açıktan bütün günahları insanımıza nazik ve kibar biçimde takdim ediyor. Vah benim insanıma vah...

Düzenin kamburu sırtına bindirilmiş insan «Ararım seni hergün...» diyerek arasa da dertli, aradığını bulsa da dertli. Çünkü sevilmemesi gerekeni sevmiş, asıl bağlanılacak makamı terk etmiştir. Yani sevdiğine Leyla demiş Mevlâ deseydi kurtuluverecekti. Mevlâ diyemediği için dertleri de bitmiyecek. Çünkü derdin dermanı Mevlâ'dadır. O ne güzel Mevlâ'dır.

Dertli insan sıkıntıdan kurtulmak için şehvete saplanıyor. Şehveti onun kulağına şehvet aşk'mı fısıldıyor. İnsan bunu da kendine dert ediniyor. Kul aşkı, ona başka bir dert oluyor. Aslında onun dert edindiği aşk, mart kedilerinin aşkı gibi bir şey. Böyle bir aşka mübtelâ olan insan bu defa kedi ile kendi arasındaki farkı sezemiyor ve haykırıyor :

«Ararım seni hergün, ismini ana ana.

Geçmez oldu günlerim, derdime yana yana.»

Böyle haykıran insan kendi yaşantısı doğrultusunda bir dünya oluşturup o dünyasını zikirhane durumuna getiriyor; zikre başlıyor ve mabudesini zikrediyor.

Köle düzenler, işte insanların dünyasını böyle ka_ rartıyor ve bu dünyayı herkese zindan ediyorlar. İnsanlar dert küpü olmuşlar patlıyacakları ânı bekliyorlar. Kurtulacak bir el arıyor herkes. Müslüman eli. Yaşadığı gibi inanan değil, inandığı gibi yaşayan bir müsîüman eli. Nerede o el? Avucuna İslâm iksirini almış, insanları hiçbir fark gözetmeden kardeş sayan, insana insanca yaşama, yolunu açan, zinasız, kumar-sız, içkisiz ve hiçbir kötülüğe müsade etmeyen Hakk düzenle gelen, ab-ı hayatla gelen müslümanlarm elleri nerede?

Bu yola baş koyduk yiğit müslümanlar! Ehl-i şirk, ehl-i küfür! Ehl-i münafık, ehl-i şehvet, ehl-i kumarbaz, ehli bid'at ve daha nice benzerleri sizin kurtuluş elinizi bekliyor. Kolları sıvayın. İslâm gerçeğini, dalâlette kalmış insanlara ulaştırın. Ulaştırın ki, bunlar:

«Ararım seni hergün, ismini ana ana,

Geçmez oldu günlerim, derdime yana yana»' şarkılarında, teselli aramayı bırakıp Kur'an âyetlerinde hidayeti yakalasınlar. Kula kul olmaya götüren kul aşkından kurtulup, Allah aşkının zevkini tatsınlar. «Müslümanım» diyenlerin görevi de budur.

Hasılı, insanlığa kan kusturan batıl düzenlerin şerrinden insanları hak düzene intikal ettirecek yiğit müslümaular çıkıncaya kadar, dünya mutlu insanların yaşantısına sahne olamıyacaktır. Günümüz, İslâm'ın sunduğu kurtuluşa eremiyen insan enkazlarıyla dopdoludur. Oysa her derdin devası, insanlığın huzuru, mutluluğu İSLÂM'dadır. Ah bu bir anlaşüabilse ve de anlatılabilse... [128]

379 _ «Vakit Nakittir.»

• Kainatı, yalmızca maddi değerlerle ölçenlere «Vakit nakittir». Fakat maddeden daha ilerisine bakanlara göre vakit, maddi bir kıymet değil ömürdür. Cenab-ı Hakk Kur'an-ı Kerim'de buyuruyor ki: ® «Geceyi ve gündüzü takdir eden Allah'tır.» [129]

Herkes şunu bilsin ki, hayat, doğum ile ölüm arasında geçen, vakitten ibarettir. Altın biter, elden çıkar.. Ama yeniden elde etme imkânı vardır. Geçen vakit, yaşaaan ömür bir daha geri gelmez. Öyle ise vakit altından da, elmastan da ve bütün cevherlerden de kıymetlidir. Çünkü vakit, hayattır.

Her vakit aynı olmaz. [Başarıya ermek, istediğine kavuşmak için münâsip zamanlar vardır. Vakit, ömür olduğu"için en çok zararlı çıkanlar, tehlikelerle karşılaşanlar, vaktin değerini bilmeyen gafillerdir.

Hz. Ebu Bekir (r.a.)'in dualarında:

• «Ey Rabb'imiz! Sen bizi zorluklara düşmekten »nuhafaza eyle. Ansızın bizim canımızı alma. Bizi gafillerden kılma.» diye yalvardığı rivayet edilir.

Hz. Ömer (r.a.J de:

O «Vakitlerin bereketle dolu olmasını...» hep Allah'tan niyaz ederdi.

Kıyamet gününde Allah Cc.c.) kuluna ömrünü nerede harcadığını, malını nereden kazandığını nereye sarf ettiğini soracaktır. RasûH Ekrem (s.a.v.) Efendimiz vaktin değerini şöyle beyan ediyor:

® «Şafakla başlıyan bir gün: Ey Âdemoğlu!.. Ben yeni bir günüm. Yaptığına şahidim. Benden faydalan. Çünkü kıyamete kadar daha geri gelmem, der.»

Demek oluyor ki, dünyada vakit çok kıymetlidir.

Şunu da göz ardı edemeyiz: Vakitler fazilet ve bereket bakımından biribirinden farklıdır. Bir saat diğerinden daha bereketli, bir gün diğerinden daha üstün, bir ay diğerinden daha değerli olabilir. Bu, Allah'ın biz mü'minlere bahşettiği yüce bir nimettir. Bu vakitlerde gafletten uzak olalım. Allah (c.c.)'nün lüt-fuyla bize verdiği nefeslerimizi ganimet bilelim. Böylece Rabb'ül-Âleminin kabul rüzgarları tecelli etsin.

Mübarek vakitlerde yapılan iyi amellere kat kat sevap verilir. Bu vakitlerde salih kulların dereceleri yükselir. Tevbe kapıları sonuna kadar açılır. Tevbe-leri kabul edilenler bu kapılardan içeri girerler.

Mübarek saatlik, günlük, haftalık ve yıllık vakitler âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerde bizlere bildirilmektedir. Cenab-ı Hakk şöyle buyuruyor:

& «Göklerde ve yerde hamd O'na yaraşır. Geceleri de, öğleleri de O'nun şanını yüceltin.» [130]

Şüphesiz ki, Allah (c.c.)'nün yemin ettiği vakitler değerli vakitlerdir. Yine Rabb'imiz Hz. İbrahim (a.s.)'a şöyle buyuruyor:

Diğer bir âyette :

® «Allah'ı belirli günlerde zikredin...» [133] buyurulmuştur.

Rasûlüllah (s.a.v.) Efendimizin vaktin değerini bildiren ve zamandan istifade etme yolunu öğreten mübarek hadisleriyle biz mü'minleri aydınlatmış, imân edenlerin iki korku arasında yaşadıklarına işaret buyurmuştur.

Bu iki korkudan biri geçmiş günahları için kendisine Rabb'inia ne yapacağını bilmeme korkusu; ikincisi geriye kalan ömründe Allah'ın nasıl ferman buyuracağını bilmeme korkusudur.

Öyle ise kul, vaktini kendisi için değerlendirsin. Dünyasını ahireti için kullansın. İhtiyarlamadan önce gençliğinin kadrini bilsin. Ölmeden önce hayatın değerini bilsin... Gafillerden olmasın. Vaktini ganimet bilsin.

Hasılı, Cenab-ı Hakk bizleri zamanını değerlendiren, mübarek vakitlerde ve her zaman ibâdet ve itaata muvaffak olan kullarından eylesin... [134]

380 — «Köpeğime Hava Aldıracam.»

Avrupada, evlerde köpek beslemek avrupalı-n:a en büyük özentilerinden biridir. Hemen hemen içinde köpek olmıyan hiçbir ev yoktur.

Avrupalı çocuk yapmıyor. «Onun sıkıntısını çekemem» diyor. Sağlam bir aile temeli olmıyan avrupada hakikaten, çocuk ebeveyn için korkunç bir yüktür. Nasıl olsa çocuk büyüyünce aile ocağını terk edecek ana-babasını ana-babasının yaptığı gibi ihtiyarlar yurduna atacak. Bu, avrupalıyı korkutuyor. Bu korku sebebiyle köpek sevgisini çocuk sevgisine tercih ediyor. Avrupalının nazarında insanın köpek kadar kıymeti yoktur.

Müslüman bir kadın çocuğuna nasıl şefkat ve merhamet kaı.ıatlarını gerer onun için nasıl bir fedakarlık gösterirse, avrupalı da köpeğine karşı aynı hassasiyeti gösteriyor. Biri çocuğunu hassasiyetle ve şefkatle giyindiriyor, öbürü de köpeğini aynı duygularla giyindiriyor. Avrupalı bu kadar alçaktır, işte.

Avrupadaki köpekcilik hastalığı .maalesef bizim memleketimize de. sirayet etti. Özellikle büyük şehirlerde çoğunlukta olmakla birlikte sosyetede ve sosyete özentilerinde, evde köpek beslemek moda oldu. Köpeklerle beraber yemek yiyenler, aynı odada yatanlar, onlara elbiseler giydirenler gittikçe de çoğalıyor.

Bir arkadaşım anlattı: Akrabalarından sosyete özentisi biri varmış. Kızını verdiği çocuk ailecek kö_ pekcilermiş. Çorbayı bile köpekleriyle beraber aynı tastan içerlermiş. Akrabası olacak gelin kız anlatmış ona da. Demiş ki: «Geçenlerde köpek hastalandı da kocam 2 gece başım bekledi. Sonra köpeği öldü. 3 gün ağladı. Ona mezar yaptı. Çok üzüldü.» Benim arkadaş iğrenerek anlatıyordu bunları. İğrenilnıiyecek gibi de değil ki, naklettikleri.

Tabii müslümanların evinde köpek bulunmaz. Çünkü bu dinen kesinlikle caiz değildir.

Evde köpek beslemek, hayatı köpeklerle ortaklaşa geçirmek yani köpekleşmek ne kadar da iğrenç bir şey. İnsan böylelerini gördükçe şu kanaata varıyor:

Evlerinde^ arabalarında, günlük hayatlarında köpeklere hizmet edenler, onları besleyenler ne bedbaht kimselerdir ki, Allah (c.c.) onları köpeklere hizmetkâr etmekle cezalandırmaktadır. Bakıyorsunuz, köpek nereye giderse onun ipinden tutan da onun arkasından gidiyor. Bu ne aşağılıktır.

Köpekler, beslendikleri evlerin her yanını dolaşıyor. Kendilerinin yambaşında oturuyor. Üstlerine köpek kokusu sinmiş. Evlerine köpek kokusundan girilmez. Vaziyetlerine bakınca hallerinden iğrenmemek mümkün değil.

Meseleyi İslâmi açıdan değerlendirdiğimizde şu hakikatlerle karşılaşıyoruz:

Ebu Davud Hz. Ali (r.a.)'dan şu Hadis-i Şerifi rivayet etmiştir. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz:

«Şüphesiz içinde köpek, suret ve cünüp bulunan eve melekler girmez.» [135] buyurdu.

«Birinizin kabına köpek ağzını soktuğu vakit o kabin temizliği birincisi toprakla olmak şartıyla onu yedi defa yıkamasıdır»[136] Hadis-i Şerifi köpeğin necis olduğuna delil sayılmıştır. Köpeğin yaladığı kap da pis sayılmıştır. Hadis sarihlerinden Hattâbi: «Köpeğin suyu içtiği dilinin necis olduğu sabit olunca; diğer uzuvlarının da dili hükmünde olduğu anlaşılır. Binaenaleyh köpeğin bedeninden hangi cüzü bir şeye temas ederse onu yıkamak vâcib olur» demektedir. [137]

İhtiyaç olmaksızın köpek edinmenin caiz olmadığı hususunda bütün ulema ittifak etmişlerdir.

Köpek edinmeyi caiz gören ihtiyaçlar şunlardır:

1- Evleri korumak için.

2- Hayvanları korumak için (çoban köpeği).

3- Avcılık için.

Bu üç şey için köpek edinmek ittifakla caizdir. [138] Köpek kuduz olursa öldürülür. Değilse öldürülmesi caiz değildir. Bu hususta köpeğin faydalı-faydasız olması müsavidir. Rivayete göre köpeklerin öldürülmesi hususundaki emir daha sonra saesh edilmiştir. Peygamber (s.a.v.) Efendimizin bir defa köpeklerin öldürülmesini emrettiği sahihtir. Fakat daha sonra öl_ dürmeyi yasak ettiği de sahihtir. Bu tahkikin üzerine söz yoktur.[139]

Hasılı, evlerde köpek beslemek hiçbir yönden caiz ohnayıp insanlıkla bağdaşmıyan bir yaşantı tarzıdır. Müslümanlara yasaktır. Çirkin batının çirkin yaşantısına özenen adamları Allah (c.c.) köpeğe hizmetçi yapmakla cezalandırmaktadır. «Köpeğime hava aldı-racam» diye ipe taktığı hayvanı gezdirenlerin insanlıkla ve İslâmlıkla alâkalarının olmadığı da bir gerçektir. Dinin müsade ettiği hususlar haricinde ıhüs, lümanlara köpek edinmek de kesinlikle yasaktır. [140]

381- Pazarola

• Bir arkadaşımın dükkânında oturuyordum. İçeriye biri geldi. Dükkânın içine girdikten sonra ağzındaki sigarayı eîine aldı. Arkadaşıma yaklaşınca :

«— Pazaroîa» dedi. İhtiyacı olati şeyi sorup yok cevabını alınca elindeki sigarayı ağzına alıp çıktı gitti.

Bu adam dışarı çıkınca ben arkadaşa sordum : «— Pazar ola» dedi. Bu bizim bilmediğimiz ticari bir terim midir?

Arkadaşım gülerek :

— Vallahi ben de bilmiyorum, cevabını verdi. Bunun üzerine ben de ona:

— Herhalde «pazar ola» dernek ticaretin çok, kazan cm bol, işin hareketli olsun demek istemiş olabilir, dedim. Scnra sohbetimizde başka konuya geçtik.

Arkadaşımın yanından ayrılınca «Pazar ola» kelimesinin mânâsı ile bir yere giriş-çıkışm âdâbları üzerinde çok düşündüm. «Pazar ola» kelimesinin mânâsız bir söz olduğuna ve kültür değişikliklerinin top. lumda insanımızı ne derece bayağılaştırdığı sonucuna vardım.

Aklıma Mehmed Akif merhumun iki mısrası di:

«Bir selâm ver be herif! Ağzın aşınmaz ya... Hayır,, Ne selâm vermeyi bilir hayvan, ne de versem alır».

Bir yere giriş çıkışın âdabı vardır. Sen bir ticarethaneye giriyorsun. Senin yapacağın şeyler şunlar olmalıydı: Besrriele ile girecektin. Selâmunaleyküm diyecektin. Sonra hayırlı işler diye dua edecektin. Soracağını sorup, alacağını aldıktan sonra tekrar hayırlı işler deyip selâm vererek oradan ayrılacaktın. İyi bir insan olmanın gereği budur.

Bazıları bir yere girince sadece «selam» diyorlar. Bu da olmaz. Hiçbir zaman bizim selamlaşmamızda, «selâm» diye bir selâm bilmiyoruz.

Hal-hatır sormamız da kardeşlik icablarmdandır.

Tabii hal hatır sormanmda bir usûlü var, büyüğe başka türlü, küçüğe başka türlü sorulur. Sizden büyük. olana «Nasılsınız» denmez, «Afiyettesiniz İnşaallah, iyisiniz inşaallah efendim» sonuna da «efendim» ilave edilir. Bu efendim bizim o kadar şiarımız olmuş ki bugün Mısır'da Suriye'de bile biz buna şahid oluyoruz. «Efendimsiz» konuşmuyor onların efendileri. So-niüaa bir «Elendim» getiriyorlar. Aynen bu ifadeyle «Elendim» diye bitiriyor. Arapça konuşuyor, konuşuyor, sonuna bir «Efendim» getiriyor. Yani «buyurun, efendim» dediğimiz gibi «Tafaddal Efendim» ama bir «efendim» var sonunda.

«Efendim buyurunuz, hoş geldiniz, salalar getirdiniz, şeref verdiniz...» gibi iltifatlar unuttuğumuz, şeyler arasında yer alıyor.

«Siz şöyle söylemiştiniz» diyor büyüğe karşı. «Biraz evvel böyle söylemiştiniz» diyor. Büyük için «Böyle buyurmuştunuz» kendisi için de «ben biras önce şöyle arzetmiştim» demesi lazımken, maalesef bunu diploma sahiplerinde de görüyoruz. «Biraz önce arzet-tiğiniz gibi efendim» diyor. Anlayan için bundan daha büyük hakaret olmaz. Karşımızdaki büyüğe «Buyurduğunuz gibi, Buyurmuştunuz dememiz» lazımdır.

«Rica ederim efendim» diyor. Hayır, rica Arapça'da «emir» manasına da geliyor ama Türkçemize de emri bir kenara bırakalım, yani kesin olması gereken bir şey için rica olunur. Küçük büyükten kesin birşey bekleyemeyeceğine göre ancak, «arz» olabilir veya «istirham» olabilir. Birşey ısmarlandığı zamanda «hay-hay efendim, başüstüne efendim, peki efendim» denir. Bunlar tabi artık kalmadı «Söylerim» diyor, «hıhı» diyor.

Hasılı, herşeyin âdâbları vardır. Bu âdâblara riâyet edilirse bereket husule gelir. Bunlar terk edildiği oranda da insan bayağılaşır. Yani, müslümam müslümanca yaşamak yüceltir. Gerisi palavradır. [141]

382 — «Çok Biliyorsan Kendine Sakla.»

Biz müslümanız, elhamdülillah... Müslüman olmamız müslümanca yaşamamızı gerektirir. Müslümanız deyip de müslümanca yaşamazsak o zaman bu bizim iddiamızda samimi olmadığımızı gösterir. «Samimiyetsiz müslüman» ifadesi bir müslüman için ne çirkin bir sıfattır.

Emr-i bil ma'ruf - Nehy-i ani'1-münker [142] yapmak dinimizde yani Rabb'ımızm kesin emridir. Hiçbir müs lüman bu emrin dışında kalamaz. Kadın-erkek her müslüman bu farzı yerine getirmek zarundadır. Yani, herkese iyiliği anlatacak, kötülük işleyeni o kötülükten caydıracak. Bunu yapmayan kim olursa olsun günahkâr olur. İyiliği emir-kötülükten caydırmada muvaffak olmanın tek şartı vardır: O da bildiğiyle amel etmektir. Söylediğini yaşamaktır. Söylenir de yaşanmazsa böyle bir aasihatcıda hayır yoktur. Cenab-ı Hakk söylediği halde yaşamıyanlara şu soruyu soruyor :

«Siz yaşamadığınız halde başkasına yaşamasını ne yüzle söylüyorsunuz?». [143] Demek ki, önce örnek olunacak. Bunun İslâm'da büyük önemi vardır. Kur'-an'da da:

«Sizin içia en büyük örnek ve önder Muhammed'-tir.» buyurulmaktadır. Örnek alınacak olan ancak O (s.a.v.)'dur. Peygamber Cs.a.v.) Efendimiz:

«Benim sözümü işitip belledikten sonra işittiği gibi başkasına eriştirenin Allah Cc:c.) yüzünü ağartsın.» [144] diye duada bulunmuştur.

Ebû Zerr-i Gifari (r.a.) Hazretlerinin: «Kılıcı enseme dayasanız, ben de RasûlüJlah (s.a.v.)'den duyduğum bir sözü başım kesüinceye kadar tebliğe vakit bulacağımı bilsem o sözü elbette size yetiştiririm.» [145] demesi bu ümmetteki tebliğ hırsının numunesidir.

Söylenilen sözüo gönüllerde yer bulabilmesi o sözü soyliyenin söylediğiyle amel etmesine bağlıdır. zaman atılan kurşun hedefine ulaşır, netice hâsıl olur. Birgün Mevlânâ Celâleddin-i Rum-i Hazretleri dost bildiği papazlardan birine sorar:

— Sen mi büyüksün, yoksa sakalın mı? Papaz:

— Ben sakalımdan 20 yaş büyüğüm.

Mevlânâ:

— Senden 20 yaş küçük olan sakalın ağarmış, yazık değil mi ki, sen hâlâ karanlıklar içindesin...

Bu sözün taşıdığı ince mânâyı anhyan papaz o gün müslüman olmuştur.

Demişler ki, Ebu Hureyre (r.a.) çok Hadis-i Şerif rivayet ediyor. Ebu Hureyre (r.a.) bu sözü duyunca demiş ki, Kur'an-ı Kerim'de şu âyet olmasaydı hiç Hadis-i Şerif rivayet etmezdim :

«İndirdiğimiz apaçık hükümleri ve doğru yolu, insanlara biz kitapta beyan ettikten sonra, gizleyenler (var ya) şüphesiz Allah onlara lanet eder. (Onları rahmetinden kovar) ve bütün lanet edebilenler de onlara lanet eder.»[146]

İşte Emr-i bi'1-ma'ruf - Nehy-i ani'l-Münker yapmayanın akıbeti budur.

Peki, kendisine tebliğ ulaştırıldığı ve kötülükten vaz geçmesi telkinatı yapıldığı halde buna ters cevap veren «Sana ne» veya «Çok biliyorsan, kendine sak_ la» diyen birinin akıbeti ne olur? İşte bir kısım müs-lümanlar bunun hesabını yapmıyorlar. Neticeyi düşünmeden maalesef görevlerini yapan mü slü ma uları da tersliyorlar.

Biri, bir müslümanm yaşantısmdaki çirkinlikleri görüyor ve yanma yaklaşarak ona diyor k:

— Bak kardeşim bizler müslümanız. Dinimiz bizi kardeş sayıyor. Bir kardeşin olarak seni uyarıyorum. Şu yaptığın şeyler dinimizde haramdır. Allah bizi mahlukatm en şereflisi olarak yarattı. Bu yaptıklarınla değerinden kaybediyorsun. Gel sen şu hareketlerden vaz geç. Sonra dünya ve ahirette rezil olacaksın. Allah korusun dinini de, namus ve şerefini de kaybedersin...»

Vay sen ne hakla bunları bana söylersin diye adam küplere biniyor ve sonunda:

«— Çok biliyorsan kendine sakla...» diyor.

Bu derece yanlış ve- kesinlikle İslâm'ın reddettiği, tasvip etmediği bir tavır şeklidir. O şahsın kendisini ikaz eden kardeşine söyliyeceği söz en azından şöyle olmalıydı:

«— Kardeşim, Allah senden razı olsun. Beni uya-rıyorsun. Lâkin biz nefsimizin esiri olmuşuz. Allah bizi İslah etsin. Siz de hem ikazınızı hem de duanızı eksik etmeyin...»

Veya:

«— Hay Allah senden razı olsun kardeşim. Uymuşum nefsime dalmışım günaha. Sanki ahiretten habersizim gibi yaşıyorum. Fesübhanallah... Estağfi-rullah... Estağfirullah... Tevbe estağfirullah... Bıraktım bunu. Allah yardım etsin bize. Bir daha yapnııya-cağım (veya söylemiyeceğim), Allah senden razı olsun...» demeliydi. Müslümanca yaşamanın gereğUstı--dur. Cenab-ı Hakk Kur'an-ı Kerim'de:

«Allah'a ve Rasûlüne davet edildikleri zaman mü'-minîerin sözü ise ancak: — İşittik ve itaat ettik, olur. îşte bunlar kurtuluşa erenlerin ta kendileridir.»[147] buyurmuştur.

Tebliğde mü'minin terslik yapması, ikaz edeni dışlaması mü'minlik sıfatına yakışmaz. Bu İslâm dışı bir davranıştır, insanın başka sıfatlara düşmesine sebep olur. Neticesi tehlikelidir.

Zamanımızda da din sağlam fakat müslümanlar dinlerine bağlı değiller, maalesef. Yani din sağlam in. sammızdaki dindarlık bozuk. Müslüman kendi dinini kendisi yıkıyor, farkında değil zavallı. Bir misalle bu hususu biraz daha açalım :

Bir kafir gelse bize:

«— Sizin dininizde içki serbest» dese, ona hemen karşı koyarız. Bu karşı koyan kişi serbestçe içki içer. Bir müslüman kendisine:

«— Senin yaptığın ayıptır. Bak içki içiyorsun. Bu içkiyi içmek dinimizde yasaktır» dese, o da ona :

«— Çok biliyorsan kendine sakla» der, maalesef. Yani kâfirin, dinimizi yıkmasına müsade etmeyiz, ama dinimizi kendimiz yıkarız. Bizler işte bu derece garip bir mahluk durumuna düştük. Sebep zulüm ve sömürü üzerine kurulmuş köle düzenlere sahip olmamız onları sahiplenmemizdir. Gayr-i meşru düzenler ve gayr-i meşru yaşantılara sahip olanlar kendilerini yiyip bitirecek kurdu da bünyelerinde taşırlar. O kurt onları yer ve bitirir hak ile yeksan olurlar. Gaflet ehline bunu çok iyi bildirmek lâzım.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz buyuruyor ki:

«İnsanlar üzerine öyle bir zaman gelecek ki, Kur'_ an bir vadide, onlar başka bir vadide bulunurlar.»

Bu Hadis-i Şerifte iki ayrı hayat tarzına işaret ediliyor. Biri Kur'an nizamı, diğeri de Kur'an nizamı dışındaki nizamlar. Kur'an nizamı dışındaki nizamların insanları ne şekle soktuğu ortadadır. Necip Fazıl:

«Oluklar çift, birinden nur akar, birinden kir...» diyor. Müslüman hayatının hangi vadide akıp gittiğini bilmelidir.

Hasılı, kendisine hakkı tebliğ eden erar-i bil ma'-ruf veya nehy-i ani'l-münker yapan kardeşine «Çok biliyorsan kendine sakla» demek, en hafif tedbiriyle denüiktir. Allah (c.c.) böyle bir tavırdan müslüman-ları korusun ve kurtarsın... [148]

383 — «Türk'üm, Doğruyum.»

# Hergün milyonlarca evlâdımıza okul girişinde hiç fasıla vermeden :

«Türk'üm, doğruyum...» cümleleri koro halinde bağıra bağıra söyletiliyor.

«Türk'üm doğruyum» amma doğruluk nedir? bunu öğretmiyorlar. Mânâsını öğretmedikleri bir kelimeyi yıllardır söyletiyorlar. Yalan .söylüyorlar, yalan söyletiyorlar milyonlarca masum yavrulara...

Meselâ: Okullara başı kapalı tesettürlü kızları almayanlar doğru mudur? İnsanların namuslanyla oy-nıyan şehvetperestler doğru mudur? Kendisim yabancı erkeklere peşkeş çeken kadın doğru mudur? Karısını başkalarının kucağına veren erkek (!) doğru mudur? Faizcilik yapmak doğru mudur? İçki fabrikası açmak doğru mudur? Kerhane açmak doğru mudur? Amerikan askerlerini ülkeye getirip cinsel ihtiyaçlarını gidermeleri için «Türk» kadınlarını onlara peşkeş çekmek [149] doğru mudur? Sokakları, meydanları fu-huşhaneye çevirmek doğru mudur? Kerhanedeki kadının yaptığı iş doğru mudur? Namus-şeref, edeb-ha-yâ tanımadan yaşamak doğru mudur? Çürük malı sağlam diye satmak, hile yapmak, yalan söylemek, aldatmak, cinayet işlemek, anarşi çıkarmak, dine ve dindarlara saldırmak doğru mudur?

Bunları yapanlar yıllarca bu «Türk'üm doğruyum...» kelimelerini söylemediler mi? Hem de yıllarca hergün söylediler. Söylediler de doğru mu söylediler? Yalan söylettirildi ve halâ bu yalana devam ettiriliyor, maalesef. Ve yine maalesef hiçbir delikanlı çıkıp da kimseye :

«— Niye bağıra bağıra yalan söylüyorsunuz, söyletiyorsunuz? demek cesaretini gösteremiyor. Ve yine kimse diyemiyor ki:

— Yahu siz bu memlekette bunları söylettiriyorsunuz. Bu söylettiğiniz çocuklardan bir kısmı asker oluyor bir kısmı da bu vatanı bekliyor asker kardeşini öldürüyor. Siz bu evlâtlara hangi Türk'lüğü ve nasıl bir doğruluğu öğretiyorsunuz?

Bunun hesabı sorulmalı. Evlâtlarımıza ya gerçek doğru öğretilsin veya ifsad edilmesin. Bu memleketin hakiki sahipleri bunu yapmağa mecburdurlar.

Bu memlekette «Türk'üm doğruyum» deniyor ve dedirtiliyor. Fakat doğruluk, milli menfaat, milli haysiyet, müh ahlâk gibi şeylere asla yer verilmiyor. Ser_ hoş, kumarbaz, materyalist kafalı insanlar yetiştiriliyor. Düzen böyle. Böyle bir düzenden doğru-dürüst insan nasıl yetişsin?

Bu toplum tarihteki şerefli mevkiine İslâm'a bağ-hlığıyla çıkmıştır. Lâkin, maalesef son yüzyılda yetişen nesil materyalist bir açıdan yetiştirildiği için bu nesil İslâm'ı yaşıyan kahramanların, dervişlerin, erlerin ve erenlerin yaşayışlarını bilmemektedir. Çünkü bu nesile bunlar öğretilmiyor.

Bunu bilmiyen genç kendine örnek edinecek birini arıyor. Bula bula kimi buluyor? Hepimiz görüyoruz : Ya bir artisti yaşayışına örnek alıyor veya bir futbolcuyu. Hayatı bundan sonra ya «Şöyle giyiniyor» veya «Böyle oynuyor, şöyle gol atıyor» ile heba olup gidiyor. Kerhanedeki orosbunua, hırsızın-arsızın bu yola girişinin başlangıç noktası bunlardır işte.

İnsanlığın yükselmesi ve yıkılışları her zaman okullarda hazırlanmıştır.

Genç nesillerin okullarda yetişmesi, yoğurulması geleceğin hayatını hazırlar. Bugünkü okul, mânevi kudret kaynağı olmaktan çıkmıştır, sönmüş bir ocaktır. Bir aşıra yakın zamandan, beri bu ocağın söndürüldüğünü bilmek gerekir. .

Herkes bilsin ki, okullarda iki zümre dersler verilir :

a - MacMi kültür dersleri,

b- Manevi kültür dersleri.

Bu ikisi arasındaki denkleşmeyi sağlamak, j3gj-timde esaslı dâvadır. Bizim için madde ihtiyaç, mânâ iktidardır. Yarım asırdan fazla zamandan beri ufaltıla ufaltıla, yıpratıla yıpratıla bugünkü okullarda serçe kanadından daha sıska kalan kültür, mânevi kültürdür. Maddi kültür ise kutsallaştırılmıştır. Bu bir asra yakın zamandan beri «Milli Eğitimcin gayesi ve gayreti, bütün imkânları kullanarak öğretimi ve gençliğin terbiyesini maneviyattan ayırıp maddeye saplamak olmuştur. Benimsenen Amerikan terbiyesi ve zihniyeti, İslâm ruhuna musallat edilmiştir. Uzun yıllar boyu riya alkışlanıyor, hak nazarlardan kaçırılmaya çalışılıyor.

Yukarıda tablosunu çizdiğimiz insanlarımız bu yanlış ve maksatlı adımların, uygulamaların mahsûlüdür. Elinden Kur'an-ı, Peygamberi, ahlâkı, dini, imânı alman nesil şimdiki kılığıyla Türklük iddiasında bulunsa da kesinlikle «DOĞRU» da değildir. Ancak egemen güçler istemese de bu milletin doğru olana sahip olacağına inanıyor ve bugünlerin de çok yakım olduğunu görüyor gibi oluyoruz.

Hasılı, «Türk'üm doğruyum» diye bu memleketin evlatlarına bağırta bağırta söyletip de onları doğrudan uzaklaştırmak zulmün ta kendisidir. Bu zalimlerin çanlarına ot tıkamak bu memleketin asıl sahibi her vatandaşın kutsal bir görevidir. [150]

384- »Zamansız Öldü.

Niceleri geldi, Neler istediler... Sonunda dünyayı Bırakıp gittiler... Sen hiç gitmiyecek Gibisin, değil mi? O gidenler de, 'Seain gibi idiler...

Ömer Hayyam

® Aniden veya genç yaşta ölenlere, ölenin çevresindekilerden bazıları, «beklenmedik bir anda» yani «zamansız öldü» derler. Şüphesiz bu çok yanlış bir

.sözdür. Kur'an ve Sünnete aykırıdır.

Cenab-ı Hakk Kur'an-ı Kerim'inde ölüm denilen gerçeğin zamanının kendisi tarafından tayin, edildiğimi, bunu kimsenin ne zaman gerçekleşeceğini bilemiyeceğini ve o anın değiştirilmesinin de mümkün olmadığını beyan buyurmuştur:

«Ecel gelince, ne bir saat geciktirilebilir, ne de öne alınabilir.» [151]

«(Ya Muhammed) Deki: Doğrusu kendisinden kaçtığınız ölüm mutlaka karşınıza çıkacaktır.» [152]

«Nerede olursanız olun, yükseltilmiş burçlar (Kaleler, Apollalar, Soyuzlar, Uzay Mekiklerinin) içinde bulunsanız bile ölüm size yetişecektir.» [153]

Ana rahminde 9 ay 10 günlük ömrünü tamamlı-yaa [154] dünyaya doğar. Bu rahim hayatının ölümü dünya hayatının doğumu olur.

Dünyadaki ömrünü tamamhyan da bu dünyadan göçer, ölür ve ahiret hayatı için doğar ve artık ebediyyen diridir. Ebediyyen ölüm veya yok olmak diye bir şey söz konusu değildir: Ve'l ba'süba'de'1-meyt...

işin gerçeği budur...

Söylemek istenen şudur:

«Daima ölüme hazırlıklı ol.» Kur'an ve Sünnette insana hep bu emir verilmiştir. Buna rağmen, insanoğlu ölümden gafildir. Ölüme hazırlıklı değildir. Hiç de beklemez ölümü. Lâkin takdir edilen an geldi mi gitmemeğe çare de yoktur. Şairin dediği gibi:

«Gururlanma insanoğlu Ölmemeğe çaren mi var? Hazan görmüş bir gül gibi,

Solmanıağa çaren mi var?

Dünya değirmendir döner,

Bütün mahluk ona biner,

Yağı biten kandil söner,

Sönmemeğe çaren mi var?

Katma mülke haram malı, Fayda vermez kilim hah, Bu emânet olan canı, Vermemeğe çaren mi var?

Gelince sön nefes sana, Sözün söyle, can dostuna, Teneşirin yatıp üstüne Yunmamağa çaren mi var?

Düşünmezsin hiç ölmeği, Terk etmezsin sen gülmeği, Yakası yok al gömleği, Giymemeğe çaren mi var?

Güzün döker sarı yaprak, Yüzün örter kara toprak, Çürür kefen, vücut çıplak^ Kalmamaya çaren mi var?

Ne bir yemek, ne içecek, Etin yer börtü böcek, Yıllar geçip beyaz kemik, Olmamaya çaren mi var?» [155]

Evet! Çaren yoksa hazırlıklı ol ölüm denilen gerçeğe. Yazın sıcağında buram buram terlerken kış için odun-kömür hazırlığı yapanları görürüz. Bu sıcakta, kışın geleceğini bilen insan kışın soğuğuna karşı kendini hazırlıyor. Yarın ölüm de gelecek. Bu insanlar ölüme neden hazırlık yapmıyorlar acaba? Bu sorunun tek cevabı var: Ahiret inancının eksikliği bu hazırlıksızlığın, serkeşliğin asıl sebebidir. İşi buradan ele almak lâzımdır.

Nedense insanoğlu bu dünyadan hiç gitmek istemiyor. Gitmeyi düşünmek de istemiyor. Büyük âlimlerden Ebu Hâzim'e zamanın halifesi sorar:

— Ölümü neden sevmiyoruz? Ebu Hazım cevaben der ki:

— Siz dünyayı mamur edip aiıiretinizi hep harap ediyorsunuz. Mamureyi bırakıp harabeye gitmek elbette gücünüze gider.» [156] Olan budur işte.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz:

— Ahir zamanda kâfirler mü'minlerin üzerine yemek yiyenlerin tabaklarına çullandığı gibi saldıracaklar, buyurdu. Oradakiler:

— Ümmet az mı olacak Ya Rasûlallah? dediler. Efendimiz de :

— Hayır, çok olacak. Ancak, o ümmetin başına daha önceki ümmetlerin hastalığı arız olacak. ,O hastalıklar ikidir:

1 — Ölümden korkacaklar. 2 — Dünya sevgisine aşırı dalacaklar, buyurdu. Rasûlüllah (s.a.v.) Efendimiz ikaz ediyor: «— Dünyevi zevkleri kıran ve tûl-i emeli unutturan ölümü çokça hatırlayın.» [157]

Birisi geldi dedi ki:

— Ya Rasûlallah! Zeki mü'min kimdir? 1' Efendimiz (s.a.v.) :

— Ölümü çokça hatırlayan ve ölümden sonrasına iyi hazırlanandır, buyurdu. [158]

Maalesef, memleketimizde materyalist bir şı ikame edebilmek için ölüm ve ölüm ötesi unutturulmak, zihinlerden silmek için son derece hızlı bir çalışma yapılmaktadır. 1983-84 ders yılında okullara mecburi konulduğu yaygarası yapılan din dersleri kitabından [159] ahirete imân bölümü çıkartılmıştır. Bu bir tesadüf değildir. Herşey planlı programlı yürütülmektedir. Müslümanlar bunları çok iyi değerlendirmek zorundadırlar.

Bütün bu menfi çalışmaları alt edebilmenin yollarından biri de, insanın en az haftada bir defa has-tahane, hapishane ve mezarlıkları ziyaret etmesi gerekmektedir.

Ölümü unutmamak lazım. Ev denildi mi hemen. mezar hatırlanmalı. O ev dediğimiz yerler aslında, konoklama yerlerimizdir. Bir süre oralarda kalacağız. Ölüm ile asıl evimize taşınmış olacağız. Onun için mezarımızı şimdiden süsleyelim. Ne ile süsliyeceğiz?' İman ile, ihlâs ile, ibâdet ile. Konaklama yeri için daimi kalacak yeri unutmak akıllı insanın yapabileceği iş değildir.

Hz.'Ömer (r.a.) mühürüne: «Ölüm sana nasîhat-cı olarak yeter» diye kazıtmıştır. Mührünü bastığı zaman karşısına bu ikaz çıkar işini ona göre ayarlarım?-hep. Hatta kendisine ücret verip bir de nasihatcı tutmuş. Birgün bakmış ki, sakalında bir kıl beyazlamış. Çağırmış nasıhatcıyı:

— Artık senin görevin bitti, demiş. O da, sormuş :

— Ne oldu ya Ömer bir hatam mı oldu, deyince

— Hayır! Bak sakalımın bir teli beyazlaştı. Bana nasihatcı olarak bu yeter, demiş.

Akıllı olmak lâzım. Akıllı insan ahire ti için çalışan, daima gitmeye hazır olarak bekleyen kişidir.

Hasılı, bazılarının dediği gibi, insan kesinlikle «zamansız» ölmez. Her canlının takdir edilmiş bir ölüm zamanı vardır. O zamanı Allah'tan başka kimse bilemez. Bize emredilen ve gereken her an ölüme hazırlıklı olmaktır. Ebedi hayatta kazançlı çıkacak olanlar bu hazırlık içinde olanlardır. Meselenin özü. budur. [160]

385- «Merhum Ecel-İ Kaza İle Gitti. Düşmeseydi Daha Ölmiyecekti.»

• Kalk arasında, yanlış bir anlayış vardır: Bir insan trafik kazasına uğramasaydı, bir yerden düş-meseydi, biri gelip ona kurşun sıkmasaydı bu insanın daha ölmeyip yaşayacağına inanılır. O olayın, onun erken ölmesine sebep olduğu kanaati yaygındır. Çokları bunu izah ederken ecel-i kaza ve ecel-i müsemma kelimelerini kullanarak açıklamalar yaparlar.

Hemen ifade edelim ki, ecel-i kaza ve ecel-i mü-semma mefhumları bazı kişiler tarafından yanlış anlaşılmaktadır. Zannedilmiştir ki, «ecel-i kaza, bir kimsenin normal ömrünü tamamlamadan bir~feâza neticesinde ölmesi; ecel-i müsemma ise, bir kazaya rast-lanmaksızm normal bir ölüm ile hayatını tamamla, maşıdır.» Böyle bir zan tamamen yanlıştır. «Kaza» kelimesinin türkçe'deki anlamına bakılarak böyle bir yanlışlığa saplanılmıştır. Burada «kaza» kelimesi hükmetmek, takdir etmek... mânâlannadır. Şöyle bir .açıklama ile izahı mümkündür:

Ecel-i kaza: Her insan için tayin edilmiş olan eceldir. 'Herkes için tayin edilmiş olan bir ecel-i kaza vardır.

Ecel-i müsemma ise; Umumi eceldir. Bütün varlıkların hayat müddetlerinin sonu, yani kıyametin kopzamanıdır. Nitekim, bu iki tabirin geçtiği âyet-i Kerimenin meali şöyledir:

«Sizi bir çamurdan yaratan, sonra ölüm zamanını hüküm ve takdir eden O'dur. Bir de O'nun katında ma'lum (başka) bir ecel vardır.» [161]

Dikkat edilirse âyet-i kerime'deki ecel-i kaza doğumdan ölüme kadarki müddet; ecel-i müsemma ise, ölümden ba's vaktine kadar olan zaman, yani birincisi şahsi ecel, ikincisi umumi ecel olarak tefsir edilmiştir.

İslâm itikadına göre; öldürülen veya herhangi bir kaza neticesinde ölen kimse normal eceliyle ölmüştür. Öldürülenin hayatı tam son anma gelince, katil öldürme işini yapmıştır. Allah (c.c.) ilm-i ezelisiyle o katilin iradesini fena yolda sarf edeceğini, filan şahsın hayatını filan yer ve filan saatte nihayete erdire-. ceğini bilmiş ve öldürülenin ecelini öylece takdir etmiştir. Katile ceza verilmesi; Allah'ın haram kıldığı bir işi yapmasından dolayıdır.

Hasılı, «ecel-i kaza ve ecel-i müsemma sanıldığı gibi zamansız-zamanlı ölüm değildir. Bu iki terimi dinin açıkladığı mânâda anlamak insanı sağlıklı neticeye götürür. Bu mânâda «Gitmeseydi ölmiyecekti» sözünün de bizim inanç sistemimizde yeri yoktur. Bu ifadeyi kullananlar ya Allah (c.c.)'nün takdirini bil-miyenler yada kabul etmeyenlerdir. Her ikisinin de sonucu kötüdür. [162]

386 — «Bu Adam Kendi Eceliyle Ölmez.»

♦ Canlı, heyecanlı, gözünü budaktan esirgemeyen kimselere halk arasında «Bu adam eceliyle ölmez» derler. Adamın olduğu yerde duramamasmı, daima

heyecanlı yaşamasını anlatmak babında söylenilen bu ifade tarzı çdk yanlıştır. Eğer o adamın heyecanı anlatılmak isteniyorsa, bu hâli anlatacak Kur'an ve Sünnete ters düşmeyen bir ifade tarzı seçmek lâzım.

Söylenilecek her sözün ifade tarzı çok önemlidir. Çünkü, biz müslümanlar öyle bir güne inanıyoruz ki ağzımızdan çıkan veya çıkması gerekirken çıkmayan, organlarımızın yaptığı veya yapması gerekirken yapmadığı herşeyden hesaba çekileceğiz. O hesab gününe kendimizi hazırlamaya mecburuz. Hayat filimimiz. çekiliyor. [163]Hiçbir şeyi inkâr etmemiz de mümkün oîmıyacak.

İnsanlar için hayat dört kısımda mütalâa edilir:

1- Ana rahminde geçen hayat.

2- Dünya hayatı.

3- Kabir hayatı.

4- Ebedi olan ahiret hayatı.

Dört bölümde mütalâa edilen hayatın ikinci sıra_ sini dünya hayatı almaktadır. Dünya bir imtihan yeridir. Bu imtihanı kazanmanın, kaidesi İslâm'ın koyduğu ölçülere göre yaşamaktır. Bu ölçülere uymayan yaşantı müslüman yaşantısı değildir. Böyle bir hayat çile ve sıkıntılarla doludur.

Cenab-ı Hakk Kur'an-ı Kerim'de, her canlı için bir ölüm anının tayin edildiğini, bu anın hiçbir kul tarafından ileriye-geriye alınmasının da mümkün ola-mıyacağını bildiriyor. Fani hayattan baki hayata geçişin değiştirilmesi mümkün olmadığına göre insanın şöyle veya böyle olması farketmiyor. Bir başka ifade ile herkes eceliyle ölüyor.

Kur'an-ı Kerim'de:

«Yeryüzünde olan her canlı fanidir.» [164] . «Ecelleri gelince ne bir saat geciktirebilirler, ne de öne alabilirler.» [165]

«Her ümmet için takdir edilen bir ecel var. Müddetleri gelince bir an bile geri kalmazlar ve ene de geçmezler.»[166]

«Hiçbir ümmet, ne ecelinin önüne geçebilir, ne de onu geciktirebilir.»[167]

«Allah'ın izni olmadıkça hiç kimseye ölmek yoktur. Ölüm, zamanı Allah'ın ilminde- kararlaşmış bir yazıdır.» [168] buyuruîmaktadır.

Ana rahmindeki 9 ay 10 günlük ömrünü tamam-Uyan dünyaya doğar. Bu rahim hayatının ölümü dünya hayatının doğumu olur.

Dünyadaki ömrünü tamamlıyan da bu dünyadan göçer, ölür ve ahiret hayatı için doğar ve artık ebe-diyyen diridir. Ebediyyen ölüm, yok olmak diye bir şey söz konusu değildir. Bunun kısaca söylenişini hepimiz biliriz: Ve'1-ba'süba'del-mevt...

Bütün harblere katılan ve vücudumda el kadar yarasız yeri olmayan ve yatağında vefat eden Halid bin Velid (r.a.) Hazretleri Bizans'ın SİA (CIAJ Ajanları ile İran Sasani İmparatorluğunun ajanlarının müşterek hedefi idi. Amr bin Sabit bin Vakş ilk defa Uhud Harbine katılmış ve bir saat sonra şehid olmuştu. [169] Bu iki olay; bizi öldüren ve diriltenin Allah (c.c.) olduğunun ea bariz ifadesidir.

Hasılı, bazı özellikleri görüp de o özelliklere göre hüküm vermek, ana kaideleri nazarı itibara almamak son derece yanlışlıklara sebep olur. Aynen bunun gibi «bu adam kendi eceliyle ölmez» demek yersiz, sakat, insanı gerçekten saptırıcı bir ifadedir. Herkes kendi eceliyle ölür. Buna çare de yoktur. Çünkü takdir Allah (c.c.)'nündür. O ne dilerse o olur. Amenna ve Saddakeıa... Bize düşen de budur... [170]

387 — «Ben Öldükten Sonra Benim Cesedimi İster Köpeklere Atın, İster Bacağımdan Dereye Sürüyüp Atın.»

İnançsız, ataist yapılı, kişiliksiz kimselerden sık sık duyduğumuz sözlerden biri de:

«— Ben öldükten sonra beni ister köpeklere atın, ister bacağımdan dereye sürüyüp bir kenara çekive-rin» sözüdür.

Dünya hayatındaki bu serkeşliğin sebebi, ahiret inancının yok oluşudur. Ahirete inanan, onun hakkında sağlam bilgiye sahip olan kimse bu derece kayıtsız yaşıyamaz. Yaşaması da mümkün değildir.

Oysa müslümanm ölüsü de dirisi de muhteremdir. Hürmetle muamele edilir. Ancak bizde it (köpek) '-lerin leşleri bacaklarından sürükleye sürükleye bir kenara atılır. İt kadar kıymeti olmayan keferelerin leşlerini bacaklarından sürükleye sürükleye bir çukura atmak bile köpek cinsine hakaret olur. Onları lağımlara tıkıştırmak lâzım. Bu vasiyeti kendileri yaparlarsa gerçek yerlerini bulmuş olurlar.

Ancak, müslümanm cesedi muhteremdir. Bizim inancımıza göre müslümanm cenazesi gelin 'muamelesine tabidir. Bizde cenaze tertemiz yıkanır paklanır, pamuk ve güzel kokularla süslenir, nur gibi beyazlara sarılır, namazı kılınır helâllaşılır ve bundan sonra istir ah atgâhma, özenle kazılmış mezarına gerdeğe girer gibi konur. Muhteremliğine binaen ihtiram gösterilir cenazeye. Biz müslümanlar işte buyuz.

Müslümanlarla teşkil ettiği bu toplumda binleri çıkıp kendilerine diri ikende olduğu gibi ölüace de it (köpek) muamelesi yapılmasını istiyorlarsa onlara da öyle bir muamele yapmak lazım ki kendilerinden sonraki itlere ibret-i âlem olsun.

Zamanımızın bütün insanları mutlaka şu sorulana cevabını bulmak zorundadırlar. Çünkü dünyaya geliş gayelerimizden biri de bu sorulara cevap bulmak içindir:

® Dünyaya gelen neden ve niçin geldi?

® Ölen niçin öldü ve nereye gitti?

@ Doğum ile ölüm arasında gerilen ömür şeridi ne maksatla açıldı, hangi gaye ile dürüldü?

® İşlerin sonu ne olacak?

İşte mutlaka cevap bekleyen sorular!..

Rahimlerden beşiklere... ve nihayet, tabut ve musallalara... Oradan da mezar denilen ^nechul konaklara bir hazan yaprağı gibi yolcu edilen insanın durumu... Bu her düşünceliyi şiddetle alâkadar edecek enteresan bir akıbettir. Bu akıbetin kendilerim alâkadar etmediği kişiler it gibi yaşarlar, itler gibi ölüp itler gibi bacaklarından sürünerek lâğım çukurlarının kenarlarına atılmayı arzu ederler. Ancak, cehennemin o homurdayan ateşi bu itlere mezar olacaktır. Bu ne korkunç bir akıbettir!

Hasılı, «Ben öldükten sonra benim cesedimi ister köpeklere atın, ister bacağımdan sürüyerek dereye çekiverin» demek ataistlerin söyleyebileceği bir sözdür. Çünkü bu cüreti ancak ahiret inancı olmayanlar gösterebilir. Müslümanların her nefeste ve son nefeste söyliy e çekleri söz şudur : «Biz Allah'tan geldik yine Allah'a döneceğiz...» [171]

388 — «Cenazeye Gidemedim Çelenk Gönderdim.»

Batı kültürünün aramıza soktuğu çirkinliklerden biri de çelenk taid'atidir. Kederde ve sevinçte bazıları bazılarına çelenk gönderirler. Çelenk batıda kilise adetlerindendir. Papazların bazılarını nıenfaatien-dirmek için icad ettikleri bir sömürü aracıdır.

Çelenk gönderme ve onu kabullenme adeti memleketimizde bir hayli yaygındır. Ekserisinin müslüman olduğu söylenen bir ülkede böyle bir adetin yaygın olması müslünıanlar için korkunç bir yüz karasıdır.

Bize göre hiçbir müslümanm bir çelengi yaptırıp göndermesi veya gönderilen çelengi ne vesile için olursa olsun kabullenmesi mümkün .değildir.

Bizim bir atasözümüz var:

«Çengi ölüsü çalgı ile kalkar» derler. Çengi: Dansöz, orosbu, Lfahişe pezevenk, deyyus, nefsinin istekleri doğrultusunda yaşamış kişilere verilen bir sıfattır. Böyle yaşıyanlarm cenazeleri de kendilerine göre olacağı şüphesizdir. Onun için bunlar için söylenecek söz lüzumsuzdur.

Müslüman birinin, cenazesine gönderilen çelengi kabul etmesi de mümkün değildir. Çünkü İslâmi geleneklerde böyle bir usul yoktur. Merhum Üstad Necip Fazıl Kısakürek'in vasiyetinde zikrettiği gibi müslüman, kimden gelirse gelsin getirilen çelengi çamura atmalıdır. Müslüman cenazesine çelenk yakışmaz..

Çinliler ölülerini defn ederlerken yanlarına pirinç koyarlarmış. Bir Amerikalı bu hali görünce bir Çin'-liye sormuş :

— Bu ölü tıe zaman kalkıp bu pirinci yiyecek?' Çinli sorulan bu suale şu cevabı vermiş :

— Sizin ölüler ne zaman kalkıp çiçekleri koklar-sa, bizim ölüler de o zaman kalkıp, konulan "bu pirinci yiyecek, demiş."

Yani, sizin yaptığınız da bizim yaptığımızda bir ahmaklıktır, demek istemiş. Ahmaklara ahmaklıklarını anlatmak deveyi hendekten atlatmaktan da zordur. İşte misali de budur.

Bir de resmi günlerde ve özel gün ve ziyaretlerde heykellerin önüne çelenk koyuyorlar. Sonra o heykelin huzurunda rukuya eğiliyorlar. Biz öyle zavallı bir toplum olduk ki, sorma gitsin. Ölülerden sonra, taşlardan ve tunçlardan medet umanların idareci kadroları oluşturduğu bir memlekette yaşıyoruz. Vay vay, hem de ne vay vay!

Alın size kısa yoldan bir hesap:

Bir senede 15 resmi veya özel gün olduğunu kabul edelim. Vilayet kaza ve nahiyeleri gözümüzün önüne getirelim. Bunların yuvarlak bir hesapla ikibin olarak kabul edelim. Buralardaki heykellerin yanına, ortalama on çelenk konsa ve bu çelenklerin her birinin ikiyüzbin lira kıymeti olsa bunun para olarak karşılığı düğün-doğum ve işyeri açma vesilesi ile gönderilen çelenklerîe birlikte yılda ortalama 60 milyar civarında bir rakama ulaşmaktadır. Bu ne korkunç bir neticedir.

Oysa memleketimiz perişan, millet ızdırab içinde, herşey zıvanadan çıkmış, namuslar payumal edilmiş ve edilmeye devam ediyor. Çelenklere değil, imkanlar, insanları İslaha ve hak düzenin yaşanmasına kullanılmalıdır. Asıl olan budur.

Hasılı, çelenk illeti memleketimize batıdan gelen bir sömürü vasıtasıdır. Kişilik sahibi hiçbir ferdin buna tevessül etmesi düşünülemez. Bu ancak kişiliksiz, uşak ruhlu, ne olduğundaa habersiz kimselerin teves_ sül edebileceği bir batı adetidir. Müslümanım diyenlere kesinlikle yakışmaz, vesselam... [172]

389 — «Babamın Yedisini, Kırkını, Elliikisini Okutacağım.»

Cenazenin, defti edildiği günden itibaren, 3. 7. 40. ve 52'inci gece veya gün ile ilgili olarak kaynaklarda hiçbir rivayet yoktur. Cenazenin defninden sonra günler ve geceler sayıp belli rakamlara gelince böyle gece veya günlerde özel merasimler tertip etmek katiyyen doğru değildir. Bu tür davranışlar ve inanışlar cahil halkın ve din istirmarcıhğı yapanların uydurdukları bid'atlerdendir. Akl-ı selim mü'minlerin buna âlet olmaları düşünülemez.

Böyle ihdas edilen gün ve gecelerde ziyafetler vermek de bid'at ve mekruh işlerdendir. [173]

Ayıraç Kur'an-ı Kerim hatmettirmek, teşbih teh-lil okutturmak için yemek yapıp davet ittihaz etmek mekruhtur. Çünkü bu, dalkavukluğa ve mürailiğe sebep olur. Ancak, fakir-aç ve muhtaç gördüğün kimseleri sevabını ölünün ruhuna bağışlamak üzere yedirmek ölümün kaçıncı günü (ölüm günü ile ilk üç gün hariç) veya yılı olursa olsun güzel bir sadaka olur.

Komşuların cenaze çıkan eve ölüm vukuundan itibaren üç gün yemek hazırlayıp götürmeleri müs-tehaptır. Bir cenaze münasebetiyle Peygamber (s.a.v.) Efendimiz şöyle buyurmuştur:

«— Cabir ailesine yemek yapıp götürünüz. Onlara onları meşgul edecek şey gelmiştir.»

Ölünün üzerine bağışlanmak üzere dinin caiz gördüğü her amel takdirle karşılanır. Ancak, zamanımızda ekseri müslümanlar dinin icablarını tam bilmediklerinden zamanla hoş olmıyan şeyleri de ibâdet zannetmeleri maalesef hiç hoş olmamaktadır. Bunlardan biri de bugünkü icra edilen şekliyle mevlid merasimleridir. Bu merasimlerin icrasında akla-hayale gelmedik bid'atler işleniyor. Sevap elde edilmek istenirken katmerli günahlar icra ediliyor, maalesef. Bunlardan bazılarını şöylece zikredebiliriz:

Ve daha niceleri.

Demek istenilen şudur:

Ekseriya riya ile, desinler için yapılan merasimlerin yapılmasında ne ölü ne de diri için hiçbir fai-de yoktur. Menfaat gözetilen, ihlâssız, Allah (c.c.)'-nün rızâsının gözetilmediği mevlid, hatim... vesaire gibi icraatlardan faide geleceğine inanmak ehl-i sünnet itikadına zıd ve bâtıl bir İnançtır. Ancak, Allah (c.c.)'nün kelâmı ve Rasûlüllah (s.a.v.) Efendimizin medhiyesi hasis menfaatlere,âlet edilmeden ihlâs ile okunması çok faziletli bir ibâdettir. Meselenin özü de budur.

Hasılı, dinimizde 3. 7. 40 ve 52'inci gün veya gece diye ölünün arkasından yapılacak herhangi bir ibâdetin mevcut olduğuna dair kaynaklarda hiç bir rivayet yoktur. Bunlar bid'attir. ölümün vukuundan itibaren ilk üç gün hariç fakir, aç ve muhtaç görülen kimseleri sevabını ölünün ruhuna bağışlamak üzere yedirmek, giydirmek güzel bir sadaka olur. Yapılması gereken de budur. [174]

390 — «Babam Öldü Hemen Mezarını Yaptırdım

Bizim toplumumuz, emperyalist batı kültürünün istilâsına uğramış bir toplumdur. Memleketimizin idarecileri Cumhuriyetin kuruluşundan bu yana bu memleketin insanlarını batılıların, kafa yapısına göre yetiştirmek gayretiyle çalışmışlar ve maalesef bunda muvaffak olmuşlardır. Bizi biz yapan, öz kültürümüzden bizi ayırdılar. Bu zâlimler anarşist bir nesil meydana getirdiler. Dinini, ibâdetini, insanca yaşam tarzını bilmiyen bir nesil. Ve şimdi bu nesil kendi bah-çivanlarını yiyorlar.

İn&anımızın batı inanç ve yaşantı tarzına yönlen-dirilişi mezarlıklarımıza kadar yansımıştır. Memleketimizde mezarlıklar mermer dağı haline getirilmiştir. Ölenin yakınları için ölmüşlerinin "mezarlarını mermerlerle yaptırmanın en büyük ibâdetlerden sayılır olduğuna inananların çoğaldığı bir memleket haline geldik, maalesef. Bunun için ölülerimizi İslâmi kurallara göre defin edemiyor ve mezarlıklarımızı inancımızı aksettirecek tarzda şekillendir emiyoruz.

Adam:

«— Babam Öldü hemen mezarını yaptırdım» diyor, îslâm'm kabul etmediği baştan sona israf yüklü şekilde şekillendirdiği ölüsünün mezarını övünç vasıtası yapıyor. Yazık, hem de çok yazık.

Oysa mezar, dünya ve ahiret arasında bir kapı-' dır. Bu kapıdan ölüm ile geçilir. Bu kapıdan geriye dönüş de yoktur. Mezar içindeki hayatın dünya ku-rulalıdan beri insanlar arasında değişik inançlarla ele alınması, .mezarlarla ilgili farklı tatbikatlara neden olmuştur. Ancak, bizi ilgilendiren. îslâmi olanıdır. Biz ' bunu bilmeye ve bildirmeye memuruz. İnancımıza göre mezar, maddi ve mânevi âlemimizin geçen zaman içindeki istirahatgâhıdır. Orasının imar edilmesi lâzımdır. Bu imar, mezarın dışını süsleyerek değil içini ölüme hazırlıyarak yapılmalıdır. Burasının cennet bahçelerinden bir bahçe haline gelebilmesi için insan ölmeden orasını imar edecek yani Allah (c.c.l'a teslim olacak. O'nun emrettiği hayat tarzını yaşıyacak. Bu olmazsa öldükten sonra yaptırılan anıtmezarların hiçbir faidesi yoktur. Hatta zararı çoktur.

Hiçbir müslüman kabrinin, bir hıristiyan mezarına benzetilmesi doğru değildir. Bursa'da vaktiyle yerleşmiş Müslüman dostu Greguvar Bey adında bir ba-tılı Ahmet Haşim'e, mezarlıklar konusunda şunları söylemiş : ,

«— 'Belki dikkat ettiniz. Bahçemdeki ağaçlar ekseriyetle söğüt ve selvidir. Bahçemin ölüm ve ahiret kokusu dağıtabilin e si-ie4n bu cins ağaçları tercih ettim. Etraftan burnumuza gelen mezarlık kokusu işte bu yapraklardan dağılıyor. Mezarlığı hiçbir millet sizin anladığınız güzel tarzda anlayamamıştır. Frenk mezarlığı ölümün tatlı ve hazin güzelliğini bozar. Orada, sanki taşlan daha dik ve köşeli yapan bir hava dolaşır, sanılır ki her ölü süslü ve sağlam mezarının kafisi arkasında, kendini beğenmişçe bir hırsla saklanmış rahatsız edici ziyaretçiye saldırmaya hazırlanmış bekliyor. Hıristiyan mezarlığının ağır sütununda hissedilen âdeta düşmanlıktır.

Halbuki sizin mezarlıklarınızın havasından her türlü maddi endişelerin gerginliğinden kurtulmuş bir gülümseme dolaşır. Müslüman mezarlığında insan her ölü için durup ağlamak ister. O kadar ki, her ölü munis ve cana yakındır. Mezarlıklarınızı şehirlerin ortasında kurmakta da haklısınız. Bunlar öyle bahçelerdir ki, ağaçlarının yetiştirdiği meyveler, yaş ayanlarım tatması lâzım gelen his ve fikir meyveleridir.»

Gerçekten de ecdat mezarlıklarına baktığımızda arzu edilen his ve fikiri aldığımızı anlarız. Mezarlıklarına ecdadımız, hep selvi ağacı dikmiştir. Selvi, yapraklarını dökmeyen «elif» gibi narin bir ağaçtır. Selvi, elif'e benziyen endamıyla Tevhid'i, devamlı yeşil duran yapraklanyla ebediliği temsil etmekte ve ba-kaalara:

«— Son durağın burası» olduğunu telkin etmektedir.

îslâmi yörelerde, mezarlıklar cami avlularında, şehir içinde ve yolların kenarlarmdadır. Bunun sebebi, ölüm hazırlığına birer çağrı içindir. Bu, ölüm ve ölüm ötesine, her nefesi son nefes yapmağa hazırlamaktır.

Mü'min. sevdiklerinin yanından çıkıp camiye gittiği zaman cami avlusundaki mezar taşları ona ölümün yakınlığını hatırlatır. Huşu ile namazını kıîar. Yine camiden çıkarken, sevdiklerinin yanma dönerken bir kez daha o mezarları selamlıyarak ölümün soğuk nefesini duyar. İslâmi mimaride cami, tekke ve mezarlıkların bir arada bulunması ölüm ile hayatın ÎÇ içeriğinin bir uzantısıdır.

Şimdi, mezarın dış görünüşü nasıl olmalıdır? Bu-,günkü uygulamanın yeri nedir? Mezarlıklar nasıl olmalıdır? Sorularına cevap bulmaya çalışalım:

İslâm'da, kabirlerin nasıl olması gerektiğine dair ölçüler verilmiştir. Kabirlerin iç konumunda olduğu gibi dış şekli üzerinde de titizlikle durulmuş, bununla alâkalı emir ve yasaklar konulmuştur. Buhâri adlı hadis kitabındaki bir rivayetten anlaşıldığına göre bunun tek sebebi, tevhid'i (yalınız Allah Cellecelâluhu'-ya ibâdet esasını) korumaktır. Hz. Aişe radiyallahu anha anamız Rasulüllah (s.a.v.) Efendimizin son hastalığında şöyle buyurduğunu nakletmiştir:

«— Allah yahudi ve hıristiyanlara lanet etsin ki, -onlar peygamberlerinin kabirlerini mabet haline getirdiler.»

Hz. Aişe Cr. anha) validemiz bu hadisi naklettikten sonra demiştir ki:

— Eğer bundan korkulmasaydı Hz. Peygamber (s.a.v.)'in kabri dışarıdan belli olacak şekilde yapılacaktı.»[175]

Ebu Suud Efendi fetvalarında:

«— Kabir üzerkıe taş yapmak ve taş yapmayı sanat edinmek ve böylece para kazanmak caiz değildir» [176]demiştir.

Kabirin yerden bir karış yükseltilmesi, şeklinin deve görgücü gibi olması,/ başına bir taş konması ve o taşa da ölünün isminin yazılması caiz görülmüştür.

Hasıl olan kanaate göre bu meseleye iki cihetten bakılmalıdır:

1- Tevhid'i korumak bakımından:

Umumi kültürü ve dini bilgisi zayıf kişilerin aklımı çeler, mabetle mezarı biribirine karıştırmalarına,

mezarda yatanın fevkalbeşer, bir varlık olduğuna 'inanmalarına sebep olur korkusuyla, kabirlerin mescid gibi yapılması ve mescid haline getirilmesi şiddetle yasak edilmiş, kireç, mermer, taş ve benzeri ile yapılması da aynı sebeple men edilmiştir.

2- İsraf bakımından:

İslâm, bir çok âyet ve hadiste israfı yasaklamıştır. İsraf, malın lüzumsuz yere harcanması demektir. Aç, çıplak, ilaçsız, (tahsilsiz, eşsiz, işsiz muhtaç müs-lümanîara yardım etmek varken milyonlarca lira sarf edilerek heybetli, süslü ve masraflı kabirlerin bina edilmesi israf hududu içine girmektedir. [177]

Günümüzde memleketimizin her yerinde kabirlerin dış görünüşleri İslâm'ın koyduğu ölçülere uymamaktadır.. Sırf gösteriş için, şan, şöhret olsun diye, övüç vesilesi yapılmak için yapılan mezarlar «Mezar yapımcısı» ticaretini meydana .getirmiştir. Bu, dini bilgisi çok zayıf toplumumuzda, mezarların mutlaka yapılması mecbur imiş gibi bir inanç meydana getirmiştir. Bununla birlikte «mezar yapılırsa ölü daha iyi rahat eder» düşüncesi cemiyette hakim düşünce haline getirilmiştir. Bırakınız küffar mezarlarını müslüman mezarların! dolaştığınızda .birçok .anıt-mezarlarda merhumun haH hayatındaki resimlerinin bile mezar taşlarına nakşedildiğini görüyorsunuz.

Mermer taşlarla yığmlaştırılan mezarlar anıt-me-zar haline getirilmiş haliyle ölüye işkence vermekten başka bir mânâsı da yoktur. Bu şekilleriyle kabirlerin üstü bir pislik yığını haline getirilmiştir. Böyle bir hâl pislik hükmündedir.

Mezarlar, islâm'ın yapılmasını emrettiği ölçüler içinde olmalı. Kesinlikle israftan kaçınılmalıdır. Mezarlıkların da etrafı çevirili olmalıdır. Oralara çöp dö-külmemelidir. »Hayvanlar otlatılmamalıdır. ..Mezarlar üzerinde dolaşılmamalıdır. Mezarlıklar ibret alınması gereken yerlerdir. Onun için buraların yeşillik olması lâzımdır. Otlar, güller, çiçekler ve ağaçlar ekilmelidir. Çünkü yeşil bir bitkinin toprağın altında yatan için istiğfar ettiğini dinimiz bize haber vermektedir.

Hasılı, ölenlerimizin kabirlerini anıt-mezar haline getirmek dinimizce yasaklanmıştır. Milyonlarca lira harcıyarak mermerden mezar yapmak ölüye işkence olmaktadır. Dinimiz, müsiüman mezarlarının yenden bir iki karış yükseltilmesine, şeklinin deve hörgücü gibi olmasına, başına bir taş konulmasına ve bu taşa da ölünün isminin yazılmasına müsade etmiş ve bunu caiz görmüştür. Bu ölçüye uymayan her mezar dinen hoş görülmemiş ölü için bir azab vesilesi olacağı bildirilmiştir. Biz ölülerimize azab vesilesi değil rahmet vesilesi olmalıyız. İnancımız da bunu gerekli kılar. [178]

391- «Ölüye Giden Ağlar, Düğüne Giden Gynar.

Evet! «Ölüye giden ağlar, düğüne giden oynar.» sözü doğrudur. Bunun tam tersi olursa yani ölüye giden oynar, düğüne giden ağlarsa bu, bu işi yapanın akılsızlığının alâmeti olur.

Ancak, bunları yaparken Ölçüyü kaçırmamak lâzım. Ölümün korkulacak bir şey olmadığı, eğlenmenin de bir ölçüsünün olduğu unutulmamalıdır. Ölçü çok önemli.

Ölüye ağlamak caizdir. Ancak bu ağlayış insanın kendisini parçalayarak, elbisesini yırtarak, kendisini yerden yere atarak olmıyacaktır. Bu dinimizde nehye-dilmiştir. Ağlama sessiz ve sakin olabilir. Bu sadece göz yaşı akıtarak dışarıya aksedebilir. Peygamber '(s.a.v.) Efendimiz oğlu İbrahim vefat edince ağlamıştı. Bunu gören sahabeler:

— Ya Rasûlallah! Sen bizi ağlamaktan men etmiştin. Ama şimdi görüyoruz ki, siz ağlıyorsunuz, dediler. Efendimiz (s.a.v.) :

«— Ben sizi kendinizi parçalayarak, saçınızı başınızı yırtarak, yolarak ağlamaktan men ettim. Sakin olarak ağlamaktan men etmedim. Bu benim evladımdır. Ona şefkatimden ağlıyorum. Herkes de böyle ağlar» buyurdular.

Baştan da dedik ya! Ölçü çok önemli. Bu ölçüyü taşırnıamak lâzım.

Mü'minler için ölüm de korkulacak bir şey değildir. Mü'mm için ölüm bir mekândan başka bir mekâna intikaldir. Bu intikalde mezar giriş-çıkışı sağlı-yan bir kapı gibidir.

Zamanımızın insanları ölümden çok korkuyorlar. Niçin? Bunu bir âlime de sormuşlar o zat da demiş ki: «— Siz dünyanızı mamur edip ahiretinizi harap ediyorsunuz. İnsan, mamur yeri bırakıp da harap yere gitmek istemez. Onun için ölüm böyleleri için korkulacak korkulu bir rüya oluyor. Ama ne olursa olsun ondan kaçış yok.»

Çok yerinde bir izah, Allah razı olsun...

İnsanlar eğlenmeği de severler. Hiçbir zaman için eğlenmenin ölçüsü de kaçırılmamalı. Eğlenme tarzımız da bozuk. İnsanımızın aklına eğlenmek deyince 'Kur'an ve Sünnette yasak edilen ne kadar melanet varsa onları icra etmek geliyor. Bu son derece yanlıştır. İçki içmek, karı oynatmak, dans etmek eğlenmek değil eşekliktir. Eşekler eşekçe çifteleşiyorlarsa bu eş-ş ekliklerindendir.

Musiki ve eğlence" konusuna kitabımızın 2'inci cildinde salhife 36'da da değindik. «Müzik ruhun .gıdasıdır» başlığı altında ele aldığımız bu bahsin yeniden bir daha okunmasında fayda mülâhaza ediyoruz.

Bir de, düğün denilince insanımızın aklına bir dizi günahları peşi peşine yapmak geliyor. Bunları yaparken de herkes aynı kılıfı ileri sürüyor:

«— Ne olacak canım. Bu ömürde bir defa oluyor. İnsan bir daha mi evlenecek. Olsun varsın birşey olmaz.» diyorlar. Bilmiyorlar mı ki, kerhanedeki kadın o ilk bir defa ile oraya düştü. Ayyaş o ilk bir defaki kadehle o hale geldi. ıKumarbaz o ilk bir defaki oyunla karısını oyunu karşılığında ortaya koydu. Bunlar ilk bir defa ile başladı hep. Büyüklerden birinin çok enteresan bir sözü var. Diyor ki:

«— Kadın bugün elini bir erkeğe veriyorsa yarında dudağını verecektir. Dudağmı verdikten sonra artık kadınlığını vermek için o kadın hazır beklemektedir.» İşte hep melanetler o ilk bir defa ile başlıyor. Ve artık sonu bir daha gelmek bilmiyor.

Bunları şunun için dile getiriyorum: İnsan hayatında ölçünün önemi büyüktür. Ölçü, doğru olacak... îşte bu İslâm'dır... Ölçü olarak İslâm'ı almıyanların hayatları mahvolmuştur. Hep sıkıntı, buhran, çile, ız-dırab, stres... bunların ardı arkası gelmez. Gelelim başlıkta zikrettiğimiz söze:

«_ ölüye giden ağlar.» Evet ağlıyacak ama ölüme hazırlanarak ve ölümün korkulacak bir şey olmadığını bilerek; bir de ölçüyü muhafaza ederek.

«__ Düğüne giden oynar.» Evet eğlenecek ama günah işlemenin eğlenmek olmadığını bilerek yapacak yapacaklarını. Tabii, bu işin ölçüsünü iyi muhafaza edecek.

Hasılı, iza'h ettiğimiz tarzda olmak kaydıyla «ölüye gidenin ağlamasında, düğüne gidenin oynamasında» sakınca yoktur. Ama ölçüye uymazsa ağlamanın da oynamanın da vebali vardır. Cenafo-ı Hakk Mühammed Ümmetine ibu vebali anlayabilecek imân ve şuur ihsan etsin... AMİN... [179]

392 — «Esir Mîlletler Haftası.»

Mânâsız ve faydasız haftalar ve günler düzenlemek yirminci asrın en yaygın modası olmuştur. Bir -iki ayda bir yeni bir hafta icad edilir. Bu münâsebetle bol bol nutuklar çekilir, övgüler düzülür veya kınama mesajları yayınlanır. Bütün bunların lıepisi ölüye çiçek göndermek kadar mânâsız ve faydasız şeyleri alışkanlık haline getirmenin neticesidir.

Ancak, t>u özel gün ve haftaların idarecilerle ya-hudi tüccarlara büyük faydaları vardır. İdareciler bu metodlarla halkı oyalar, yahudiler de keseyi doldurur. Bu haftaların tertibinden gaye milleti oyalamaktır. Bu özel gün ve haftalar hiçbir topluma fayda getirebilmiş değildir. Yapılan iş sadece bunların reklâmcılarının memnun edilmesidir.

Esir Milletler Haftası, Irkçılıkla Mücadele Haftası, İnsan Hakları Haftası... vesaire gibi haftalar yıllardır hangi topluma ne fayda sağlamıştır?

Amerika'da «Senin derin siyah» diye zencilere olmadık şeyleri yapan kaç kişi bu haftalarda ve bu haftalarda atılan nutuklarla bu eylemlerinden vaz geçmişlerdir? Elbette hiç!

Afrika'nın hangi bölgesindeki sömürü hortumu bu özel gün ve haftalarla ve nutuklarla işlemez hâle gelmiştir? Elbette hiç!

Asya'nın neresinde «Senin inancını beğenmiyorum» diye müslümana yapılan zulümlerin hangisi bu özel haftalarla son. bulmuştur? Elbette hiç!

Filistin'de, Afganistan'da, Filipinler'de, Eritre'de, Mora'da zulme mâni olunabilmiş midir bu özel haftalarda? Elbette hayır!

Öyle ise her toplum, «Söz değil amel» gerek diyerek, egemen güçlerin oyalama takdiği özel gün ve haftalardan vaz geçip zalimlerin menfaat çanlarına ot tıkamahdır. Yapılacak olan budur.

Bu yazımızda Türkiye'de ve dünyada kutlanan birçok özel haftadan biri üzerinde duracağız, inşaal-lah... Okuyucularımız diğer özel hafta ve günleri de buna göre değerlendirmelerini istiyoruz. Şimdi ele alacağımız hafta «Esir Milletler Haftası»dır.

Bu haftayı anlatabilmek için önce millet mefhumunun üzerinde durmak lâzım. Dünyada iki millet vardır:

1- İslâm milleti,

2- Küffar milleti. [180]

Bu iki milletten hangisi gerçekten hürdür, hangisi esirdir; bu ikili ayırımın taraflarını teşkil edenlerden hangisinin kurtarılması için hürriyet mücadelesi vermesi gerekmektedir?

Önce şu hususu aydınlatmakta fayda vardır: Yıllardır Amerika, komünist ülkelerdeki insanlara esir gözüyle bakıyor, onları kurtarma rolü yapıyordu. Rusya'da kapitalist rejimlerdeki insanları esir ve kurta_ rılmaya lâyık zavallı insanlar olarak görüyordu. Bu dalavere komünist rejimin yıkılışı ile bitti. Bakalım küfür bu konuda ne kılığa girebilecek,

Enteresandır, çağımızda bâtıl sistemlerin esiri olmuş insanları kurtarmak içiei müslümanm verdiği mücadele zalimler ve sadık köleleri tarafından «çağdışı» ilân edilmiştir. Müslüman kendisine İslâm dışı sistemlere bağlanmış kimselerin çağ dışı demesiyle ne çağdışı ne de hür olamaz. Ancak, onların karşısında zayıf düşerse o zaman elbette esir olur.

Meseleyi bu açıdan ele aldığımızda müslümanlar olarak hürriyetimizi kaybettiğimiz gibi, içtimai planda dahi bir esaret çemberi tarafından kuşatılmış olduğumuz gerçeği ortaya çıkar. Buna rağmen Türkiye'->li müslümanlar olarak kendimizi sahiden hür zannedip, <Esir Milletler» i kurtarma çığlıklarına iştirak ederiz. Vah... Vah...

Önce bastığımız yeri tesbit edelim: Bunu yaparsak o zaman önce kurtarılması gerekenin ne Vietnam'-lının, ne Semerkant'lmın, ne Afrika'lmm... olduğu değil bizzat kendimiz olduğumuzun farkına varabiliriz.

Yaşantımıza kendi inancımız açısından baktığımızda, görürüz ki./nefsini İslâm'a göre dizginlemeyen kişi nefsinin ve Şeytanın es iridir.Ekseriyetinin nefsinin esiri olmuş insanların teşkil ettiği cemiyet de küfrün ve zulmün esiri olmuştur, ahlâksızlığın esiri olmuştur. Öyle ise kurtarılacak olan bu insanlardır, bu cemiyettir. Demek ki, hürriyet ve istiklâlimizi yeniden elde etme mücadelesini başlatacağımız cephe kendi nefsimizde ve kendi cemiyetimizdedir. Kendi nöbet ye-rimizdeki vazifeleri ihmal edip, başka yerdeki nöbetçileri uyandırmaya kalkışmak ve vazifeye davet etmek işgüzarlığı müslümanm tavrına yabancıdır.

Müslüman hür olmak istiyorsa, öncelikle kendi nefsini merkez yaptığı bir ferdi ve içtimai üssü inancının enirine kayıtsız şartsız tahsis etmelidir. Bunu yapmıyorsa, yaptığı şey, bir esirin bir diğer esire acımasından daha farklı değildir.

Müslüman, Kelime-i Şehadet sancağı altında toplananları bir millet kabul eder. Bu milletin hürriyet ve-istiklâl anlayışının özü, Allah'a kesin teslimiyettir, gayesi ilâ-y-ı kelimetullah'tır.

Kapitalist, komünist, Siyonist ve herçeşit İslâm dışı güçlerin telkin ettiği bir hürriyet anlayışına bağlanmak müslümana kesinlikle haramdır. Bu bâtıl sistemlerin hürriyet anlayışına bağlanan insan halâ. «Müslümanım» diyorsa bu kimse sahip olduğu cevherden habersiz bir cahildir.

Türkiye'de de her yıl «Esir Milletler Haftası» kutlanır, bu vesile ile nutuklar atılır. Biz Türkiyeli müslümanlar olarak böyle dış güdümlü taleplere ve oyunlara gelmemeliyiz. Dünyada esir kavim ve milletlerin olduğu doğrudur. Ancak biz, başıboş hürriyet mefhumu adına her kavmin kendi kültür ve medeniyetini devam ettirmesini isteyemeyiz. Biz müslüman olarak, İslâm dışı her kültür ve" medeniyetin, yaşayış tarzının iasanın hürriyetine düşman olduğuna inanırız: ve o kültür ve medeniyetle, o yaşayış tarzıyla esir edilmiş insanlığı esaret ve zulmün karanlığından İslâm'ın aydınlığına, ebedi sabahına; adaletine ulaştırmayı gaye ediniriz. Bu gerçekten uzaklaştığımız için İslâm ülkeleri denilen dünya dahi bugün yabancı kültür ve medeniyetlerin hakim olduğu esir müslüman-Wla bir manzara göstermektedir.

Bizim kurtarılması için mücadele etmemiz gerekenler, dünyadaki esir müslümanlardır. Müslümanlar üzerindeki zulmü ve baskıyı yok etmek şuuruna ermedikçe hürriyet mefhumunu İslâm'ca anlamamış oluruz.

Hasılı, «Esir Milletler Haftası» ve diğer özel hafta ve 'günler tamaımen yabancı patentli olup bizi uyutmak için aramıza sokulmuştur. Hiçbir faydası yoktur. Zalimlerin oyunuaa gelmemek müslümanlıgımızm gereğidir. Meselenin özü de budur. [181]

393- «Irkçılıkla Mücadele Haftası»

• Islâmi inanç sistemimde ırkın ırka kesinlikle herhangi bir üstünlüğü yoktur. [182] Renk, dil, memleket farklılıklarına ırkı aynlıklıara dönüştüren ve kendi ırkını en yüce kaıbul eden yattıudi topluluğudur. Irk ayırımı "belâsını insanlar arasına ilk atan yahudiler olmuştur.

Irikcılık Fransa'da doğdu, Almanya'da gelişti, Amerika'da uygulanmaktadır. Amerika bir yandan sulhun, hürriyetin havarisidir, ,bir yandan kendi vatandaşlarına kuduz köpek muamelesi yapmaktadır. [183]

Irkçılık, soy-sop üstünlüğünü savunmak kendi ır-fondan olmıyanları bakir görmek demektir. Allah '(c.c.) insanları kavim kavim yaratmıştır. Sırf birilbir-ieriyle anlaşıp uyuşsunlar diye. [184] Bir insan kurt olmakla suçlanamaz, ancak künfccü olursa bu affedilmez 'bir suçtur. Yine Türk olabilir ama Türkçü olamaz. Çünkü İslâm ırkçılığı reddeder. Zira ırkçılık İslâm'ın 'birlik çağrısına karşıdır.

«Allah'ın ipine topluca (birlikte sarılın...» [185]

«Allah indinde birinizin birinizden üstünlüğü ancak takva iledir» [186] emri insanlar arasındaki imtiyazı kaldırmıştır.

Dünyada müslümanlarm uğradığı zulümlerin nedenlerinden biri de ırkçılık belasıdır, telâm birliği ırkçılık belâsından bozulmuştur. Çağımız buhranlıdır, sebebi, ırkçılık belasıdır.

Esasen 1789 Fransız ihtilâline kadar hiçbir devlet vatandaşlarını ulusal bir dili kullanmaya zorlama-mışltır. [187] Fransız ihtilâlini hazırlayan filezoflar, Fransız halkının tek bir ulusal dil dışında hiçbirini konu şamıyacaklarını ilân edince, yer yerinden oynamıştır. Bundan sonra her kavim, kendi dilini korumayı 'kutsal görev bilmiştir. Devlete hakim olan kavim ken_ di dilinin dışındaki dillere hayat hakkı tanımıyordu. Bu tatfbikat -kavmi anlamda milliyetçiliği (ırkçılığı) yaydı. Osmanlı Devletini paramparça eden «İttihad -Tarakki İdeolojisi» temelde Fransız filozoflarının görüşüne dayanmaktadır. Tabii ki bu şeytani bir vesvesedir.

Emperyalizmin baş temsilcisi yahudiler müslü-man ülkelerde ırkçılık (belâsını körükleyerek o ülkeyi ve insanlarını, bölmüşler böylece halkını mandaları altına almışlardır/

Irkçılık belâsı temelde tevhid inancının tek temsilcisi İslâm milletini parçalara bölmeyi hedef almışlir. Sömürü düzeni emperyalizm, ırkçılıktan kaynaklanmaktadır. Zalimler bir ülkede okuduğun kitabı, yazdığın yazıyı, konuştuğun dili, giydiğin kıyafeti, yaptığın ibâdetti bahane eder ve zulmeder. Bütün bunlar hep ırkçılıktandır.

Bugün memleketimizde lâik sağcı ve solcuların tümünün ortak yanı hepisinin de kavmiyete! (ırkçı) olmalarıdır.. Bu zümre sıkıştığı zaman hemen «Atatürk ilkelerinden» bahsederler.

Irklarının üstünlüğüne imân eden lâiklik yobazlarının memleketimizde halkımız üzerinde ne tür oyunlar oynadığını toplumumuzu ne tür badirelere soktuklarını bilmeye bu iğrenç yüzleri tanımaya mecburuz. [188]

Özel gün, hafta ve yılların insanları oyalamak gayesi ile icad edildiği malumdur. İşte «Irkçılıkla mücadele günü» ve «haftası» da bu oyalama takdimlerinden biridir. Ink ayırımı yapanlar göz boyamak için bu ayırımla mücadele gün ve laftaları ihdas etmişlerdir. Bunlar ne hinoğlu hindirler. Kalhrolasılar karda yürüyüp iz belli etmemek istiyorlar.

Şimdi «Birleşmiş Milletler» ce 21 Mart ırkçılıkla mücadele günü kabul edilmiştir. Aynı hafta «Irk ayırımı ile mücadele haftası»dır.

İnsanları renk, dil, fiziki görünüş itibariyle birikirinden ayıran ırk mefhumu realite olarak mevcuttur. Çinliyi Rus'tan, Alman'ı Amerikalıdan, zenciyi 'beyazdan ilk bakışta ayıran özellik, farklı ırklara mensup olmalarındandır.

Realite olarak ırk inikâr edilemiyeceğine göre; ırklar arasında meydana getirilen düşmanlığın, mücâdelenin menşei ve sebepleri nelerdir? İş;te bu soruya cevap bulmak lâzım :

Yahudilik dünya hakimiyeti hayaliyle yasıyor. Milletler üzerinde kurduğu adi politikasıyla, insanlığı biribirin© kırdırmak ve kurmuş olduğu teşkilâttı ideolojik kuvvetler vasıtasıyla «bundan istifade etmek istemektedir. Yahudiliğin tahrif edilmiş Tevrat'ında kendisinin en üstün ırk olduğuna dair cümleler koymu-şlardır. Geçen cümlelerde Yahudilerin bütün insanları idare etmek için yaratılmış bir kavim olduğu telkin edilmektedir. Bunun yerine gelmesi için Yahudilere herşey meşru s ayılmaktadır. Amerika'daki zenci hareketi, Almanya'daki nazi hareketi, Afrika'-daki ırk kavgaları 'buna (Yalhudiye) tepki şeklinde-doğmuştur.

Yahudiliğin baskısı ile iktisadi, ahlâki, siyasi sahalarda Alman milletini tehakkümü altına almak istemesi sonunda, normal olarak Alınanlarda yahudî ırkına tepki olarak Alman ırkçılığı doğmuştur.

Amerikada zeiici-beyaz kavıgası halâ devanı etmektedir. Amerikan milleti adma zencilere zulmedenler yahudi aileleridir.

Irkçılığın önüne geçmek için islâm hayata hakim hâle getirilmelidir. Dünya sulh ve sükununun devamı için islâm'dan gayrı hiçbir çıkar yol yoktur.

Bizler Türkiye sınırlan için de yaşıyan Müslüman-lanz. Müslümanlığımızın gereği Müslümanca yaşamak en büyük ve en tabii arzumuzdur. Halkımızın % 95'i Müslüman olduğunu ikrar etmektedir.

Ancak, memleketimizde sayıları çok azınlıkta olan bir gurup fitne çıkarıyor Müslümanları birbirine düşman yapıyorlar. Bizleri birbirimize karşı suizan_

da bulunmaya sevk ediyorlar. Memleketimizde tazı imkânları ellerinde bulunduranlar Müslümanları ters-yüz tanıtarak ezdirmeye zeminler hazırlıyorlar.. Bakıyorsunuz Müslümanım diyen kişi Müslümana Müslümanca tavrından dolayı düşman. Başka hiçbir sebep yok.

Türkiye'de Müslümanların İslâm fikrine sarılmalarını bazı çapulcular bölücülükle, vatanı parçalamakla, ülkede huzursuzluk çıkarmakla itham ediyorlar. Bazı kişiler de bu zırıltıya kanıp Müslüman3ara. habire baskı yapıyorlar.- Oysa bu vatan Müslümanla-rmdır. Çünkü dedelerimiz bu vatan Müslüman kalsın diye şehid oldular. Biz de bunun için her an şehid olmaya hazırız. Çünkü Müslümanız.

İslâm Dini, her insanın kendi ülkesinin yararı için çalışmasını, içinde yaşadığı millete gücünün yettiği en büyük faydaları sağlamasını ve yapacağı yardımları, kendine en yakın, kimselerden başlayıp uzak olana doğru giderek, yapmasını kesinlikle farz kılmış^ tır. O dereceki, yapılan yardımlar akrabalara öncelik 'tanınması için zekatların birgünlük mesafeden uzağa, zaruret olmadan, götürülmesi dinen uygun görül-<memiştir.

Her Müslümanm bulunduğu hududu koruması 've içinde yaşadığı vatana Allah'ın koyduğu ölçüler doğrultusunda hizmet etmesi farzdır. İşte bunun içindir ki, Müslüman kişi en samimi milliyetçi ve vatandaşlarma en faydalı bir insandır. Çünkü böyle olmak ona Alemlerin Rafob'ı olan Allah tarafından farz kı_ lmmıştır- Müslümanlar, vatanlarının menfaatlerini en çok severler ve milletine hizmet uğrunda kendilerini feda eden kimselerdir. Müslümanlar, ecdadımızın şe-hadet karşılığı alıp bize emanet ettikleri bu aziz ve .şerefli vatan için her saadeti, izzet ve şerefi, ilerleme ve başarıyı candan dilerler.

Resûlüllah'm Medine-i Münevvere'yi sevmesi Mekke-i Mükerreme'yi özleniesine mani olmamıştır. Useyl El-Gifari Mekke'den hicret ettiğinde kendinden Mekke'nin nasıl olduğu sorulmuş. Useyl bir nesirle Mekke'yi övmüş, Bunun üzerine Rasûlüllah (s.a.v.) :

«—'Ey Useyl, bırak kalbleri de ikrar etsinler,» buyurmuştur.

Keza, vatan sevgisi Hz. Bilâl (r.aJ'ı şunları söylemeye ısevk etmiştir:

«— Ah! Bilsem ki, çevremi çimenler, çiçekler sar-tnış olarak Mekke'de bir gece daha yatacak mıyım? Mecinne'nin suyuna bir daha varacak mıyım? Şame ve Tufeyl'i bir daha görecek miyim?».

Misallerde de olduğu gibi, biz Müslümanlar vatanımızı severiz. Milletimizin birliği için canla başla gayret ederiz.

Ancak şunu belirtmekte fayda görmekteyiz: Hususi milliyetçilik, başkalarını düşünmemek için bir silah olarak kullanılırsa biz Müslümanlar bunu yapanlardan da uzağız. Bizimle birçoklarının aramızdaki fark da işte budur.

Biz Müslümanlar bütün milletlerin saadetini diler ve birlik kurmalarını arzu ederiz. Çünkü İslâm'ın hedefi de budur. Cenaib-ı Hakk buyuruyor ki:

«Biz seni ancak bütün âlemlere rahmet olsun diye gönderdik.»[189]

İslâm, insanların derilerinin renginin farkından dolayı ortaya atılan ırk ayırımını reddeder. Biliniz ki: «Mü'minler ancak kardeştir.» [190]

İşte İslâm, ırk ayırımı kabul etmez. Bütün Müslümanlar da bu birliğe kalbten inanırlar, Müslümanlarda İslâm kardeşliğini kuvvetlendirmeye bütün güçleriyle çalışırlar.

Batılı ideolojilerle milletimiz ahlaken çökme, iyi sıfatlan kaybetme, gerçekle yüz yüze gelmekten korkma, tedavinin yükünden kaçma ve bölünme gibi hastalıklara maruz bırakılmıştır. Bunların devası ise, İslâm ile hasta nefis vs ruhları tedavi etmek, milletin .ahlâkını düzeltmektir.

Bu idin, Cenab-ı Hakk'm lütfü ve ecdadımızın ci-hadlarıyla sarsıiknaz temeller üzerine kurulmuştur. Bu kuvvetli temeller, iman etmek, geçici dünya ma. İma aldanmamak, ebedi ikâmetgâh yeri olan ahireti dünyaya tercih etmek, Allah için can ve malı feda etmek, Allah yolunda ölmeyi sevmek ve hülâsa olarak Kur'ân-ı Kerim'in yolunda yürümektir.

Bizler de nefislerimizi islâh edelim. Davamızda sıkı çalışalım. İslâm ümmetini hayra sevk edelim. Cenab-ı Hakk buyuruyor ki: «Allah sizinle beraberdir. Yaptıklarınızı zayi etmez.»[191]

Zamanımızda fitne-fesadm kâfirlerin gayretli çalışmalarıyla yayılmasına rağmen milletimizin ruhundaki doğruluk unsurları kuvvetlidir. Biz halihazırda güçsüz olsak da, zayıf olan devamlı zayıf kalmıyaca-ğı gibi, kuvvetlinin kuvveti de ebedi devam etmez. Bu konuda Rabb'unızın şu emri vardır: «Biz ise istiyorduk M, güçsüz sayılanlara iyilikte bulunalım. Onları önderler yapalım. Ve onları varisler yapalım. [192]

Zaman bize yakında büyük hadiseler (gösterecektir. Büyük işler yapma fırsatı yakında bize verilecektir. Bütün dünya, içinde bulunduğu acılardan kurtulmak için davamıza «Kurtuluş ve selâmete eriş» davası gözüyle bakmaiktadır. Artık milletlere önderlik etme sırası tekrar bizimdir. Rabb'ımız müjde veriyor:

«O günleri biz insanlar arasında değiştiririz.» [193] buyuruyor. Yani, bazan bir kısım insanları galip getirir, bazan da tam aksine onları mağlup eder diğerlerini galip getiririz buyuruyor.

Hasiüı, İslâm'da ırkçılık kesinlikle yasaklanmıştır. Irkın ırka üstünlüğü tezini insanları sömürmek için yahüdıiler ortaya atmıştır. Sömürü düzenleri ırkçılık belasıyla ayakta durabilmektedirler. Irkçılık 'belâsının şerrinden korunmanın tek çaresi İslâm'ı hayata hakim 'hale getirmektir. Dünya sulh ve sükununun gerçekleşmesi de 'buna bağlıdır. [194]

394 — «İnsan Hakları Haftası»

10 Aralık 1948 yılında Birleşmiş Milletlerce alman bir kararla «İnsan Hakları Evrensel Beyannamesi» adı altında 30 maddelik bir karar ilân edildi. 1949 yılından itibaren de 10 Aralık günleri, «İnsan Hakları Günü» olarak üye ülkelerce kutlanmaya başlandı. Ayrıca bu güne rastlıyan hafta da «İnsan Hakları Haftası» olarak ilân edildi. Özellikle bu hafta vesilesiyle, memleketimizde yetkili-yetkisiz zümrelerce bol bol nutuklar çekilip adı geçen beyannamenin «faziletlerinden bahsedilir.

Bu şuna benzer. Analar çocukları uyuturlarken :

«Ninni yavrum ninni

Uyusun da büyüsün, ninni.

Kırlarda yürüsün ninni, . ...

Koşsun oynasın ninni...»

diyerek beşiklerini sallarlar. Bunları dinliyen çocuk «ıhı hı hı» diyerek uyur ve anne kalkıp işine gücüne bakar. Aynen bunun gibi Amerikan'ın emri ve önder. . ligi ile «Birleşmiş Milletler Teşkilâtı» kurulmuş bu teşkilâtla insanlık Amerika'ya hizmetkâr yapılmıştır. Teşkilât beşik, hak-hukuk vesaire birer ninni vazifesi yapmaktadır. Bu teşkilatın kuruluş gayelerinden 'biri de îsraü'i ve yahudileri korumaktır. Üye devletler lehine alman kararların tamamım veto eden Amerika sadece İsraili ve kendi çıkarlarını korumaktadır.

Bahsi geçen beyannamenin hiçbir maddesi süper güçler tarafından tatbik edilmemektedir. Amerika'da ırk ayırımı en acımasızca icra edilmektedir. Derilerinin renginin ayrılığından dolayı insanlara akıl almaz zulümler yapılmaktadır. Bu zalimler hak-hukuk tanımazlar. İlân ettikleri beyanname aldatmacadır. Afganistan'da, Vietnam'da, Filistin'de Eritre'de, Filipinler'-de dinleri İslâm diye milyonlarca müslümanı şehid ettiler milyonlarca müslümana da zulmettiler. Kadınların r&himlerindeki ceninlere varıncaya kadar daha doğmamış çocukları bile katlettiler. Nerede bu beyannameye imza atanlar. Anlaşılan odur ki, «Birleşmiş Milletler» de «Evrensel Beyanname»leri de İsrail'i korumak, insanlığı (kendilerine köle yapmak için birer tuzak olarak vardır. Bu zalimlerin insan hakları, adalet, eşitlik, birlik beraberlik nutuklarına aldanmamak lâzım. Bu lâfları, tuzaklarının yemidir. Bunu iyi bilmek lâzım. Bu sahtekârlara aldanmamak lâzım.

İnsan haklarını insanlığa ilk tebliğ eden iki cihan serveri Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimizdir. Efendimiz (s.a.v.) insan haklarım ilân etmekle kalmamış ilân ettiği esasları eksiksiz tatbik etmiş ve ettirmiştir.

Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) Veda Hac-cırnda, 9 Zilhicce Cuma günü zevalden sonra Kusvâ adlı devesi üzerinde, Arafat vadisinin ortasında, 124 bin Müslümanın şahsında, bütün insanlığa hitabetti. Bu tarihi hitabede insan haklarıyla yakından ilgili olan şu güzel cümleler de yer alıyordu:

«İnsanlar! Bu günleriniz nasıl mukaddes bir gün, bu aylarınız nasıl mukaddes bir ay, bu şehriniz Mekke nasıl kutsal bir şehir ise, canlarınız, mallarınız, namus ve şerefiniz de öylece mukaddestir. Her türlü tecâvüzden mâsundur.

Ashabım! Yarın Raibbınıza kavuşacaksınız. Bugünkü her hâl ve hareketinizden muhakkak sorulacaksınız. Sakın benden sonra eski sapıklıklara dönüp de birbirinizin boynunu vurmayınız. Bu vasiyyetimi burada 'bulunanlar bulunmayanlara bildirsinler. Olabilir ki, bildirilen kimse, burada bulunup da işitenden daha iyi anlayarak hıfzetmiş olur.

Ashabım! Câhiliyet devrinde güdülen kan davaları da tamamen kaldırılmıştır. Kaldırdığım ilk kan davası, Abdülmuttaîib'in torunu (amcalarımdan Hâris'in oğlu) Rabîa'mn kan davasıdır.

Mü'minler! Sözümü iyi dinleyin, iyi belleyin. Rab-bınız birdir, babanız birdir. Hepiniz Adem'densiniz. Âdem de topraktan yaratılmıştır. Hiç kimsenin başka. lan üzerinde soy sop üstünlüğü yoktur. Allah katında üstünlük, ancaık takva iledir. Müslüman müslümamn kardeşidir. Böylece bütün müslümanlar kardeştir. Gönül hoşluğu ile kendisi vermedikçe, başkasının hakkına el uzatmak helâl değildir. Ashabım! Nefsinize de zulmetmeyin. Nefsinizin de üzerinizde hakkı vardır. Bu nasihatîarımı burada bulunanlar, bulunmayanlara tebliğe etsinler.»

İşte iyi ile kötünün, eğri ile doğrunun, güzel ile çirkinin, hak ile batılın, gerçek iie sahtenin farkı ortadadır. Herşey ortadadır. Adalet İslâm'da, saadet İslâm'da, eşitlik İslâm'da, ayırmankayırma da yok İslâm'da.

Hasılı, «Birleşmiş Milletler Evrensel Beyannamesi» bir aldatmacadır. İnsanlığı sömürmede bir oyalama taktiğidir. Küfrün !bu ve diğer oyunlarını bozmanın çaresi «Müslüman»in inandım dediği İslâm'ı hayat nizamı olarak tanımasına bağlıdır. Bu olmadan insanlığın göz yaşları dinmez, dünyanın da yüzü gülmez. [195]

395 — «Yaş Günüm»

Dünyada iki millet vardır:

1- İslâm milleti.

2- Küffar milleti. [196]

Bir millet varlığını inancına ve bu inancına ters düşmeyen adet ve an'anelerine bağhlığıyla sürdürür. Özellikle Ümmet-i Muhammed inancından, âdet ve an'anelerinden, kendisini insan yapan değerlerden uzaklaştıkça yak olmağa mahkum hâle gelir.

Mesele şudur:

Batılı emperyalist kafirlerin kültürü ile bize geçen bâtıl inançlardan biri de «Yaş günü» hikâyesidir. «Yaş günü» hikâyesi batı toplumunda vardır ve olması da batı insanı için zorunludur.

Çünkü batı insanını bizdeki gübi bir araya getirecek hiçbir bağ yoktur. Bu insanlar tekniğin gürültüleri arasında yapayalınız kalmışlardır. Yalınızlıkla-rmı giderecek çareler arıyorlar. «Anneler ıgünü», «babalar günü» ve «ya/günü» 'hikâyeleri hep bu arayışın ortaya çıkardığı zaruretlerdir.

Bizde ıbuna gerek yok. Çünkü bizi bir araya getiren çok değerlerimiz var, elhamdülillah... Beş vakit namaz, Cum'a namazı, Bayram namazları, düğün, sünnet merasimlerimiz, komşu ve akraba ziyaretleri-iniz.-- bizi bir araya getiren değerlerimizden sadece ıbir kaç tanesidir. Biz ana-b abamızla, çoluk-çocuğu-muzla bir arada oturur, yemeklerimizi birlikte yer, (bir araya ıgelince sdhlbetler ederiz. Misafirperverlik gi-ıbi dünya insanının gıbta ettiği özelliklerimiz var, elhamdülillah... Onun için bizde «yaş günü»n yeri yoktur. Herşeye rağmen bünyemize kabul edecek olursak kanser mikrobunu katoul etmekten daha tehlikeli bir iş yapmış oluruz. Bizi köle yapmakla kalmaz neslimizi de bu ağır felâkete maruz bırakır.

Bizde «yaş günü» hikâyesi sadece sosyete ve batı hayranı aşağılık duygusuna kapılmış ailelerde kabul görmüştür. Hanımefendilik vasıf larmdan. mahrum ve orta ve daha ileri «okullarda tahsile» devam eden kızlar da kendilerini kabul ettirebilmek için çevrelerine «yaş günü»nün yayılması için öncülük etmektedirler. Bu adetin yaygınlaşmasında televizyon ve okullar da «başöğretmen»lik görevini üstlenen kurumlardır.

Tarihte Türk toplumu kadar kendi inançlarına, âdet ve an'anelerine karşı gelen, batıcılığa hastalık derecesinde kucak açan başka bir toplum yoktur. Hastalıkların yerleşmesinde devlet öncülüğünü de ıgöz ardı etmek mümkün değildir. Ancak bu millet olma vasıflarını köreltir devleti de milleti de yıkar.

Batı insanı kendi toplumuna has bir «yaş günü» hikâyesi uydurmuştur. Yaş gününü kutlıyacak kişi imkanlarına göre büyükçe bir pasta yaptırır. Pastanın üzerine her renkten yaşı adedince mum diker. Erkek kadın arkadaşlarını çağırır. Mumlar yakılır. Te-settürsüz ve nefisleri azgmlaşmış insanlar yaşını kutîayacakları arkadaşının alkışlarla mumları üfleyip söndürmesiyle cümbüşe başlarlar. Kim kime ne yapmayı programladı ise onların icrasıyla içkiler içilir, pastalar yenir. Bunun en hafifi kadm-erkek öpüşmektir, ıgerisi mi, onu ancak yapanlar bilir.

Mum yakmak hıristiyanhk inançlarına göre ibâdettir. Bir hıristiyan kilisede yaktığı mum adedince tanrısına yaklaştığına inanır. Hatta «eğer şu işim olursa tanrı adına kilisede 10 mum 20 mum yakacam» diye adak yapar. Onlarda bir ibâdet çeşididir mum yakmak. Yaş günlerini de yarı ibâdet yarı rezalet olarak yaparlar.

Şimdi bizim memleketimizde de bu yavaş yavaş uygulanmaya başlandı. Ateş yakmak mecusilerden hı-ristiyanlara onlardan da bize 'birçok ahlâksızlıkla beraber geçti. Yaş günü belâsı yirminci asrm yüz karalarından biri olarak tarihe geçecektir.

Her anından hesaba çekileceğine inanan her müs-lüman hayatının hesabını yaparak ömrünü harcar. Müslümanm en büyük ideali, müslümanca yaşamak ve müslüman olarak ölmektir. Bu gayretle hayatını düzenleyen müslüman dinde hoş görülmeyen hiçbir şeyi bünyesine kafbul etmez. «Yaş günü» denilen rezalet hareketi de müslüman bünyesine giremez.

Hasılı, «yaş günü» denilen şey de «anneler günü» misali batı patentli bir rezalettir. Bu rezalet bâtılı bünyeler için yaşantıları gereği bir zaruret olmasına rağmen '"biz müslümanlar için rezalet olur. Bizi yıkar. [197]

396 — «Anneler Günü»

.• Her yıl memleketimizde ve dünyanın bir çok ülkelerinde Mayıs ayının 2'inci Pazar .günü «anneler günü» olarak kullanılmaktadır.

Özel gün ve haftalar edinme âdeti bize batıdan gelmiştir. Memleketimiz maalesef 'batının neseb-i gayr-i sahih kültürünün istilâsına uğramıştır. İdareciler memleketin bütün kapılarını batıdan gelen her-şeye açmış, hiçbir işe yaramayan kısımlarının yaygınlaşması için de ülke imkânları sonuna kadar kullanılmıştır.

«Anneler günü» denilen gün gelmeden birkaç gün öncesinden televizyonda, radyoda okullarda malum gün ile ilgili programlar yapılmaktadır. Spikerler açışı, yapımcılar programı, şarkıcılar şarkılarına, türkücüler türkülerine öğretmenler ve prefösörler derslerine hep anneler gününü kutluyarak başlarlar. Gazeteler bunun için sayfalar ayırır. Dükkanlarda bunun için vitrinler düzenlenir. Yahudi hesabıyla yapılan propagandalar neticesinde israf ekonomisi yeniden canlanır, alış-veriş hızlanır. Herkes anasına birşeyler alır. Sonra ertesi gün anneler kendilerine reva görülen zulümlerle başbaşa bırakılır.

Hakkında methiyeler düzülen «anneler günü» hikâyesinin mahiyeti nedir? Bu sorunun cevabım ©ge-" men güçler <bir de şuurlu müslümanlar hariç kimse bilmez. Sömürü ve köle düzenlerin varlığının gereği de budur.

Hikâyedir ninnilerle anlatılır. Hem de öyle tesirli bir ninni ki, milletler bu ninniyle uyutulur. Çünkü köle düzenlerin köle insanları aldatılmaya müsaittir. Ne olmuş? Efendim Amerikalı bir kız varmış. Annesini çok severmiş. Annesinin ölümü onu çok üzmüş. Hep ağlarmış. Annesini bir türlü unutamazmış. Geceleri rüyasında gündüzleri düşünde iıep onu görürmüş. Bu kız sonunda Amerikan yönetimine müracaat ederek annesinin öldüğü günü «dünyada anneler günü» -olmasını talep etmiş. Yönetim de bu masum kızın acısını !bir nebze dindirmek ve diğer insanlara da annelere saygı ve sevgiyi hatırlatmak için vatandaşı Anna Jarvis'in isteğini olumlu 'bulmuş ve her yıl Mayıs ayının ilk Pazar gününü «Anneler Günü" olarak ilân etmiş. Böylece bu cici kızın gönlü olmuş. Herkes o günden beri bu cici kızı severmiş. Sonra bu cici kız büyümüş kocaman bir «madam» olmuş. Zaman gelmiş ki o da ölmüş. Ama ismi halâ yaşıyormuş. 19ö8'de cer-yan ettiği anlatılan bu hikâyemsi masal da geçen gün 1914'de Amerika ve Avrupa ülkelerinde Resmi bayram ilân edilivermiş. O günden beri, ismi «îsîâm ülkesi» denilen yerlerde de bayram gibi kutlanırmış.

Evet... «Anneler günü» hikâyesinde perdenin önünde hep 'bunlar anlatılır, durur. Ya perdenin arkasındaki gerçek .iledir? Bu .gerçek morfinlenmiş toplumları pek ilgilendirmiyor. Olayın aslı şudur:

«Anneler günü», eski Yunan'da Tanrıların Ulu anası sayılan Reha'ya tören ve şenlikler yapılan .gündür. Bu günde Tanrılarının ulu Anası Reha için bay- edilir, şenlikler yapılır, adına törenler düzenlenir, herkes biribirine bu günün hatırasını yâd etmek için hediyeler ahr-verirdi. Sonra bu törenler kilise âdetleri araşma girdi

Bizim ülkemizde «anneler günü»nü yâd etme hikâyesi Osmanlı İmparatorluğunun yıkılmasmdan sonra çok sıkı çalışmalar sonucunda resmen 1955'de başladı. O günden beri Türkiye'de de her yıl biraz daha genişliyerek, görkemleşerek «Tanrıların ulu Anası Reha için» törenler yapılır, Reha anılır. Dahası var «Tanrıların Anası Reha için» 1955'ten heri «Yılın annesi» seçilir. «Türkiye güzeli», «Yüz .güzeli», «Bacak güzeli», «Göğüs güzeli», «Karpuz Güzeli», «Kabak güzeli», «Artist güzeli»... seçilen ülkemizde bir de «Yılın annesi» seçilir.

Türkiye'de İslâm'a saldırma sebeplerinden biri de «Anneler günü» dür. Bugün vesile edilerek «kadın hakları» gündeme getirilerek İslâm'ın kadının haklarını ihlâl ettiği masalları uydurulur. Türkiye'de kadınların lâiklikle birlikte [198] haklarına kavuşabildikleri nutukları çekilir.

Gerek «anneler günü»nün gerekse «babalar gü-nü»nün olması batı toplumu için bir mecburiyettir. Fakat bizim toplumumuz için kesinlikle buna gerek yoktur. Çünkü bu iki toplum ıbirübirinden tamamen farklıdır. Kesinlikle biribirine benzer tarafları yoktur.

Batı toplumlarında aile dağınıktır. Kapitalist ve komünist ekonomiler gereği 'herkes çalışmak zorundadır. Kadının, kocasının ve çocukların keseleri bile ayrıdır. Çocufk kız olsun, erkek olsun belli bir yaştan sonra evi terk eder. Kazancından ailesine zırnık vermez. Gününü (gün etmek için çalışır. Aylarca yıllarca aile ocağına uğramaz. İstediğini yapmakta serbesttir. Evlendiğinde kesinlikle ana-babasıyla bir arada oturmaz. Hatta onları evine 'bile çoğu zaman, kabul etmez. Onlara kazancından yedirmeyi enayilik kabul eder. Belli bir yaştan sonra ana-babalar da kendilerini ihtiyarlar yurduna atmak zorundadırlar. Bu yurtlarda emekli maaşları ile kendilerine (baktırırlar. İnsanın yaratılışında evlât sevgisi ve şefkati vardır. Artık ıbiribirinden ayrılan ebeveyn ve evlâtların bir daha görüşmeleri imkânsız hâle gelmiştir. Batı toplumlarında çocuklar ana^babalarının ölümlerini bile yıllar sonra duyarlar.

İşte -bu kopukluğu ve ana-yavru şefkatini yılda . bir gün bir kaç saatliğine de olsa karşılamak için batı toplumları «anneler günü», «baibalar günü», ihdas etmişlerdir. Başka türlü aile fertlerini bir araya getirebilme imkanı yoktur batının. O gün batılı yaptırdığı bir demet çiçekle anne-fbalbasma gider yanlarında ,bir kaç saat durmaya zor tahammül ederek oradan ayrılır. Batı toplumunun yapısında bu zulüm vardır. Onun için «anneler günü», «(babalar günü» bu toplum için zaruridir.

Bize gelince. Biz müslüman bir toplumuz, elhamdülillah. Onlardan toplum olarak ayrılan bir özelliğimiz var. Aramızdaki farkın mukayesesi bile mümkün değildir. Her ne.kadar müslümanlığm icablannı yerine getirmeyen bir ülkede yaşıyorsak da halkımızın kahir ekseriyeti müslümandır. Müslüman olmamız ve eskiden'beri gelen âdet ve an'anelerimiz henüz tamamen üzerimizden silinmiş değildir. Bu bakımdan 'batı toplumundan ayrıyız.

Birçok bakımlardan gerek «anneler günü»nün ve gerekse «babalar günü»nün bizim toplumumuzla alası yoktur. Bizim kitabımız Kur'an-ı Kerim'dir. Kur'an'-da Cena'b-ı Hakk kendisine imândan sonra ana^baba-ya itaati emretmiştir. Dinimiz çocukları İslâm terbiyesi ile yetiştirme görevini de ebeveynlere vermiştir. Bu terbiyenin hakim olduğu müslüman ailelerde ana _ «baba, çocuk ilişkilerinin —istisnaları olmakla birlikte— bozuk olması mümkün değildir. Ahiret inancı sağlam "bir aile fertleri nasıl olurda.ıbiribirlerine karşı olan görevlerini ihmal edebilirler.

Bizim inancımıza göre «Ana-babayı ağlatmak, onlara karşı âsi olmak, dine uymayan emirleri hariç diğer isteklerini yerine getirmemek en büyük günahlardandır. [199]

«Annenin ayağını öpen cennetin eşiğini öpmüş gibidir.- [200]

«Ra'bbm rızası, baibanın rızasındadır. Rabbın gazabı babanın gazabmdadır.» [201]

«Cennetin kokusu 500 yıllık mesafeden duyulur. Bu kokuyu ana-babaya asi olanlar, akraba ziyaretini kesenler duyamaz.»

«Ana-b abaların ihtiyarlık zamanlarında bunlardan birine veya her ikisine yetişip de (bunlara lâyık oldukları hürmette bulunmadıklarından dolayı) cennete giremiyen kimsenin burnu yerlerde sürünsün.»[202]

«Kim ebeveynini hoşnut ederek sabahlarsa onun için cennetin iki kapısı açılır. Kim böylece akşamlarsa, durum aynıdır.

Kim de ebeveynini inciterek sabahlarsa oiıa cehennemin iki kapısı açılır. Kim böylece akşamlarsa, durum aynıdır.

Zulmetmiş olsalarda. Zulmetmiş olsalarda zulmetmiş olsalarda.» [203]

Cenab-ı Hakk evlât mevkiinde olanlara şu emri veriyor:

«...Rabb'im, küçükken ananubabam beni nasıl yetiştirdiler merhametlerini üzerimden eksik etmedilerse sen de onlara merhamet et» diye dua et. [204]

Peygamberimiz haber veriyor:

«Evlât ana-babaya duayı terk ederse dünyada rızkı dar olur.»

Yine evlât, dünyada ana-babanm hayır duasını alamazsa mahvolur, perişanlıktan kurtulamaz.

Bir adam annesini sırtına almış Kabe'yi tavaf ettiriyordu. Bu şahıs Kâibe'nin dibinde oturan Rasûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimize yaklaştı.

— Ya Rasûlallah, ıbu sırtımdaki ıbenim anamdır. Görüyorsun Kabe'yi sırtımda tavaf ettiriyorum. Acaba annemin hakkını ödeyebildim mi? diye sordu. Hz. Peygamber de :

— Hayır, seni karnında taşırken bir nefes almadaki zahmetinin dahi hakkını ödeyemedin, buyurdu. [205]

Dünyada insanların Allah (c.c.) kelâmından sonra en çok kullandıkları kelime ANA kelimesidir. Ana başa tac'tır. Her derde ilaçtır. Şefkat ve merhamet pınarıdır. Dünya ve ahiret saadeti vesilesidir. Onun için

kardeşlik hukuku.) islâm'da ANA'ya lâyık olduğu makam verilmiştir. Bu makama saygısız olanların akıbetleri perişanlıklarla doludur.

Anaya itaat ve iyiliğin, babadan önce gelen bir h.ak olduğunda icma' vardır. Çocuk üzerinde anneye; ait üç haslet vardır ki babanın bunlarda iştiraki yoktur :

1- Hamilelik müddetince çocuğu taşır.

2- Doğum sancısı çeker.

3- Süt emzirme çağında sıkıntılar çeker. Bunun için Efendimiz (s.a.v.) «Annenin iıakkı babanın iki katıdır.» «Annenin duası daiha çabuk kabul olur.» Oradakiler sordular:

«— Niçin Ya Rasûlallah?» Efendimiz de :

«— Çünkü anne, ıbabadan daha şefkatlidir. Şefkatle yapılan dua ise, sakıt olmaz» cevabını verdi.

Kesinlikle bilinmelidir ki, önce ana kanı, sonra. ana sütü ile beslenen çocukların ömür boyu almaları gereken mânevi ıbir besindir ana duası...

İhtiyarlığın kendine has bir ağırlığı ve hürmeti gerektiren tarafı vardır. İhtiyarlıktaki kudretsizlik oldukça önemlidir. İsra Süresindeki —ayın harfiyle baş-hyan— «...Indeke...» kelimesinden anne ve babanın ihtiyarlık halinde evlâdının hizmet ve himayesine sığınması dile getiriliyor. Her müslüman evlât daha önce kendine gösterilen şefkat ve merhamet gibi yerine getirmede -kusur etmemeğe gayret eder. Müslümanlığın gereği budur.

Müslüman evlât ana-babaya sıkıcı ve üzücü hareketlerde bulunmaz. Edepsizlik sayılan şeylerden sakınır. İkisine de tatlı tatlı sözler söyler. Onlarla kokuşurken hep saygı ve hürmet ifade eden cümleler kullanır.

Hatta müslüman evlât anne-ibabası öldükten sonra 'bile sevabı onlara gitmek üzere ameller işler. Bir-.gün biri Rasûllah (s.a.v.) Efendimize .geldi. Dedi Jti:

«—L Ya Rasûlallalı! Ölümlerinden sonra da ebeveynime yapacağım bir iyilik var mı?»

Efendimiz (s.a.v.) cevaben:

«— Evet! Onlara dua etmen, onlar için istiğfar et_ men, vasiyetlerini yerine getirmen, dostlarına ikramda bulunman ve kendi akralbalanna yardımda bulun-mandır.» buyurdu.

Burada görülüyor ki: Ana-babanm arkadaşlarına bile onlar öldükten sonra iyilikte bulunmak İslâm'ın emridir.

İşte İslâm ve Müslüman budur.

Bir tarafta ana-foabadan bir an bile ayrı kalmanın onlara hizmette zerre kadar kusur etmenin cehenneme girme seböbi sayan müslümanlar; diğer tarafta annejbabasıyla bir arada bir saat kalmaya tehammül edemiyen onlara hizmeti enayilik addeden batı küfür zihniyeti. Şimdi kalkıp bunların «anneler günü» ne babalar gününe sahip çıkmak akıl sahipliği ile bağdaş tınlamaz.

Devletin bu işe öncülük etmesi meselesine giremiyoruz. Çünkü bu meseleye girmek kanunen yasaktır. Ancak şunu söylemekle iktifa edebiliriz : Bu memleketin halkı müslümandır; devletin dini yoktur. Devlet milleti hıristiyan batı kanunlarından tercüme edilerek alman kanunlarla idare eder.

Hasılı, «Anneler günü» Ibatı toplumları için bir zaruret, bizim toplumumuz için bir felâkettir. Batı insanı annesinibir gün tanır, müslüman annesini ömür "boyu sırtında taşır. Türkiye'de «anneler günü» yapmak yeni nesillere «ananı senede birgün seveceksin sonra de ayağınla tepeceksin» felsefesini aşılamak olur.

«Anneler günü»nün bizim toplumumuza sokuştu-rulmasının gayesi şudur :

1- Batı inancına göre, Tanrılarının ulu anası saydıkları Reha için tören ve şenlikler yaptırıp onu yâd ettirmek.

2- Ana-babayı bir gün sevmenin yeterli olduğu fikrini yerleştirmek.

3- İnsanları bu ve benzeri şeylerle oyalayıp asıl hedeften saptırmak ve foöylece bâtıl düzenlerin devamını sağlamak.

4- Toplumları oyalamak.

5- Egemen güçlerin sömürüsünü kamufle etmek.

6- Yahudiye pazar kurdurup mallarını sattırmak.

7- Böyle gün, gece ve haftaları vesile ederek İslâm'ı menfi yönde propaganda etmek.

Biz müslümanlar olarak böyle bir gün icadını reddederiz. Bünyemize kesinlikle kabul etmeyiz. Cemiyetimize yerleştirmek isteyenlerin hidayeti için duâ ederiz. Hidâyete ermiyeceklerse kahrı perişan olmalarını Mülkün Sahibi Allah (c.c.)'dan taleb ederiz. [206]

397- Babalar Günü»

Biz müsiümanlarm arasına sokulan batı adetlerinden biri de «babalar günündür. «Anneler gününden sonra bir de babalar için gün tahsisi sonradan, ihdas edilmiş bir bid'attir. Diğer özel gün ve ge_ çelerde olduğu .gibi, belli çevrelerin edinmek istedikleri menfaatleri elde etmek gayesiyle bir de «babalar günü» hurafesi uydurulmuştur.

Böyle «babalar günü» denilen özel bir günün de, biz müsîü mani arla uzaktan yakından hiçbir alâkası yoktur. Kim ki, (buna rağbet ederse o müşrik batı top-' lumuna uymuş olur. Mahşer günü o uyduğu toplumla beraber haşrolaçaktır. Peygamber Cs.a.v.) Efendimizin :

«— Kim bir topluma benzerse onlarla beraber haşrol&caktir» haberi herkesçe malumdur.

Biz müslümanlar, ana-babaya özel günlerde değil bir ömür boyu hürmet ve hizmet ederiz. Onları kır_ manın ve kızdırmanın neticesinde hayatımızın allak -bullak olacağına inanırız. Kur'an-ı Kerim ve Hadis-i Şeriflerde kıymeti bildirilen anajbabalarla ilgili hususlara titizlikle riayet ederiz. Çünkü dinimizde Allah (c.c.)'a iman ve itaattan sonra ana-babaya hürmet emredilmiştir. Bizler öyle bir inanca sahibiz ki, ana -babamıza itaatamiz ve (hizmetimiz oranında kendimizi mutlu hissederiz.

Batı hayat tarzında insanlık yıkıldığından ana _ babanın değeri yoktur. Bazı duyguları tafcmin için günler ihdas etmişlerdir. Onların yaşantıları gereği kendilerinin böyle günlere ihtiyaçları vardır. Lâkin bizimle böyle özel günlerin hiçbir alâkası ve ilgisi yoktur. Müslümanlar olarak, müşrik ıbatı toplumunun hiçbir yaşantısını kabul etmemek müslümanlığımızm gereklerindendir. Aksi takdirde cehenneme doğru yuvar-, lanmış oluruz.

Hasılı, «Babalar günü» de biz müsiümanlarm bünyesine uymayan bir ıbatı adetidir. İğrenç batının bir yüzünü ifade eder. Müslümanlar olarak böyle bir güne katılmamız, onda (babamıza hediyeler almamız, onu kutlamamız, kutlayanlara destek olmamız katiy-yen caiz değildir. Bunun ne tür bir neticeye sebep olduğunu bundan önceki «anneler günü» konusunu işlerken zikrettiğimizden dolayı bu mevzuyu burada kesiyoruz. Cenab-ı Hakk Ümmet-i Muhammedi batının her çirkinliğinden korusun ve kurtarsın... Hep birlikte gayretimiz ve dualarımız bu yönde olsun, in-şaallah... [207]

398 — «Dünya Kadınlar Günü»

Her nev'i mürailiklerin, yapmacıkların ve ba-yalıkların hüküm sürdüğü günümüz hayat tarzı içinde faziletler yerini istismar, sömürü ve kötülük ile de^ ğiştirince, insanlık bir takım sun'i ve sahte değerler arkasına gizlenmiştir.

Bîtfbuçuk asırdır milletimiz üzerinde müthiş bir zorlama, etkileme ve değerlerine aykırı bir kültür yapısı oluşturma gayret ve çabaları hüküm sürmektedir.- Tanzimattan beri müessir olarak devam eden ahlâk tahrifatı mânevi çözülmeler 'göstermiştir. Bu nedenle toplumumuz materyalist ve egoist sistemlerin kaynak olduğu 'buhranlar anaforuna tutulmuştur.

Kadının, evi dışına, yuvası haricine çekilerek ille-de dışarıda çalışması gerektiğinin savunulduğu, iffetsizliğin, ahlâksızlığın medeniyet 'göstergesi sayıldığı cemiyetimizde bugün 'böylesi rezillikler îslâmi, insani ve ahlâki meziyetlere egemen duruma getirilmiştir.

Batı kültürünü dünya kültürü haline getirebilmek için- memleketimizde ûe büyük çalışmalar yapılmaktadır. Bunun için batılının amelleri, âdetleri sosyal muhtevalı olaylar dizisine dahil edilerek bunların çağdaş bir zorunluluk olduğu kanaati oluşturulmaktadır. Bu ve toenzeri sebeplerle batılıları dahi aşan kepazelikler bizde tatbikata konulmaktadır: Noel yortuları, yılbaşı kepazelikleri, diğer özel gün ve geceler buna bir misaldir.

Nesillerinin maymun olduğunu iddia edenler, kadını, anayı, yaşlıyı, yetimi, güçsüzü... düşünmek şöyle dursun; «insan hakları» teranesine rağmen kadına hayvan kadar bile kıymet vermemelerine rağmen, bir de:

«Dünya kadınlar günü» «Dünya çocuklar yılı» «Yaşlılar haftası» «Sakatlar haftası» «Babalar günü» Anneler günü»

gibi günler, haftalar, aylar ve yıllar ihdas edip, sah. te anma ve kutlama faaliyetleri ile havanda su döverek iş yapma görünümüne bürünmeleri, tek kelime ile düzmecedir. Bu ihdas ettikleri özel günler, geceler menfur emellerine daha kolay ve daha hızlı varma taktiğinden başka bir şey değildir.

Bunlar kadını:

• Onu ortak mal haline getirip bu haline de meslek adını verdiler.

@ Kadını «evinin hanımı» olmaktan çıkarıp so-kağm kadını haline getirdiler.

• Nüfus plânlaması adı altmda ana karnındaki çocukların yaşamasına dahi izin vermeyerek anayı da yavruyu da hiçe saydılar,

® Kadını nesebi gayr-i sahih bir nesil için kullandılar...

Sonra da, bu zalimler insan havarisi kesildiler. Son yıllarda zulümlerini özel gün, hafta, ay ve senelerle kamufle etmeğe başladılar.

Şunu 'herkes bilsin ki, insanca yaşanacak bir hayat düzeni, insanlığa talib olanların İslama talib olmasıyla yaşanabilir. İslâm'dan uzak hayatın sebep olduğu buhranın karanlığında İslâm'dan gayrı görünen her ışık aldatan bir seraptan başka bir şey değildir.

Şu halde, Kur'an ve Sünnet gerçeklerine inanan mü'minler olarak istismarcıların icad ettikleri sun'i ve deni gün ve haftalara aklanmamamız gerekir, işte bu sun'i günlerden biri de «Dünya kadınlar günündür. Kur'an ifadelerinde yüceleşen, Peygamber (s.a.vj Efendimizin dilinde billurlaşan, merhamet, çile, sabır, şefkat, sevgi ve fedakârlık abidesi müslüman kadınlar için İslâm, öyle tek bir günü değil; yaşanacak bütün günleri müslüman kadınlar günü olarak vasıflandırır.

Dünyanın en nurlu kadını olan müslüman kadın, yavrularını aylarca karnında, yıllarca kucağında ve ömürleri boyunca da kalblerinde türlü meşakkatlerle taşırlar. İşte bu ıkadın anadır. Bu kadın ölümü pahasına da olsa rahimdeki çocuğunu kürtaj denilen melanetle öldürtmez. Bu kadının duası müstecaptır. Hoşnutluğu Cennet'e girme sebebidir.

Analara isyan etmenin, kalb kırıcı hareketleri ona reva görmenin insanlığın omuzlarını çökerteceğini unutmamak lâzımdır.

İşte, zamanımızda, bâtıl ideolojilerin yerin bin Kat dibine batırdıkları, ibâdetsiz, duâsız, ahlâksız ve iffetsiz bir hâl ile «ana» mefhumundan uzaklaştırdıkları kadın, doruklardan uçurumlara düşünülürken; 14 asır evvel, ayaklarının altına Cennet eşiği sıfatı verilerek en ulvi mevkiye eriştirilen kadın «ana» olarak İslâm'ın paha biçilmez çehizleriyle teçhiz edilip, yüceltilmiştir. Köle düzenlerin ahlâksızlığı içinde insan-lıklarıyla beraber herşeylerini kaybeden Avrupa Hıristiyan kafalı çağdaş İslâm düşmanları birgün bu gerçeği idrak edeceklerdir, biiznillah...

Hasılı, «Dünya kadınlar günü» ve «Kadınlar yılı» köle düzenlerin kadını köleleştirmelerini göz ardı etmek îçin ortaya attıkları bir çeşit kamufle aracıdır. Biz müslümanız... Bize. göre şerefli müslüman kadın için ömür boyu ona hürmet ve hizmet ıgünüdür. Çünkü O, Allah'ın erkek müslümanlara bir emânetidir. Emânete ihanet münafıklıktandır. Bu sebeple biz kadını böyle bilir böyle hürmet ederiz.. [208]

399 — «Cumhuriyetle Birlikte Kadın Kafesten Kurtarıldı.»

• İslâmı yeni nesillere ters-yüz gösterebilmek için dünyanın neresinde ve hangi kılıkta olursa olsun kafirler yoğun bir gayret içindedirler. Bunlar birçok şeyleri vesile ederek «Cumhuriyetle birlikte kadın kafesten kurtarıldı» sözünü sakız gibi çiğner dururlar. Güya İslâm kadınların hakkını almış da bu nadanlar alman hakları alıp kadına iade etmişler. Hep böyle söyler bu kepazeler.

Oysa Türkiye'de kadınlar hergün biraz daha do-zacı artırılarak herşeyiyle sömürülüyor. Hem de sadece bu ülkenin insanlarınca değil. Türkiyeli kadın Ba-tılılarca, Amerikalılarca sömürülüyor.

İsterseniz içim kan ağlıyarak sizlere bazı hatırlatmalarda bulunayım :

Türkiye'de bazıları «Cumhuriyet Bayramı» hazırlıklarını görkemle kutlamak için hazırlanıyorlardı. Bu «bayram»m kutlandığı günlerde (Ekim — 1990 da) Amerika'nın Saratoga uçak gemisinin İstanbul'a gelip, Kumkapı açıklarına demir -atması ve içinde taşıdığı 5 bin 100 kişi ile Belknap kruvazöründe bulunan 2 bin 100 askerin karaya çıkarak, İstanbul sokaklarına dağılmaları, ardından da Türk kadınlarıyla gönlümüzce eğlenmeğe geldik, diye beyanatta bulunmaları bu ülke kadınlarının cumhuriyetle birlikte hangi kafesten çıkarılıp hangi kafese konulduklarını gösteriyordu.

Yıl 1969... Amerika'nın 6.'inci Filo'su İstanbul'u ziyaret ediyordu. 1946'da Missouri Zırhlısının Dolmabah-çe açıklarına demirlemesiyle Türk-Amerikan dostluğu [209] alenen başlatılıyordu. Yani her oyun kuralına uygun olarak tedrici oynanıyordu. Bu oyunun perde arkasındaki yüzünü gören üniversite gençliği 1969'-da 6'mcı Filo'ya tepki gösterdi.

— 6'mcı Filo'ya hayır... Go home... Yanke evine dön...» sloganları altında Amerikan askerlerini karaya çıkarmadı. Çıkmak isteyenleri taş ve sopalarla tekrar denize kovaladı. «Türk kadınına sarkıntılık eden» [210] Amerikan askerleri taş ve sopalarla geriye çevrildi.

Yıl 1990... Bu defa Kumkapı açıklarına demirleyen Saratoga Uçak Gemisi!., eşliğinde Belknap kruvazörü de bulunuyor... Her ikisinin toplam 7 bin 200 Amerikalı var...' NATO'mın Kararlılık Gösterisi 90 Tatbikatı'ndan sonra İstanbul'a yorgunluk gidermeye gelmişlerdi...

Bu defa; ne taş atılıyor kendilerine, ne de sopa ile dövülüyorlar... «Go haine... Evine dön» diyen de yok!.. Çıkıyorlar karaya, dağılıyorlar İstanbul sokaklarına... İİk hedef Beyoğlu... Çiçek Pasajı'nda su gibi içki içiyorlar, bar, pavyon ve diskoteklerde sabahlıyorlar, Dansöz Efruz'un kıvrak danslarını seyrediyorlar, Dolarları bastırıp, istedikleri kadınla yatıyorlar... İçiyorlar.,,. İçiyorlar ve «alkol komasi»na girip, rezaletler çıkarıyorlar... Kimi hastaneye, kimi karakollara...

20 yıl önce... 20 yıl sonra!.. Türk toplumu, nereden nereye?... Gösteri yapan, eline taş ve sopalar alıp «Türk Kadınına sarkıntılık eden» Amerikalı askerleri kovalıyacak üniversiteli öğrenciler de yok, artık... «Kadını kafesten kurtardık» diyenlerin Türk toplumunu getirdikleri nokta bu işte... «Para ver de ne yaparsan yap» zihniyeti. 1969'da «Türk kadınına sarkıntılık edeceği» ihtimali üzerine Amerikan askerlerini geldiği denize kovan Türk milleti, 1990'da bir taraftan «cumhuriyetsin ilânını kutluyor bir taraftan da Amerikan askerlerine dolar karşılığı —bir fahişe de olsa— Türk kadını ikram ediyor. Hem de geleceğini onların "vereceği «dolarca göre plânlıyor. Vay milletim vay... Yine aynı günlerde Körfez krizi bahane edilerek Arabistan topraklarına yerleştirilen 280.000 Amerikan askerinin morallerinin düzeltilmesi için Türkiye'ye tatile getirilecekleri bunlardan evli olanların Antalya'ya bekar olanlarının da İstanbul ve İzmir'e «misafir» (!) edileceği haberi .gazetelerin birinci sahifesinden veriliyordu. Conilere kimler nasıl ikram edilecekti? Bunu ilkokul birinci sınıfa giden çocuklar bile artık biliyor. Bilmiyen yok ama kimseden çık da çıkmıyor.

Kadm haklarını savunan dernekler, çağdaş yaşamı destekleyen kuruluşlar... Neredesiniz? «Kadım kafes arkasına atmak istiyorlar» diye bağıranlar, lâiklik elden gidiyor diye zinde kuvvetleri göreve çağıranlar, neredesiniz? Kadın soyuluyor, sonra da bir «paraba-T>ası»nm koynuna konuluyor. Kerhaneler, pavyonlar yetmiyormuş gibi bir de «dolar» aşkına yabancı ülke askerlerine «ikram» ediliyor. Defileler yurt sathına yaygınlaştırılıp kadınlar buralarda aleni pazarlanıyor. Kadm cinsi inek gibi sağılıyor. Neredesiniz ey feministler? Sizin kadm hakları dediğiniz bu muydu?

îkide-bir kadın haklarını savunan, mitingler, yürüyüşler düzenleyenlerden çıt çıkmıyor. Hiçbiri ortaya çıkıp da :

«— Kadın bir mal değildir. Siz nasıl olur da kadını yerli-yabancı kem vücutlara ikram eder gibi peşkeş çekersiniz. Kadm teşhir metaı da değildir. Kadm satılır mı? Kadına para karşılığı sahip olmak adiliğin de ötesinde domuzluğun daniskasıdır...» demiyorlar. Ne Amerika'nın kabuklu askerlerine, ne de saati bir milyon liraya, kadının podyumlara çıkarılmasına tepki gösterilmiyor. Hani kadm haklarını savunuyorlardı, hani kadının aşağılanmasına, kadının onurunun çiğnenmesine karşıydılar? Hayır bunlar -kadının namuslu olmasına karşıdırlar. Bunlar meşru nikaha karşıdırlar. Bunlar kadının sadece kocasının karısı, çocuğunun anası olmasına karşıdırlar. Bunlar kadının ayağının altına cennet va'dettiği İslâm'a karşıdırlar. Bu canları cehenneme gidesiceleri iyi tanımak lâzım.

Türk toplumunu hergün biraz daha hızlandırarak yozlaştıran «dolar» ile «ırz»ı trampa eden lanet olasıca. lara artık dur denilmelidir. Dikkatlerin hep başka yönlere çekilmesi sebebiyle belki hiçkimse farkına varamıyor ama, fuhuş sektörü ile, defile furyası ile, sanatçı geçinen yosmaların erotik pozlarıyla Türk toplumu bir yerlere götürülüyor. Kimliği kaybettirilmek isteniyor. Kültür istilasına maruz bırakılıyor.

Asıl korkulması gereken hususlardan biri de kültür boşluğu ve kimlik krizidir. Türk toplumu şimdi maalesef t>u durumdadır. Kültür sömürgesi yurdun her yanını sarmış, dimağı kimi yerde bulandırmış, kimi yerde ise yoketmiştir. Beyni yıkanmış, şartlanmış insanlar kim olduğunu, ne yaptığını, yaptığı ile kime hizmet ettiğini bilemiyor, gittiği yanlış yolun bir çıkmaz sokağa saplanacağını kes tir emiyor... Uçurumun kenarında olduğunu 'bilmiyor, düşeceği bataklığın güllük gülistanlık olacağını zannediyor...

İşte Türk toplumu şu anda bu «kimlik krizi»ni yaşıyor... Ve artık Türk toplumunu yenebilmek için silah kullanmaya 'hiç gerek yok... Defileler, mayolar, altsızlar - üstsüzler, genelevler, podyumlar, sinema ve televizyon çoktaaan dize getirmiş Türk toplumunu.

Evet! Türk toplumu kimlik krizinin de ötesinde, çözülmeye, yok olmaya doğru 'hıozüa ilerliyor ve bu yöndeki haberler gazete sahifeîerine hemen hemen her gün yansıyor.

Şimdi Türk toplumunu bu hâle kimler nasıl getirdi. Hızlandırılmış çöküşü kimler yönlendiriyor? Bu utanılacak ortamı kim hazırladı? Bundan kim utansın?

Para karşılığı Amerikan askerleriyle yatan kadınlar mı, «kadın haklarına sahip çıkacağız» diye caka satanlar mı, sanatçı kılıklı kadınların ayaklarına şampanya dökenler mi, podyuma çıkıp vücutlarını ortaya döküp, gerdan bükenler mi?.. Lüks uğruna cinayet işleyenler mi, 'bütün bu rezillik ve kepazeliklere karşı çıkanları «Gerici, yobaz, çağdışı...» diye fişleyenler mi?.. Kimde utanacak yüz varsa utansın da belki silkinme meydana gelir.

Hasılı, «Cumhuriyetle birlikte kadın kafesten kur-tanldi» sözü söylenildiğinin aksine gerçekten hür olan kadın kafese sokulmuştur. Hem de bütün kadınlık hakları iptal edilerek. [211]

400 - «Türkler İslâmı Diğer Milletler Gibi Kîlıç Zoruyla Değil İstiyerek Kabul Etmişlerdir.[212]

® Dünyanın hiçbir yerinde ne herhangi bir devlet, ne bir ırk, ne bir cemiyet, ne bir toplum ve ne de herhangi bir fert kılıç zoruyla veya başka bir baskıyla müslüman olmuş değildir. Herkes istiyerek tamamen kendi arzusuyla İslâmı seçmiş ve müslüman olmuştur. Bunun aksini söyliyenler kesinlikle yalan söylüyorlar. İddialarım istoat edecek hiçbir delilleri yoktur.

İşte tarih ortada: Arabistan 22 yılda İslâmlaşır-ken İran on yıl içersinde İslâm'ı kabul etti.

Buna karşılık 642'de Nihavend savaşı ile müslü-manlara sınır komşu olan Türk'ler 960'da Karahanlı-lar'm topluca İslam'a girişiyle müslüman olurlar ki, bu 318 yıl gibi uzun bir zaman sonucunda gerçekleşir. Bu kısacık izahtan da anlaşıldığı gibi, hiç bir kavim kılıç zoruyla müslüman olmamıştır. Herkes kendi arzusuyla İslâm'ı kabul etmiş böylece müslüman olmuşlardır.

Türkler ile Arapların ilk temasları, İslâm'ın vahyinden önce Sasani'ler aracılığıyla başlamışsa da, müslümanlarla Türklerin doğrudan doğruya temasları Horasan'ın fethiyle başlamış ve Maveraünnehrin fethi esnasında çetin savaşlar şeklinde gelişmiştir. [213]

Müslümanlarla Türkler İki Bölgede Savaştılar:

1- Maveraünnehir bölgesi: İlk Müsîüman-Türk savaşları 653'de el-Aîtmaf bin Gays'm Belh şehrini almasıyla başlar, Hz. Ali Kerramaîlahu Veçhe ile Mua-viye radiyaılahu anhin mücadelesi nedeniyle fetihlerde durgunluk olur, ancak 661'de de Muaviye (r.aJ'nin hakimiyeti ele geçirmesiyle yeniden Türkistan'a akınlar yapılır. Horasan Valisi Ubeydullah bin Ziyad (r.a.) 674'de 24.000 kişilik bir ordu ile Ceyhun'u geçer. İslâm ordusu önce Baykent'i kuşatır, sonra Buhara'ya. yürür. Buhara Dihkanları haraç vermeyi kabul eder ve Dihkanlar yerinde bırakılır. Bir yıl sonra Hz. Osman Radiyallahu anhm oğlu Said Radiyallahu anh Semerkant'ı kuşatır, sert çarpışmalar olur ve Semer-kant da haraca bağlanır. [214] Fakat ,tüm bu akmlar daha çok, Türk saldırılarını durdurma ve düşmana göz dağı verme niteliğinde idi.

Aşağı Türkistan'ın fethi 705 yılında Horasan Valiliğine atanan Müslüman komutan Kuteyfee bin Müslim (r.a.)'in başarılı savaşları ile gerçekleşir. Nitekim bozulan düzeni sağlayan Kuteybe (r.a.) Baykent'i kuşatır. Bütün direnmelere rağmen Baykent kenti müs~ lümanlarm eline 706 yılında geçer. Kuteybe (r.a.) 707 yılında da Buhara yakınında 200 bin savaşçıyla Türklerin saldırısına uğrar, Kuteybe (r.a.) güçlükle Türkleri yenerek bu saldırıdan kurtulur. [215] Ancak, Kuteybe (r.a.) büyük kuşatma ve ağır kayıplardan sonra 4'üncü defa ve kesin olarak Buhara'yı fetheder ve haklı olarak Maveraünnehir'in Fatihi unvanını kazanır. [216] Kuteybe (r.a.) -Buhara'yı feth ettiği zaman, şehirdeki Budha heykelinin kaldırılmasını emreder. Halk Budha'nm gazaba geleceği korkusuyla titreşir. Bu koca heykelin altından sadece iri kıyım farelerin kaçışmaları, halkı hayal kırıklığına uğratır. [217]

Öte taraftan Türgiş Kağanı Su-lu ile müslüman-larm valisi Cüneyd arasında 731 yılında çetin savaşlar yapılır. Bu savaşlarla ilgili Battal Gazi Destanı gibi, bir de Cüneyd Gazi Destanı vardır. Bu destanda da, İslâm-Türk savaşları anlatılır. [218] Bu savaşların birinde Maveraünnehir deki Şaab mevkiinde yapılan savaşta, Türkler müslümanlan pusuya düşürerek 10.000 İslâm askerini şehid ederler. [219]

Emevi halifesi Hişan (724-743) Türgiş Kağanı Su _ lu'yu müslüman yapmak için elçi yollar. Kağan mös1 lüman olmayı reddederek şöyle der :

«— Türkler-doktorluk, terzilik ve kunduracılık yapan insanlar değildir. Müslüman olur sizinle barış ya_ pıp yağma haklarından vazgeçersek, nereden yiyecek buluruz?» [220]

Kağanın niçin müslürnan olmadığı düşündürücüdür. İlginçtir ki, asırlar sonra, Oğuz yabgusunun hizmetinde çalışan Selçuk, askerleriyle kaçarak Cendkenti yakınlarına gelecek ve askerlerine şöyle hitab edecektir:

«— Biz bu memleket halkının dinini (İslâm'ı) kabul etmezsek tek başımıza yaşamağa mahkum kalacağız.» diyecek ve müslüman olacaklardır. [221] Tür-giş Kağanının tersine, Seiçuk'un niçin müslüman olduğu da dikkat çekicidir.

İlginçtir ki, Çin hükümdarı, Hun akınlarını durdurmak için 2450 km. uzunluğunda meşhur Çin sed_ dini yaptırdığı gibi [222] Müslümanlarda «Türk saldırılarına karşı kendilerini savunmak için 12 fersah [223] boyunda 12 fersah genişliğinde Buhara suru (783-788), Taşkent bölgesinde de 12 km. uzunluğunda bir sur yaptırırlar, yıl 776'da.

Yine Abbasi valileri, Türk saldırılarına karşı Sey-hun-Ceyhun bölgesinde bin kadar Ribat inşa ederler. 1 Ribatlar, sınırlarda askeri amaçlarla yapılmış, berkitilmiş yerlerdir. Gaziler İslâm uğruna savaşmak için bu ricatlarda barınırlardı. İçlerinde yatılacak yer, am'bar, mescid ve hamamlar bulunan ribatlar, sınırlarda savunma sistemi görevini görürlerdi.[224]

2- Kafkaslar Bölgesindeki Savaşlar:

İlk Îslâm-Hazar savaşları 642'de başlar 723 yılında Hazarlar, Mercü'l-Hicare denilen yerde bir İslâm fırkasının çoğunu şehid ederler. [225]

İsiâm-Hazar savaşlarının en önemlisi 737 yılında Muhammed ıbin Mervan'm Hazar başkenti İtil'i kuşatması ile başlar; Hazar Kağanı Ural dağlarına doğru kaçar. îslâm ordusu 40 bin kişilik Hazar ordusunu yenilgiye uğratır. Neticede Kağan sözde İslâm'ı kabul eder. Ancak, Kağan bir yıl sonra irtidat ederek yahu-diliğe girer [226] Son Îslâm-Hazar savaşı 799'da Hazar Hakanının Kür şehri dolaylarında, kadm-çocuk, genç -ihtiyar ayırımı yapmadan büyük katliamlarda bulunması sebebiyle (başlar. [227] Bu tarihten sonra ilişkiler, de düzelme başlıyacaktır.

İşte, kısaca İslâm-Türk Savaşlarını izah etmeye çalıştık. Şimdi, bazılarının «Bazı milletler İslâm'ı kılıç zoruyla, Türklerin ise istiyerek kabul ettikleri» tarzındaki iddialarının gerçek dışı olduğunu anlıyabiliriz. Yukarıdan beri izah ettiğimiz savaşlar Türklerin İslâm Dinine karşı uzun zaman direndiğini göstermez mi?

Denilir ki, Emevilerin ırkçı politikası nedeniyle Türkler, İslâm'a girmek istemediler. Böyle bir îddia_ nın da geçersizliği ortadadır. Pireye kızıp yorgam yakmak misalinde olduğu gibi. Kaldı ki, Abbasi halifeliği döneminde de 750 yılından sonraki dönemde de istenilen derecede Türkistan'da İslâmiyet gelişmez;. 751 yılında yapılan Talaş Savaşı ile her ne kadar İslâm Türkistan'da yayılmışsa da, genelde arzu edilen olmamıştır. Bilindiği gibi Çin'in Batı Türkistan'ı boyunduruğu altına aknak istemesi üzerine Türkler; Çin'e karşı müslümanilardan yardım ister. Salih bin Ziyad komutasında bir İslâm ordusu Türklere yardıma gönde-rildr. Talas'ta yapılan kanlı bir savaşta, müsîümanlar Çin ordusunu büyük bir yenilgiye uğratır.[228]

Talaş Savaşı ile İslâm ordusu, Türkleri Çin boyunduruğundan kurtarmış ve Çin'in tarihi plânını bir kez daha suya düşürmüştür. İslâm ve Türk tarihi bakımından önemli olduğu kadar, Talaş savaşı siyasi, dini ve kültürel yönden de önemlidir. Bu derece önemli bir savaştan okullarda okutulan ders kitaplarında sadece iki satır ile bahsedilmekte ve geçiştirilmektedir. [229]

Müslümanlar, Tarihi Türk düşmanı Çin'i Talaş'1 ta büyük bir yenilgiye uğrattığı halde, 751'den iki asır sonra, 960'da Karahanlılar toplu olarak İslâm'a girmişlerdir. [230]

Hasılı, İslâm'ı menfi propaganda etmeyi hastalık haline getiren kem düşünceli kimselerin iddialarını haklı çıkaracak ellerinde hiçbir delilleri yoktur. Böy-îeleri iki cihanda rezil olmaya kendilerini mahkum etmişlerdir. Konumuz ile ilgili hususta da tarihi gerçekler bunları rezil etmiştir. Rabbimizden bunlar için hidayet taleb ediyoruz... [231]

401- İslâmî Terör

Terör: Korku salmak, yıldırmak, dehşet saçmak mânâlarına gelir.

Terör, İslâm Dininin temel prensipleriyle (bağdaşmaz. İslâm hukuku terörün kapsadığı fiilleri, 14 asır önceden beri suç saymıştır. Aynı zamanda bu fiilleri işleyenleri de cezalandırmıştır.

Son yıllarda Türkiye'de yeni bir tabir ortaya atılmıştır : «İslâmî terör» Nadanlar İslâm'da terörün olmadığını bilemiyecek kadar zırzır cahillerdir. «İsla-mi terör» tabirinin ilk bakışta üç yönden yanlış olduğunu herkes anhyabilir:

1- İslâm'da terör yoktur.

2- Muhteva olarak gerçek dışıdır.

3- % 95'i müslüman olduğunu ikrar eden halkımızı rencide eden bir sıfattır.

Az bir İslâmi bilgiye sahip olanlar bile bilirler ki, terör ifade eden fiiller ile İslâm Dininin emir ve yasakları biribirine zıttır. Yani insan öldürmek, soygun, gasb, kundaklamak vesaire gibi fiiller İslâm'da kesinlikle yasaklanmıştır. Bu fiilleri icra edenler canları ve_ ya organlarıyla suçlarının cezasını öderler. Bu fiiller ancak kapitalist ve komünist ülkelerde yapanların yanma kâr kalır. Mazlumun hakkının, zâlimden alınması mevzuunda çok hassas davranan îslâm Dinine bu terör denilen illet isnad edilemez.

Dikkat edilirse terör ve anarşinin 'başladığı 1968 yıllarından bu yana, suç teşkil eden fiillerine «İslâmi» sıfatını takacağımız hiçbir fâüe kesinlikle rastlanmamıştır. Zira mahkemelerin kararlarına esas olmuş de*-liller ve bu delillerin mahkeme kararlarında ifadesini bulan neticeleri bunu teyid ediyor. Demek oluyor ki, şimdiye kadar hiçbir İmam-Hatip Lisesi, İlahiyat Fakültesi ve Kur'an Kursu talebesi terör fiillerinin faili olarak ne yakalandı ve ne de mahkum oldu. Böyle bir şey yok. Şu kanaate varıyoruz: Bu tâbir ataist-lerin uydurduğu bir vehimdir.

Şu ihtimal de akla gelebilir.- «İslâmî terör» tabirini, Müslümanların, İslâm dini hükümlerini tatbik etmek için, din adına, dinî hükümlere uymayan kimselere ceza vermek şeklindeki davranışları sebebiyle kullanmış olabilirler.

Böyle bir tafoir de yanlıştır: Çünkü, İslâm hukukunun cezaî hükümlerini tatbik edecek kimseler, şahıslar değil, mahkemelerdir. Yani bir ülkede İslâm hükümleri tatbik edilmiş olsa bile, şahıslar, şahıslara ceza verip, onu infaz edecek değildir. Bu cezanın verilmesi ve onun infazı yine İslam dini hükümlerine göre tayin edilmiş mahkemeler tarafından ifa edilecektir. Aksi hâlde, kaos ve anarşi olur.

Kaldı iki memleketimizde ceza hukuku sahasında 'böyle bir durum zaten söz konusu değildir. Bu sebeple de bir kısım terör ve anarşi fiillerine «İslâmî terör» tabirini kullanmak haksız, yersiz ve insafsızlıktır.

Hasılı, «İslamî terör» ta/biri, Müslüman halkımızı derinden rencide edecek, gayrı îslâmî ve haksız bir tabirdir. Türkçeye 'bu tabir uymaz ve Müslüman halkımızın diline de yerleşeceğini hiç sanmıyoruz.

En az 7 asırdır Müslüman olan Türkler ile, 1969 yılından beri îslâm Konferansı Teşkilâtına faal olarak katılan, milletlerarası îslâmî teşkilâtlara resmen üye olan ve îslâm Kalkınma Bankası'nm kurucu ve asil üyesi olan ve îslâm Devletleri Ticarî Ekonomik İşbirliği Daimi Komitesi fÎSEDAK) 'nin başkanlığının da yapıldığı memleketimizde Müslüman halkımızın vicdanında «İslâmî terör» tabiri tasvip görmeyecektir. [232]

402 — «Hoca Nikâhı»

• Bu konuyu kitabımızın birinci cildinde 203 no-iu sahife de «Resmi nikah - İmam nikahı» başlığı altında da ele almıştık. Ancak bir çok kişinin dini nikaha «hoca nikahı» demesi sebebiyle bu isimlendirmenin de yanlışlığını ortaya koymak için konuyu 'bu isimle burada tekrar ele aldık:

Türkiye'de yaşayan müslümanlar, korkunç bir kültür istilasına uğramıştır. Öyle ki, ibâdetlerle rezaletleri biribirinden ayıramıyacak kadar kendini kaybeden insanımız, kimlik kontrolünü de yitirmek üzeredir. Bunun böyle olduğunun alâmetlerinden biri de nikâh hususundaki lâkayidiliktir. Oysa nikâh, hem imâna taalluk eder, hem de ibâdet hükmündedir. Cennette birçok ibâdet kalkacağı halde nikâh ile imân orada da devam edecektir.[233]

Böyle olmasına rağmen, Türkiye'de müslümanlar nikâh konusunun cahilidirler. Herkes düğününü, der, neğini, «nikâh» dedikleri şeyin «resmisini» yapıyor son anda usulden kabul ederek bir de «Hoca nikâhı» yaptırayım diyerek mahalle camisinin hocasına müracaat ediyor.

Bu insanlara nikâhın mahiyetini çok iyi anlatmak lâzım: Kadın ve erkeğin biribirinden istifade etmesini helâl kılan şer'i akide nikâh denir.

Genel olarak T.C. hudutları içinde yaşıyanlarm tamamı denecek kadar büyük bir bölümü nikâhı iki kısımda anlamaktadır:

1- Resmi nikâh.

2- Resmi olmayan nikâh. [234]

İslâm Dinine göre nkâh «resmi» ve «gayr-i resmi»

diye ikiye ayrılamaz. Nikâh İslâmı bir istilahtır; hem ibâdet hem de muamelâttır. Maalesef, memleketimiz, de İslâmi nikâha «Hoca nikâhı» gibi acaib bir isim verilmiştir. Böyle bir isim kesinlikle yanlıştır. Bununla birlikte «Nikâh masası, nikâh dairesi, nikâh memuru, resmi nikâh...» gibi kavramlar lâikliği esas alan ve resmen «medeni kanun» denilen kanunla birlikte dilimize girmiştir.

Hasılı, İslâmi nikâhın «hoca nikâhı» gibi acaib bir isimle ifade edilmesi, tamamen yanlıştır. Hem müs-lüman konuşurken ve yazarken İslâmi istilahlara riâyet etmek ve bu istilâhları titizlikle korumak zorundadır. [235]

403 - «İç Giyim Haftası

• Küfür milleti kadını daima elinde hazır bir silah olarak kullanmıştır. «Kadına hürriyet* sözünü sloğanlaştırarak kadınları köleleştiren bu zihniyet bugün dünyayı kan gölüne çevirmiştir. Maalesef memleketimiz de bu sakim zihniyetin kontrolü altındadır.

Resmi kuruluşlardan tutun da gazetelere, dergilere varıncaya kadar birçok müessese tarafından memleketimizde her yıl yüzlerce defileler düzenlenmektedir. Bu defileler öyle bir raddeye gelmiştir ki, bakarsınız kışm ortasında yaz kıyafeti, yazın boğucu sıcağında kâfirlerin kış kıyafetleri teşhir edilir. Yıl. da birkaç kez İstanbul, Ankara, İzmir ve Bursa'da yerli ve idhal mankenler «Podyum çıkartması» adını verdikleri rezaletlerini sergilerler. «İç giyim haftası» adı altında düzenlenen defilelerde, vücutlarının beşte dördünü teşhir eden mankenler «iç çamaşır» dan ziyâde kendi vücutlarını sergiliyor ve kendilerini izleyenleri tahrik ediyorlar. Bu defileler, tam bir «Erotik şov»a dönüşmüştür. Aynı zamanda bu defilelerde «kadınlar» paz arlanmaktadır.

Türk kadınının haklarını korumak hesabıyla ortaya çıkan «Türk Kadınım Güçlendirme ve Tanıtma Vakfı»nm «İzmirli Papatyalar» ı da diğerleri gibi zaman zaman düzenledikleri defilelerde bir hayli par-se toplamaktadırlar.

Toplumu bu tür hareketler yozlaşmaya götürmektedir. Bazılarınca fuhuş sektörü ile, defile furyası ile, sanatçı geçinen yosmaların erotik pozları ile Türk toplumu bir yerlere götürülmek isteniyor. İkaz ediyoruz: «Kültür sömürgeciliği» bir milleti yıkar. Toplumumuzu bu oyuna getirmek isteyenler var. «Kimliğini koruyan» toplum, bütün zorlukları aşmasını bilir, yeniden derlenip toparlanabilir ve bağrına çöreklenmiş düşmanı yenebilir.

Bir zamanlar atom bombası ile mağlup edilen Japonya savaşın ikiye böldüğü Almanya, bunun en güzel örnekleridir.

Hürriyetleri zorla ellerinden alınmış Macaristan, Çekoslovakya, Azerbaycan, Kazakistan, Afganistan ve Filistin... Ve diğer bağımsızlık savaşı veren milletler... Bunların hepsi şimdi, birer birer ayağa kalkabiliyor, «İntifada» yaşıyorsa, sahip bulundukları inanç ve kültürlerine sahip çıkmakla bu mücadeleyi sürdürüyor ve başarıyorlar.

Asıl korkulması gereken kültür boşluğu, kimlik kirizidir... Türk toplumu şimdi bu durumdadır... Kültür sömürgeciliği toplumumuzun temellerini sarsıyor. Bunun tedbirlerini almıyan herkes bu vatanın düşmanıdır.

Toplumumuzun yıkılması hazırlıklarını sürdürenler kadını ellerinde maşa olarak kullanmaktadırlar. Kadın üzerinde oynanmıyan hiçbir oyun kalmamıştır.

Kadın haklarını savunan dernekler, çağdaş yaşamı destekleyen kuruluşlar... Neredesiniz?... «Kadını kafes arkasına atmak istiyorlar» diye bağıranlar, lâiklik elden gidiyor diye zinde kuvvetleri göreve çağıranlar, neredesiniz?... Kadın soyuluyor, sonra da bir «pa-rababası»nın koynuna konuluyor... Defileler yurt geneline yayılıyor, kadın bir inek gibi sağılıyor... Neredesiniz ey feministler?... Sizin kadın hakları dediğini bu muydu?..»

Evet, ikide bir kadın haklarını savunan, mitingler,. yürüyüşler tertip eden hanımefendilerden çıt çıkmıyor... Hiçbiri ortaya çıkıp da, «Kadın bir mal değildir... Kadın bir teşhir metaı değildir... Kadının onuru para ile satılmaz... Para karşılığı kadına sahip olmak, adiliğin de ötesinde hayvanlığın daniskasıdır...» demiyordu... Ne Amerika'nın kabuklu askerlerine, ne de saati bir milyon liraya, kadının podyumlara çıkarılmasına tepki gösterilmiyordu... Hani, kadın haklarını savunuyorlardı, 'hani kadının aşağılanmasına,, kadının onurunun çiğnenmesine karşıydılar?.. Maalesef kadın hakları koruyuculuğu ayağıyla ortaya çıkan kadın dernekleri kadınların onurlarının çiğnenmesi için zemin hazırlıyorlar. Türkiye'de bunun için de, sahne arkasında, podyum sonrasında, film pazarlığının ardında ne gibi iğrenç oyunlar döndüğü, kadının nasıl pazarlanıp satıldığı, «sanatçı» hüviyeti verilerek, ^kadının fiyatının nasıl yükseltildiği, cazip kıyafetlerle, onların nasıl «modern fahişe» haline getirildiği bilindiği halde, bir tek «kadın haklarını savunduğunu iddia eden» kuruluştan tepki gelmemesi dikkat çekicidir.

Türkiye'de toplum kimlik krizinin de ötesinde, çözülmeye, yok olmaya doğru hızla ilerliyor ve bu yöndeki haberler gazete sayfalarına hemen hemen her-gün yansıyor.

Hasılı, «iç giyim haftaları» düzenliyerek kadınları sömüren, onlardan en iğrenç, yollarla faydalanan hergelelere kimse ses çıkarmadığı gibi bazı kadın dernekleri bu şom ağızlılara yardımcı olmaktadır. Toplumu yıkıma götüren bu zalimleri ve bunlara göz yumanları al aşağı edecek foir nesle milletimizin ne kadar da çok ihtiyacı var değil mi? [236]

404 — «Geceleri Tırnak Kesilmez.»

Tırnaklar canlı vücudunun önemli âletlerin-dendir. Tırnakların yaratılış hikmetlerine has vazifeleri vardır. Tırnaklar olmasa vücudu kaşımaya imkân yoktur. Bu bakımdan tırnakların bakımını dikkatli ve titiz yapmak lâzımdır.

Tırnaklara bakim onların temizliğidir, uzayan kısımlarının kesilmesidir. Tırnakların uzayan kısımlarını kesmek sünnettir. Tırnakları kesmek için gece-gün-düz olması farketmez. Yani gece de gündüz de tırnaklar kesilebilir. Bazıları «geceleri tırnak kesilmez» demişler. Bu sözün hiç bir ilmi dayanağı yoktur. Hef halde bu söz halk arasında evlerin mum ile ışıklan-dırıldığı zamanlarda söylenmiş olabilir. Benim aklıma gelen şu: O zamanlar çocuklar uzayan tırnaklarını rastgele bir bıçakla keserlermiş. Onların ellerini kesmelerinden endişe eden biri onları bundan vaz geçirmek için «geceleri tırnak kesilmez» deyivermiş. O söz sonra etrafa da yayılıvermiştir, Allah-u âlem.

Ne dinde ve ne de tıpda uzayan tırnakların geceleri kesilmemesi hakkında bir kayıt yoktur. Ancak, uzayan tırnaklar ne zaman kesilirse kesilsin kesilirken âdabına uygun olarak kesilmelidir.

Sokakta tırnak kesilmez.

Kesilen tırnaklar ayak altına atılmaz.

Tırnakların yakılması da caiz değildir.

Bazılarını görürsünüz eline alır bıçağını veya tır. nak makasını yolda giderken, sokakta otururken ve hatta bir mecliste konuşurken başlar tırnaklarını kesmeğe. Bu çok iğrenç ıbir edebsizliktir, terbiyesizliktir.

Herkesin gözü önünde tırnak kesilmez. Bu âdaba aykırıdır. Uzayan tırnaklar, müsait zamanda tenhaya çekilip bir kağıt ya da bez üzerinde etrafa sıçratmadan kesilir.

Cum'a günü tırnak kesmek müstehaptır.

Kesilen tırnakları oraya buraya rastgele atmayıp toprağa gömmeli veya onları başka usullerle de olsa imha etmelidir. Bu mevzuda Zübeyr el-Mâzini (r.a.) rivâyetiyle sabit olan (bir Hadis-i Şerifte RasûH Ekrem Cs.a.v.) Efendimiz şöyle buyurmuştur:

«Parmaklarınızın ucunda uzayan tırnaklarınızı kesiniz. Kestiğiniz tırnak parçalarını öteye-beriye saçıp atmayınız. Kestiğiniz tırnakları toprağa gömünüz. Eğer o tırnak parçalarını rastgele atarsanız, belki o tırnak parçaları yenilecek ve içilecek şeylerin ie.ine düşer de, hem kendinize, hem de başkalarına zarar vermiş olursunuz. Bununla 'beraber adernoğlu-nun vücudundan ayrılan her parçayı gömüp muhafaza etmeniz gerekir.» [237]

Bu Hadis-i Şeriften çıkan ikinci bir hüküm de kesilen tırnakların yakılmaması gerektiğidir. Peygamber (s.a.v.) Efendimizin tavsiyesi, kesilen tırnakların kabilse gömülme sidir.

Tırnaklan kesmekte ihmalkârlık, etmek caiz değildir. Hanefi mezhebi fakihlerinden İbn-i Âbidin der ki:

«Bir kimse tırnaklarını, dikkatsizlik ve ihmal yüzünden vaktinde kesmiyerek uzatırsa, o kimse geçinmek hususunda rızık darlığına düşer. Feyiz ve bereketten mahrum kalır.» [238]

Asrımızda, bazı «müslümanıon» diyen kadınların kafir kadınlara özenerek onlar gibi tırnaklarını uzattıkları görülmektedir. Bizim inancımızda bunun yeri yoktur. Kâfir kadınların sıfatı olan uzun tırnaklar «müslümanım» diyenlerde de görülüyorsa böyle kadınlar mahşerde kafir kadınların ortasında kalacaklar, onlar gibi (haşr olacaklardır. Uzatılan ve ojelenen tırnaklar insanın yaratılışına aykırıdır. Allah'a isyanın birer belgesi hükmündedir.

Tırnaklar nasıl kesilecek? sorusuna cevabı îmam-ı Gazali şu cevabı veriyor:

«Allah'ın Rasûlü (s.a.v.) mübarek ellerinin tırnak, larmı kesmeğe sağ elinin şehâdet parmağmdan başlamış ortanca parmağından devam ederek sağ elin küçük parmağından sol elin küçük parmağına geçmiş, sol elin baş parmağında sonuçlandırarak sağ elin kalmış olan baş parmağında bitirmiştir.»

Ayak parmaklarını keserken sağ ayağın küçük parmağından başlayıp sol ayağın serçe parmağında tırnak kesimini sonuçlandırmalıdır.[239]

Hasılı, «Geceleri tırnaklar kesilmez» sözünün hiç bir dayanağı yoktur. Temizliğin zamanı yoktur. Gerektiği her zamanda yapılır. Peygamber (s.a.v.) Efendimizin : «Temizlik İmandandır» buyurduğu malumdur. [240]

405 — «Yavrum Çok Yemek Yirsen Çabuk Büyürsün.»

• Bazı anneler çocuklarına daima şunu telkin ederler: «— Yavrum çok yemek yirsen çabuk büyürsün.» Bir an evvel büyümek, büyükler gibi serbest 'hareket etmek çocukların en büyük arzularıdır. Çok yimenin çabuk büyüteceği telkiniyle yetişen çocuk ne bulursa abur-cubur yinıeği tabiat haline getirecektir. Daha sonra ambar karınlı şişko vücutlu acaib bir mahluk haline gelecektir.

Yimek-içmek adablarını bilmiyen ebeveynler çocuklarını müslümanca yetiştiremezler. Nesiler İslâm'dan mahrum büyüyünce acaib bir toplum meydana gelir. Tımarhanelerin, 'hastahanelerin ve hapishanelerin hınca hınç dolu olmasının sebebi insanların İslâ-mı ıgöz ardı etmelerindendir. Bütün sıkıntıların temelinde -bu vardır.

Anneler çocuklarına çok yemek yimenin gereğini telkin edeceklerine sünnet üzere yimenin faydalarını anlatmalıdırlar. Bunun nasıl olacağını bizzat göstermelidirler.

Eiz bu meseleyi bu kitabımızda 361 sıra numarayla ele aldığımız «Acıktık ayaküstü birşeyler atıştırahm» başlığı altında izah ettik. Bunlar tatbikata konulursa hayırlı neticeler elde edilir.

Hasılı, çocuklara çok yemek yimenin çabuk büyüteceğini, telkin etmek son derece yanlıştır. Onların midelerine daha küçük yaşta ikide bir yiyecek tıkıştırmak sağlıklarım tehdit eder. Dinen de caiz değildir. Asîolan onları yemek konusunda da ölçülü alıştırmaktır. Eğer iştahsızlıkları varsa sebepleri araştırılır, tedavi cihetine gidilir. Yoksa zorla yemek yidir-nıek onları bazı şeylerle tehdit etmek istenmiyen neticelere sebebiyet verir. Bunu iyi hesap etmek lâzımdır... [241]

406- «Allah, Başına Taş Atar.

® Çocuklar yanlış bir iş yaptıklarında onlara bu yanlışlığı tekrarlamamaları için bazıları «Allah, başına taş atar bir daha yapma ha!» derler. Böyle bir ikâz tarzı çocuk terbiyesinde son derece yanlıştır. Bu, çocukların Allah (c.c.)'yü yanlış tanımalarına sebep olur. Böyle telkinlerle büyüyen çocuklar, Allah (c.c.)'-yü sadece cezalandıran bir varlık olarak tanırlar. Bu ömür boyu böyle devam edebilir.

Çocuk terbiyesinin İslâm'da çok büyük önemi vardır. Onun için evlenmeden önce kadına da erkeğe de bununla ilgili bilgileri öğrenmek farz-ı ayn ilimler arasında zikredilmiştir. Bu ihmal edildiğinde bir nes~" lin bozulması söz konusudur. Zamanımızda insanların serkeşliklerinin sebebi bu ilmin öğrenilmesinin ihmal edilmesidir. Emperyalist kafirlerin kültürüne yapışıp öz kültürümüzden ayrılmamız bu milleti içinde bulunduğu korkunç neticeye götürmüştür. Çünkü, kültürü o milletin can damarıdır. Bu damar kurutulunca o millet millet olma özelliğini kaybeder. Milletimiz müslüm andır, İslâm kültürüyle asırlardır mecz olmuştur. Onu kaybetmesi herşeyini kaybetmesi demek olur. Bundan dolayı çok dikkatli ve çok titiz olmak zorundayız.

Biz bu konuyu başlıkta zikrettiğimiz söze yakın bir sözü ele alarak kitabımızın bu cildinde 354 numaralı sırasında ve sahife 5'de izaha çalıştık. Konuyu burada kesiyor 354 numaralı sözün izahının tekrar okumasının faydalı olacağını hatırlatıyoruz.

Hasılı bizler ve evlâtlarımız kâmil birer mü'min olursak toplum kemâl ehli kişilerden teşekkül eden bir millet olur. İşte bu İslâm milletinin vasfıdır. Her mü'min bu vasıflarla muttasıf olmakla mükelleftir. [242]

407 — «Âlimler Çok Kitap Okuduklarından Dolayı Sakal Tıraşı Olmaya Vakit Bulamadıklarından Sakal Bırakmışlardır.[243]

Müslümanların, İslâm'ın esaslarına gıcıklığıy-la hem de aşırı derecede ıgıcıklığıyla tanıdığı; sakal, bıyık ve mütesettir kadınların örtüsüne; bilhassa baş örtüsüne ifrid Kenan. Evren'in başlıkta zikrettiğimiz sözü, 6 yaşındaki ilkokul talebesini bile güldürecek kadar komiktir. İnsan bu ve benzeri sözleri duyunca Türkiye'yi kimlerin nasıl idare ettiklerini hayretle ve ibretle daha iyi anlıyor.

. " Düşünün... Başlıkta zikrettiğimiz sözleri neneler torunlarına anlattıkları masallarda söylemiyorlar. Bu sözleri bu devletin on yıl gibi bir süreyle başı olan kişi sarfediyor. Ne masal, ne hikâyedir söylenilenler, evet söylenilenler sadece cüce birer hurafedir. Bunları duyan birinin, bu milletin nasıl ayakta durduğuna hayret etmemesi mümkün değil.

Neymiş! «Âlimler çok kitap okuduklarından sakal tıraşı olmaya vakit bulamadıklarından sakal bırakmışlar» mış. Aman ne buluş, rekorlar kitabına geçirirler mi bilemeyiz. Dağdaki çoban duysa bu sözü güler billahi, işte bu söz Türkiye'yi kimlerin yönettiğinin göstergesidir. Vah zavallı milletim vah vah, hem de ne vah vah.

Söz buraya kadar gelmişken ıbu sözlerin geçtiği «nutuk» un bazı yerlerini hazfederek sütunlarımıza alalım. İbret olsun için aldığımız bu sözleri firaset ehlinin nazarlarına sunuyoruz. Kenan Evren sakal, bı_ yık ve başörtüsü konusunda kendine özgü cümle yapılarıyla açıklamalarda bulunuyor :

Konuşan: Kenan Evren, T.C. 7'inci Cumhurbaşkanı.

Tarih : 15 Ocak 1983 Yer : İstanbul Gazeteciler Cemiyeti.

«Şimdi sakal olsun mu, olmasın mı, bıyık işte şekilli mi olsun, istediği gibi mi olsun diye, mevzulara giriyorum. Bu kamu kuruluşları için çıkartılmış bir yönetmelik. Ve Başbakan çıkartmış. Bir seneden de fazla oldu zannediyorum. Efendim, ne olur sakallı olursa hiçbir şey olmaz. Fakat kamu kuruluşları içerisinde kimi sakallı, kimi sakalını başka türlü bırakmış, efendim bıyığı aşağıya kadar uzatmış biliyorsunuz. Bunların ne manaya geldiğini, vaktiyle birbirlerini böyle tanırlardı; bıyıklarıyla tanırlardı. .

Bunları istemedik.

Dedik ki, devlet memurudur, ben Atatürk devrini bilirim. Şapka inkılâbı yapıldığı zaman bütün memurlara melon şapka alma mecburiyeti konmuştu. Rahmetli babam, sakallı olmasına rağmen (ki o da keserdi, az bırakırdı, çünkü o zaman da yasaktı) melon şapka aldı, kravat taktı. Yoktu o zamana kaçlar. (...)

Sakala müsaade edelim, yarın birisi çıksa dese ki, ben şalvarla geleceğim, hayır gelemezsin. Niye siz sakala müsaade ediyorsunuz, iben de pantolon giymeyeceğim. İşte o Güneydoğu Bölgesi'nde bir kıyafet vardır; şalvar, ben de onla geleceğim dese ona da mı müsaade edelim? Ben fes .giyeceğim başıma dese. Yahut fese benzer takkeli geleceğim dese.

Biliyorsunuz, Kur'ân Kurslarına giden kızlar için ve İlahiyat Fakültesi veya İmanı Hatip Liseleri'ne giden kız talebeler için de bir yasak getirildi. «Başörtüyle gelemezsiniz, giremezsiniz» dedik. Kararlıydık, çünkü verdiğimiz, verirken bir kararı iyice düşünüyoruz, bunun neticesi ne olur diye, kararı ne olursa olsun geriye almayacağız diye. Çünkü dinimizde böyle birşey yok.

Evet başını örtecektir. Örtecektir ama, Kur'ân-ı Kerim okurken örter. Sakala müsaade etmek demek, bunların başlarını örtmelerine de müsaade etmek de-mektr. Bir taraftan diyecekler ki, sakala müsaade ediyorsun bizim başörtülerimizi çıkarıyorsunuz. Kamu görevlisi olmayanlar için <bir şey dememiz mümkün değil. îster kravat takar, ister balıkçı yakalı şey giyer, ister sakal bırakır, bıyığını bir metre bırakanlar var. Hatta müsabaka yapıyorlar, gazetelerde çıkıyor. (...)

Efendim, işte âlimler de bakın şeymiş, sakallıymış. Acaba sakallı olduğundan dolayı mı âlim oldu, yoksa vakit bulamıyor tıraş olmaya, çok kitap okuyor, onun için mi sakal bıraktı bilemiyoruz. Eğer sakal bırakmakla insan âlim olacaksa, ben de bırakayım, bana da âlim desinler, mümkün değil.» [244]

Tekrar hatırlatıyoruz: Okuduğunuz bu yazıdaki sözler T.C.'nin 7'inci Cumhurbaşkanı Kenan Evren'e aittir. O da birgün kendisinden öncekiler gibi lâyık olduğu yere gidecek. Lâkin o zaman etrafındaki korumalarını orada bulamıyacak. Yaptıklarının hesabını bir türlü inanamadığı İslâm'ın kanunlarına göre verecek. Dünyayı nasıl terk edeceğini biz de merak ediyoruz doğrusu...

Hasılı, «âlimler çok kitap okuduklarından sakal tıraşı olmaya vakit bulamadıklarından sakal bırakmışlardır» sözü kedileri bile güldürecek kadar saçma ve budalaca söylenmiş bir sözdür. [245]

408 — «Ben Allah İle 30 Yıllık Kontrant Yaptım, Daha En Az Otuz Yıl Yaşayacağım»

TC.'nin ençok konuşan konuştukça da saçma_ layan «Cumhurbaşkanlarından biri de 7'incisi Kenan Evren'dir. İslâmi yaşantı, sakal, başörtüsü, çarşaf ve Kur'an'a olan gıcıklığıyla tanınan bu zatın «nutuklarından aldığıinız alıntıları yorumlarıyla beraber in-şaaîlah kitabımızın 4'üncü cildinde neşredeceğiz.

Yaptığı ihtilâlden sonra kaptığı Cumhurbaşkanlığı koltuğundan zorunlu ayrılışımdan itibaren olağanüstü korumaya alındığı Marmaris'teki köşküne çekilen Kenan Evren ıbir toplantı vesilesiyle başlığa aldığımız sözleri bir hanım hayranının sorusu üzerine açıkladı. Bahsi geçen toplantı ve sarfedilen söz günlük gazetelerden itkisine şöyle aksetti: [246]

Marmaris'te bir tıp kongresi yapıldı. Evren'in dostu olan Mustafa Deliveli'nin Lidya Oteli'nde 160 doktor biraraya geldiler.

Lidya Oteli'nin önemli reklam unsurlarından biri Evren'in evine koımşu olması. Sayın Evren, başka gruplarla olduğu gibi, bu defa da tıp kongresine katılan doktorlar ve eşleriyle beraber yemek yedi, on-larm resim çektirme tekliflerini kabul etti, sohbetlerine katıldı. Dostu Deliveli'nin hatırını kırmayarak...

Doktor eşlerinden ibiri, sohbet esnasında, 'dinç görüntüsü'nden hareketle, 72 yaşındaki Evren'e şu iltifatta bulundu: «Paşam sanki hiç yaşlanmamışsmız. Marmaris havası iyi mi geliyor?»

Kenan Evren iltifattan hoşlanarak şu cevabı verdi : «Evet haklısınız. Marmaris'in oksijeni bol havası bana gerçekten yaradı. Bunda hemen her sabah yaptığım en az beş kilometrelik yürüyüşün de etkisi-var. Daha uzun yıllar yaşamak istiyorum. Uzun yaşam bizde irsi. Anneannem 99 yaşında, babaannem 93 yaşında ölmüş. Hem biz işi garantiye aldık. Lidya Otel'in sahibi arkadaşım Mustafa Deliveli ve ben Allah ile 30 yıllık kontrat yaptık. Hiç Ölmeye niyetim yok, daha en az 30 yıl yaşayacağım.»

Belki uyduruyorum, kosıkoca eski cumhurbaşkanı, eski genelkurmay başkanı, imam çocuğu Kenan Evren böylesine ters sözleri sarf etmemiştir düşüncesine kapılanlar olur diye işte kaynağımı da yazıyorum: Bu konuşmayı îzmir'de çıkan Yeni Asır'm Marmaris muhabiri gazetesine bildirmiş, onlar da bu konuşmayı 31.10.1990 çarşamıba günü yayınladılar...

«Ben Allah ile 30 yıllık kontrat yaptım...» sözüyle Allah (c.c.).ve O'nun koyduğu hükümlerle alay edil-, mektedir. Allah (c.c.) ve hükümleri hafife alınmaktadır. Kısacası !bu sözde Allah (c.c.)'a meydan okuma vardır. Böbürlenme, kibirlenme, eldeki imkânlara güvenme, ibana kimse bir şey yapamaz gibi yalancı pehlivanlık vardır.

Kenan Evren bu sözleri söyliyenlerin ne ilkidir, ne de sonuncusu olacaktır. Tarihi irdelediğimizde niceleri Allah (c.c.)'a karşı terbiyesizliğin en denişini yaparak meydan okumuşlar ama sonunda çok ibreta-miz bir şekilde .mürt olmuşlardır. Topal bir sineğin alınan bütün tedbirlere rağmen anahitar deliğinden girip fravunlardan birini nasıl geberttiğini bir hatırla-sanıza. Müteveffa Celâl Bayar da her yılki yaş kutlamalarında devlet korumasına güvenerek «ölmiyece-ğim» diyordu. İnsan kılığından çıkarak gidişi ne kadar da ibretadim oldu. Devleti işgal ederek İslâm'a ve müs-îümanlara yapmadık koymamıştı. Şimdi ne kaldı kendisinden. Yine İslâm igalib geldi. Kökünü kurutmak istediği gençlik yine de çığ gibi büyüdü, elhamdülillah.

Şimdi de Kenan Evren etrafındaki korumalara güvenerek «Ben ölmiyeceğim» diye meydan okuyor. Bakalım bunun başarabilecek mi? Ölüm meleği gelip kendisine verilen mühletin bittiğini haber verince direnebilecek mi bakalım. Ömer Hayyam (Allah c.c. ondan razı olsun) ne güzel ifade ediyor:

«Nicelen geldi. Neler istediler. Sonunda dünyayı Bırakıp gittiler. Sen hiç gitmiyecek Gibisin, değil mi? O gidenler de, Senin gibi idiler...»

Gitmiyecek gibi olmak fayda etmiyor taibi. İsteyen de istemiyen de zamanı gelince gidecek... Bir başka şair de diyor ki :

«Ne kadar pehlivan olsan yine seni yenen olur Ne kadar bey-paşa olsan nişanın iki taş olur.»

Bazıları ölmemeği niçin istiyorlar acaba! Bu soruyu Emevi halifelerinden Süleyman bin Abdülmelik zamanın büyük alimlerimden Ebu Hazim'e sorar. Der ki:

— Ölümü neden sevmiyoruz? Ebu Hazini der ki:

— Siz dünyayı tamiredip ahireti harap ediyorsunuz. Mamureyi bırakıp harabeye gitmek elbette gücünüze gider.

İşte olay budur. Demek ki, dünya hayatındaki serkeşliğin sebebi, ahiret inancının yok oluşudur. Ahi-rete inanan, onun hakkında sağlam bilgiye sahip olan kimse bu derece kayıtsız yaşıyamaz. Yine şairin deği-ği gibi:

«Dünya değirmendir döner, Bütün mahluk ona biner. Yağı biten kandil söner

Sönmemeğe çaren mi var?

Düşünmezsin hiç ölmeği Terk etmezsin çök gülmeyi .Yakası yok ak gömleği Giymem eğe çaren mi var?».

Bugüne kadar bunun çaresini bulan olmamıştır. Bu demektir ki, bundan sonra da olmıyacaktır.

Cenab-ı Haikk Kur'an-ı Keri'de haber veriyor:

«Yeryüzünde olan her canlı fanidir». [247]

«Her ümmet için takdir edilen bir ecel vardır.

Müddetleri gelince bir an geri kalmazlar ve öne de geçmezler.» [248]

«Hiçjbir ümmet, ne ecelinin önüne geçebilir, ne de onu geciktirebilir.» [249]

«Allah'ın izni olmadıkça kimseye ölmek yoktur. Ölüm zamanı Allah'ın ilminde kararlaşmış bir yazıdır.» [250]

Hasılı, «Ben Allah ile kontrant yaptım, Ölmiyece-1 ğim» demek Allah (c.c.)'ı ve hükümlerini alaya almak demektir. Doğmak insanın kendi elinde olmadığı gibi ölmek de hiç kimsenin insiyatifinde değildir. Mü'minlerin inancı budur.- înanonıyanlara gelince:. Canları, cehenneme. [251]

409 — «Sakal Keçide De Var».

• Sakal konusunu bu isimle yayınlanan kitabımızın l'inci cildinin 150'nci sahfesinde ele almıştık. Şimdi aynı konuyu bir başka açıdan ele alacağız.

Kalbinde maraz olanlar çeşitli* vesiler uydurarak hep müslüımanlarm kisvelerine saldırmayı marifet saymışlardır. Ancak, bunların saldırıları kendileri hesabına hep hüsranla neticelenmiştir. Bundan sonra da olacak olan ibudur.

Kaynaklarda zikredildiği üzere sakal, mütevatir bir sünnettir. Hanefi fukahası: «Erkeklerin sakallarını tıraş etmelerinin haramiliği üzerinde ittifak etmişlerdir.» [252] Rasûl-i Ekrem ds.a.vj'in, Sahabe-i Kiram (r.a.)'m, bütün müctehid imamların (Rh.A. ve Evli, ya-i Kiram (K.S)'m sakal hususundaki titizliği kaynaklarda zikredilmekte ve görülmektedir. Zaruret ol-

İmadan sakalı tıraş etmek dört mezhebin müctehid imamlarının kavillerine göre haramdır. Kemaleddin İbni Hümaon (Rh.A.) Fethü'l-Kadir isimli eserinde, sakalı tıraş etmenin İran'lı mecusilerle Hind yahudileri-

jnin âdeti olduğunu kaydediyor. [253]

Sakal konusunda şu eserlerin incelenmesini gejrekli görüyoruz :

• Merhum Ahmed Davudoğlu hocamızın Sahih-i i Müslim Terceme ve-Şerhi'nin 872-875. sahif esinde ulemanın sakal ile ilgili beyanlarını güzel bir üslub ile nakletmiştir, Allah Rahmet etsin...

® îbni Abidin, Reddü'l-Muhtar c/5, Sh: 260 ve devamı.

® Kemaleddin îbni Hümam, Fethü'l-Kadir c/2, Sh: 270 ve devamı.

® Tecrid-i Sarih Tere. c/12, Sh: 99 ve devamı.

Müslümanlar sakal konusunda titiz olmak zorundadırlar. Halkın arasında dolaşan sakal aleyhine söylenen sözlerin tamamı uydurmadır. İşte bunlardan biri de başlık yaptığımız «Sakal keçide de var» sözüdür.

Yaşanan bir olayı naklederek bu meseleyi bitirelim. Hoca efendinin biri bir toplantıda şu hatırasını anlatmıştı:

«Bir ilçede müftülük yapıyordum. Sakalımı kesme, meye karar verdim ve böylece sakalı bırakmış oldum. On-onbeş gün sonra daire müdürleriyle bir toplantımız oldu. Herkes beni sakallı görünce başladılar ileri -geri sakal hakkında ahkam kesmeye. Ben de onlara sakalın gereğini anlatmaya çalışıyordum. Ama benim söylediklerime hiç itibar etmiyorlardı. Söyledikleri kafamın tasını tam attırdıki bu anda kaymakam hey

«— Müftü bey sakal keçide de var» demesin mi! Öbürleri de ıbu söze «doğru ya» deyince taşı gediğine koyma zamanın geldiğini düşündüm. Bunlara şu cevabı verdim :

— İyi doğru söylüyorsunuz. Evet, keçide sakal var amma eşşeklerde sakal yok, dedim.

Benim bu sözüm üzerine karşımdakilerin lâfı boğazına tıkıldı, kıpkırmızı kesildiler. Ortalık bir an sessizliğe büründü. İçlerinden biri şu itirafta bulunmak zorunda kaldı:

— Vallahi biz bunu hak ettik. Peygamberin sakalını alay konusu edenin sonu hep bu olur. Sonra toplantının gündemine geçildi. Bir daha da kimse sakal kelimesini ağzına alamadı.»

Biz bu cevabı çok takdir ettik. Umarım siz okuyucularımın da bu cevap takdirlerinize şayan,olmuştur.

Hasılı, sakal mütevatir bir sünnettir. Aleyhinde söz .söylemek ancak kâfirlere mahsustur. Hoca efendinin de beyan ettiği gibi, en hafif tabiriyle eşekliktir. Daha ne diyelim? [254]

410 — Moral Gecesi.

• Bazı çevreler ve müesseseler memleketimizde moral geceleri ve günleri diye mel' anetlerini sergileyen merasimler düzenlerler. Tamamen Allah'a isyanın icra edildiği bu adet idağer ıgünah galerileri gibi bize ba_ tıdan gelmiştir. Zararı çok faydası hiç yoktur.

Moral geceleri spor kulüpleri başta olmak üzere bir çok kurum ve müesseselerde sık sık icra edildiği igibi maalesef memleketlerin temel taşı olan askeriyelerde de kısa aralıklarla tekrar edilen 'bir isyankârlıktır! Bilindiği gibi Irak'ın Kuveyt'i işgalini behane ederek ortadoğuya yerleştirilen yarım milyon civarındaki askerinin «moral verme» adıyla peyderpey Türkiye'ye getirip «Türk kadınlarıyla resmen fuhuş yaptırıldığı malumdur. Türk askerinin ve polisinin koruması altında «Türk kadınlarının ikram edildiği «Amerikalı conilere moral verilerek» tekrar Ortadoğuya «gönderildikleri gazete, dergi sahifelerine ve televizyon ekranlarına kadar yansıdığını bilmiy enimiz yoktur.

«Moral gecelerinin bizim ordu birimlerimizde de düzenlendiği zaman zaman gazetelerde bilhassa boyalı basında haberler arasında yer alır. Askerlik dönemimizde zaman zaman böyle geceler düzenlenir buralara katılan arkadaşlarımız arasında bu geceler gün_ lerce konuşulurdu.

Bize göre «moral geceleri» son derece tehlikeli, Müslüman Türk Milletinin ahlâkına' uymayan icraatlardan biridir. Zararı çok faydası yoktur. «Moral geceleri» düzenlemekle hiçbir asker cangaverlik gösteremez. Aksine korkaklasın Nefsine düşkünleşir. Vatan için Ölmenin enayilik olduğuna inanır. Ben ölecem benden sonrakiler karılarla kızlarla yaşayacaklar diye düşünür böylece düşmandan kaçar. Ben canımı başkaları için veremem, der.

Bu vatanın evlâtlarını gerek askeriyede gerek sivilde haçlıların istilasından korumada canını feda ettirecek cangaver yapmak lâzım. Bu «moral geceleri»yle gerçekleşmez. Okullara ve askeriyeye şehidlik dersleri koymak gerekir. Bu insanlara şehidliği sevdirmek ]âzımdır. Şe'hidliğin kıymetini bilmeyen insanlar kolay kolay din, vatan ve namuslarını koruma cesaretini gösteremezler. Uşak ruhlu olurlar. Vatanın selâmeti millete şehidliği sevdirmekle mümkündür. Tarihe >bakın az sayıdaki müslümanlar kendilerinden kat kat fazla küfür ordularıyla yaptıkları savaşta galip gelmişlerdir. Sebebi şehâdet şerbetini içme aşkıdır. Çünkü bizim inancımıza göre peygamberlik mertebesinden sonra şehidlik mertebesi gelir. Eskiden ecdadımız dua ederken:

— Allah'ım, bana şehidliği nasip et, diye dua ederlermiş. Bunlar şehidliğin ne demek olduğunu bilen bir toplumdu. Öyle bir toplumun başkalarına yem olması düşünülebilir mi? Bu mümkün değildir.

Muvaffakiyetin sırrı üç şeydedir:

1- Ter damlası: Ter damlası mübarektir. İnsana rahatlık verir, onu huzura kavuşturur. Şartı Allah tc.c.) için olacak.

2- Gözyaşı damlası: Rahmet yağmuru gibi, gönülleri yeşertir, cehennem ateşini söndürür. Şartı Allah (c.c.) için akıtılacak.

3- Kan damlası: Bu da mübarektir. Misk gibidir. Genç nesillerin sulanmasına, yeni mücahidlerin ilâhi boya ile boyanmasına,, filizlenip hızla gelişmelerine sebep olur. İnsana can, kan, cesaret, şecaat, heyecan... verir. Şartı Allah (c.c.) için akıtılacak. Yani terini, gözyaşını, kanını Allah'ın rızasını kazanmak için akıtabilen kazanıyor. Buna şehadet şuuru denir. Bu topsiuma bu şuuru kazandırmak lâzımdır.

Tirmizi Hazretlerinin rivayetine göre Sahabe-i Kiram diyor ki:

«Peygamber (s.a.v.) Efendimiz foize şehidliğin mertebelerini 7 madde halinde şöylece anlattı:

1- Şehidin bütün günahları af olunur. Kul hakkı müstesna.

2- Şehid olurken insan cennetteki makamını görür.

3- Kaibir azabı onun için yoktur.

4- Korkuların en şiddetlisi olan kıyametin gürültüsü korkusundan şehid emin olur.

5- Şehid olanın başına ahirette yakuttan bir makam tacı konulacak; bu tâctan şehdd olduğu anlaşılacak.

6- Hurilerden 72 tanesi ile evlendirilecek.

7- Yakınlarından en az 70 kişiye şefaat edecek.» İşte (bu mükâfaatlari bilen kişi şeîıâdete ermenin

özlemiyle yaşar. Zafer, bu hasreti duyabüenlerin hak. kidir. Bu topluma bunları öğretmek lâzım. Bunların öğretilebilmesi için de okullara mutlaka şehidlik dersinin konulması şarttır. Yoksa melanetlerin sergilendiği «moral geceleri» ile kimse vatanını koruyamaz. Zaten korumayı da düşünmez. Bilindiği gibi «moral gecesi» tertip edilen toplantılarda dansözler oynatıp, kadm-erkek çengilere müstehcen şarkı-türkü söyletir, ler. İçki içip Allah'a isyan ederler. Bizim dinimizde, örfümüzde an'anelerimizde kadın oynatmak yoktur. Kimsenin şerefiyle oynamak da yoktur. Bu âdet iğrenç batılının iğrenç adetlerinden biridir.

Hâsılı, «Moral gecesi» adı altında bir sürü nıel'-

anetlerin işlendiği gece ve günler tertip etmekle hiçbir ibaşarı elde edilemez. Vatanını seven hiçbir memleket evlâdının ıböyle 'bir şeye tevessül etmesi düşünülemez. Zaten bu tür davranışlar moral takviyesi vermesi bir tarafa aksine insanın mevcut moralini de bozar. Askerin-sivilin kim olursa olsun kahramanlık göstermesi isteniyorsa yapılacak şey ona şehidliği sevdirmektir. Şehidliğin kadrini bilen bu vatanı korur. Onun için en kısa zamanda okullara şehidlik dersi konulmalıdır. Ehil kimselere bu ders verdirtilip millete şehidlik öğretilmelidir. Ecdada lâyık olmanın yolu da fbudur. [255]

411 — «Hayat Müşterektir.»

Toplumumuzda egemen güçler kadını evinden çıkarıp sokağa çekebilmek için «Hayat müşterektir» yaygarasını koparmışlardır. Bazı şeyleri yaptıkları reklâm ve propagandalarla topluma asil ihtiyaçlardan, mış gibi kabul ettiren 'bunlar nihayet kadını evinden koparıp sömürü tezgahlarına hammadde olarak sürmüşlerdir. Sakızlaştırmalardır. Kapitalist ekonominin gereği israfta yarışanlar kadının ev ekonomisine katkısı olur zannıyla «hayat müşterektir» vehmine kapılarak kadını analıktan koparıp fabrika ve büro işçiliğine çekmişlerdir. Kadına tatbik ettikleri zulmü sezdirmemek için de «Kadın-erkek eşitliği» safsatasını ortaya atmışlardır.

Azgın bir canavar gibi yıkıp yömüren israfa evin erkeğinin kazancı yetişeni ey ince gelire katkısı olur vehmiyie kadın evin dışında çalışıp para kazanma.

ya (!) yönlendirilmiştir. Kadının böyle bir tavrını meşru gösterebilmek için de «hayat müşterektir» sözünü uydurup bayraklaştırmışlardır.

«Hayat müşterektir» sloganıyla evinden koparılan anneler; çocuklarını ya kreşlere veya Maşukalarına bırakmak zorunda kalmaktadırlar. Böyle kadınlar çocuklarını anne şefkatine, merhametine ve anne kucağına hasret bırakmaktadırlar. Tek idealleri kazanmak olan ve gözlerini dünyevi hırs bürüyen pek çokları kadını değil annelik, kadınlık vazifelerini bile yapaimya-cak işlerde çalışmaya zorlamaktadırlar.

«Kadın-erkek eşitliği» avutmacasıyla kadınlar çeşitli sahalara sürülmekte ve erkeklerden de daha da ucuza çalıştırıldıkları için sömürü tezgiyahlarının ekmeğine yağ sürülmektedir. Bütün sıkıntılardan ve hastalıklardan kurtulmanın yegâne çaresi; İslâm'a teslim olmaktır. Nesil emniyetinin ve eğitiminin, geleceğe sahip çıkacak salih nesillerin yetiştirilmesi için de kadınların evlerine, asli görevlerine dönmeleri gerekmektedir. Herşeyi mülbaih gören, Allah (c.c.l'm emir ve yasaklarını hiçe sayan ideolojiler ve bu ideolojilere imân eden kimseler müslümanlara örnek ve delil olamazlar. Kısacası, millet olarak aslımıza dönmek zorundayız.

Tarihte en şerefli nıevkiye bizi millet olarak çıkaran inanç esasımıza tekrar sarıldığımızda yine aynı mevkiyi kazanacağımıza şüphe yoktur. Bunun izah yolarından biri de şöyle bir sorunun cevabını vermekle koaylaşır.

«Ailenin geçimini sağlamak kimin görevidir?» sorusuna «nafaka nedir?» sorusuyla anlaşılabilirlik kazandırılabilir :

İnsanın normal bir hayat için muhtaç olduğu hususlara sarfettiği yiyecek, içecek, mesken vesaire gibi şeyler nafaka mefhumu içinde yer almaktadır.[256] Aile hayatının devamı, sıhhati ve düzeni için bu işin ibir sorumlusunun bulunması gerekir. îslânı Dini ailenin nafakasının yükümlülüğünü kocaya yüklemiştir. Yani hanımın ve çocukların nafakası koca üzerine vacibtir. [257] Hatta kadın zengin [bile olsa nafakası kocasına aittir. [258] «Biribirleri için elbise oldukları» [259] beyan edilen eşlerin biribirlerinin hukukuna riâyet et_ meleri şarttır. Elbisenin ayıpları örtmesi, soğuk ve sıcaktan koruması gibi, herbiri diğerini örten eşler; biri-birlerini haram olan şeylerden alılkoyarlar. İffetlerini muhafaza ederler. Günahlardan korurlar. [260]

Biribirlerinin ayrılmaz parçaları olarak görülen fcarı-kocanın evliliği sevgiyi ve merhameti [261] tabii olarak beraberinde getirecektir.

Kur'an-ı Kerim'de Rabb'ıımız buyuruyor ki •

«Kadınlar için erkekler üzerinde, erkeklerin kadın, lar üzerinde hakları vardır.» [262]

«Kadınlarla maruf veçhile (aklın normal kabul edip, şeriatın hoş gördüğü şekilde) geçinin». [263]

Âyetlerden anlaşıldığı gibi yatak ve infak hususunda insaflı, söz ve sohbette tatlı ve güler yüzlü olmayı [264] Rabb'ımız kadınların kocalarına emretmektedir.

«Annelerin maruf veçhile yiyeceği, giyeceği çocuğun babasına aittir.» [265] Âyeti gereğince de, hanımın kâfi derecede yiyeceği, ifrat ve tefritten uzak kalmak şartıyla giyeceği de kadınm kocası üzerine tereddüp haklarındandır. [266]

Her müslüman erkek geçimini sağlamak, rızkını helâl yoldan temin etmek kazancını hayır yolunda harcamak ve «veren el» durumuna gelebilmekle görevlidir. Çünkü müslüman «Kazancını nereden, nasıl kazandın ve nereye nasıl harcadın» [267] sualinin muhatabı olacaktır.

Temb elliğinden veya keyfi israfından dolayı ailesi efradını ihmal edenler büyük günah işlemektedirler. Kadının kocası üzerindeki haklarından biri de hanımına yediğinden yedirmesi giydiğinden giydirmesi-dir.[268]

Sanki dünyada ebedi kalacaklarmış gibi süse, lükse, sükseye, modaya, eğlenceye düşkünlükler, pek-çok aile yuvasını tarumar edip yıkmıştır. Aile mefhu- * munu yok etmek için kurulan tuzaklar, insanın sadece ımidesine hitabeden onu da doyuramıyan, tek düşünceleri; «karnı tok, sırtı pek» vatandaş olan ve insanın mânevi yönünü tamamen ihmal eden ideolojiler insanlığın bu halinin ,baş sorumluyudurlar. Bunlara aldanmamak lâzımdır. Çünkü müslüman, çocuğunun, ailesinin sadece midesini değil; kafa ve kalbini de İslâm ile doldurmak ve doyurmak zorundadır.

Hasılı, «Hayat müşterektir» lâflarını sakız ederek kadını yuvasından ayırıp kem gözlülere ve kem kalb. lilere fabrikalarda işcinsekreter olarak hizmet ettir_ mek kadına yapılan en büyük ihanettir. Kadınlar bu yaygaracılara inanır da kendilerinden birşey kaybetmediklerini sanıyorlarsa, böylelerinin kaybedecek bir-şeyleri kalmamış demektir. [269]

412 — «Allah'ım Bîr Çuval Altın Yolla Hammal Parasını Da Ayrı Bırak.»

• Bilindiği gibi mü'min Allah-u Taalâ'ya imân eden ve hayatını ibu imânın gereklerine göre tanzim .eden insandır. Allah-u Taalâ'ya direk veya dolaylı yolla istihzaya varan, her söz ve davranış çoğu zaman imân-küfür çizgisinde oynar. Allah (c.c.) lâfzı normal bir söz değildir. Bu isim, zahiren pis olan bir mekânda anılamıyacağı gibi, muhtevası itibariyle pis olma hükmü taşıyan bir mekânda da anılamaz. Ne tuvalette anılabilir, ne de bir eğlence yerinde anılabilir.

Kur'an-ı Kerim'de Allah (c.c.) ismi anıldığı zaman kalbleri titreyen mü'minler olmamız emredilmek-ıtedir. Günlük hayatın basit seyri içersinde lâubalilL ğin tezahürü cümleler arasında Allah (c.c.) adını anmak, en azından ciddiyetsizlik, imân gerçeğini kav-rayamamaktır.

Kaldı ki, başlıkta zikrettiğimiz söz bu noktayı da aşmış Allah-u Taalâ'nm kudret ve azametini idrak edememiş insanlara ait bir sözdür. Tahakkuku asla mümkün olmayan (bir şeyden söz ediliyor bu cümlede. Elbette bu imkânsızlık beşer için geçerlidir. Al-laih-u Taalâ için bir çuval altın yanında çuvalı da altın yapmak mümkündür. Çünkü mülkün sahibi O'dur. Herşey O'nun kudretin dedir.

Mü'min onca zahmetlerle yaptığı ibâdetlerini lüzumsuz bir sözle suya düşüremez. Bilhassa günümüzde insanların hayatrhep gırgır oldu. Öyle ki, yaşamak gırgırdan ibaret bir hâl aldı. Eğieneceksek imânımızla, âhiretimizle ilgili olmayan çok şey bulabiliriz. Bunu meşru ölçüler içinde yapabiliriz. Ölçüyü taşırma-dıkça herhangi bir vebal de yoktur.

Kesinlikle herkes 'bilsin ki, Allah-u Taalâ'ya ve O'na taalluk eden şeyler ancak zikir edasıyla anılma-lıdır. Bir şaka için, :bir etrafındaki insanları güldürmek için cehennemde kalmak çılgınlıktır doğrusu.

Hâsılı, tekerleme mahiyetinde olan başlıkta zikrettiğimiz sözün akıllı bir mü'minin ağzından çıkması düşünülemez. Bu ifadeyi ancak Allah-u Taalâ'nm kudret ve azametini idrak edememiş kimseler kullanabilirler. Komiklik olsun için söyleniyorsa, değer mi etrafımızdaki insanları güldürmek için cehennemde kalmaya. Doğrusu bu korkunç bir ahmaklık olur. Ahmaklık mü'minlere yakışmayan (bir sıfattır. [270]

413 — Temsil Ve Oyunlarda Söylenen Sözlerin İslâmi Hükmü Nedir?

Son yıllarda müslümanlar, İslâm tarihinden birçok bölümleri sahnelerde canlandırmaya başladılar. Hatta sahnelendirilen gerçekler teyb ve video bantlarına alınarak hayli yayıgmlaştırıldı.

Bunların konusu, İslâm Tarihinde ve özellikle Ra-sûlüllah (s.a.v.) Efendimiz ve Hulâfe-i Raşidin döneminde cereyan eden olaylar teşkil ediyor. Temsil ve oyunlarda görev alan bazı oyuncular, rollerinin gereği olarak, Ebu Cehil, Ebu Leheb, Ukbe bin E.bu Mu-ayt, Ümeyye bin Halef, Utibe bin Rabia... gibi aşırı müşrikleri canlandırıyor ve onların ağzı ile, bir müs-lüman tarafından söylenmeyecek, inkâr ve küfür sözlerini de söylüyor.

İnanarak değil, oynanan rolün gereği olarak küfür ve inkâr ifade eden sözleri söylemenin hükmü nedir? Rol gereği olarak söylenen bu tür sözleri söyleyenler dinden çıkıp küfüre düşerler mi? sorularına cevap bulmaya çalışalım. Bu sorulara verilecek cevap meselenin hükmünü ortaya koyacaktır:

CEVAP: Bilindiği üzere, mecbur bırakan ciddi bir baskı altında olmadıkça, bir kimsenin küfür ve inkâr ifade eden sözler söylemesi küfrünü yani İslâm sınırları dışına çıkmasını gerektirir. Çünkü, imanın kalb ile tasdik ve dil ile ikrar olmak üzere, biri aslî, diğeri zait iki rüknü vardır. Aslî rükün olan kalbin tasdiki, hiçbir mazeretle sakıt olma, aksi halde kişi küfre düşer. Zait rükün olan dil ile ikrardan ise, ancak ciddi bir baskı (ikrah-ı mülci) karşısında vazgeçilebilir.

Kur'ân-ı Kerim'de:

«Kalbi iman ile mutmain olduğu halde, inkâra zorlananlar müstesna, her kim Allah'ın inkâr edip gönlünü küfre açarsa, böylelerine Allah'tan bir gazap ve büyük ibir azap vardır» [271] 'buyrulmaktadır. Nitekim fıkıh ve kelam kitaplarında da, bir müslümamn ciddi bir ibaskı altında olmadıkça, —kalbi iman ile mutmain olsa bile,— inanarak değil, hafife alarak, küfrü gerektiren bir sözü isteyerek söylemesinin, onu küfre düşüreceği ifade olunmaktadır. [272]

Ancak, piyes ve temsillerde, oynanan rolün gereği olarak, bu tür sözlerin söylenmesinin küfrü gerektireceği söylenemez. Çünkü temsil ve oyunlarda, söylenen sözler, aktörün ikendi sözleri olmayıp, rolünü aldığı kişiye ait sözlerin nakl ve hikaye edilmesinden ibarettir. Ayrıca bu sözler, fıkıh ve kelam kitaplarında, küfre düşmeye illet olarak gösterilen dini hükümleri hafife almak, istihfaf ve istihkar etmek maksadıyla da söylenmemektedir. Bu itibarla, baskı altında olmasa da, oynadığı rolün gereği olarak, bir kafirin küfrü gerektiren sözlerini nakl ve hikaye eden kişi, bu rolü dolayısıyle küfre düşmüş olmaz. Çünkü söyledikleri kendi 'sözü olmadığı gibi, dini istihfaf ve istihkar için söylemiş de değildir. Sadece kafirlerin söz ve davranışlarını nakl ve hikaye etmiştir. Nitekim ilgili kitaplarda ve Kur'an-ı Kerim'de de kafirlerin söz ve davranışları nakl ve hikaye edilmektedir.[273]

Bilindiği üzere, iman ve küfür, lüzûmî değil, ilti-zamidir. Yani 'bilerek ve isteyerek, kasıtlı şekilde olur. Müslüman olma niyyet ye kasdı olmaksızın, toir gayr-i müslim şehâdet kelimesini söyleyivermekle müslüman olmayacağı gibi; söylediği sözle dinden çıkma (yani in^ kâr ve küfür) niyyet ve maksadı olmadıkça, herhangi bir sebeple ağzından küfür sözü (yani zahiren küfrü gerektiren >bir söz) çıkıverme'kle de bir müslüman dinden çıkmış ve küfre düşmüş olmaz. Şüphesiz bir maslahat bulunmadıkça, bir müslümanın bu tür sözleri söylemesi ve imanı ile bağdaşmayan yakışıksız davranışlar içinde olması da uygun olmaz. [274]

414- El Öpmekle Ağız Aşınmaz.

• Allah (c.c.)"'a ve Rasûlü (s.a.v.)'e imân eden ve İslâm'ı hayat nizâmı olarak kabul eden her mü1-minin hedefi yürüyen bir Kur'an, yaşayan bir İslâm olmaktır.

Mü'min Allah (c.c.)'m nuruyla bakar. Kendisini Allah (c.c.)'m şeriatıyla sınırlamıştır. Bu sebeple de, zillete ve zilletin yolunu açan her fiile tepki ile bakar. Ne el öper ne de bel büker. Mü'minin beli sadece Allah (c.c.) için bükülür. Alnı, yalınız Allah (c.c.) için toprağa değer. Onun el öpmekle belki ağzı aşınmaz amma, imânının zedeleneceği endişesi taşır. îmânı için var olan bir insana, o imânın söz konusu olduğu ıbir yerde her zaman ve mekânda tedbirlidir.

İslâm dini, el öpülecek yerleri ve eli öpülecek kimseleri belirlemiştir. Eli öpülecekler arasında, yağcılık yapılması gerekenler, insanların önlerinde zelil olmaları için yollar arayanlar yoktur. Ancak anne-baba, ilmi ile amel eden âlimler ve âdil sultanın elini öpmeye ruhsat vermiştir İslâm âlimleri.

Başlıkta zikrettiğimiz «El öpmekle ağız aşınmaz»

ifadesi yağcılığa ve yaltakçılığa mantık kılıfı geçirmeye yarar sadece. Mü'min ise mantığı ile değil şeriatı ile yaşar. Gerçi selim bir akıl da, yağcılığı ve yaltakçılığı değil onurlu bir hayatı. tavsiye eder. .

Hâsılı, ellerinin, öpülmesine ruhsat verilenlerin elini öperiz. Yağcılık ve yaltakçılık yapmayı köpeklik addederiz. Bu ikisinin arasındaki farka da dikkat çekeriz.

Bundan sonraki bahsi bu münâsebetle «eZ Öpme» konusuna ayırıp işledik. Faydalı olacağını umuyoruz... [275]

415 — «El Öpmek»

• İslâmiyet, müslümanların kaynaşmasını^ biri-birlerine karşı sevgi ve saygıda yarışmalarını emreder. İslâm dini, cemaat dinidir. Cemaatin özelliği, insanlarının biribirlerine karşı ta'zim ve hürmetkar davranmalarıdır. Çünkü, sevgi ve muhabbet ancak böylece gerçekleşir.[276]

telâm prensiplerine göre, şer'i ölçüler içinde öpmek sevgi, saygı ve hürmetin nişanesidir. Öpmenin İslâm'daki yeri sünnet ile sabittir. Öpmenin cevazı hakkında bir çok Hadis-i Şerif varid olmuştur. Yalınız bu cevazın mahalli, takbil ikram ve ihtiram için olmalıdır. Şehvet gayesi için olursa bu caiz değildir. Şehvet ile öpmek yalınız zevç ile zevce hakkında helaldir. [277]

Öpmenin Mahiyeti:

Öpmek sevgi, bağlılık, saygı belirtmek üzere dudaklarım başkasının dudaklarına, yanağına, eline veya ya herhangi bir şeye bastırmaktır. [278]

Hükmi yönden, öpmeyi beş kısımda mütalâa etmek mümkündür:

1- Küfür olan öpme.

2- Haram olan öpme.

3- Mekruh olan öpme.

4- Sünnet olan öpme.

5- Sevap olan öpme.

Şimdi burada bu ıbeş başlık altında toplanabilen hükümleri özetleyerek açıklamaya çalışalım:

1- Küfür olan öpme:

Bu, âlimlerin ve toplumda ileri gelenlerin önünde ibâdet ve ta'zim kastı ile yeri öpmektir. [279]

2- Haram olan öpme:

Alimlerin ve (büyüklerin önünde selâmlamak kas-tryla yeri öpmektir.[280]

Şehvetlenme korkusu olmasa bile yabancı kadınların yüzlerine ve ellerine dokunmak ve öpmek haramdır. Dokunmanın hükmü bakmanınkinden daha katıdır. [281]

3 — Mekruh olan öpme:

Mekruh olan öpmeyi üç ana noktada mütalâa etmek mümkündür:

a- Âlim veya âdil idareci olimyan, îslânıa hür. metkârlık etmeyenlerin elini öpmek bil-icma mekruhtur. [282]

b - Bazı müslümanlar hürmet ettikleri zatm elni öpmek istiyorlar o öptürmüyor kendi elini öpüp alnına koyuyor. Bu tahrimen mekruhtur.[283]

c —• Karşılaşma veya ayrılma anında bir erkeğin diğer erkeğin elini, ağzını veya herhangi bir azasını öpmesi tahrimen mekruhtur. Kadının kadını da aynı. şekilde öpmesi tahrimen mekruhtur.[284]

4 — Sünnet olan öpme:

Âlimin ve adil sultanın elini öpmek sünnettir. El-ihtiyar adlı fıkıh kitabında deniyor ki:

«Âlimin ve adil sultanın elini öpmekte bir beis yoktur. Zira Sahabe-i Kiram (Radiyallahu anhum ec~ main hazeratı, Rasûlüllah Sallallahu Aleyhi Vesellem Efendimizin ellerini ve başını öpüyorlardı. Süfyan bin Uyeyne:

«— Âlimin ve âdil sultanın elini öpmek sünnettir» deyince, Abdullah ıbin Mübarek kalkıp onun başım öpmüştür.[285]

5 — Sevap olan öpme:

Küçük çocuğun alnından öpmek sevaptır. Çünkü bunda çocuğa şefkat vardır. Arkadaşlarının veya başkalarının küçük çocuklarını öpmek de aynı şekildedir.[286]

Yaptığımız bu sıralamadan sonra ayrıca caiz olan öpmeler de vardır. Hanefi âlimlerinden Fakih Ebul'leys Semerkandi bu caiz olan öpmeleri Camius-Sağir Şerhi'nde şöyle izah eder:

1- Kufole4 Tahıyye: [287]

Bazı mü'minlerin saygı duydukları kimselerin el üstünü öpmesidir.

2- Kuble-i Şefkat:

Çocuğun anasmubabasını öpmesidir.

3- Kuble-i Rahmet:

Ana-babamn kendi çocuğunun yanağını öpmesi-

4- Kuble-i Şehvet: .

Zevcin zevcesinin ağzını öpmesidir.

5- Kuble-i Meveddet:

Kız ve erkek kardeşlerin biribirlerinin yanaklarını öpmeleridir.

6 - Kuble-i Diyanet:

Haceru'l-Esved'i ve Kabe'nin eşiğini öpmek, diyanet öpmesi diye isimlendirilir. [288]

Ayrıca:

Ömer (r.a.) her sabah Kur'an-ı Kerim'i alıp öpüyor ve şöyle diyordu:

«— Bu^Ralbb'imin ahdidir. Rabb'imin (Azze Ve Celle) beyanıdır.»

Hz. Osıman (r.a.) de Mushaf'ı öpüyor ve yüzüne sürüyordu.

• Ekmeği öpmek bid'at çiğnemek mekruhtur. [289]

• Dünyalık elde etmek için el öpmek mekruhtur. Bu kişiler ister şeyh, ister âlim, ister âbid, ister hükümdar olsunlar farketmez.

® Ayak öpmeye gelince; her ne kadar ayak öpmek çirkin gibi görünüyorsa da, Sahabe-i Kiram'dan (Radiyallahu Anhüm Ecmain) rivayet edilen hadisler arasında az da olsa ayak öpmeden bahsedilmektedir. Çok muttaki insanların ibiribirlerinin ayaklarını —istismar konusu etmeden— öpüvermelerine bir-şey diyemeyiz.

• Bir erkeğin diğer bir erkeğin yüzünü öpmesi mekruhtur. Kadın kadına yüzden öpüşmeleri de mekruhtur. [290]

Hasılı, öpmenin hangi çeşidi olursa olsun ölçüsü İslâm'da belirlenmiştir. Biz müslümanlar ölçüye uygun olanlarını yeri ve zamanı gelince yapar; olmayanlarım da her yer ve zamanda reddederiz. Bu bizim müslüm anlığım izin gereğidir... [291]

416 — «Şansım Olsaydı Anam Kız Doğururdu.»

• Gerek insan hayatı ve ıgerekse kâinattaki diğer varlıkların tamamı başıfooş değil, Allah-u Taalâ'-nm,yazmış olduğu değişmez, sabit ve mükemmel bir kader parelelinde yürüyor. Herşey istisnasız Allah (c.c.)'nün kaderi iledir. İmân esaslarımızdan beşincisi kadere imân etmektir. Mü'min insan Allah'ın takdir ettiği kadere kayıtsız-şartsız rıza gösteren insandır.

Canlıların cinsiyetini de Allah (c.c.) belirlemiştir. Ne doğduğu topraklar, ne de ulus, dil, renk ve ne de erkekiik-dişüik ihtiyari yada şansa kalmış şeyler değildir. Yaratılırken kimsenin önüne seçenekler getirilmemiştir. İnsanlar için getirilen tek seçenek belli bir zaman sonra imân veya küfür şıklarından birini seçme olayıdır. Şüphesiz bu seçememe olayında anne de vardır. Anneler dilediklerini değil, Allah'ın takdir ettiğini ve yarattığını doğururlar. Yani bir anne adayı «ben erkek» veya «kız istiyorum», «istemediğimin olmasını istemiyorum» demek hakkına sahip değildir. Onun söyliyeceği söz «hayırlısını istiyorum» ifadesi olmalıdır.

Benim bir tanıdığım vardı. İlk çocuğuna hanımı hamile olduğu zaman hep :

«— İllâ da erkek çocuğu istiyorum. Kız olursa keserim» diyordu. Bu sözleri için çok ikazlarda bulun, duk. Tevibe etmesini istedik. O, inat etti. Sözünde İsrar etti, İkide bir aynı sözleri tekrar ederdi.

Allah (c.c.)'in takdiri bu ya, hayırlısı da böyle imiş doğan çocuk kız olarak dünyaya geldi. Adam ne karısının yanma ne de eve günlerce uğramadı. Onu kesmedi ama, evlât diye yüzüne bakıp bağrına da basmadı. Derken zaman geçti, yedi sene içinde Allah (c.c.) ona tam dört tane erkek çocuk verdi. Hepisi bü-yüdüler. Evlendiler. Kendisi bir ara felç oldu. Hamımda daha önce vefat etmişti. Adam ele bakımlı hale gelince ortada kaldı. Erkek çocukları dönüp yüzüne bile bakmadılar. Onun o halinden iğreniyorlardı. Neticede o bir tek kızı babasına sahip çıktı. O baktı. Yedirdi, içirdi, yıkadı, pakladı. Bir gün bile babasından tiksinmedi.

Demek hayırlısı bu imiş. Allah (c.c), sen misin benim takdirime rıza göstermiyen; - albakalım sana dört erkek evlat, çek cezalarını... deyiverdi. Demek ki, hayırlısını istemek lâzım. Bunu biz bilemeyiz. Allah (c.c.)'nün takdir ettiği hayırlı olanıdır. Herşeyi bilen ancak O'dur.

Meseleye başka bir açıdan bakacak olursak şu gerçeği de yakalamış oluruz : «İyilik», «mutluluk» gibi nesneler kadınlığa ve erkekliğe bağlı değildir. İnsanın kendi fiileri ve uygulamaları, konuştuğu, dinledi-'ği şeylerle yüklenen hayatı mutlu yada mutsuz bir hayatı yaşamasını gerektiriyor. Ne kadın erkeğe göre daha şanslıdır, ne de erkek kadına göre daha şanslıdır.

Ancak, meseleye batı kafa yapısı ile bakıldığında yirminci asırda kadınlar erkeklere göre daha şanslı gibidirler. Reklâmlarda ve diğer rezaletlerde şansları şimdilik —yahudiler öyle uygun gördükçe— daha açık_ *ür. Lâkin bu aldatmaca bir açıklıktır. Buna şanslılık değil ahmaklık denir.

Ar, namus, haya, şeref ve edeb tanıyanlar ve insanın eşref-i mahlukat olduğuna inananlar için iş kadınlık yada erkeklikte değil, Allah (c.c.)'a kul olmaktadır. İnsanların en iyisi, en şanslısı Allah (c.c.)'a en iyi kul olabilenlerdir.

Hâsılı, kişi şansını erkek veya kız olmakta değil, kendisini Allah (c.c.)'a kul olabildiği oranda şanslı kabul etmelidir. Meselenin özü de budur... [292]

417 — Hanımların «Kabul Günleri Tertip Etmelerinin Mahiyeti.

Gayr-i İslâmi hayat tarzına sahip ömür ser. mayelerini bozuk para gibi harcıyan gaflet ehli kadınlar taifesinin vakitlerini nerelerde ve ne şekilde harcadıkları, televizyon ve fuhuş albümü gazetelerin yayınlarıyla merak konusu olmaJktan çıkmıştır. Gazete, dergi sâhifeleri ile televizyon ekranları berbat lıa-yat yaşıyanlann hikâyeleri ile varlıklarını sürdürüyor. lar maalesef.

Bugün ismine sosyete denilen taifenin balolar, kokteyller, doğum günü-yaşgünü partileri, defileler, konserler, tiyatrolar, operalar, dış seyehatlar, kuaför sa-lonları-güzellik salonları, saunalar... vesaire gibi bunların her biri vakit dolduran meşgaleleridir.

Feminist kadınların da vakitleri ise dernek toplantılarında, «kadın haklan, kadm-erkefc eşitliği» mevzulu panellerde, açık oturumlarda ve sokak yürüyüş-lerindeki çığırtkanlıklarla heder olup gitmekte.

İmanın lezzetini tadamamış gaflet ehli kadınlar grubunun, bir de etliye sütlüye karışmadan hergün süslü-püslü giyinip sokak sokak dolaşan kısmı vardır ki, bunların da zengin, orta halli ve dar gelirli olanları vardır. Bu grubun müşterek tutkuları da «kabul günleri» dir.

Gaflet ehli sınıfın içindeki zenginler zümresi bol dedi-kodulu «günülerinde poker, konken vesaire gibi kumarlar oynarlar. Orta hallileri, bir hayli zorlıyan gösterişli ikramlarla ve aralarında topladıkları paralarla «altın ve gümüş günleri» tertip ederler. Dar ge-. lirlileri ise, gafletin verdiği sersemlikle üst tabaka hanımlarına ayak uydurmaya kalkıp giyim ve ikram yarışma katılırlar. Böylece, 'bir daha ele geçmiyecek kıymetli vakitler, gösteriş yüklü böylesi «gün»lerde heder olup gider.

Bunların dışında bir de, İslâmı hayat nizamı kabul etmiş müslüman hanımlar var. Ahirete şuurlu olarak inanmış ve ömür sermayelerinin her ânının ahiret için «bir azık» olduğu inancını taşıyan müslüman hanımlar vakit nimetinin kadrini ve kıymetini bilerek hareket etmekte ve hayatlarını buna göre tanzim etmektedirler. Allah ve Rasûlünün övdüğü kadınlar işte bu grup kadmlarımızdır. Rabfo'ım, 'bunların sayılarını artırsın...

Bir de, îslâmi emirlere zaman zaman riâyet etmekte gevşek davranan îslâmi eğitim görmemişliğinden dolayı nefsinin esaretinden henüz kurtulamamış bir kısım müslüman hanımlar vardır ki, bunları «vakit israfı» yönünden müsrif olsalar da, onları gaflet ehli kadınlar grubuna dahil edemeyiz. Çünkü müslüman kadın vaktini lüzumsuz şeylerle de geçirse, o daima masumane bir tarzda evinin içinde ve helâl dairesinde yaşar.

Söz buraya kadar gelmişken müslüman kadınların vakitlerini daha iyi nasıl değerlendirebilecekleri hususuna da temas edelim. Bu konuda söyliyebilecek-lerimizi maddeler halinde şöylece özetlemek mümkündür :

1- Müslüman kadın kendisine farz-ı ayn olan ilimleri öğrenmelidir. Bu konuda mesafe katedebümek için hergün yeni bir mes'ele öğrenme gayreti içinde olmak lâzımdır. Öğrenilmesi icab eden hususlar mad-, deleştirilerek sıralamaya tabi tutulursa' bu insanda çalışma azmi verir, lüzumsuz şeylerle meşguliyeti önler.

2- Öğrenilen herşeyi mutlaka tatbikata koymalıdır. Amele dönüşmeyen bilgiden fayda elde edilmez. .

3- Müslüman 'kadın çocuklarını yarınlara hazır-lıyacak bilgi ve beceriyi elde edecek. Çocuklarıyla planlı-proğramlı öğretim ve eğitim yapacak.

4- Müslüman kadın .gerek evinde gerekse ziyarete gittiği yerlerde sünnet üzere hareket edecek. Gösterişten, riyadan, sun'i söz ve davranışlardan daima kaçınacak.. Hedefi Allah'ın rızası olacak.

5- Müslüman kadın dindar ve saliha olacak. Bunun nasıl olunabileceğini bilecek ki, olabilsin. Öncelikle bu öğretilecek ve öğrenilecek...

Konu buraya gelmişken bir hanım yazarımızın makalesinden bir kısmını buraya aktarmak istiyorum. Hanım yazarımız konumuzla ilgili makalesinde diyor ki:

Hanımlarımız arasında sür'atle yaygınlaşmakta olup, tiryakilik derecesine varan bir alışkanlıktan bahsetmek istiyorum.

Henüz çocuk sayılacak yaştan başlayarak, gencecik kızlarımızdan tutun, çoluk çocuk sahibi hanımlarımıza, hatta 50-60 ve daha ileri yaşlardaki büyükannelere kadar, hemen.her yaşta hanımlarımızın ekserisinin ellerinde ya bir çift örgü şişi veya işine göre ince veya kaim bir tığ vardır. Örmeye yarıyan bu âletler, keşke hanımlarımızın becerikli ellerinde ve maharetli parmakları arasında zaruri ihtiyaçlar için işletilse, üstelik mahz-ı hayr olur. Her şeyin, bahusus giyim eşyalarının ateş bahası olduğu bir zamanda aile fertlerinin kışlık hırka, kazak, yelek vs, gibi ihtiyaçlarını çok ucuza maletmek ayrıca «Kadınlık hüneri» olarak değerlendirilir ve haklı takdirlerin celbine de vesile olur.

Ne var ki, bizim bahsini etmek istediğimiz husus, maalesef, bunun çok dışında olup, oldukça düşündürücü bir mâhiyet arz etmektedir.

Bugün gerek gelinlik kızlarımızın çeyiz sandıklarına, gerekse ev hanımlarının ev süslemelerine göz attığımızda hayrete düşmemek mümkün değildir.'

Yün, orlon ve dantel ipliklerinden akla hayale gelmeyen neler örülmemiş ki...

Lüzumsuz addedilen şeyler hakkında kullanılan : «Her şey bitti, leğen örtüsü kusur kaklı!» şeklinde pek manâlı bir atasözümüz vardır. Eskiden oldukça mübalâğalı bulup «Olacak şey mi?» gibilerden güldüğümüz bu sözü bugün yadırgamaz olduk... Zira ev eşyalarından ütüye, tüpgaza, fırına, çaydanlığa, el süpürgesine, elektrikli süpürgeye, gaz lambasına vs. en akla gelmeyecek şeylere el örgüsü süslü püslü kılıflar geçirildiği bir zamanda çamaşır leğenine kılıf şeklinde örtü örtülmesini garip karşılamamak gerekir.

Geçenlerde bunlardan bir tanesini daha duydum ve kulaklarıma inanamadım: OKLAVA KILIFI!.. Evet evet, şu bildiğimiz hamur oklavası... Cazip renkli yünlerden örülen kılıfın üzerine, yine yünden renk renk çiçekler örülüp serpiştiriliyor ve oklava, bu cicili bicili kılıf içine konularak hem çeyiz götüren arabayı, hem de duvarına asıldığı mutfağı süslüyormuş...

Nasıl?..

Bu durumda çamaşır leğeni örtüyü hem de en süslü püslüsünden haketmiş olmuyor Ya büfelerin vitrindeki çay bardaklarına geçirilmiş dantel örgü kılıflar?.. Ya dantel çay tabağı örtüleri?..

Hele hele «dantel» denilince, çeşitlerini yazmaktan, kalem tükenir, dil usanır. Ama yıllarını dantel ümüc-leriyle tüketen genç kız ve hanımlarımızın, ne sabırları tükenir, ne de gönülleri usanır, belki milyonlarca kere ilmik atmaktan...

Her nasılsa bulunduğum bir hanımlar toplantısında, 50-55 civarında yaşlıca bir hanımın elinde örmekle meşgul olduğu son derece büyük' bir dantel örtü dikkatimi çekmiş ve ördüğünün ne olduğunu sormuştum. Karyola örtüsü olduğunu, üstelik henüz 4-5 yaşlarındaki kız. torununun çeyizi için ördüğünü öğrenin, ce hanımlarımızın içinde bulundukları bu hale acımak -mı, gülmek mi, yoksa ağlamak mı icâbettiğini kestiremedim.

Allah'ın (c.c.) en büyük nimetlerinden birisi olan o canım, o kıymetli vakitleri ve «Kadm-erkek her Müs-lümana ilim farzdır!» hadis-i şerifi' mucibince farz-ı ayn olan dinî ilimleri öğrenmek için halkedilmiş o «göz nurlarım» böylesine faidesiz, boş ve gösterişten başka bir şeye yaramayan malâyanî şeylere harcamak kadar abes ve manen ve:bâlli birşey düşünülemez.

Baştan beri görmüş olduğumuz gibi «vakit nimeti» nin kıymetini idrakten mahrum genç kız ve hanımlarımızın bu halleri, köklü bir İslârnî eğitim görmeyiş-lerinden, yani doğrudan doğruya eğitimsizlikten kaynaklanmaktadır.

Zira esaslı bir İslâmî eğitimden geçen bir Müslüman hanımı ve kızı, iner şeyden evvel kudsî İslâm dâvasının ehemmiyetini kavramış, bu dâvaya hizmetin, üzerine düşen dinî bir vecibe olduğuna inanmış, hâsılı dâvanın şuuruna ermiş bulunmaktadır.

O, önce kulluk noktasında yüce Hâîîk'ma karşı ibâdetlerini hakkıyla yerine getirmek, bununla birlikte anasına, babasına, eşine, çocuklarına ve yuvasına karşı mes'ul bulunduğu bütün vazifeleri en iyi şekilde ifa edebilmek, bunlardan başka ayrıca kendi çapında ernr-i bil ma'ruf veya diğer İslâm! hizmetlerde bulunabilmek için —evvelce de belirttiğimiz gibi— vakit içinde vakitlere muhtaçtır.

Aileleri tarafından sağlam bir İslâmî eğitim almamış, kendi kendilerini yetiştirme yoluna da başvurmamış genç kız ve hanımlarımız ise, elbette yukarda zikrettiğimiz İslâmî şuurdan mahrum kalacak ve ekserisi İslâmî anlayışımıza zıd düşen bir yığm câhili gelenek, görenek ve yeni çıkan saçma modaların elinde zavallı birer oyuncak olmaktan öteye gidemeyeceklerdir. Üstelik bu hanımlarımız, hepsi birer dünya süsü, öğünme ve gösteriş yarışı olan bu el emeği göz nuru nesnelerin, yarın âhirette kendilerine hiçbir faide sağlamayacağım ve orada ancak sâlih amellerin kurtuluş sebebi olduğunu dahi idrak edsmiyece'klerdir. En akıl almaz eşyalara dahi öl emeği kılıflar geçirmekte, örtüler örtmekte pek mahir olanlar, o büyük ıgünde «vakitlerim neyle geçirdikleri» sorgulamasında, dünyadayken, pek müihimsemedikleri suçlarına ne yazık ki ne bir kılıf, ne de bir örtü uyduramayacaklardır.

Hâsılı mes'eleye hangi yönden bakarsak bakalım, mevzu daima dönüp dolaşıp «îslâmî eğitim ve şuur-lanma» hususuna dayanmakta.. Öyle ise ne yapıp yapıp, !bu eğitim ve şuurdan mahrum kalmış genç kız ve hanımlarımız, tez elden ellerindeki dünyalık fuzûli meşgaleleri bir yana atmalı ve dinî bir gayretle kendilerini dünya ve âhirette manen yüceltecek eğitim seferberliğine girişmelidirler. Bu işin mutlaka mektep ve medrese tahsiliyle olabileceğini zannedip, «Ben tek başıma, ne yapabilirim ki?» endişesi ile ümitsizliğe de düşmemelidirler. Zira her genç kız veya hanım, muallim elinde yetişme şans ve imkânına sahip olmayabilir. Bu durumda şunu çok iyi bilmelidirler ki, —îslâmî kültür ve şuuruna itimad edilen şahısların' tavsiye edeceği— faideli ve müsbet kitaplar, kendileri için en mükemmel ibir muallim hükmündedir.

Böylece evini bir mektep ve medrese, kitabını muallim, kendisini de talebe haline getiren Müslüman genç kız ve hanımlarımız, zamanla aile yuvalarını, çevrelerini ve nihayet bütün bir cemiyeti birer fazilet meş'alesi olarak aydınlatacak, her biri o mübarek ve nûr-efşan sâliha hatunlardan olacaklardır. [293]

Hasılı, «kabul günleri» adı altında gayr-i İslâmi davranışları yapma yarışma girmek aklı başında hiçbir kadına yakışmaz. Hele hele müslüman bir kadının böyle bir çirkinliğe düşebileceği asla ve kafa düşünülemez. Biz burada olması ve olmaması gerekenleri özetliyerek izaha çalıştık. Şüphesiz ki tevfik ve hidâyet mülkün sahibi Allah -(c.cj'dandır. [294]

418- «Kadının Dokuz Nefsi, Erkeğin Bir Nefsi Vardır.

Evvelâ Kur'an erkeğin kadından üstün yara-. tıldığım haber veriyor. Bu açıdan kadının üstünlüğü veya güçlülüğü gibi bir şey tartışılamaz. Eğer bu söz ile şehvet kastediliyorsa, Allah-u Taalâ bir erkeğe dört kadınlı olmaya müsade ederken bir kadına ikinci kocayı asla münâsib görmemiştir.

Verilen bu rakamlarla kadının şehvetine daha fazla düşkünlüğü ifade edilmek isteniyorsa, bu ifa_ dede düşüklük vardır. Bu argo bir tâbir olup ancak imân terbiyesi görmemiş kimselerin sözü olabilir. Evet, Kur'an-ı Kerim şehvete bağlı konularda kadını asıî görür; ancak, bu dokuza .bir gibi (bir ifade değildir. Kur'an-ı Kerim, [295] zina ederi kadın ve erkeğin cezasını anlatırken önce kadını, hırsızları zikrederken de önce erkeği anmakla herhalde buna işaret ediliyor.

«Kadının dokuz nefsi, erkeğin bir nefsi var» sözüyle kadının şehvetine düşkünlüğü sebebiyle nefsine ve şeytana uymasına mazeret 'gösteriliyorsa, bunun için böyle bir mazerete şeytanca bir felsefe deriz. Şeytani felsefeler hep böyle iğrençtir. İğrençlikler ancak iğrenç kişilerin harcıdır. Biz inü'minler böyle bir duruma düşmekten Allah (c.c.)'a sığınırız.

Hâsılı, şeytani felsefeler şeytani tiynetli insanların ürünüdür. Mü'minlerin sözleri de özleri gibi dost-doğrudur. Biz bu evsafta olmaya gayret edelim. [296]

419 — «Nabza Göre Şerbet Ver»

• Kimseyi kırmayan herkesle iyi geçinen insan, ların toplum içindeki yerleri şüphesiz onların lehine olması (bakımından diğerlerine göre daha olumludur. Ancak, «Nabza göre...» sözü daha ziyade, belli bir işi, gücü veya makamı olanların, her geleni memnun, ederek mevki ve makamlarını korudukları ya da pekiştirdikleri bir durum için söylenmiştir. Allah-u Taâ-lâ'nın şiddetle lanetlediği münafıklar da bu işi yapıyorlar zaten, [297]

Herkesin karşısında değişik konuşan bir insan haddizatında bilinmeyen, düşünceleri meçhul bir tiptir. O herkesin adamıdır. Birinden alarak öbürüne vererek ortadan geçimini sağlar. İslâm bu işi akide noktasından sürdürenleri «münafıklar» diye adlandırmıştır. Tehlikeli olması bakımından onlar kâfirlerden daha beter tiplerdir.

Mü'min herkese göre değil, Hakk'a göre konuşur. Ne zaman ne de mekân ve ne de şartlar mü'minin ağzından çıkan sözleri, eylemleri değiştiremez. Mü'min güneş gibidir. Asırlar, mevsimler onu yönlendiremez. O asırları ve mevsimleri yönlendirir.

Ah şu asırda her nabza uyan eleştik ağızlı ve yapılı tiplerden kurtulmaya, ölçüsü Hakk olan, ölçüsüyle hayatını değiştirmeyen tiplere kısacası Allah (c.c.V-m istediği mü'minlere ne ka'dar muhtacız.

Yalınız, bununla beraber fıkhi bir hüküm olarak şu hususun bilinmesine de ihtiyaç vardır:

Bir zulmü önlemek ve ıbu önlemede başka bir çare bulunmadığı durumlarda, vesaire gibi hallerde «müdahane» (=kişilere sevdikleri sözlerle muamele etme) fukahanm ruhsat dahilinde gördüğü konulardandır. Yeter ki, bu, tabiatmdaki ödleklik ve pasiflikten kaynaklanmasın...[298]

Hâsılı, menfaat için insanların durumlarına ve tavırlarına göre konuşmak ve davranmak münafıklığın, kişiliksizliğin ve beceriksizliğin tâ kendisidir: Mü'mi-nim diyenlerin bu derece süflileşmeleri düşünülemez; Böyleleri kalblerinde maraz olanlardır. Şerli olanlar da bu tiplerdir. Cenab-ı Hakk, böylelerine hidayet ihsan edip ümmeti bu tiplerden korusun ve kurtarsın... ÂMÎN... [299]

420 — «Bu İşi Yaparken İmânım Gevredi»

İmân, Allah (c.c.)'a ve O'nun emrettiği mânâda inanmaya denir. Dünyevi konularda imân, direk söz konusu değildir. Meselâ, bir insan .günlük bir ihtiyacını giderirken, şu kadar sıkıntıya düştüğünü ve imânının bile neredeyse zorlandığını ifâde edebilmek için «...imânım gevredi.» diyemez.

Kuşkusuz mü'miıı bir insanın Allah (c.c.)'a olan imânını kastederek «bu işi yaparken imânım gevredi»

diye bir ifadede bulunamaz. Belki de, bu sözü söyli-yenler içinde, anlamını idrak ederek böyle söyliyenler yok denecek kadar azdır. Ancak, iman sahibi herkes ^bir sözü neticesi itibariyle değerlendirmek zorundadır. Zira, her söylenilen sözün, yapılan her amelin ve hattâ duyulan her şeyin hesabı verilecektir. Sonunda muhasebesi olan işte dikkatli olmak akıllılığın gereğidir.

Hâsılı, «bu işi yaparken imânım gevredi» sözü sorumsuzca söylenilen, söyliyenin neticesini hesap etmeden söylediği bir sözdür. Hülasa, insan hesap gününü unutmamakla görevlidir. [300]

421 — «Allah Akıl Dağıtırken Sen Nerede İdin»

İnsanın, yaratılmasında ve dünya hayatı ile ilgili kaderinin tayininde bir katkısı yoktur. Bu aynı zamanda ihtiyarı bir konu da değildir. İnsanın üzerindeki nimetlerin tamamı kendisine Rabb'inin bir lut-fudur, Ne görme organı, ne akıl, ne zeka ve ne de baş_ ka bir nimet 'bizim isteğimiz doğrultusunda bize sunulmadı. Allah-u Taalâ nasıl diledi ise öyle takdir etmiştir. Eğer böyle olmasaydı hiçbir insan herhalde diğerinden biraz da olsa azma razı edilemezdi.

Akıl da şüphesiz Allah (c.c.)'nün kullarına lütuf, larından en önemlilerinden biridir denilebilecek bir nimettir. Öyleki şer'r teklifler ona bağlanmıştır. Aklı olmayan hesaptan muaf tutulacaktır.

Ancak, akıl insanları kendi iradeleri ile alıp kullandıkları bir şey değildir. Akıl, diğerleri gibi Allah-u Taalâ'nm verdiği bir nimettir. Bu nimet hiçbir zaman birinin çocuklara şeker dağıtır gibi dağıttığı bir şey değildir. O hiçbir zaman dağıtılmadı. Allah (c.c.)'nün dilediği gibi takdir ettiği bir nimettir.

«Allah akü dağıtırken sen nerede idin» sözünde Allah-u Taalâ'nm bir işine karşı beğenmemezlik, en azından görmemezlikten gelme vardır. Mü'min Allah (c.c.) lafzının geçtiği bir cümleyi cehennemdeki yerini hatırlatacak şekilde kullanamaz. Bir hayat boyu yapılan ibâdetler, hasenatlar lüzumsuz bir söz uğruna feda edilemez. Şüphesiz mü'min hesap gününü asla unutmaz. Bütün gayreti de varlığı da o gün için-, dir.

Hâsılı, akıl Allah (c.c.)'nün kuluna dilediği kadarıyla takdir ettiği bir nimettir. O hiçbir zaman dağıtılmamıştır. Allah (c.c.) mahlukatmdan hiçbirine de benzemez. Dağıtmak ile takdir etmeği biribirine karıştırmamak lâzımdır. Meselenin esası da budur, Allah-u âlem. [301]

422 — «Ne Şeytanı Gör Ne De Sala Vat Getir»

• Bu söz problemli işlere yanaşmam ayı, rahatı ve huzuru kaçırabilecek işlerden kaçınmayı öğütlü-yor. Halk arasında bu sözden kastedilen şey; mevcut kötü bir olaya veya şahsa senin müdahalen olmasın; böylece rahatın bozulmaz imajı veren bir mesajdır.

Halk nezdinde kullanılan bu mânâsı ile incelendi, ğinde bu söz, mü'min için sakıncalıdır.

Çünkü, mü'min bir yandan kendisi ile ilgili konularda her türlü tedbiri almak ve şerre karşı her an tedikte olmak zorunda olduğu gibi, diğer bir yazıdan da şerri eliyle, diliyle veya en azından kalbi ile def etmek zorundadır. Peygamber Sallallâhu Aleyhi Ve-selîem Efendimiz :

«Sizden biri bir münker [302] görürse onu eliyle değiştirsin. Buna gücü yetmezse diliyle, buna da gücü yetmezse kalbi ile buğuz etsin; bu ise imânın en zayıfıdır.» [303] buyurmuştur.

Bu durumda, nerede şeriatın hoş görmediği bir şey varsa, şüphesiz şeytan oradadır. Mü'min de orada olacak ve o münkeri eli ile, dili ile ya da kalbi ile değiştirecektir. Ödlek, hayatın zorluklarından kaçınan, saray çocuğu gibi bir mü'min İslâm'ın emirlerini yaşatmak şöyle dursun yaşamaktan bile âciz kalır. Zira kötülük ve şer daima var olacaktır. Meydan kötülüğe terkedüemez. Mü'minlerin eli, mevcut kötülüğü yok etmek üzere daima hazırdır. Öyle ki, şeytanı görmek pahasına bile olsa...

Hâsılı, mü'min daima şer ile mücâdele edecek, şeytanın her faaliyetine .gücü yettiğince engel olacaktır. Rahatım kaçar endişesiyle şeytani faaliyetlere göz yumanlar ibilerek veya bilmiyerek şeytana yardımcı olurlar, Salâvat'a gelince. Bu Peygamber Efendimize selâm vermek veya göndermektir. Mü'min herşeyi vesile ederek salâvat getirmek zorundadır. Bu öyle bir aşkdır ki, Peygamber (s.a.v.) sevgisiyle orantılıdır. Hulâsa biz, şeytani oyunları 'bozalım ve salâvat getirmek için vesileler bulalım... [304]

423- Kıyamet Hacıdan, Hocadan Kopacak»

• Dinimiz İslâmiyet, Allah (c.c.)'nün kulları içerisinde, günahlarına muafiyet tanınan ayrıcalıklı bir zümre tanımıyor. Bilâkis ilim ve imkanların artması ile beraber mesuliyeti de artan bir anlayış getirmiştir. Allah (c.c.)'dan çok korkan ve o korkuyu fiilen yaşayan en iyi kuldur. Bundan başka ölçüde konamaz.

Diğer bir yandan, İslâmiyet «hacı - hoca» kavramlarını getirmemiştir. Sadece «âlim» denen bir zümreden söz eder kaynaklarımız. Namaz kılan bir mü'mi-nin lâkabı nasıl ki: «Musalli filan», zekât verenin de «Müzekki filan» olmuyorsa, hacc emrini yerine getirenin de ismine «Hacı» vasfım getirmeyi istemedi dinimiz, îki elin parmaklarından daha fazla hacc yaptığı saibit olan İmam Azam Rahmetullahi aleyh hazretlerinin adı «hacı» lâkabı ile anılmıyor meselâ. As-Ihab-ı Kiram Radiyallahu anhüm hazeratınm içinde de foöyle anılan biri yoktur. Vasfın mevsuftan fazla itibar gördüğü gariplik dönemlerinin nefisleri avut-, ma metodlarmdan biridir bu adlandırmalar.

Durum bu olunca ayrıcalığı tanınmamış birilerinin ayıplarını büyütme anlamında «kıyamet hacıdan, hocadan kopacak» demek en azından boşboğazlıktır. Kıyametin niçin ve nezaman kopacağını ancak Allah-u

Taalâlbilir. Rasûl-i Ekrem Cs.a.v.) Efendimiz kıyametin şerliler üzerine kopacağını haber vermiştir.

Ancak, İslâm Dinini açıkça hedef gösteremiyen-ler, onun temelleri ile oynuyorlar. Mü'minleri de bu oyunda oynatmaları o oyundan da beter.

Hâsılı, İslâm'da «#ıacı-jhoca» diye ayrıcalıklı bir sınıf yoktur. Olmayan bir sınıf hakkında ileri geri konuşmak en hafif tabiriyle yalakalık ve boşmağaz-lıktır. Ümmeti böyle bir duruma düşmekten Cenab-ı Hakk korusun ve kurtarsın... [305]

424 — «Zalim Felek»

• «Felek» gökyüzü veya gökyüzündeki gezegenlerin her birinin seyrine verilen isimdir.

Ancak, halk arasında bu ifadeler «kader» mânâsına da kullanıldığı oluyor. Meselâ: «Zalim felek» sözünde muhtemel kasıt budur. Neticede çıkan mânâ: «Zalim kader» olur ki: Böyle bir sözün mü'minin ağzında getirdiği vehameti bilmek insanın tüylerini diken diken yapar. Çünkü kader, Allah'ın takdiridir. Allah'ın takdir ettiği hiç zulüm olur mu?

Şeriatte kader: Vücuda gelecek şeyleri ve o şeylerin ne zaman, nerede, ne gibi evsaf ve hususiyetlerle meydana geleceğini Allah (c.c.)'nün takdir ve tahdit etmesidir. Takdir buyurduğu şeyleri zamanı gelince birer icad etmesine de kaza denir. Kader Cenab-ı Hakk'-m ilim îrâde sıfatına; Kaza da Tekvin sıfatına racidir.

Kader meselesi İslâmm ince meselelerinden biridir. Bunun için tevhid inancının iyi bilinmesi gerekir. Allah'ın İlim, Adalet ve Hikmet vasıfları anlaşılmadıkça, kader meselesi anlatılamaz, anlaşılamaz.

İnsan doğum ile ölüm arasında çeşitli acılara duçar olabilir. Musibetler insanı şaşırtabilir. Şiddetli sevinçler, ferahlamalar, tatlı başarılar ve bahtiyarlıklar da insanı şaşırtıp perişan edebilir. Bunların imtihan sonucu olduğu bilinirse insan şaşırıp perişan olmaz.

Hiçbir gamlıya Allah ve peygamberinin sözlerinden daha şifalı, daha teselli edici bir deva ve teselli sebebi yoktur. Kur'an-ı Kerim'de haber veriliyor ki:

«Haberiniz olsun ki, kalbler ancak Allah'ı anmak ile mutmain olurlar.»[306]

İnsanın başına gelen musibetlerde müslüman ilâhi takdiri düşünüp teselli bulur. Zira başa gelen belâ_ lar ya vazifelerimizi ihmal ettiğimizdendir veya önceki hata ve günahlarımıza keffarettir. İlâhi bir ikaz da olabilir. Nasıl ki, başkasının tarlasına giren koyunları çoban bir taş atarak çevirmeye çalışır. Bunun gibi gaflette yanlış yönlere yönelen kullarını Allah (c.c.) ikaz taşları nev'inden musibetlerle, doğru yola dönmelerini ihtar eder. İmânı olanlar bunun farkına varıp kendilerine çeki düzen verirler. Burada kader insanı teselli eder. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz dualarında Allah (c.c.)'den istediği beş şeyden biri de «Kadere rıza» dır[307]

Hâsılı, «zalim felek» sözünden kasıt «kader» dir. Bu son derece yanlıştır. Allah (c.c.)'yü töhmet altında bırakmak olur. Bunun neticesini düşünmek bile insanı silkeler. Ya söyliyenin hali nice olur? [308]

425 — «Gözden Uzak Olan Gönülden De Irak Olur.»

• Kaynaşmanın, sevişmenin tek sebebi beraberlik ya da maddi bağlar değildir.

Beraberliği gerektiren akrabalık îbağı ise, şeriatımız «Sila-i Rahim» adı ile belli sürelerde beraber olmayı imâni bir konu olarak ele alır. «Sila-i Rahim»i şu veya bu sebeplerle ifa etmeyen bir mü'min kâmil bir mü'min değildir.

Eğer sebep din kardeşliği ise, beraberlik için yine göz önünde bulunmak gerekmez. Aynı kıbleye yö-neiindikçe beraber olmayı gerektiren onca sebep vardır. Meselâ, ideal birliği, ziyaretleşme, telefonlaşma, mektuplaşma, gidip-gelenlerden haber, selâm gönderme, üzüntülü ve sevinçli anlarında yanında bulunma vesaire gibi...

Gerçi şu ıbir hakikattir ki, asrın getirdiklerine köle olan insanlar için gözünün önünde bile bulunsa, en umulmaz kişi tarafından bile unutulmak, terkediL inek bir -gerçektir. Meselâ, bir televizyon kendinden başka herkesi unutturan bir yabancı değilmi? Aylarca hatta yıllara biribirinden ayrı iki dost bir akşam birinin evinde bir araya gelseler ve o evde televizyon açık olsa bu iki dost neşredilen reklâmlar vesair proğramlara dalacaklar biribirini unutup hal-hatır bile soramıyac aklardır. Demek ki, asrın hastalıklarına yakalandıktan sonra unutmak için illâki gözden ırak olmaya da gerek yok. Yanyana duranlar da biribirle-rini unutabiliyorlar.

Bütün meseleler, İslâm gerçeğini görmemezlikten gelmekten kaynaklanıyor. Müslümanım diyenler inandıkları dinin esaslarını yaşamanın zevkine erebilse-lerdi herkes biribirine müslümanca yanaşabilecekti. Sıkıntının kaynağı bu.

Hâsılı, aynı kıbleye yönelen insanlar için beraber olmayı gerektiren çok sebepler vardır. Bu sebeplere riâyet edildiğinde gönüller bir arada olur. Cisnıani varlık olacak ayrı yerlerde olmak unutulmak sebebi olmaz. Şüphesiz ki, bu, İslâm'ın yaşandığında doyulmaz prensip ve emirlerine bağlanmakla gerçekleşir. Yoksa sadece gözden ırak olanlar değil yan yana olanlar da maddi bağlarla biribirlerine yanaşmışlarsa bu menfaat söz konusu olunca da bi-ribüierdni unutuverirler. Onun için mes'eleyi iyi kavramak lâzımdır... [309]

426- Yüzünü Gören Cennetlik

Uzun bir zaman görülmeyen yada az görülebilen veya kendi içine kapanık kimselere, onu görmenin zorluğu ifade edilmek için «yüzünü gören cennetlik» deniyor. Çoğu kişi de bu ifadeyi kullanıyor.

Bu sözde iki tehlike vardır:

1- Bir insanı görmek cennete girmek için yeter sebep kabul ediliyor ki, bu hiçbir zaman makul değildir.

2- Öbür taraftan da cennete girmek çok zor bir olay olarak takdim ediliyor. Bu da yanlıştır.

Cennet, şunu veya bunu görmekle girilen bir yer değildir. Cennet mefhumunu böyle bir uslufota kullanmak sakıncalı olur. Neyi nerede ve ne zaman kullanılacağını çok iyi 'bilmek lâzım. Aksi halde vahim neticeler ortaya çıkabilir. Böyle bir tehlikeyi kimse göze alamaz.

Hâsılı, çok seyrek görülen kimselere «Yüzünü gören cennetliktir» sözü yerine «Nerelerdesin hiç görün-

müyorsun çok özledik» gibi ifadelerle duygular dile getirilirse çok daha iyi olur. Konuştuklarımızın ve yaptıklarımızın İsîâmi ölçülere uyup uymadığını çok dikkatlice kontrole aîmak lâzım. Başımızın selâmeti de bir noktada buna bağlıdır değil mi? [310]

427- «Allah İşi Karışmazsa Bu İşi' Yapacağım.»

• Mü'min bir insanın yapacağı işi Allah (c.c.)'a -havale ederek yapacağını söylemesi gerekir ki, bunun Kur'an-ı Kerim'deki şekli «İNŞAALLAH»tır. İnşaal-lah'ı konuşmalarımızda kullanmamız bizden istenir. Kehf Sûresinde Cenab-ı Hakk Peygamtoerini bu konuda uyarmıştır da. Buyurulmuştur ki:

«Herhangi bir şey hakkında sakın : Ben bunu ya-rın mutlaka yapacağım, deme.

Ancak, Allah dilerse yaparım, de. Bir şeyi unut_ tuğun zaman Rabb'ini an ve : Umarım Rabb'im beni bundan daha doğrusuna daha iyisine iletir, de.» [311]

Biiznillah (Allah'ın izniyle) veya İnşaallah (Allah dilerse) şu işi yapacağım demek edebtir. Kur'an'da mü'minlere bu terbiye verilmiştir. Kur'an'm öğrettiği bu olduğuna göre başka bir çeşidinden sakmmak gerekir.

Ne varki,'yukarıdaki ifadede bu izahını yaptığımız bir mâna kastedilmiş olsa bile bir kabalık ve sert çıkış seziliyor hemen. Eğer ters bir anlamda kullanılmış ise daha vahim bir netice getirir. Şöyle ki, Allah (c.c.)'nün karışmadığı, bilmediği görmediği bir iş mi varki de «Allah işi karışmazsa...» deniyor. Meselenin ciddiyeti işte buradadır. Öyle ise yapacaklarımızda, yaptıklarımızda günaha mucip olmayan her şeyde «ÎNŞAALLAH» demeyi ihmâl etmiyelim. Bu bizim müs-lüm anlığımızın gereklerindendir.

Hâsılı, herşeyin -bir edebi vardır. Vaadlerimizdeki adâbları da Kur'an'm bize verdiği terbiye doğrultu, sunda yerine getirmekle mükellefiz. Bunu anlıyabili-yorsak (bir hayli mesafe kadetmişiz demektir. [312]

428 — «O Günah Bu Günah Geriye Ne Kadı.»

• Allah-u Taalâ kulları için zorluk değil kolaylık diliyor. [313] O'nun hiç bir emri kulunu kahretmek, ezmek için değildir. Zaten, hiç kimse kaldıramıyacağı bir yükle sorumlu tutulmamıştır. Kur'an-ı Kerim'de :

«Biz herkesi gücünün yettiği ile mes'ûl tutarız..» buyurulduğu malumdur.[314]

Allah (c.c.) ve Rasülü (s.a.v.)'nün günah olarak bildirdiği ne varsa hepisi insanın mutlu bir hayat yaşaması için engel olan şeylerdir. Ne var ki, nefisler v.e şeytan günahları insana süslü ve güzel gösterir, însan da şeytanın güzel gösterdiği şeyleri selim bir akılla düşünmeyince güzel görebilir. İşte bu durumda onların yasaklanmasını kendisine bir baskı gibi görür. Tıpkı «buzların üstünde oynamasına izin verilmeyen bir çocuğun tepkisi gibi. Bu konuya Cenab-ı Hakk Kur'an-ı Kerim'de dikkatimizi özellikle çekmek, tedir[315]

İşi gücü günahlarla olan biri için herşeyin yasak olduğu sanılan fbir din anlayışı söz konusudur. Halbuki dünyada asıl olan iyi şeylerin mubah, kötü şeylerin haram olduğudur. Aslında dünya ve içindekiler mü'minlerin istifadesi için yaratılmıştır.

Günahlar-sevaplar, helâller-har anılar ve mü'minlerin istifadesi için yaratılanlar; ayrıca, bunların mahiyeti konusunda Kur'an-ı Kerim'de zikredilen âyetlerden bir kaçının yerini zikrediyoruz. Okuyucularımıza bu âyetlerin kapsadıkları mânâyı tefsir kitaplarından tedkik etmelerini bilhassa tavsiye ediyoruz. Âyetlerin sûre adlarıyla birlikte numaraları şunlardır: A'raf Sûresi, âyet: 32-33; Nahl Sûresi, âyet: 115; Bakara Sûresi, âyet: 173, 275; Âl-i İmrân Sûresi, âyet: 93; En'am Sûresi, âyet: 119.

Hâsılı, biz mü'minler Allah ve Rasûlünün günah olarak büdirdiklerinin günah olduğuna, sevap olarak bildirdiklerinin de sevap olduğuna imân eder o inançla uygulamasını yaparız. «O günah bu günah geriye ne kaldı» diyerek haramlar içinde boğulup, helâlleri hiçe sayan nadanlara ancak acır hidayetleri için duâ ederiz. Böyle çirkin bir sözü de rnü'minin ne yaşantısına ne de ağzına yakıştıramayız. Bize imân ve güzel amel zevkini ihsan eden Rabb'imize hamd, O'nun şanlı Peygamberine selâmlar ederiz. [316]

429 — «Komşunun Tavuğu Komşuya Kaz Karısı Kız Göbünür.»

Âlemlere rahmet olan iki cihâh güneşi Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz ümmetine dünya işlerinde kendilerinden daha düşük olanlara bakmalarını tavsiye etmiştir. Diğer insanların malında ve ellerindeki imkânlarında gözü olan 'bir insan kendisinden çok şeyler umulabilecek tehlikeli bir gözün sahibidir. Allah-u Taalâ Kur'an-ı Kerim'de, kendilerine imtihan için mal verilenlere meyi edilmemesi hususunda uyarıldığımızı, göz ardı edemeyiz. [317]

Bu hatırlatmadan sonra gelelim başlıkta zikrettiğimiz söze: «Komşunun tavuğu komşuya kaz karısı küz görünür» sözünde iki,tehlike aynı anda söz konusu ediliyor:

Birincisi başkasının malında temahı olan hasud. bir insanın kabarmış iştahı.

İkincisi de, kendisine -bakması bile haram olan evli bir kadını nikahlanmaya müsait gören ırz, namus, haya tanımaz birilerinin sözünün özetidir. Mü'min ise, insanların elinden, dilinden emin olduğu kimsedir. Bilhassa ırza taalluk eden şeylerde şaka bile çirkindir, fahiştir; Allah (c.c.)'nün konuşulmasını istemediği şeydir. Kur'an-ı Kerim'de:

«Allah kötü sözün söylenmesini sevmez...» [318] >bu-yuruluyor.[319]

Demek oluyor ki, Cenab-ı Hakk, kötü fiil bir yana kötülüğün söz kabilinden olarak bile meydana konulmasını istemez. Allah'ın yapılmasını istemediğini, söylenilmesini sevmediğini mü'nıin nasıl yapabilir veya söz olarak sarfedebilir? Bu ne cürettir? Böyle bir (hâl affı çok zor olan bir terbiyesizlik olur.

Aslında cemiyetler, çok hassastır. Bu hassasiyetleri ile mütenasip içtimai adablara çok ihtiyacı vardır. Nice sözler vardır ki, kulaktan kulağa dolaşır da, sonu hesap edilmez. Sonunda bunların akıbeti facia olur.

Kötülük, insanlar arasındaki ülfet ve muhabbeti yok eder. İhsan, önce kötülükten ve kötü sözlerden nefret eder. Fakat o kötülük tekrar tekrar anlatılır veya tekrar tekrar vuku bulursa, ilk nefret hissi yavaş yavaş hafiflemeye başlar. İnsan, âdeta kötülüğe alışır duruma gelir; bir nev'i sever o kötülüğü. Her zaman işitilen ve hatta bizzat .görülen kötülükler, zamanla insan ruhunda hiçbir heyecan ve direnme gücü bırakmaz.

Bütün bunlar, iyi insanlara da tesirler yapar. Kötülükleri etrafa yaymaktan dilleri alıkoyan manialar yıkılır. İnsanları kötü fiilleri irtikâb etmekten engelleyen duygu ve âdetler yok olur. Kötülükler tabiileşir. Artık lisanlar, hiç sıkıntı duymadan kötülüklerin tekrarı ve kötü sözlerin izharıyla meşgul olur...

İnsan, melekle hayvan arasında ikinci mertebede yaratılmış, her iki mertebedeki sıfatlarla donatılmıştır. Bu bakımdan peygamberler dışında hemen hemen her insanın içinden bir takım kötülükler geçebilir. Dinin insanın ruhu ve kalbi üzerindeki en kâmil mânâdaki tesiri düşünce ve niyetleri berraklaştırmak, iyilik ve hayırlara ağırlık kazandırmaktır. Ne var ki, kişi; içinden geçen kötülükleri sözlü ve fiili olanına intikal ettirmedikçe pek günahkâr sayılmaz. Ancak, bu tür düşüncelerin devamı, insanı çoğu zaman füyuzat-ı ilâhiyenin bazı tecelli ve cilvelerinden mahrum edebilir.

İslârnın getirdiği yüksek anlamdaki edeb ve terbiye ölçülerinden biri de açıktan kötü söz söylememek, aklı imân ile birleştirip içimizden geçen fenalıkları dışa vurmadan belirsiz hâle getirmektir. Unutmayalım ki, Rabb'imiz LAÎLAHE İLLALLAH... diyen -bir dilin bu kelimeye yakışmayan sözlerle kirletilmesine razı değildir. İşte, din terbiyesi insanda bu güzelliği meydana çıkarır. Kur'an bu terbiyeyi getirmiştir. [320]

Hâsılı, insanların, elinden, dilinden emin olduğu mü'minlerde temahkârlık, hasudlük ve ırz, namus, haya tanımam azlık sıfatlarımın olmaması gerekir. Zira bunlar kişi ile Rabfb 'isinin aralarının açılmasına birer sebeptir. Mü'minin Raibb'isi ile arasının açılmasını düşünmesine bile ihtimal vermiyoruz. Allah (c.c.)'nün konuşulmasını istemediği şeyi kul hangi hakla söyleyebilir? [321]

430- Dünya Tükenir Yalan Tükenmez»

«Dünya tükenir yalan tükenmez» sözü, «Konuş konuşabildiğin kadar yalancılık için hesaba çekilmek yoktur» gibi ruhsat dağıtan bir uslûb ile söylenmiş bir sözdür. Halbuki, yalan haramdır. Cenab-ı Hakk'ın Kur'an-ı Kerim'de kesinlikle yasakladığı bir husustur. Allah [c.c.J'nün kesinlikle yasakladığını işlemeye kimler cür'et edebilir?

Bu- sorunun cevabı şudur: Allah'ın yasakladıklarını işlemeye kâfirler cür'et eder, münafıklar cür'et eder, bir de imân gerçeğini kavrayamamış bu lezzete erememiş günah işlemenin insanda meydana getireceği tahribatı düşünemiyen mü'minler cür'et edebilir. Bu ne büyük bir aldanıştır.

Yalan gerçeği gizlemek demektir. İbni Ârabî Hazretleri yalanın bırakacağı tesirleri dörde ayırır:

1- Allah'a karşı yalan söylemek.

2 - Peygambere karşı yalan söylemek.

3- İnsanlara karşı yalan söylemek.

4 - Muamelâtta yalan söylemek [322] Zamanımızda insanlar bulundukları ortamı o derece değiştirdiler ki, artık yalan söylemenin açıkgözlüJük olduğuna inanıyor herkes. Televizyon ve yayın organlarında işlenilen tema şudur

Yalan söylemek, aldatmak, atlatmak, yemin etmek, dolandırmak... zekâ oyunları, zekâlı olmanın alâmetleri olarak tanıtılıyor. Artık «İyi adam yok, saf adam var; kötü adam yok açıkgöz adam var.»

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz bingün satbah namazını kılınca ashabına yönünü döndü. O gece gördüğü rüyasını anlatmaya başladı. Buyurdu ki:

«Bu gece rüyamda insan suretinde birisi geldi. Bana yürü dedi. Onunla birlikte gittim. Öyle bir man. zara ile karşılaştım ki, gördüğümün dehşetinden ürperdim.

İki adam gördüm birisi yere uzanmış, diğeri ayak_ ta elinde kerpeten, yatan adamın bir yanağından çekiyor ve kulak hizasına kadar yırtıyordu. Tekrar öbür yanağına dönüyor, onu da kulak hizasına kadar yırtıyordu. Bu zaman esnasında öbür yanağı düzeliyor-du. Adam yine yırtıyordu.

Yanımdaki beni götüren zâta sordum:

— Bu manzara nedir? Dedi ki:

— Bu adam yalancıydı. Allah (c.c.) onu böyle cezalandırıyor. [323]

Bir vesile ile Peygamber (s.a.v.) Efendimize sordular :

— İnsanı cehenneme götüren amel nedir Yâ Ra-sûlallah?

Buyurdu ki:

— Yalandır. [324]

Rasûlüllah (s.a.v.) şöyle buyurdu:

«Yalan fucûra götürür. Fucûr da ateşe sürükler.' iKişi yalan konuşur da nihayet Alla!h katında yalancılardan yazılır.»[325]

«Sizden sonra gelecek bir kavim var. Bunlarda yalan yaygındır. Kendilerine güvenilmez, zira, ihanet ederler. Söz verip yerine getirmezler.» [326]

İbnü'l-Kayyım el-Cevziyye, Şifau'1-AHl adlı eserinde şöyle bir olayı nakleder:

Bir karınca yuvasından dışarı çıkmıştı. Yolun üzerinde bir çekirge ölüsüne rastladı. Onu yuvasına götürmek için çok uğraştı. Fakat buna gücü yetmedi. Yuvasına geri döndü ve biraz sonra diğer karıncalarla birlikte geldiler. Çekirgeyi yardımlaşarak götüreceklerdi.

Bu olayı gören zat, çekirgeyi onlar [gelmeden onların görmiyecekleri bir yere kaldırdı. İlk gelen karınca çekirgeyi bıraktığı yerde şöyle bir dolaştı fakat bulamadı. Bunun üzerine bıraktılar gittiler. O zat, karıncalar gidince çekirgeyi yine eski yerine bıraktı. O ilk gelen karınca tekrar geldi. Götürmek için çapala-dı, fakat gücü yetmedi, götüremedi. Gitti, arkadaşlarını tekrar getirdi. Aynı zat, onlar gelmeden çekirgeyi tekrar kaldırmıştı. Geldiler. İlk karınca çekirgeyi yine aradı fakat yine bulamadı. Tekrar dönüp gittiler.

Bu hadise 'birkaç defa daha tekerrür etti. Nihayet son defasında bütün karıncalar o karıncayı ortalarına aldılar, etrafında halka oldular. Her biri bir uzuunu kopararak kendilerini aldattığını zannettikleri arkadaşlarını parça parça ettiler. Böylece onu cezalandırdılar. Bu olay kendisine anlatılan zat dedi ki, Cenab-ı Hakk karıncaları o şekilde yaratmıştır ki, onlar yalancılığın büyük bir kötülük olduğuna ve bu kötülüğü işleyenlerin cezalandırılması ıgerektiğine inanırlar.

Demek oluyor ki, ister ciddi ister şaka yollu olsun yalan söylemek asla caiz değildir. Ancak, kötülüğe sebep olmayan mübalağa ifade eden sözler vardır ki, bunlar yalan sayılmaz. Meselâ: «— Senden falan şeyi yüz defa istedim vermedin» sözü mübalâğa içindir ve günah da değildir.

Bilindiği gibi yalan söylemeye ruhsat verilen yerler de vardır. Ukbe kızı Ümmü Gülsün Radiyallahu anha'dan rivayet edildiğine göre Peygamber (s.a.v.) Efendimiz şöyle buyurmuştur:

«İnsanlar arasını islâh için yalan söyleyip hayırlı haber eriştiren yahut hayır söyliyen kimse yalancı sayılmaz.» [327]

Bu Hadis-i Şerif konusunda İmamı Gazali diyor ki:

«Bu hadis, insanların arasını islâh etmenin vacib olduğuna delâlet eder. Çünkü, aslında yalan söylememek vâcibtir. Bir vacübi ancak kendinden daha kuvvetli bir başka vacib sakıt eder. O halde insanların arasını islâ'h için yalan söylemek, bu mevzuda doğruluktan daha önemlidir.» [328]

İslâm'da ehemmiyetine ıbinaen üç yerde yalan söylemeğe müsade edilmiştir:

1- İnsanların arasını islâh için.

2- Harbte düşmanı aldatmak için. [329]

3- Karı-koca arasını bulmak için. [330]

Bu konuda şunu diyebiliriz: Bütün mesele insanların şahsiyetli bir hayat yaşamaları İslâm'ı ölçü olarak almaları halinde mümkündür. Meselelerin özeti budur.

Hâsılı, «dünya tükenir yalan tükenmez» sözü şüphesiz yalancılığı tabiat haline getirenler içindir. Mü'-minler için ruhsat verilen hallerin dışında söyliyebile-cekleri tek bir yalan dahi yoktur.

Bazıları diıyorlar ki: [331]

431 — «Dünyada Rahat Yaşamak İsteyen Her Şeyi Hoş Görmeli.»

• Başlık olarak aldığımız söz son derece yalan ve yanlış ifadelerden biridir. Bunun doğrusu:

«Dünyada da ahirette de rahat yaşamak istiyorsan Allah ve Resulünün hoş gördüğünü hoş gör, çirkin gördüğünü de çirkin gör.» şeklinde bir ifade tarzıdır. Çünkü saadet ve selâmet bunun neticesindedir.

Hiçbir mü'min kendi «rahat»ını düşünerek Allah'ın hoş görmediğini hoş göremez. Zaten Allah'm hoş görmediğinde rahat da yoktur. Kimse bize dokunmasın diye zinanm yapılmasına, kumarın oynanmasına, içkinin içilmesine, faizin alınıp verilmesine, namazın terkedilmesine, Ramazan ayında aleni yenilip içilmesine çıplaklığın yaygınlaştırılmasına hülasa Allah'ın haram kıldıklarının helâllaştırılanasına, emrettiklerinin de engellenmesine göz yumamaz. Böyle bir ortamda mü'min nasıl olur da rahat edebilir? Böyle bir mü'-minin varlığını düşünmek bile insanı ürpertiyor.

Peygamber (s.a.v.) Efendimizin şu Hadis-i Şerifini duymayanımız var mı?

«Bir kötülük gördüğünüzde onu elinizle def ediniz. Elinizle def edemiyorsanız dilinizle def ediniz. DiIinizle de def edemiyorsanız o kötülüğü işleyene fauğz. ediniz; bu sonuncusu imânın en zayıf olanıdır.» [332]

Şimdi nasıl olur da bir müslüman rahatım kaçmasın diye «bunca kötülüklere ıgöz yumaJbilir?. Böyle müslüman olur mu? Müslıümanin bir görevi de emr-i bilma'ruf [333] ve ne:hy-i ani'l-münfcer [334] yapmaktır. İnsanlara iyiliği bildirmeyen çirkinliğin rezaletinden alıkoymayan kişinin dindeki sıfatı «Dilsiz şeytandır.»

«Herşeyi hoş görme» telkini mü'minlere emr-i bilma'ruf ve nehy-i ani'l^münkeri unutturmak için ortaya atı'Imış bir safsatadır. «İşim iyi, evim var, kazancım dolgun, namazımı da kılıyorum. Kimsenin etlisine sütlüsüne karışmam. Bana dokunmayan yılan yaşayabildiği kadar yaşasın...» diyenler bu ümmetin melunlarıdırlar. Bunlar dinimize düşmandan daha tehlikeli düşmanlardır.

Müslümanm namazı da, diğer ibâdetleri de ölüsü de dirisi de malı da canı da imkânları da alemlerin RaJbb'i olan Allah (c.c.) içindir. [335] Allah'ın dini için kullanılmayan her imkân sahibi için cehenneme girme vesilesi olur. Bunu idrak eden herkes «herşeyi hoş görme» felsefesini ayağıyla tepeler. Mü'min asıl görevlerinden biri de (budur.

İslâm'ı yaşamak görevini, tebliğini, cihad vazifesini kabul etmiyen kimse konumu ne olursa olsun kâfirdir. Onlar için ebedi cehennem vardır, İşte başlıkta zikredilen söz insanları ibu noktaya götürmek gayesiyle söylenmiş ıbir sözdür.. Şeytan başta olmak üzere her düşmana karşı her rnü'minin uyanık olmak zorunluluğu vardır. Gaflet ve aldanış herşeyi mahveder.

Mü'minfer imkânlarını Hakk'ın hayata hakimiyeti için kullanmakla vazifelendirilmişlerdir. Şahsi menfaatini düşünenler dinlerini koruyamadıkları gibi ırz ve namuslarını da kaybederler.

Hâsılı, dünyada ve ahirette rahat yaşamanın yolu Allah ve Resulünün hoş gördüğünü hoş görmek, çirkin gördüğünü de çirkin görmekle mümkündür. «Her şeyi lıoş görme» felsefesiyle dînin yasakladıklarını irtiikab edenlere ıgöz yumanları dinlerini ve namuslarını kayibetmelerûıin cezasını çektiklerini hepimiz ibretle görürüz. Cemiyetimizde bu iğrençlerin yekûnu az da değildir, maalesef... [336]

432 — «Baltacı Mehmed Paşa Rus Karısı Katerina'ya Dayanamamıştır.»

21 Temmuz 1711 Cum'a günü kazandığımız Prut Muharebe si'nden sonra yapılan anlaşma ile ilgili bir uçkur hikâyesi uydurulmuş, ecdadımız 'bununla karalanma/k istenmiştir. Osmanlı'nın son Şeyhülislâm'1 arından Mustafa Saibri Efendi diyor ki:

— «Tarihte bizim milletimiz kadar ecdadına küfreden, iftira eden başka bir -millet yoktur.» Gerçekten de öyle. Okullarında, kitaplarında, televizyonunda, gazetelerinde, batı kafalı insanlarının ağzında ecdadına küfredilen tek ülke bizim ülkemizdir. Daha hâlâ, devletler tarihinin en büyük simalarından birisi olan Cennet mekan Abdülhamid Han gibi bir dehayı karalamak yarışımız, neden 'bitmemiştir, hele bir düşünsenize.

Gelelim «Baltacı-Katerina olayı» diye uydurulan Prut Savaşı'nm özetine ve sonucuna:

Prut Meydan Muharebesi'nin şanlı kahramanı Baltacı Mehmed Paşa'dır. Kısaca bu zatın kiim olduğunu tanıyalım2:

Baltacı Mehmet Paşa, Çorum'un Osmancık kazâ-smdandır. «Teberdar» [337] lakabıyla da anılan Mehmed Paşa, saraya baltacılıkla intisâb etmiş, güzel sesi ile musiki tahsil ederek müezzin olup «Paikçe-Müez-zin» diye anılmıştır. Baltacının iki sadâreti vardır. İlk sadâreti 25 Aralık 1704'dedir. Derya kaptanlığından Vezareti Uzma makamına getirilmiş ve bu ilk sadâreti 'bir yıl, dört ay, dokuz gün sürmüştür. Padişahın maiyetindekilerden bazılarıyla geçinemiyen ve bu sebeple azledilen Baltacı, 1710 yılının 18 Ağustos Pazartesi günü ikinci defa sadrazam olmuştur. Balta-cı'mn Prut Seferi bu ikinci sadâreti devresindedir.

Prut Seferi «Deli» unvanıyla mâruf Moskof Çarı Birinci Petro'nun yürüttüğü Kuzey'den Baltık Deni-zi'ne, güneyden Karadeniz'e hâkim olabilme siyasetinin neticesidir. Deli Petro'nun, o yıllarda bize' iltica etmiş olan rakibi İsveç Kralı Demiiibaş Şarl'in Devlet-i Aliyye hudutları dışına çıkarılması yolundaki isteğinin tarafımızdan reddini bahane ederek Kırım'a tecâvüzü, Osmanlı-Rus sulhu hükümlerine aykırı olarak Azak Denizi'nde donanma kurmuş olması ve İstanbul'daki Moskof elçisinin, İsveç Kralı'nm hudutlarımız dışına çıkarılması mevzuundaki küstahça taleb-leri, Prut Seferi'nin sebepleri arasındadır.

Moskof'un bu mütecaviz tuitumu, devrin padişahı Sultan Üçüncü Ahmed huzurunda toplanan fevkalâde bir meclisde müzakere olunmuş ve neticede Rusya'ya harp ilân edilip, harfe sebepleri bir beyanname ile Avrupa devletlerine de duyurulmuştur.

Orduy-ı Hümâyûn başında Serdâr-ı Ekrem olarak 9 Nisan 1711 perşembe günü İstanbul'dan hareket eden Baltacı Mehmed Paşa, 19 Temmuz'da Pruth üzerindeki Falçi geçidinin bulunduğu Kartal Sahrası'na varmış ve hemen o gece kurdurduğu dört köprü ile ordusunun mühim ıbir kısmını karşı yakaya, Çar Deli Petro'nun bulunduğu Çuçura mevkiine geçirmiştir. 20 Temmuz .günü, ordunun geri kalan kısmıyla Baltacı da, karşı yakaya geçip düşmana cepheden taarruz etmiş, bu arada Kırım Hân'ı Devlet Giray ise, Rusları arkadan çevirmiş ve böylece Çar Deli Petro, Pruth nehri ile civarındaki bataklıklar arasında kalmıştır!...

Böylece ümidsiz ıbir durumda çadırına çekilip, hiçbir teşebbüse cesaret edemiyerf Moskof Çarını, bilâhare İmparatoriçe olarak Katerina kurtarmıştır!.. Ordusunun bütün erkânını toplayarak onları teslim olmaktan başka çare 'kalmadığına ikna eden ve kendi mücevherleriyle birlikte ordu içinden topladığı bütün değerli eşyayı, iki yüz bin ruble ile beraber suilh fidyesi olarak gönderip Baltacı'dan aman dileyen, Birinci Katerina olmuştur!...

Baltacı Mehmed Paşa, Rus murahhaslarının .getirdiği sulh teklifini, topladığı harp meclisinde müzakereye, koymuş ve neticede «Cümle vükelâ-yı devletin re'y ü ittifaklarıyla düşman teklifinin kabulü takarrür etmiştir.»

Barış imzalanır. Şartlar güzel... Ruslar Azak Ka-iesi'ni tekrar bize bırakacaklar. Kırım Hanlığı ile, Osmanlı'nın himayesindeki Polonya'ya asla müdahale etmeyecekler, ondört kaleyi ibize terk edecekler ve kendi ısınırları içimdeki yıkık kalföüeri de onanmaya-caklardır. Ve de aynca Türkiye'ye sığınmış olan İsveç Kralı 12. Charles'in ülkesine dönüşünde, kendisine saldırmayacaklardır. Unutmadan not almız. Ve dahi Rus Başbakanı Shafiroff ile, daha sonra Kateri-na'ya metreslik eden Başkumandan Sheremetof Os-manh'da rehin kalaoaklandır.

Baltacı aleyhinde tezvirat hemen başlar. Ka-teri-na'nın o gece BaJıtacı'nın çadırına geldiği, mücevherleri rüşvet olarak verdiği ve anlaşmayı, bu nedenle eksik bıraktığı söylenir. Yalanıdır. Ama o zaman zafer kazanan orduya hediyeler, mücevherler verilmesi de âdettir. Baltacı'nm Valde Sultan'a yazdığı mektubu, tarihçi-vaık'anüv Râşid Efendi yana yakıla anlatır. Çadır hikâyesi oldukitan sonra, gerçekleri bilmeğe ne hacet. Biz âdil olmak yerine safdil olmaya nicedir ahoneyizdir.

Oysa Deli Petro hakikaten mahvedilebilirdi. Ne var ki Petro'nun aman dileyen delegeleri huzura gelmeden bir süre evvel, Yeniçeri Ağası kendisine gelmiş ve «Ordu sıkıldı. Bu akşam anlaşma yapmaz iseniz, sabaha çadır sökeceklerdir. Mukayyet olun» demiştir. Yani, kazanılan zafer hezimete dönecek. Bu, dönme yeniçeri güruhu böyledir. Anadolu sipahileri misali «Vatana can feda» demez, anıma «Canıma devlet fedaidir dillerindeki ihanet formülü. Anlaşma böylece yapılır.

Bâzı tarih kitaplarında (!!!), Katerina'nın, Balta-cı'nuı çadırına 'bizzat geldiği, getirdiği rüşvetle ve iş-vekâr tutumu ile Baltacı Mehmed Paşa'yı sulha razı ettiği yazılıp çizilmiş, hattâ «Profesör» unvanlı bir zat aşağıdaki satırları yazmaktan utammamıştır!... An-kara'daki Dil ve Tarih - Coğrafya Fakültesi Dekanı Prof. Akdes Nimet Kurat, Fakülte yayınları arasında neşredilen «Pruth Seferi ve Barışı» adlı kitabının birinci cildinde diyor ki: «Arnavut kıtalarının kumandam Mahmud Bey'in tâbiri veçhile, «Baltacı Mehmed Paşa ve erkânı beceriksiz, kabiliyetsiz ve namus bakımından da pek sağlam olmryan birer puşt idiler. Buna mukabil Rus ordusunu idare edenler —Rurs Çarı ve Rus generalleri de dâhil olduğu halde— bu sefer cereyan ettiği müddetçe Rusya'nın büyümesi ve menfaatleri yolunda bütün varlıkları ile hizmet ettiler ve bunun için en büyük fedakârlık yapmağa ve hattâ kendilerini feda etmeğe hazır olduklarını isbat ettiler.»

Tarih okutan bir Fakülte başındaki Dekanın bu korkunç hezeyanı, bazı roman yazarlarına cesaret vermiş ve Baltacı ile Katerina mevzuunda allı - morlu pek çok kitap yazılıp yayınlanmıştır!...

Pruth Seferi esnasında her iki tarafın tuttuğu ruz-nâmelerle, savaşa katılan —Türk ve Rus— muhtelif kimselerin yazdıikları hatırat, rapor ve şehâdet bugün elde mevcuttur. Ve bu vesikaların ışığında gözler önüne serilen gerçek odur ki, Pruth Savaşı'nda Yeniçeriler gevşek davranmış ve askerin bu feci hali Baltacı'yı düşündürmüştür. Pruth seferiyle alâkalı eserler incelendiğinde bu hakikat olanca dehşetiyle görülür. Baltacı Mehmed Paşa'nm, Pruth Savaşı hakkında Valide Sultan'a yazdığı mektup, Topkapı Sarayı Müzesi'nce yayınlanan «Arşiv Kılavuzu»nda neşredilmiştir. Baltacı'nm mektubunun fotokopisi bu «Arşiv Kılavuzu»nda mevcuttur ve Yeniçerilerin Pruth Savaşı'ndaki fecî tutumu, o mektupda bütün açıklığıyla anlatılmıştır. Bu mevzuda daha başıka şehâdet-ler de vardır. Meselâ, savaşı Baltacı'nm karargâhından takip etmiş olan Fransız seyyahı Auibry de la Mot-raye, seyahatnamesinin ikinci cildinde «Yeniçerilerin daha sulh muahedesi imza edilmeden evvel aç Moskof askerine yiyecek taşıdıklarını» yazmış, Rus karargâhında bulunan hain Kantemir ise, Yeniçerilerin Pruıth'daki durumunu Fransız seyyahını te'yid eder mahiyette anlatmıştır.

Katerina ile Baltacı'nm buluşmaları, tarih kitaplarına değil, masal veya romanlara yakışır!... Zira,, sulh esasları, Ordu Reisü'l-Küttâtoı Ömer Efendi ile, Petro'nun şansölyesi Baron Şafirov arasında tesbit olunmuş, Katerina, ne Baltacı Mehmed Paşa ile, ne de başka bir Türkle yüz yüze gelmemiştir!...

Baltacı Mehmed Paşa'nm Ruslardan «rüşvet* almadığı, getirilen hediyelerin «rüşvet» değil; «fidye» olduğu, o devirde mağlûb tarafın gaalib tarafa böyle hediye vermesinin umumî ve alenî bir âdet olduğu, üstelik bu «fidye»ye Baltacı'nm el sürmediği, nitekim Katerina'nm yüzüğünün bir müddet sonra Sadâret Kethüdası Osman Ağa'nın —bu zat, Pruth Sefesine katılanlardandır— terekesinden çıktığı, Pruth Savaşı mevzuunda Doğu'da ve Batı'da yayınlanan eserlerde yer almış, Baltacı Mehmed Paşa'nm zengin olmayıp fakir öldüğü sarahatle kaydoluninuştur!...'

Böyleyken, sayısız vesika ışığında gerçek bu iken, bizdeki «Milli şuur» yoksunu gaafiller, yukarıda görüldüğü gibi, türlü hezeyanlarla Baltacı Mehmed Pa-şa'yı lekelemekten utanmamışlardır!...

Gerçeği —sayfalarımızın müsaadesi nisbetinde— böylece kaydederken, Baltacı Mehmed Paşa'yı rahmete anıyoruz.[338]

Hâsılı, tarih ıboyu biz ders almasını hiç bilmerni-şizdir. Müslümanların başlarını hangi entrikalar ve desiselerle kaybettiklerini araştırmak yerine, eğlenceli aşk ve uçkur hikâyelerine yeşil ışık yakmaya alıştırıl/naışızdır, işte biliniz ki, biz bu bizden olmayan güruha yeşil ışık yaka yaka, bugün müsdümanlar olarak dünya önünde sönmek bilmeyen kırmızı ışıklara 'köle edilmişlzdir.

Baltacı Mehmed Paşa'nuı ruhuna bir fatiha gönderiniz. Ben hakkındaki nice iftiralar için değil, bu rezil iftiralara inanma merakımız için CenaJb-ı Hak'k'-tan ve merhumdan af taieib ediyorum. [339]

433 — «Akşam Öten Horoz Uğursuzdur, Hemen Kesmek Lâzımdır.»

• İslâm'a göre, ne uğurlu ne de uğursuz hiçbir şey yüktür. Herşey Allah Cc.cJ'nün takdiriyle tecelli öder. O, ne dilerse ancak o olur. Bazı şeylerden uğur beklemek bazı şeylerden de uğursuzluk geleceğine inanmak şark olur; böyle inanca sahip olanlara da müşrik denir. Kur'an-ı Kerim'de müşriklerin özelliklerini anlatan yüzlerce âyet-i kerime vardır. [340]

Günümüzde bazı hayvanları uğurlu bazılarını da uğursuz sayanlar vardır, maalesef. îşite bu özelliklerden birini de başlığa aldığımız söz aksettiriyor. Küfrün kültürünün tesiri aüitmda kalan halkımız arasındaki bazıları akşam öten horozun uğursuz olduğuna inanırlar. Böyle bir inanç islâm'a kesimlikle aykırıdır. Çürakü bu konuda Peygamber (s.a.V.) Efendimizin bir hayli Hadis-i Şerifleri vardır.

Peygamberimiz Cs.a.v.) Efendimiz horozların melek gördüklerinde öttüklerini birçok Hadis-i Şeriflerinde beyan etmişlerdir. Allah (c.c.) horozlarda öyle tür özellik: yaratmıştır ki, bunların ötüşü mânevi bir tesirin, bir meleğin görülmesi neticesinde olur. Efendimiz (s.a.v.) bu anda dua edilmesi gerektiğini, meleğin de «âmin» diyeceğini beyan buyurmuştur. [341]

Horozların ibu mümtaz özelliklerinin yanında bir de şu mülbârek vasıfları da vardır:

1- Güzel seslidirler: Öttüklerinde sesleri insana fera'hlı'k verir.

2- Cömertliği simgelerler: Yem veya herhangi bir yiyecek attığınızda dikkat ederseniz kendileri yemez etrafındaki tavuklara yedirirler.

3- Eşlerini kıskanma hasletleri vardır: Birlikte oldukları tavukların yanına başka horoz yanaştırmazlar. Ölümleri pahasına da olsa böyle bir durumda diğer horozlara karşı koyarlar.

4- Erken kalkıp, erken davranırlar: Erken yatıp erken kalkmak planlı, programlı olmanın alâmetidir. Bereket de bundan gelir.

5- İdareci durumundadırlar: Etrafındaki tavukları sevik ve idareyi çok iyi becerirler.

Bu özelliklerle vasıflandırılmış ve ötüşlerinin melek görme sebebiyle olduğu kesin haber verilen horozların ötmesini uğursuzluk saymak ancak ahmaklığın ifadesi olur. Ahmakların şerrinden Allah Cc.cJ'a sığınırız; çünkü şerir olanlar bunlardır.

Ancak, burada bir mes'eleye de açıklık getirmek istiyoruz: Peygamber (s.a.v.) Efendimiz iki hayvanın sesinin işitilmesinde Allah'a sığınmamızı emir buyurmuştur. Bu hayvanlar eşek ve köpektir. Eşek anırması ve köpek havlamasının şeytan görme neticesimde olduğu sahih hadislerde haber verilmiştir. [342]

Rasûl-ü Kkrean (s.a.v.) Efendimiz .-

«Kim köpek havlamasını yahud eşek anırmasını duyarsa, koğuslmuş bulunan şeytandan Allah'a sığınsın. Zira ıbu hayvanlar sizin görmediğinizi görür, hissederler.» [343] buyurmuştur. Demek ki, bu hayvanlar şeytanı gördüklerinde havlıyor ve anırıyorlar. Başka hadislerde bu hususta haberler mevcuttur. [344]

Bilindiği gibi köpek ve eşek seslerinin çirkinliği ile insana nefret verirler. Kur'an-ı Kerim'de Cenab-ı Hakk:

«Şüphesiz s eslerin en çirkini eş eki er in sesidir» [345] buyurduğu malumdur. Buna seibep de bu hayvanın şehvetine ve midesine çok düşkün olmasıdır. İşte şehvetlerinin ve midelerinin esiri olanlarda eşeklik sıfatları bulunmaktadır.

Eşeklik sıfatlarıyla bayağılaşanlarm evlerindeki, arabalarındaki köpekler kendilerinin bir parçası olmuş kimseler ne bedbaht kimselerdir. Bunları Cenab-ı Hakk köpeklere hizmetkârlık etmekle cezalandırmaktadır.

Böylelerlnin. yanındaki köpekler evlerinin her ya-nmda dolaşır. Kendilerinin yanıibaşmda oturur, üstlerine ıbile köpek kokusu sinmiştir. Onun için en ağır koz-motik kokular kullanırlar. Evlerine köpek kokusundan girilmez. Avrupa özentisi onları köpekleştirmiş-tir. Aslında Avrupa'h da bunlar gibi çok pistir. «Küavuzu karga olanın burnu pislikten çıkmaz» sözü ne kadar da doğrudur. Çünkü .bunların kılavuzu Avrupa,. Pislik Avrupa'lının bir parçasıdır. Görünürdeki «temiz»lifk bir ciladır. Tuvaletlerinde, yıkanmak için, su yok. Çıkarken çektikleri sifondan ibaret su. Kendilerini pis bırakıp, tuvalet taşlarını temizlemiş oluyorlar, bunlar. Biz müslümanlar «en pis» bir «Umumi Helamdan bile tertemiz çıkarız. Köpek ve eşeklik sıfatlarını taşıyanlar ise «pırıl pırıl* tuvaletlerden çıkanken «pis»-tirler.

Hâsı'h, «Akşam öten horoz uğursuzdur» sözü son derece .yanlış bir inanç tarzıdır. Bazı şeyleri uğurlu bazılarını uğursuz saymak müşriklik alâmetidir. Her-şey Allah'ın takdiriyle ve müsadesiyle olmaktadır. Horozlar da ancak melek görünce öterler. Onların sesini duyunca Ibiz mü'minlere d'a duâ etmek düşer. Çünkü bu duaya meleklerin âmin» diyeceklerini Peygamber (s.a.v.) Efendimiz haber vermiştir. [346]

434 — «Allah-Ülâ'yı Öğrendin Mı?»

• Kur'an-ı Kerim'de bir âyet vardır ki, adına «Ayet'el-Kürsi» dendr. Sahih bir Hadis-i Şerifte bu âyetin Allah'ın kitâibındaiki en faziletli âyet olduğu belirtilmiştir. Bu âyet Bakara. Sûresi'nin 255'inci âyetidir.

Bu «Ayet'el-Kürsi»nin fazileti hakkında birçok Hadis-i Şerif varid olmuşitur. Hz. Ali (r.a.J'den rivayet edildiğine göre o şöyle haber vermiştir: Peygamberimiz (s.a.v.)'in, minberde iken şöyle dediğini işittim : «Her farz namazın sonunda «Ayet'el-Kürsi» okuyan kimseyi, cennete gionefcfcen ancak ölüm engeller. Ancak Allah dostu ibâdet ehli olan kimse bu âyeti okumaya devam eder. Âyet'el-Kürsi, yatağa girerken okuyan kimseyi, o kimsenin komşusunu, komşusunun komşusunu ve çevresindeki evleri (kötülüklerden) emin kılar.»[347]

«Âyet'el-Kürsi" adıyla bilinen bu âyete bazıları özelikle halkın çoğunluğu «Allah-u Lâ» diyorlar. Biri diğerine : «Allah-u Lâ'yı okudun mu, öğrendin mi, biliyor musun veya okudum, öğrendim, öğreneceğim ya da oku...» gibi lâflar ediyorlar. Bu ifadeler son derece hatalıdır. -Kim bilerek söylerse kâfir olur. Cehalet sebebiyle söyliyenler de çok tehlikeli ıbir ifâde sarf etmiş olurlar. «Allah-u Lâ» lâfzının karşılığı «Allah yok» demektir. «Allah-u Lâ'yı öğrendin mi?» diyen kişi «Allah'ın olmadığını öğrendin mi?» demiş olmaktadır. Bu, ıbümiyereık dahi olsa korkunç bir hatâdır. Bunun başka türlü izah tarzı yoktur.

İşin iğrenç taraflarından biri de şudur: Bu şekilde tanıtımda bulunan bazılarını ikaz ettiğimiz zaman bunların bazıları:

— Yok canım olmaz öyle şey! Eğer sizin dediğiniz gibi olsaydı kimse söylemezdi. Herkes öyle söylüyor, diyorlar ve bu inatlarına devam ediyorlar. Bazıları da ikazdan anlayıp bir müddet bu ifadeyi terk ediyorlar; ama sonra eski alışkanlıklarına devam ediyorlar. Üçüncü bir grup vardır ki, bunlar söylediklerinin mânâsı hatırlatılınca :

— «Ha öyle mi! Tevibe estâğfirullâh deyip! Tevbe ya RaJbb'i ftevlbe!» deyip hatalarından vaz geçiyorlar. Takdire şayan olanlar ve affa mazhar olanlar işte bunlardır.

Hâsılı, «Allah-u Lâ» demek «Allah yok» manasınadır. Hiçjbir mü'minin böyle bir ifade ile hataya düşmesi düşünülemez. Ben bilmiyordum» demek ahiret-tefci hesaplaşmada mazeret olarak feaJbul edilmiyecek-tir. Her mü'min farz-ı ayn olan ilimleri öğrenmek zorundadır. Öyle olunca, zikrettiğimiz, âyeti tanıtırken veya ifade ederken «AllaSh-u Lâ» şeklinde değil «Âyet' el-Kürsi» olarak zikredeceğiz. Misal ile bitirelim: «AI~ lah-u Lâ»'yı öğrendin mi? şeklinde değil «Âyet.el-Kür-si»'yi öğrendin mi? şeklinde soracağız. Bu gerçeği herkes bilmeye medburdur... [348]

Dua

YA RABBI!...

Bu kitabı ihlâs ile okuyup mucibince amel eden ve emeği geçenlerin imanlarını kuvvetli zihinlerini açık, ilimlerini ziyâde, amellerini salih, nzıklarını helâl ve bol eyle...

Vücutlarını sağlıklı, maddi - mânevi temiz bir hayat ile arkadaşlarını sadık ve salih, haclarını mübarek ve tekrar eyle...

Akıl, idrak ve fehimlerini tamam ve kâmil, ahlâklarını güzel ve sünnetten ayırma...

Maddi - mânevi temizlikle kendilerini pâk eyle...

Kusurumuz çok. Amelimiz noksan...

Habîbî zi-şan hürmetine sualsiz, hesapsız cennetine girenlerden, CemaluIIah'ı daim görenlerden eyle...

AMÎYN[349]

[1] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 3-4.

[2] Buhari K. Cenaiz: 80. Müslim K.Kader: 25.

[3] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 5-10.

[4] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 11-12.

[5] Aka Gündüz. Hakimiyet-i Milliye (Ulus): 4.1.1934, Sf. 3.

[6] Y.Ziya Ortaç.

[7] Kemaletin Kamu.

[8] Betin, 150, Sonrakiler defterinden.

[9] Elmalıh M.H.Yazır. Hak Dini Kur'ân Dili C/l, Sf. 25.

[10] E.C.A'dan Haberler C/2, Nisan-1983. Yazan: Hatif R. Öğe.

[11] Bu noktada çok meraklı olanlar çıkarsa Vatan-Politika-Cumhuriyet gibi gazetelerin kolleksiyonlarmı karıştırabilirler.

[12] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 13-16.

[13] Yani topluma rahmetin isabetinin sebebi budur

[14] Kur'ân-ı Kerim'e.

[15] Lokman Sûresi, Âyet: 25. Zümer Sûresi, Âyet: 38. Zuhruf Sûresi, Âyet: 9, 87.

[16] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 17-21.

[17] Mecmuau'z.-Zevaid. C/l, Sf. 127.

[18] Tac. C/l, Sh: 61. dn: 10.

[19] İbni Mace, C/l. Sh. 87.

[20] Tac. C/l. Sh: dn: 10.

[21] Fatır Suresi. Âyet: 28.

[22] Buharı.

[23] Buharı. C/6. Sh: 108. Ebu Dâvud, C/2. Sh: 70. Tiraıizi C/5. Sh: m. İbni Mâce, C/l. Sh: 76. Müsned. C/l. Sh: 57-58-153.

[24] İbni Mâce, Sünen C/l. Sh: 78. Kahire-1952.

[25] Tac. C/4. Sh: 5.

[26] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 22-28.

[27] Buhari-Müslim. -

[28] Kitabımızın C/l. Sh. 232-234, arasını da okuyunuz.

Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 29-31.

[29] Yazan Mustafa Demir. Bu şiir Milli Gazetenin açtığı hiciv yarışmasında 5'inci seçildi. Tarih: 24.3.198İ.

[30] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 32.

[31] Ermeni Manukyan isimli Genelev patroniçesi kadın 1930 yılından sonra hemen hemen her yıl Türkiye'de vergi rekortmenleri arasında ilk sıralarda ilân edildi. Devlet bu kerhaneciye bu işinden dolayı başarı madalyası verdi.

[32] Muhammed Muhtar Han. Milli Gazete 17 Mayıs 1990 Perşembe, Sh. 2.

[33] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 33-41.

[34] Sofrada yemek yerken yüksek sesle bir kişnin besmele-okumasıyla sünnet yerine gelirse de herkesin söylemesi iyidir. Yemeğinin başında hayızlı nifaslı hanımların besmele çekmesi de sünnetir. Süt, çay ve diğer helâl şeyleri, içmeğe başlarken de besmele okunmalıdır.

[35] Peygamber, (s.a.v.) Efendiniz Hz. AH (r.a.)'ye: «Ya Alı taamına tuzla başla...» buyurmuştur.

Hz, Ali Cr.a.) de: «Yemeğe tuz ile başlayandan Allah (ad yetmiş türlü belâyı giderir.» buyurmuştur. Ancak, yemekleri çok tuzlu yimek göze zararlıdır. Ölçüyü aşmamak, lâzımdır.

[36] Camiü'l-Künûz, Sh 147.

[37] Riyazüs-Salihîyn, H. no: 159.

[38] Riyazüs-Salihîn. C/2, H. no: 743.

[39] Ramuzu'l-Ehadis, C/l, Sh. 6. H. no: 12.

[40] Ramuzu'l-Ehadis «îyyaküm» babından.

[41] Buhari Tecrid-i Sarih Tere. H. no: 391.

[42] îmam Kurtubi, El-Camii Li Ahkamul-Kur'ân. C/7. Sh. 192, Mecmuatu't-Tefasir, C/2, Sh. 543.

[43] Buhâri, Şehâdet: 9 50

[44] Tezkiratü'l-Evliya, Sh. 47.

[45] Muhammed S. A: 12.

[46] Sünnen-i İbni Mace. C/2. Sh. 1084, H. no: 3256 Çağrı yay.

[47] Riyazü's-Salihiyn Tere. C/2. Hadis no: 610.

[48] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 42-52.

[49] Riyazüssaliyn C/2. H. no: 571.

[50] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 53.

[51] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 54.

[52] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 54-55.

[53] Camiu'l-Künûz, Sh.: 147.

[54] Sahih-i Müslim. K. Eşribe, bab : 14.

[55] Sahih-i Buhari. Cüz : 6, sh.: 248.

[56] Fethü'1-Barî Şerhü Sahih-il-Buhari. c. 10, sh.: 72-73.

[57] İhya, c. 2, sh.: 5.

[58]Sahih-i Buhari, Cüz : 6, sh.: 250.

[59] Fethü'I-Bârî Şerhü Sahihi'I-Buhari, c. 10, sh.: 79-80.

[60] Altın gümüş kaplardan birşey içilmez. Hz. Huzeyfe (r.a.) : «Altın ve gümüş kaptan içmekten Rasulüllah bizleri neh-yetti» buyurdu. Bilindiği gibi altm-gümüş piyasada denge

unsurudur. Onları bu vasıftan uzaklaştırmak içtimai ve iktisadi buhranlara sebep olur.

[61] Kadıhan, c. 1, sh.: 46. Hindiyye, c. 5, sh.: 337. Dürru'1-Muh-tar, c. l, sh.: 30.

[62] Tirmizi, c. 1, sh.: 201.

[63] Gayetü'l-Me'mul Şerhu Tacül-Usûl. c. 3, sh.: 124.

[64] îbni Abbas (r.a.) söylemiştir.

[65] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 56-60.

[66] Buhari. Kitabu'r-Rikak : 7/173.

[67] îrsi şişmanlık Hadis-i Şerifte yerilen şişmanlığın dışındadır.

[68] Buhari: Şehadet: 9.

[69] Ramuzu'l-Ehadis «ye'ti» maddesi.

[70] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 61-65.

[71] Müslim, H. no : 2311.

[72] Buhari-Müslim, K. zülıd.

[73] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 66-68.

[74] Kuşeyri Risalesi, Abdülkerim Kuşeyri. Vera bahsi.

[75] Rasülûllah fs.a.v.) Efendimize Peygamberlik gelmeden önceki döneme cahiliyet devri denir.

[76] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 69-73.

[77] İbn'ül-Esir, en-Nihaye, c. 2, sh.: 219.

[78] Sebe Suresi, Âyet: 39, Müminun Suresi, Âyet: 72.

[79] Bakara Suresi, Âyet: 127-128.

[80] Teftâzâni. Şerhül-Akaid: 127-128.

[81] Ali İmran Suresi, Âyet; 191.

[82] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 74-76.

[83] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 77.

[84] Zikrettiğimiz yazının, tekrar okumasını bilhassa istirham ediyorum.

[85] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 78-79.

[86] Tabarani Evsafta İbni Ömer (r.a.)'den rivayet etmiştir. Camiu's-Sağir'de «Berrû» kelimesi ile başlayan hadis,

[87] Riyazü's-Salilıiyn, c. 1, H. no : 315.

[88] Seyid Kutup. Fizilal c. 9, sh.: 306, Hikmet Yay. Tere.

[89] Seyyid Kutup, Fizilâl, c. 1, sh.: 307. Hikmet Yay.

[90] Ahlak hadisleri, c. 1, H. no : 31.

[91] îbni Mâce, H. no: 2291.

[92] Ebu Davud, H. No: 3528. Nesai: 2/211.

[93] Ebu Davud H. no: 3530. Ahmed: 2/144.

[94] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 80-87.

[95] Ahmed îbni Manbel. Müsned, a 2, sh.: 11, 90

[96] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 88-90.

[97] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 91-92.

[98] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 93-95.

[99] Günah, farsça bir kelimedir. Arapçada Lemen, Seyyie, Zenb, Kebire kelimeleri günah mânâsmdadır. Arapça mütehassısları, Lemen ve Seyyie'yi küçük günah; Zünüb ve Keba-ir'i büyük günah olarak tarif etmişlerdir.

[100] Riyazüssalihiyn. c. 2, H. no : 598.

[101] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 96-98.

[102] Peygamber Cs.a.v.) Efendimiz: «Dua bizzat bir ibâdettir» (Tirmizi Tere. c. 6, sh.: 6) «Kim Allah'a duâ etmezse Allah ö kişiye buğuz eder» (Tac Tere. c. 5, sh.: 198) buyurmuştur.

[103] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 99-101.

[104] Ebu Davud, c. 8, sh.: 195. Ahlâk hadisleri, c. 1, H. no : 3%

[105] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 102-104.

[106] Selâm vermek mütevatir bir sünner, almak ise farzdır.

[107] Selâm alınırken «Aleyküm» yerine «Ve aleyküm...» şeklinde söylemek lâzım. Çünkü bu «Ve»: «Bana olduğu gibi sana ' da selâm» mânâsını ifadeye yardım eder. «Ve» siz karşılandığı surette ise «Selâmet bana değil sana olsun» gibi eksik bir mânâ ile ifade edilmiş olunur. CH. B. Çantay meali, C. 1, Sh. : 136).

[108] Buharı Tecrit Tere. H. no.: 20İ5-2016. Riyazüssalihiyn, c. 2, H. no: 861. Zübdet'ül-Buhari Tere. H. no: 1367.

[109] Karnı aç ise selâm verilir. Davet edilirse sofraya oturulur. Karnı aç değilse selâm vermez.

[110] Halil Gönenç Fatvalar, c. 1, sh.: 211. Ahlâk Hadisleri, c. 2, Sn.: 386.

[111] Ahlâk hadisleri Tere. c. 2, sh.: 375.

Yahudiler biribirine selâm verirken ve tazimde bulunurken başını eğer ve kıçını oynatıp kasığına doğru bir yan bükerler. Sahnede şarkı söyliyecek olan kadınlar seyircilerini selâmlarken dikkat edilirse aynı şeyi yapıyorlar. Bunlar tesadüfi değildir.

[112] Riyazüssalihiyn Tere. c. 2, H. no: 870-871.

[113] Tecrîd-i Sarih Tere. c. 4, sh : 358, İstanbul -1946.

[114] Selâm senin ve, gönderenin de üzerine olsun, demektir.

[115] Ahlâk hadisleri c. 2, H. no: 1036 ve 827.

[116] Buhari: — 59 —Kitabu Bedil-halk 6. bab. H. no: 1519. ' Müslim-: — 44 —Kitstou Fe zaili's-Sahabe, H. no : 90 - 91. Tiımizi: — 50 —Kitabul-Menakıb 3. bab H. no : 3876. İbni Mace: — 33 —Kitabu'1-Edeb 12. bab. H. no : 3S96. Nese-i: Kitabul Îşreti'n-Nisa cüz : 7, sh.: 65,' Mısır -1964. Fadlu'llah i C. 2, sh.: 485.

[117] Ebu Davud, Tirmizi, Riyazüssalihiyn. C. 2, sh.: 244, H. no : 873.

[118] M. Hamdi Yazır, Hak Dini Kur'an Dili, c. 8, sh.: 6084, İstanbul -1938.

[119] Ahlâk hadisleri Tere. ve Şerh c. 2, sh.: 380. A. F. Yavuz, İstanbul -1975.

[120] Merhaba: Rahat ol, benden sana bir zarar gelmez, hoş geldin-safa geldin, yabancıya gelmedin, bir dosta geldin... mânâsına gelir.

[121] Buharı: Megazi kitabı, 83. bab. Müslim : Sahabe babı. H. no : 98. Fadlu'llah : c. 2, sh.: 482. Ahlâk hadisleri. H. no : 1030-

[122] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 105-111.

[123] Nûr Sûresi, Âyet: 30-31. Forma: 8

[124] Riyazüssalihiyn, c. 3, H. no : Z653. 114

[125] Nûr Sûresi, Âyet: 31.

[126] İslâm'ın nüzulünden önceki dönemde.

[127] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 112-116.

[128] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 117-119.

[129] Müzzemmil Sûresi, Âyet: 20.

[130] Rum Sûresi, Âyet: 17-18.

[131] Bakara Sûresi, Âyet: 203.

[132] Fecr Sûresi, Âyet; 1-2.

[133] Hacc Sûresi, Âyet: 27-28.

[134] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 120-122.

[135] Bu Hadis-i Şerifteki cünüpten murat yıkanmaya kulak as-mayıp cünüp gezmeyi adet edinen ve cünüp olarak üzerinden bir ve daha fazla vakit namazı geçirenler kasdedihniş-tir. (Müslim Tere. Şerh. c. 2, sh.: 488. A. Davudoğlu),

[136] Müslim. K. tahare, c. 1, H. no: 91.

[137] Müslim Tere. Şerh. A. Davudoğlu, c. 2, sh.: 423.

[138] A.G.E. c. 2, Sh. : 428.

[139] Ahmed Davudoğlu. Müslim Tere, ve Şerhi, c. 2, sh.: 428.

[140] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 123-125.

[141] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 126-128.

[142] Emr-i bil ma'ruf : İyiliği emretmek, Nehy-i ani'l-münker: Kötülükten caydırmak manasınadır.

[143] Saf Sûresi, Âyet: 2.

[144] Tecrid-i Sarih Tere. c. 1, bölüm: 1, sh.: 37.

[145] Buhari, Kitatm'1-ilim. Tecrid-i Sarih Tere. C. 1, bölüm : 1, sh.: 37.

[146] Bakara Sûresi, Âyet: 159, Ayrıca 160, 161, 163. âyetlere de bakınız. Konu ile ilgili açıklama Tecrid-i Sarih terceme-sindeki 98 nolu Hadds-i Şerif şerhine bakınız.

[147] Nûr Sûresi, Ayet: 51,

[148] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 129-133.

[149] Eylül - Ekim 1990 tarihli gazetelere bakmız.

[150] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 134-137.

[151] Nahl Sûresi, Âyet: 61.

[152] Cum'a Sûresi, Âyet: 8.

[153] Nisa Sûresi, Âyet: .78.

[154] Her şeyde olduğu gibi bu da Allah'ın, takdir ettiği süre kadardır. Bu süre 7 ay da olabilir, hatta daha aşağı da olabilir. Erken doğup da yasıyanlan çok duyarız. Her şeyin sının ilahi tekdirin tayin ettiği iledir.

[155] H. Fevzi Bürün.

[156] İhya, C. 2, Sh. : 130.

[157] Tirmizî, Zühd: 4. Nezai, Cenaiz: 3. İbni Mace, Zühd: 31.

[158] İbni Mace, Zühd : 31.

[159] Bu kitaplar Millî Eğitim Bakanlığı'nda Devlet kitabı olarak yayınlanmaktadır.

[160] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 139-143.

[161] Enam Sûresi, Âyet: 2.

[162] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 144-145.

[163] Gaf Sûresi, Âyet: 16, 17, 18.

[164] Rahraen Sûresi, Âyet: 28.

[165] Nahl Sûresi, Âyet: 61.

[166] Araf Sûresi, Âyet: 34.

[167] Hicr Sûresi, Âyet: 5.

[168] Ali İmran Sûresi, Âyet: 145.

[169] îbn-i Hişam, c. & sh.: 90. 148

[170] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 146-148.

[171] Bakara Süresi, Âyet: 156.

Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 149-151.

[172] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 152-154.

[173] Dürretü'l-Fahire, sh. 260.

[174] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 155-156.

[175] Buhari, K. cenâiz, bab: 216.

[176] Ebu Suud Efendi Fetvaları, Fetva No : 8691.

[177] H. Karaman. İslâm'ın ışığında günümüz meseleleri, sh.: 93.

[178] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 157-162.

[179] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 163-165.

[180] Meslek ve cinslere göre de (şoför milleti, kadın milleti) gibi binlerce millet ayırımı yapılıyorsa, da bunlar temel değil meslek ve meşreb farklılıklarını anlatabilmek içindir. Temel ayırım inanç beraberliği veya aykırılığına göredir.

[181] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 166-170.

[182] Hz. Muhammed (s.a.v.)'in Veda Hutbesi.

[183] Cemil Meriç. Yenidevir G. 2.2.1981.

[184] Hucurat Sûresi, Âyet: 13.

[185] Âl-i İmran Sûresi, Âyet: 103.

[186] Hucurât Sûresi, Âyet: 13.

[187] Sömürgelerin Ululaşması. Çeviri: T. Ataöv, Sh. 132. Ank, 1965.

[188] Bu iğrenç yüzlerden biri de Ali Suavi denilen melundur. Halkın çırağan basikım ile tanıdığı bu kişi, molla kılığında bir Türkçüydü. Bu iğrenç mahluk şöyle diyordu: «Kitap, hadis, icma ve kıyas ile hüküm çıkarıp bunlarla devlet idare edilemez.» Faize «helâldir» diyen bu sahte mollanın karısı gayr-i müslim bir İngiliz karısı idi. Bu melunu resmi tarihler «Türk büyüğü» olarak tanıtır. Bu isim ile resmi okullar açılmıştır. İbadetin türkçe yapılmasını, sûrelerin türkçeleştirilip okunmasını, Kur'an'ın türkçeleştiril-mesini ilk ileri süren budur.

[189] Enbiya Sûresi, Âyet: 107.

[190] Hucurât Sûresi, Âyet: 4.

[191] Muhammed Sûresi, Âyet: 35.

[192] Kasas Sûresi, Ayet: 5.

[193] Âl-i îmran Sûresi, Ayet: 140.

[194] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 171-178.

[195] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 179-181.

[196] Meslek ve cinslere göre de şoför milleti, kadın milleti gibi sınıflamalar yapılırsa da bunlar şekildedir. Özde iki millet vardır. îslâm milleti, küffar milleti.

[197] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 182-184.

[198] Bu kitabımızda «Lâikliğe ulaşamıyan ülkelerde kadın haksızlığa uğruyor» (başlığı altındaki yazıyı tekrar okuyunuz.

[199] A'hlâfc hadisleri, C/l, H. No.1

[200] Şiratü'l-İslâm: 470.

[201] Abdullah ibni Ömer (r.a.)

[202] Bu duayı Peygamberimiz (s.a.v.) söylerken üç defa tekrarladı. (Riyazüssalihiyn C/l, H. No: 315).

[203] Rasülüllah (s.a^yrT meselenin ciddiyetini tefkrar ettiği cümlelerle izah .bılyurrrmşlardır. (Şa'rani, İslâm'da

[204] îsra Sûresi, Âyet: 24.

[205] Fizilal C/9, Sh, 307, S. Kutup. Hikmet Yay.

[206] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 185-193.

[207] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 194-195.

[208] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 196-199.

[209] Buna dostluk değil hinoğlu hinlik demek lâzım.

[210] Çünkü daha önce böyle yapmışlardı.

[211] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 200-204.

[212] Yılmaz Öztuna, Türkiye Tarihi. C/10, Sh. 176'da böyle demektedir. Birçok aklı evvelin de böyle sözler söylediğini nazar-ı itibara alarak bu sözü de açıklamak gereğini duyduk.

[213] Prof. H. D. Yıldız. İslâmiyet ve Türkler. Sh. 3-6.

Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 205-206.

[214] Diyanet Dergisi. C/13, Sayı: 1. Sh. 48.

[215] D. Avcıoğlu. Türklerin Tarihi. C/3, Sh. 1141.

[216] Diyanet Dergisi. C/18. Sayı: 1. Sh. 48.

[217] î. Parmaksızoğlu — Y. Çağlayan. Genel Tarih: 1. Sh- 391.

[218] D. Avcıoğlu. Türklerin Tarihi C/3, Sh. 1141.

[219] Hayati Ülkü. îslârcı Tarihi: 438.

[220] D. Avcıoğîu. Türkiye Tarihi. C/i, Sh. 124.

[221] D. Avcıoğlu, Türkiye Tarihi. C/3, Sh. 2204.

[222] î. Parmaksızoğlu — Y. Çağlayan: Genel Tarih: 307.

[223] 1 fersah 6.232 m. tdkkbül eder.

[224] D. Avcıoğlu. Türklerin Tarihi. C/3, Sh. 1174-1175.

Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 206-208.

[225] H. Ülkü. İslâm Tarihi. Sh. 439.

[226] D. Avcıoğlu. Türklerin Tarihi. C/2; Sil. 356.

[227] Prof. Dr. H. D. Yıldız. İslâmiyet ve Türldor. Sh. 42,

[228] Prof. H. D. Yıldız. İslâmiyet ve Türkler. Sh. 36-37.

[229] N. Akşit. Lise: 2. Tarih, Sh. 69.

[230] Bekir Yakıştıran. Yenidevir G. 6.9.1981.

[231] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 208-210.

[232] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 211-213.

[233] Alauddin Haskafi. Durrü'l-Muhtar. C/2, Sh. 280.

[234] Konuyu daha teferruatlı öğrenmek istiyenlere «Din Görevlisinin el kitabı» adlı eserimizin 618-644 sahifeleri arasını okunmasını tavsiye ederiz.

[235] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 214-215.

[236] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 216-218.

[237] Camiu's-Sağır. C/2, Sh. 150, M. Cemal Öğüt. Temizlik. C/2, Sh. 42.

[238] İbni Abidin Reddü'l-Muhtar. C/5, Sh. 100.

[239] İhya-i Ulumud'din. C/2, Sh. 86-88.

[240] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 219-221.

[241] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 222-223.

[242] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 224-225.

[243] Bu sözün T.C.'nin 7.'ci «Cumhurbaşkanı» Kenan Evren 15 Ocak 1983'de İstanbul Gazeteciler Cemiyetinde bir «nutuk»unda ifade etti.

[244] Zaman Gazetesi: 26.10.1990. Sh. 12.

[245] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 226-229.

[246] Zaman Gazetesi: 6.11.1990. ve İzmir'de çıkan Yeni Asır Gazetesi: 31.10.1990 Çarşamba.

[247] Rahman Sûresi, Âsyet: 26.

[248] Araf Sûresi, Âyet: 34.

[249] Mü'minun Sûresi, Âyet: 43

[250] Âl-i İmran Sûresi, Âyet: 145.

[251] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 230-234.

[252] İbni Âbidin, Reddü'l-Muhtar. C/5, Sh: 261.

[253] Fethü'l-Kadir. C/2. Sh. 86. 270. Kahire - 1319.

[254] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 235-237.

[255] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 238-241.

[256] Ahmet Davudoğlu, Buluğul - Meram Tercemesi ve Şerhi, c/3, Sh: 283.

[257] Fetevayı Hindiyye, c/2, Sh. 383. Ö.Nasuhi Bilmem, Hukuku Islâmiyye Kamusu, c/2, Sh. 448.

[258] Ö.Nasuhi Bilmen. Hukuku îslâmiyye Kamusu c/2, Sh. 450

[259] Bakara Sûresi, Âyet: 187.

[260] Razi: Tefsir-i Kebir c/4, Sh. 368, Elmalı Tefsiri c/l, Sh: 670.

[261] Rum Sûresi, Âyet: 21.

[262] Bakara Sûresi, Âyet: 228.

[263] Nisa Sûresi, Âyet: 19

[264] Elmalı Tefsiri, c/2, Sh: 1320.

[265] Bakara Sûresi, Âyet: 233.

[266] Kurtubi. El-Cami li Ahkami'l-Kur'an. C/6, Sh: 94.

[267] Mansur Ali Nasıf, Tac. c/5, Sh: 373. Tebrizi. Mişakatü'l-Mesabih. C/3, Sh: 1435. Münzeri. Et-Terğib vet'Terhib. C/l, Sh: 125.

[268] Davudoğlu. Buluğu'l-Meram, c/3, Sh: 474.

[269] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 242-245.

[270] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 246-247.

[271] En-NaM Sûresi, Âyet: 106.

[272] Sadeddin Teftâzâni, Şerhu'l-akaid, Sh: 77. İst. ts.; Mutıam-med b. Süleyman (Damâd), Mecmeu'l-enhur, 1/688, İst., 1328: Behçetü'l-Fetevâ, Sh: 185.

[273] Bu cevap Diyanet Gazetesi Sayı: 379. Eylül 1990, Sh: 7'den aynen alınmıştır.

[274] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 248-250.

[275] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 251-252.

[276] Tecrid-i Sarih Tere. c/6. 985 nolu hadisin şerhinden.

[277] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 253.

[278] Türkçe sözlük, Sh: 445.

[279] Alauddin Haskafi Dürrü'l-Muhtar Şerhi Tenvîri'l-Ebsar. (Reddül-Muhtar'm üstünde) c/6, Sh: 383 İst. -1984.

[280] A.G.E., aynı cilt ve sabitede.

[281] Sera'hsi, el-Mebsut, c/10, Sh: 154.

[282] Alaaddin Haskafi A.G.E., aynı cilt ve saîıifede.

[283] A.G.E. aynı cilt ve sahife. Damat Efendi. Mecei'l-Enhur. C/2, Sh: 542. Ö.N.Bilmen, Büyük İslâm İlmihali, Sh: 472.

[284] Alaaddin Haskafi, A.G.E., c/6, Sh: 380.

[285] Abdullah bin Muhammed el-Musuli, el-İhtiyar Li-Ta'liîi'l-Muhtar. C/4, Sh: 157. İslâmi K. îst. -1951 (2. baskı).

[286] Alauddin Abidin, El-Hediyyetü'1-Aliyye. Sh: 246, Kahraman Yay. İst. -1984.

[287] Kuble: öpmek demektir.

[288] Buhari Tecrid-i Sarih Tere. c/6, Sh: 530. Hadis no: 985'in şerhi. Ebu'1-Leys Semerkandi. Bustanu'l-Ârifin, Sh: 50-51 (Tentoihü'lGâfüin'in arka tarafında) Beyrut -1979.

[289] Alaaddin Haskafi. Durrü'l-Muhtar Şerhi Tenviri'l-Ebsar. (Reddü'l-Muhtar'm üstünde) c/6, Sh: 384.

[290] A.G.E. aynı cilt ve sahife. Hayatü's-Sahabe, c/3, Sh: 66.

[291] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 253-257.

[292] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 258-260.

[293] Şule Yüksel Şenler. Müslüman Hanımlar Vakitlerini Nasıl Değerlendirmeli? Zaman Gazetesi. 15-29 Kasım 1990.

[294] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 261-267.

[295] Nur ve Maide Sûresi, ilgili Âyetlerde.

[296] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 268.

[297] Bakara Sûresi, Âyet: 14-15.

[298] Karafi, el-Farûk, c/4, Sh: 236. 270

[299] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 269-270.

[300] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 271.

[301] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 272-273.

[302] Münker'i âlimler «şeriatın, hoş görmediği herşe^dir» şeklinde tarif ederler.

[303] Ebu Davud. 1140-4340 nolu hadisler. Tirmizi, 2173; İbni Ma-ce. 4013 nolu hadis. Nesai 8/111.

[304] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 274-275.

[305] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 276-277.

[306] Ra'd Sûresi, Âyet: 28.

[307] Ahlâk hadisleri, c/l, H. no: 307, Sh: 324.

[308] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 278-279.

[309] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 280-281.

[310] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 282.

[311] Kehf Sûresi, Âyet: 23-24.

[312] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 283-284.

[313] Bakara Sûresi, Âyet: 185.

[314] En'am Sûresi, Âyet: 152. A'raf Sûresi, Âyet: 42. Mü'minun Sûresi, Âyet: 62, Bakara Sûresi, Âyet: 233-286, Talak Sûresi, Âyet: 7.

[315] En'am Sûresi, Âyet: 43, 137. Enfal Sûresi, Âyet: 48. Nahl Sûresi, Âyet: 63. Nemi Sûresi, Âyet: 24. Ankebût Sûresi, Âyet: 38.

[316] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 285-286.

[317] Hicr Sûresi, Âyet: 88. Taha Sûresi, Âyet: 131.

[318] Nisa Sûresi, Âyet: 148.

[319] Bu âyetin tefsirini tefsir kitaplarından okuyarak âyetin mahiyetini daha iyi anlamanızı tavsiye ederiz.

[320] Asrın Kur'an Tefsiri, c/3, Sh: 1530. Gelâl Yıldırım. Anadolu Yay. İzmir* 19öO.

[321] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 287-289.

[322] Ahlâk hadisleri, Tere. ŞerK. A.F.Yavuz, Sönmez Yay. İst.-1979. C/l. Sh: 20.

[323] İmam Gazali, İslâm Ahlâkı. Tere. Akif Nuri. Sh: 12İ. îst. - 1978 Sinan Yay. 3. baskı.

[324] Müsned-i İmamı A'hmed, c/2, Sh: 176.

[325] Müslim. H. no: 2607; Efou Davud. H, no: 4989; Tirmizi, H. nor 1972.

[326] Buhari.

[327] Buhari 3/166; Müslim 2/288; Tecrid-i Sarih Tere. H. no: 1156.

[328] İhya. 2/199..

[329] «Harib hiledir» Hz. MuJıammed (s.a.v.).

[330] Müslim Tere. Şerhi. A.Davudoğlu. C/2, Sh: 288-289. 294

[331] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 290-294.

[332] Müslim H. no: 49.

[333] İyiliği tebliğ etmek,

[334] Kötülükten alıkoymafc.

[335] En'am Suresi, Âyet: 162-163.

[336] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 295-297.

[337] Teberdar: Silahın icadından evvel harb âleti olarak kullanılan teberli efrat hakkında kullanılan bir tâbirdir. Teber, bir hanb âletidir. Teberdarluk İkinci Muran zamanında kurulmuştur. Teberdarlar, Anadolu halkının genç ve iri vücutlularından seçilirdi. Bunlar ordunun önünden giderler, yürüyüşe engel olan şeyleri ortadan kaldırmak suretiyle askere yol açarlardı.

[338] Mustafa Müftüoğlu. Yalan Söyleyen Tarih Utansın, c/2. Sn. 59-63.

[339] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 298-304.

[340] Bazıları için lıafemız: Yunus Sûresi, Âyet: 18. Ra'd Sûresi, Âyet: 14. Nahl Sûresi, Âyet: 55, Meryem Sûresi, Âyet: 31-82. Zümer Sûresi, Âyet: 3, 43, 44.

[341] Buharı: Kitabu Bed'il-Halkı, (15J Bab Müslim : Kitabu'z -Zikri, Hadis: 82, Tirmizl: Kitabu'd-Davat, Hadis: 3455, Ebû Davud: Kitabu'I-Edeb, Hadis: 5102, Eadhu'Ilâhî c/2, Sh. 637. Ahlâk Hadisleri Tere. A.F.Yavuz, c/2, H. no: 1230-1236, 1261.

[342] Ahlâk hadisleri. Tere. A.F. Yavuz, c/2, H. no: 1230-1235.

[343] Ebû Davud: K. Edeb, hadis no: 5103-5104. Fadhı'Ilah: c/2, Sh. 635.

[344] Üç nolu dip nottaki hadislerde bu konuda açıklamalar mevcuttur.

[345] Lokman Sûresi, Âyet: 19.

[346] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 305-308.

[347] Furtan Tefsiri. Tere. Mehmed Keskin, İlim Yay. c/l, Sh. 205.

[348] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 309-310.

[349] Mevlüt Özcan, Sorumsuzca Söylenen Sözler, Sabır Yayınları, 3/: 311.

SORUMSUZCA SÖYLENEN SÖZLER 3

368 — «İster Zengin Ol İster Fukara Yemekten Sonra Yak Bir Sigara.»

370- «Eyvah! Ayşe'ler Yatıya Gelecekler Miş.»

390 — «Babam Öldü Hemen Mezarını Yaptırdım

400 - «Türkler İslâmı Diğer Milletler Gibi Kîlıç Zoruyla Değil İstiyerek Kabul Etmişlerdir.[212]

401- İslâmî Terör

Yorumlar

Yorum Gönder

Popüler Yayınlar